De barman keek nog een keer op van zijn nutteloze werk, namelijk een schoon glas schoon wrijven. Hij keek naar de vrouw die in een hoek van de kroeg zat, rum drinkend. De vrouw keek rustig om haar heen, iets wat niet normaal is voor een vrouw in deze kroeg. De meeste waren hoeren. Hij zag hoe een man op haar afliep en naar haar graaide, haar antwoord was een klap in het gezicht van de man. De barman lachte zachtjes en ging weer verder met zijn werk. Het betaalde goed, deze baan. De hoeren moesten hem de helft geven van wat ze verdienden en dat was veel. Zijn bleek gleed weer naar de vrouw in de hoek. Hij voelde zich raar aangetrokken tot deze vrouw. Niet op een seksuele manier, want hij viel niet op vrouwen. Meer op een manier alsof hij iets voor haar moest doen. Hij liet zijn glas voor wat het was, weer helemaal smerig van de theedoek, en liep naar de vrouw.

Emely had een rotdag gehad. Eerst kreeg ze al problemen bij haar werk: scheepsbouw op de kade, en nu net. Zo'n smerige stinkende man die weer eens 'vrienden' wilde worden. Het leek wel dagelijks, als het zo doorging zou ze heel veel vrienden krijgen. Gatver! Ze nam een grote slok van haar rum en keek weer om haar heen. Het was een normale dag hier in Tortuga. Lawaaierig, gegil en heel veel dronken mensen, die allemaal haar 'vriend' wilden worden. Zij wilde helemaal geen vriend! Hufters dacht ze, terwijl ze keek naar een hoer die door twee mannen ruw naar boven werd gesleurd. Ze wendde haar blik naar rechts en kwam heel dicht bij een ander gezicht, die van een man.

"HOLY SHIT!" schreeuwde ze keihard. De bar viel even stil. De mensen keken haar even raar aan en draaiden zich daarna weer om en gingen weer verder met hun eigen zaken. De man, die Emely nu herkende als de barman, was een heel stuk naar achteren gesprongen en liep nu weer voorzichtig terug naar Emely.

"Sorry, liefje! Heb ik je laten schrikken schat?" Zei hij rustig met een bezorgde stem. Emely keek hem verbaasd aan, hoorde ze het nou verkeerd of zei hij net 'liefje' en 'schat'?

"Uhhhh, nee hoor." Zei ze voorzichtig. De man haalde opgelucht adem.

"Dat is schitterend! Nou sorry hoor, wijfie, maar ik dacht: Dit meiske heeft hulp nodig en ik ga haar helpen. Dus, wat is er?"

"Niks…" De barman keek haar aan. "Nou oké. Ik moet eigenlijk naar Port Royal maar ik heb geen boot of schip."

"Ik kan wel wat voor je regelen lieverd, mijn vrienden en ik hebben vast nog wel een mooi bootje voor je liggen. Je kunt hem denk ik overmorgen pas ophalen… Is dat goed?"

"Ja! Prima! Overmorgen op de kade?"

"Op de kade!" riep de barman uitbundig met een zwaai van zijn rechter arm en hij gaf Emely een zwierige zoen op haar wang. Hij liep weer naar de bar en Emely keek hem achterna met een verbaasde blik. Dat was raar… dacht ze en ze stond op, gooide wat munten op de tafel en liep de kroeg uit. Die vent was duidelijk homo... Ze schudde haar hoofd en ademde de frisse ademlucht diep in. Ze liep langzaam door de straten van Tortuga waar het nu iets rustiger werd. Het was ongeveer 4 uur en de meeste piraten lagen nu al buiten bewustzijn op de grond. Emely stapte voorzichtig over een van de lichamen heen. Ze liep langzaam naar haar huis toe; een klein hutje aan de rand van de stad en dichtbij het woud wat erachter lag. Ze opende haar deur en liep naar binnen. Ze deed hem daarna weer op slot met een balk. Ze stommelde door de rotzooi en in haar bed. Ze lag nog een hele tijd wakker en dacht aan acht jaar geleden en aan het ongeluk waarbij ze haar broer is kwijtgeraakt. Na een tijdje vielen haar oogleden langzaam dicht.

