Ik voel de pijn, de pijn, de stekende pijn.
Ik ruik de geur, de geur van aangebrand smeltend vlees.
Ik zie geen huid, ik zie alleen maar vlees verbrand vlees.
Elke keer als ik hoop heb, al is het maar een klein beetje hoop op een zo normaal mogelijk leven hier in Volterra, word het verwoest.
Ik sta bekend als een harteloos persoon.
En dat ben ik ook.
Of ik dat wil zijn? Dat weet ik niet zo goed.
Na die nacht ben ik veranderd, letterlijk maar ook figuurlijk.
Ik herinner me nog maar 1 ding van die avond…
De vlammen om me heen, Alec 'geschreeuw en mijn pijn.
Pijn zo'n kort woord, kort en krachtig net als mijn naam Jane, ook kort en krachtig.
Een dodelijke blik, letterlijk, mijn blik kan iemand zo pijn doen dat zijn lichaam het begeeft, ik heb het al een keer zien gebeuren.
Misschien ben ik zo omdat ik te weinig liefde in me heb.
Ik heb wel liefde gekend, mijn moeder was een en al liefde maar zei stierf, mijn vader was ook een en al liefde maar ik weet niet of ik dat zo fijn vond.
Natuurlijk hoort een vader van je te houden maar sommige dingen vond ik te ver gaan…
Ik ben een en al haat.
Haat voor de mensen die me uitscholden voor heks.
Haat voor mijn vader omdat hij mij op een walgelijke manier liefhad
Haat voor de volturi omdat ik niet een van hun wil zijn, maar het is mijn plicht en ik hoor daar
Haat voor de Cullens omdat zij zo gelukkig zijn
En vooral haat voor mezelf.
Ik ben mooi, met mijn buine haar, lichte huid en opvallende ogen, zou elke man op mij vallen, wat erg grappig is omdat ik pas dertien ben, oké ik ben al meer, veel meer, dan een eeuw dertien.
Maar ik ben niet meer dat meisje van vroeger, ik ben wel blij dat Aro mijn leven, en dat van mijn broertje, heeft gered, maar soms denk ik gewoon aan vluchten.
Ik ben niet goed maar dat betekend niet dat ik slecht wil zijn, maar soms als ik iemand zie en ik kijk en ik zie diegene creperen van de pijn, dan voel ik mezelf zo machtig, zo sterk.
Aro kan met een aanraking mijn gedachten tot zich nemen, gelukkig weet hij door de eerste keer dat hij mij aanraakten wat mijn vader mij heeft aangedaan, Aro toonde geen medelijden maar raakt me nooit aan.
Het is ook pas sinds kort dat ik hier over nadenk.
Sinds ik het meisje zag…
Het meisje van waarschijnlijk zes maanden, lange bruine lokken en bruine ogen, de lichtroze blos op haar wangen en de nieuwsgierige blik in haar ogen.
Een dochter van een mens en een vampier.
De dochter van Bella en Edward.
Bella die immuun voor mij is.
Als ik een keuze had zou ik me aansluiten bij de Cullens, ik zou mijn verlangen naar heerlijk mensenbloed moeten opgeven, maar ik zou de liefde van familie leren kennen, want ik hou van mijn broer, maar soms heb ik het gevoel dat ik hier niet hoor, dat is een leugen het probleem is dat ik hier juist hoor.
Ik zou met Renesmee spelen, en Alice zou mijn kleren uitkiezen, niks zwarts, alleen maar felle kleuren, rood of blauw of paars, ik herinner me niet eens meer wat mijn lievelings kleur als mens was.
En ik zou Bella en Edward leren kennen, iedereen denkt dat ik hun niet mag maar het enigste wat ik voel is jaloezie en bewondering voor hun.
Zou ik dat ook kunnen? Een mens liefhebben zonder het bloed uit zijn aderen te slurpen?
Maar ik kan dat niet.
Ik kan niet weg.
Ik mag niet weg.
Ik ga niet weg
Ik ben Jane, en ik zal nooit aan zet zijn.