Heeey iedereen! :D Ik ga meteen met de deur in huis vallen; er zijn afschuwelijk weinig Nederlandstalige Pokémon fanfics! Laat staan dat ze fatsoenlijk geschreven zijn (sommigen wel uiteraard, geen kritiek :P ik kan er gewoon niet tegen als fanfics haast onleesbaar zijn en ik constant moet struikelen over de tekst :P). Hierbij zal ik het zelf eens proberen :D
Ik vroeg mij ook af of er Nederlandstalige Pearlshippers (Ash x Dawn) zijn? :D Laat zeker een review achter, ik ben benieuwd!
Hetzelfde voor Nederlandstalige Contestshippers (Drew x May), maar die zijn er in ieder geval wel al, heb ik gemerkt :P
Dit is maar een probeerseltje, ik ben niet zeker of ik mee ga voortdoen. Ik ga kijken naar de reviews om te beslissen wat ik ervan ga maken, dus laat zeker iets achter :DZeg me als je wil dat ik voortga, zeg me of het de moeite is, zeg me of je het tof vond, zeg me maar alles dat met het verhaal te maken heeft hé :P. Zo weet ik ook een beetje wat voor Nederlandse lezers er zijn.
Om een lange tekst in 1 woord samen te vatten: REVIEW! :D
En nog belangrijker: ENJOY! :P
"May, ik voel me toch niet zo zeker…" bracht Dawn uit op een zachte toon. Het blauwharige meisje keek wantrouwig en vol zenuwen rond zich heen.
"Hoezo, wat is het probleem?" glimlachte May terug.
"Het feit dat we zitten op een trein vol mensen dat we niet kennen, stelt me niet echt gerust. Kijk eens naar de jongen links van ons bijvoorbeeld," fluisterde Dawn.
May keek op haar beurt rond.
Enkele minuten geleden hadden Dawn en May elk hun ouders uitgezwaaid en waren ze met de trein vertrokken naar de zee. In hun cabine zat een hele groep jongeren met dezelfde bestemming. Allen gingen ze naar hetzelfde kamp aan de zee.
In de cabine hing een rustige sfeer waardoor May zag het probleem niet zag. Ze probeerde subtiel te kijken naar de jongen links van hen. De jongen had redelijk lang paars haar met zwarte ogen. Hij leek duidelijk verveeld en zijn gezicht stond op onweer.
"Maak je niet druk, Dawn, de trein is veilig hoor. Wat de jongen betreft; hij ziet er misschien niet zo aardig uit, maar je moet niet vooroordelen." zei May geruststellend.
Dawn knikte en keek nog eens naar de jongen. Plots keek hij op. Zijn zwarte ogen doordongen haar blauwe kijkers en een rilling liep over geheel haar lichaam.
"Wat is je probleem?" snauwde hij. Er sprong haast vuur uit zijn ogen en hij bleef haar woedend aankijken.
"Uh…" begon Dawn geschrokken.
"Wat voor een seut ben jij", onderbrak hij haar bot, haar onderzoekend.
Dawn voelde haar bloed koken, maar ze voelde May's hand op haar schouder. De brunette schudde haar hoofd, wat betekende dat ze nu beter niets zei.
"Paul, laat haar eens met rust," zei een onbekende stem.
De jongen die overeenstemde met de stem keek de paarsharige jongen waarschuwend aan en glimlachte vervolgens lief naar Dawn. De jongen had zwart haar met kastanjebruine ogen en een getaande huid. Dawn lachte lieflijk terug en nam opgelucht adem.
Paul - zo heette hij blijkbaar - keek de jongen scherp aan, maar hield zijn mond gesloten. Hij wendde zijn blik af en de zwartharige jongen – een held volgens Dawn – draaide zich weer om.
"Zie je dat er toch nog leuke mensen op de trein zitten?" grijnsde May terwijl ze een gebaar maakte naar de plaats waar de onbekende jongen zat.
Dawn knikte afwezig, keek naar zijn plaats en voelde haar wangen sterk opwarmen toen hij zich opnieuw omdraaide en lief zwaaide.