De volgende ochtend werd ze al snel gewekt door de hanen. Vooral omdat al die hanen altijd buiten haar deur zaten! ALLEMAAL! Ze probeerde nog even door te slapen maar begreep dat het geen zin had. Ze stond op en kleedde zich aan. Ze liep naar buiten en naar de scheepsbouw kade. Van alle kanten werden begroetingen naar haar geschreeuwd en zij zwaaide terug.

"He, Em! Nog ideeën voor een nieuw schip?" riep een jongen van ongeveer tien jaar naar haar. Hij had lang donker krullend haar en zwarte ogen. Ze schudde lachend haar hoofd. Die jongen wou iedere dag met een nieuwe boot beginnen.

"José! We zijn nog bezig met een andere boot!" riep een andere man, Ethan. Emely knoopte haar haar omhoog en ging verder met het schuren van planken. Het was zwaar werk maar het betaalde goed. Ze hoorde geschreeuw en keek achterom. Een piraten schip was net aangekomen en nu werd de buit verdeeld tussen de bemanning. Emely schudde haar hoofd. Het was altijd hetzelfde, buit werd verdeeld en iemand nam meer dan mocht en dan breekt er een gevecht uit. Halleluja. Ze ging weer verder met haar werk, zweetdruppeltjes vormden zich op haar gezicht. Ze legde haar werktuig even neer en veegde met de rug van haar hand het zweet weg. Achter zich hoorde ze weer geschreeuw. Ze hebben degene die meer nam dan mocht blijkbaar te pakken. Een pluk van haar donkere haar viel voor haar ogen en ze veegde het weer weg. Ze draaide haar armen even rond en pakte daarna haar werktuig weer op en ging verder met het schuren. Ze voelde even aan de plank en merkte dat hij al goed glad was. Ze zuchtte opgelucht, pakte de plank op en liep ermee naar José en Ethan. Zij zorgden dat de planken gebogen werden door ze in een vuur te houden.

Ze ging naast ze zitten en gaf de plank aan Ethan. Hij glimlachte even naar haar en hing de plank boven het vuur. Het geschreeuw achter hun hield niet meer op en Emely begon geïrriteerd te raken. Ze wou zich net omdraaien toen iets haar tegen haar rug raakte. Ze viel voorover en draaide zich om zodat ze met haar rug eerst zou vallen. Het enige wat ze vergeten was, was het vuur waar ze nu recht op af ging met haar rug…

Haar gil zorgde dat iedereen stil viel en naar haar keek. Ethan en José waren de enige die snel iets deden: Ethan greep haar snel uit het vuur waarbij hij wel zijn eigen armen verbrandde en José kwam met emmers vol met water aanlopen. Ethan draaide haar op haar buik en depte met een natte doek de brandwonden. Emely maakte kleine geluidjes van pijn de hele tijd als Ethan haar rug aanraakte.

"Sorry Em, maar je zult littekens blijven houden hiervan. Niet al te groot, maar toch."

"Maakt niet uit, Ethan. Laat me eens kijken naar-" Meer kon ze niet zeggen, ze had zich omgedraaid en haar rug deed haar erg pijn. Ethan legde haar weer op haar buik en doopte zijn armen in een van de emmers die José had gehaald.

"Dit komt wel goed Em. We brengen jou naar huis en dan ga jij slapen."

"Ethan!" riep Emely in een zeikerig kinderstemmetje. "Ik wil niet naar bed!"

"Geen gemaar!" Ethan pakte Emely op, voorzichtig om niet haar pijnlijke plekken te raken, en liep naar Emely's huis. Daar stopte hij haar in bed op haar buik en kuste haar op haar voorhoofd. Emely's laatste gedachten waren: Wat heb ik toch met homo's...