A/N: Er was nog geen Nederlandse fic bij The Mentalist, dus ik besloot er eentje zelf te maken =). Please, review! =)
Disclaimer: Nope, The Mentalist is niet van mij :(.
"Ah... Nee hè." Zuchtte Jane, toen hij zijn maag voelde rommelen. Qua eten begon hij steeds meer op Rigsby te lijken. Jammer genoeg niet qua figuur…
"Wat is er?" vroeg Van Pelt, met een lichte bezorgde toon in haar stem.
"Niets… Ik heb gewoon honger." En Jane sprong op uit zijn bank en sprintte naar de kantine. Hij opende de koelkast, maar die was helemaal leeg. Damn. Nou ja, nu hij toch honger had, en niets om te doen, kon hij net zo goed gezellig bij zijn baas gaan zitten, ook al wilde zij dat niet.
Jane huppelde naar het kantoor van Lisbon, en wilde de deur net openmaken, toen hij Lisbon hoorde schreeuwen: "Waag het niet, Jane!". Een flauwe glimlach verscheen op zijn gezicht. Wie niet waagt, die niet wint. Hij opende deur, en dook meteen naar beneden om de nietmachine te ontwijken die Lisbon naar hem gooide.
"Jane!" riep Lisbon, en ze keek met een ruk op. En toen staakte Jane zijn adem in zijn keel. Haar wangen waren nat, haar ogen rood. Ze had gehuild. Ze had een prachtige groene jurk aan, maar die was zeiknat.
"Lisbon? Is alles goed?"
"Rot op…" zei Lisbon zachtjes, haar stem gebroken en schor. Jane keek toe in verbazing. Hij had Lisbon nooit zien huilen, nog nooit echt een negatieve emotie zien uiten, alleen met betrekking tot hem. Maar nooit vanuit zichzelf. Jane was met stomheid geslagen.
"Nee, Lisbon… Ik ga niet weg. Wat is er aan de hand?" En voor het eerst wist Jane niet wat hij moest doen. Hij kon niet zien wat er was gebeurd, al had hij dat nog zo graag gewild. Het lukte gewoon niet.
"Niets…"
"Lisbon, dit lijkt niet op niets." Zei Jane, op een warme en troostende manier. Lisbon schudde haar hoofd, en Jane zuchtte weer. Hij liep om haar bureau heen, en knielde naast Lisbons stoel.
"Lisbon, je kunt me alles vertellen, dat weet je." Lisbon knikte.
"Waarom vertel je dan niets?" Lisbon snikte zachtjes, en voor een aantal minuten bleef het akelig stil. Tot Lisbon weer opkeek, recht in Janes helderblauwe ogen.
"Walter." Was het enige dat ze zij, en Jane wist genoeg. Hij wist dat die Mashburn niet te vertrouwen was, hij was te veel verslaafd aan zijn geld, en toch wilde Lisbon met hem afspreken. Hij wist dat dit zou komen, ooit een keer. En hij was er klaar voor. Walter Mashburn zou boeten voor het pijn doen van Teresa Lisbon.
"Hallo Mister Jane! Wat een genoegen! Waarmee kan ik u helpen?" vroeg Walter toen hij Jane de oprit op zag rennen.
"Lisbon." Zei Jane, en Walter verstijfde.
"Wat is er met Lisbon?" Jane zuchtte.
"Vertel jij dat maar! Jij hebt gezellig een date met haar, en ik zit opgescheept met een huilende en doorweekte Lisbon." Walter keek naar de grond, op een of andere manier te bang om Jane aan te kijken. Jane duwde Walter in zijn schouder.
"Nou?" riep Jane.
"Ik heb niets fout gedaan! Ik was gewoon aan het praten, en toen rende ze zomaar weg! Ik zweer het je!" riep Walter, en Jane schudde zijn hoofd.
"Ik weet zeker dat je liegt, maar dat kan ik niet bewijzen. Oké, ik ga al weg!" riep Jane toen Walter zijn mobiel wilde pakken om zijn beveiliging te bellen.
"Maar niet voordat ik dit heb gedaan," en Jane sloeg Walter keihard in zijn gezicht.
"Dat is voor Lisbon, klootzak!" en Jane rende weg.
A/N: En, wat vond je ervan? Laat het me weten, alsjeblieft!