Het begin van een kort verhaaltje dat ineens in me opkwam. Veel leesplezier!
Alles is van JK Rowling buiten Emanuelle en het plot.
Proloog
Hij hield niet van me. Hij heeft nooit van me gehouden. Maar toch. Zes maanden. Zes maanden lang deed hij alsof hij van me hield. Bij anderen duurde het maar een dag. Bij mij zes maanden. Ik was gelukkig en smoorverliefd. Ik dacht dat hij hetzelfde voelde voor mij als ik voor hem. Ik zakte door mijn knieën en begon te huilen. De tranen gleden geluidloos over mijn wangen. Hij verdiende het niet, hij verdiende mijn tranen niet. Maar ze kwamen toch, die tranen, ik kon ze niet tegenhouden. Het was gewoon een spel geweest. Een uitdaging van Potter. Betekende het dan echt niets voor hem? Al die momenten dat we samen hebben beleefd? Betekende het dan echt niets voor hem? Terwijl mijn tranen bleven lopen schreef ik mijn herinneringen op. Het hielp om mijn verdriet weg te duwen. Elke keer dat ik zijn naam schreef kreeg ik een steek in mijn hart maar toen de laatste regel uit mijn veer vloeide hielden de tranen op.