Traduko de "Stop him?" de Aietradaea.
Eleonoro Martin ne povis ne scivoli, se ŝi estis glitinta en sonĝon.
Aŭ pli malbone...
Certe ŝajnis ebla, ke la polica aŭto, kiu estis akceliĝinta al ŝi, fakte batis ŝin, ĝia subita devojo malsukcesinta, dum ŝi staris, senmova, svingi sian afiŝon. Eble la solida formo, kiu frapis ŝin kaj puŝis ŝin flanke, estis la bufro de la aŭto, ne la alta, maldika staturo de frenezvestiĝa viro, kiun ŝi firmtenis, ĝis li apartigi mem el ŝia manpremo, kaj turnis lin por farmarŝi.
Ne ŝajnis, ke li malkuraĝigis ŝin, kiam ŝi sekvis lin, kaj li prezentis mem tiel Doktoro. Tamen li ne iris al atenda ambulanco. Anstataŭe, konfuzite, li iris al antikva polica telefonŝranko, malŝlosis la pordon, turnis lin al ŝi, kaj diris:
"Nu, ĉu vi venas?"
...
"Kie estas ni?"
Estis evidenta, ke la "ŝipo" estis alteriĝinta. La oraj kaj arĝentaj cilindroj en la mezo de la seslatera konzolo en indigkolora marmoro, senmoviĝis, kaj la tuta ĉambro iĝis senbrua kaj trankvila.
"Erara demando, Fraŭlino Martin," la Doktoro respondis, starinte apud la konzolo, kun unu mano kiu ripozis sur ĝi, en maniero iom amema. Estis lumeto de ekscitiĝo en liaj grizaj okuloj. Sulkiga la fronton, konfuza, ŝi puŝis la pordon.
La unua eco kiu venis al ŝi, estis la bruo. Vendistoj kriegis el lignaj kioskoj, ruloj de kaleŝoj kraketis kaj ĉevalhufoj klakadis sur bulŝtonoj, kaj homoj vagis tra lamplumo kaj fumnebulo, enirintaj kaj elirintaj bruajn drinkejojn. Ŝi palpebrumis, fermis la pordon, malfermis ĝin denove...
"Kia...?!" Sed ŝi konstatis la domhorizonon. "Whitechapel Vojo. Mi edukiĝis ne for de tie ĉi. Sed... Kiam estas ni?"
"Ah, mi sciis, ke oni realizus..." Kun torditeta rideto, la Doktoro gvidis ŝin tra la pordo, kaj en la straton. Ŝajnis ke neniu rimarkis iliajn subitajn aperaĵojn - aŭ, ajne, la blua polica telefonŝranko, kiu ampleksis la plejparton de la pavimo malantaŭ ili.
"Estas la vespero de trideka de aŭgusto, mil okcent okdek ok," li diris, kaj ekiris laŭ la strato, kun Eleonoro apud li.
"Ho!" Ero de historio venis al ŝia menso. "Ho mia dio...ho mia dio! Vi haltigos Ĵakvo la Buĉisto! Vi havas tempo-maŝinon, kaj vi haltigos Ĵakvo la Buĉisto!"
"Haltigi lin?" La Doktoro faris mallongan ridon, iom malvarme. "Mia kara...la ulo ke vi konas tiel 'Ĵakvo la Buĉisto' estas parto de historio, kaj vi marŝas en historio. La mondo tiel vi scias ĝin estus iom malsama, se tiuj okazoj ne okazis - kaj tio ne rajtas!"
"Kio...vi intencas..."
"Vi estas parto de historio nun. Venu, rapide."
"Sed, Doktoro..."
"Ne nomigu min tiel!" li diraĉis. Konfuzite, ŝi rapidiĝis, por kuratinĝi kun liaj longaj paŝoj.
"Sed, vi diris..."
"Vi miskomprenis. Mi estas la Valejardo."