Gevangen
De klok boven het aanrecht gaf aan dat de ochtend amper op dreef was gekomen. Toch had ze reeds met tegenzin haar benen gespreid en enkele rake klappen geïncasseerd. Toen haar echtgenoot uiteindelijk met slaande deuren hun huis had verlaten, was ze moedeloos in elkaar gezakt. Tranen stroomden onophoudelijk over haar wangen. De wereld had zich tegen haar gekeerd. Het paradijs waar ze eens in had vertoefd, had plaats moeten ruimen voor een duister oord. De hemel straalde niet langer op haar neer; het diende voortaan als een wankele ondergrond. Als ze geen houvast had gehad, was ze allang de diepte ingezakt. Toch was dat niet hetgeen dat haar de meeste zorgen baarde. De stenen vloer die haar altijd had ondersteund, was boven haar hoofd gekropen, waardoor ze vreesde verpletterd te worden door het massieve graniet. Ze zat gevangen tussen het gevaar en voor zover zij kon zien, was er maar één uitweg. Drastisch, doch noodzakelijk.
Ze had zich verscholen in het donkerste hoekje van de keuken en wachtte met ingehouden adem zijn thuiskomst af. Een sleutel werd in het slot gestoken en de deur zwaaide open. Haar maag trok op slag samen toen hij in haar gezichtsveld verscheen. Ze voelde de agressie die hij telkens meebracht als hij de drempel overstapte en wist dat ze slechts enkele seconden had voordat hij haar zou opmerken en ze wederom weerloos zou zijn.
Zijn blik flitste in haar richting, maar nog voor de verbazing zijn gelaat had verlaten, werd hij al achterover geblazen en smakte hij met zijn hoofd tegen een van de keukenkasten. Een straaltje bloed sijpelde uit zijn mondhoek, maar medelijden zou zich geen meester meer over haar maken. Ze was alleen vervuld van woede om alle pijn die ze had moeten verdragen.
Natuurlijk was het haar eigen schuld. Ze had destijds naar Draco moeten luisteren. Hij had haar nog gewaarschuwd toen ze met haar grote liefde wilde trouwen. Niet alle Zwadderaars zijn hetzelfde, Patty, had hij gezegd. En hij is er een van de ergste soort. Nog geen vijf jaar later wist ze dat hij gelijk had gehad. Van de charmante man die ze getrouwd had, was er niets meer overgebleven. Hij was agressief, respectloos en zelden nuchter. Nu ze hem daar zo hulpeloos zag liggen, begreep ze niet wat ze ooit in hem gezien had.
Zijn oogleden trilden en zijn armen leken hun kracht terug te vinden. Nog voor hij een oog kon openen, sprokkelde ze al haar moed bij elkaar en vuurde de spreuk af die haar leven zou veranderen. Zijn hoofd viel levenloos naar voren en zijn armen ploften slap naast hem op de grond. Alle negativiteit verdween prompt uit haar lichaam en maakte plaats voor opluchting.
De wereld keerde zich.