A/N: Dit is het vervolg van "Torture". Waar het vorige verhaal vooral uit gedachtes et cetera bestond, zal dit echt een verhaal worden. Enjoy!

Met dank aan Samarium, mijn beta.

Chapter One.

Pijn was alles wat ik voelde, en haar stem was alles wat ik hoorde. Met mijn rechterhand kneep ik in haar hand. Alleen de linkerkant van mijn lijf deed pijn, de kant die sowieso al zeer deed. Maar dit? Dit had ik niet verwacht, dat het zo erg kon zijn. Ik schreeuwde het opnieuw uit van pijn.

"Caryl, sorry, het spijt me zo. Ik heb je dit aangedaan, maar over een tijdje heb je geen pijn meer. Dat beloof ik. Alsjeblieft, Caryl, vergeef het me. Ik denk dat dit het beste voor je is. Morgen ben je onverwoestbaar".

Ik schreeuwde opnieuw, en opnieuw. Ik schreeuwde dat ze dat niet kon weten, dat ze dit zelf nooit doorgemaakt had. Ik verwachtte haar stem die zei dat dat inderdaad niet waar was. Maar die kwam niet.

Ze haalde een paar keer diep adem, heel rustig. Dat maakte me rustig. Toen sprak ze opnieuw.

"Caryl, ik heb niet hetzelfde meegemaakt als jij. Dat klopt. Maar de pijn die jij nu in je rechterbeen en rechterarm voelt, die heb ik ook gevoeld. Dezelfde."

Ik concentreerde me op mijn rechterarm en rechterbeen. Verrek, die deden ook pijn, maar dat was niet zo erg. Ik probeerde me steeds harder te concentreren op die lichaamsdelen, om de pijn in mijn linkerarm en linkerbeen uit te bannen. Ik probeerde te kijken waar ik me het best op kon concentreren, wat het minste pijn deed.

Toen ik bij mijn billen en onderrug was aangekomen, merkte ik dat ik niet lekker lag. Dat had ik kunnen weten, de eeuwige pijn in mijn bips ook. Bijna hetzelfde als die in mijn linkerarm en linkerbeen. Bang om te bewegen vroeg ik haar of ze me anders neer wilde leggen.

"Natuurlijk Caryl, alles wat helpt om de pijn iets draaglijker te maken."

Ik hoorde Seraphine zacht mompelen hoe ze mij het beste vast kon pakken. Blijkbaar had ze een optie gevonden, want ze liep naar mijn zijkant en strekte haar armen uit.

"AU!" gilde ik, en ik vervloekte de pijn.

Verschrikt liet ze me los. Ik hoorde een plof aan mijn rechterzijkant – sprong ze nou over me heen? Ik had haar niet zo sterk verwacht – en haar gezicht verscheen weer voor mijn ogen. Het leek alsof ze huilde, maar ik zag geen tranen.

Ik hoorde een zachte, bedroefde stem, en ik zag Seraphine trillen op haar benen. Ik strekte mijn hand weer uit naar haar hand, zodat ik er in kon knijpen, en ik hoorde haar stem.

"Caryl, sorry, sorry, sorry.. Het spijt me verschrikkelijk, ik had – ik had niet – ik had er niet aan gedacht dat – " Ik hoorde haar snikken, maar weer waren er geen tranen.

Ik zou haar graag willen vertellen dat het niet erg was, dat het wel meeviel, maar dat kon ik niet. Het was namelijk wel erg, en het viel niet mee. Daarbij durfde ik mijn mond niet te openen – ik was bang dat ik zou gaan gillen als ik mijn kiezen van elkaar haalde. Ik sloot mijn ogen en ik begon te tellen.

Eén. Twee. Drie. Hmm, dat schoot ook niet op. A. B. C. D. Dat ging beter. Maar wat als ik bij de Z was? Nou ja, dan zou ik altijd nog voor "AA AB AC" kunnen gaan, en daarna voor "AAA AAB AAC". Blij dat ik iets te doen had, begon ik het alfabet op te zeggen.

Tot mijn grote verbazing werd de pijn minder, stukken minder. Ik vroeg Seraphine of ze me een verhaal wilde vertellen. Ze keek verbaasd, maar knikte. Ze vroeg me wat voor een verhaal ik wilde horen.

Ik zei dat ik graag het verhaal van onze eerste ontmoeting opnieuw wilde horen. "Dan kan ik me nog eens heel diep schamen", fluisterde ik er onhoorbaar zacht achteraan. Vreemd, ze leek het toch te kunnen horen. Ik kon mezelf ook verstaan, dat had ik niet verwacht, maar misschien was het ook wel logisch. Ik was immers degene die sprak.

"Het was de eerste zaterdag van juni. Ik deelde samen met Paula en Doris, de leerlingbegeleiders van jullie klas, de papieren uit die je in moest vullen. Je weet wel, wat je dacht dat je favoriete vak zou gaan worden. Jij, Marie, Eva en Maartje zaten rechts voorin lokaal 4. Jij zat naast Marie, en je zei tegen haar dat pauze, vakantie en school je favoriete vakken zouden worden. Ook hield je hele verhalen over een papierversnipperaar, waar het papier prima in thuis zou horen. Ik had nog nooit zo'n asociaal kind gehoord, als ik eerlijk mag zijn."

"Ik was zenuwachtig," grinnikte ik. Ze grinnikte terug.

"Maar goed. Je kreeg blijkbaar niet de gewenste reactie, dus je zei het nog een keer, en nog een keer, hopend dat iemand uit de klas het zou horen en een reactie zou geven. Toen dacht ik nog dat je een aandachttrekker was. Gelukkig was het uur snel om. Paula, Doris en ik deelden nog wat papieren uit en we lieten jullie gaan.

"De teamleider, Dhr. Deurboot, zat in zijn kantoor. Ik ging naar het kantoor toe en ik heb het een en ander over jou vertelt – niet al te aardige dingen, als ik eerlijk mag zijn."

"Dat zei mijn moeder ook tegen mij, ja. Deurboot – sorry, meneer Deurboot – had haar verteld dat jij tegen hem had gezegd dat u echt niet wist wat jullie nu weer in huis hadden gehaald."

"Verwijt je het me?"

"Absoluut niet. Zeg nou zelf, ik was toch asociaal bezig?"

"Dat wil ik nou ook weer niet direct zeggen, maar ja – je hebt gelijk."

Ik grinnikte. "Dat dacht ik."

Het was even stil. Nu de pijn weg was, of in ieder geval, terug was naar het normale niveau, hoe ik het dagelijks ervoer, begonnen mijn andere menselijke gevoelens terug te komen.

"Seraphine?"

"Ja Caryl, wat is er?"

"Uhm.. nou, ja, eigenlijk – Ik moet naar de W.C."

"Heb je nog pijn?"

"Niet meer dan gewoonlijk, hoezo?"

Ik zag hoe er een bezorgde blik op haar gezicht verscheen. "Moet ik je dragen?"

"Ja graag, of liever – ondersteunen, dat is makkelijker." Ik hoopte dat ik niet te goed liet doorschemeren dat ik eigenlijk bang was dat ze mijn pijnlijke been weer aan zou raken.

Als ze het al in de gaten had, liet ze dat in ieder geval niet merken. "Natuurlijk."

Ik wist niet hoe ik het volgende onderwerp ter sprake moest brengen. Ik had namelijk geen idee hoe ik van de tafel moest komen, en ik had ook niet het idee dat hinkelen het beste idee was. En wat ik nog het meest niet wist – hoe kwam ik zittend op de W.C.-pot, en hoe kreeg ik mijn broek naar beneden? Ik besloot om hulp te vragen.

"Uhm, zou u me – hoe zeg ik dit .."

Ze scheen het te begrijpen, en ze glimlachte iets. "Je bedoelt: 'Help – hoe kom ik de tafel af', 'Help – hoe kom ik bij de W.C.' en 'Help – hoe krijg ik mezelf zittend op de W.C.-pot?'"

Ik had verwacht dat ik mijn wangen rood zou voelen kleuren, maar vreemd genoeg gebeurde dat niet. "Ja, dat was eigenlijk wat ik bedoelde."

"Ik help je wel," zei ze lief.

Maar op het moment dat ik iets wilde meebewegen om me te laten tillen, snakte ik naar adem van de pijn. Weer durfde ik mijn kiezen niet van elkaar te doen uit angst te gaan gillen, dus ik hoopte dat ze begreep dat ik wel even zou wachten.

"Gaat het?" vroeg ze bezorgd. "Is het misschien handiger als we even wachten?"

Ik wilde knikken of 'ja' zeggen, maar ik durfde het niet. In plaats daarvan snakte ik opnieuw naar adem.

"Ik word gek," dacht ik. "Ik word knettergek van de pijn, ik kan zo niet leven." Ik besloot weer te gaan tellen. Ik was inmiddels aanbelandt bij GYI. Het duurde erg lang voor ik me realiseerde dat na GYI GYJ kwam, en nog langer voordat ik me realiseerde dat er daarna GYK kwam, en geen GZI. Ik besloot ermee te stoppen, en me te concentreren op de ademhaling van haar.

8274 ademtochten later – hoewel ik er zeker van was dat ik er minstens tweehonderd had overgeslagen, maar dat ik er ook minstens tweehonderd dubbel had geteld – besefte ik dat de pijn weg was, en dat ik dus eindelijk naar de W.C. kon. Nog geen halve seconde later realiseerde ik me dat ik niet eens meer naar de W.C. hoefde. Ik voelde me vreemd leeg in mijn buik, net alsof ik iets miste. Daarnaast begreep ik er niets meer van – wat was er met me gebeurd? Nou ja, gelukkig was Seraphine nog aan mijn zijde, dus ik kon het vragen.

"Ik denk dat je me een verklaring schuldig bent," zei ik. Mijn stem was ineens veel hoger dan ik verwacht had.

"Dat klopt," zei ze. "Maar zijn er geen belangrijkere dingen waar je nu aan denkt?"

"Behalve dat vreemde, holle gevoel in mijn buik en het feit dat ik nu ineens alles zie, hoor, ruik en voel? Nee. Maar die dingen mag je me ook wel even uitleggen eigenlijk."

Ze keek verbaasd. "Oké, dan zal ik het uitleggen."