A/N: Hallo aan wie dit leest.
Ik weet niet of er veel mensen zijn die dit verhaal zullen lezen, want weinig mensen hier lezen in het Nederlands, en al helemaal niet Bella x Mike- verhalen.
Ik hoop dat lezers het een leuk verhaal vinden, en review als je kan!
Piep … piep … piep
Wat is dat irritante geluid?
Piep … piep … piep
Langzaam deed ik mijn ogen op. Ik was in een witte kamer. De muren waren wit, de luxaflex voor de ramen waren wit en het oncomfortabele bed waar ik op lag was ook wit. Ik voelde allemaal draden aan mijn handen zitten en er zat iets in mijn neus. Wat was er gebeurd, vroeg ik mezelf, Waarom lig ik in het ziekenhuis? Waar is iedereen? En dan vooral: waar is Edward?
Langzaam maar zeker kwam alles wat er gebeurde weer terug. James, hij had mijn moeder, en uiteindelijk was het een val, en de dansstudio, de spiegels, pijn, en Edward die mij redde, die het gif uit mij haalde. Waar is hij?
Ineens ging de deur open. Zou dat Edward zijn?
"Oh Bella, je bent weer wakker! Gelukkig, ik was zo ongerust! Pas toch op waar je loopt voortaan, ik wil je niet verliezen! Oh, ik ben zo blij dat die knappe dokter en zijn zoon jou hebben gered toen je van de trap in het hotel af viel! Je zag er vreselijk uit. Jeetje, je ziet er nog steeds vreselijk uit! Maar je leeft nog! en je hebt je ogen open!". Renee bleef maar doorkwebbelen over vanalles en nog wat.
"Mam, waar is Edward?", vroeg ik. "Edward?" "Ja, Edward Cullen, de zoon van die 'knappe dokter'. Weet je waar hij is?" "Oh schatje, hij en zijn vader brachten jou naar het ziekenhuis en ze belden mij en je vader om te zeggen dat je hier was, maar ze moesten zelf weer terug naar Forks."
Waarom zijn ze weer in Forks? Ik wil Edward zien, en hem bedanken voor het redden van mijn leven!
"Oké mam. Ik ben blij dat je er bent!", zei ik met een glimlach op mijn gezicht.
"Ja, ik ben blij dat je je ogen open hebt!", zei ze. "Hoezo?", vroeg ik haar, "hoe lang zijn ze dan dicht geweest?" "Ehm, 6 dagen. Ze moesten je met medicijnen in slaap houden omdat je te veel verwondingen had. Oh, ik ben zo geschrokken! Je hebt scheurtjes in je schedel, je hebt vier ribben gebroken, en je been, en oh, ja hebt zo veel blauwe plekken en kneuzingen dat ze die niet kunnen tellen! Ze moesten je ook bloedtransfusies geven, omdat je heel veel bloed hebt verloren, en zo veel medicijnen, vreselijk! Ik heb de hele tijd in het bed naast je geslapen omdat ik niet wist wanneer je weer wakker zou worden en ik mis Phil en ik ben zo blij dat je weer bij bewustzijn bent!" was het uitgebreide antwoord.
Ineens bedacht ik met iets. "Mam, hoelang moet ik nog in het ziekenhuis blijven?", ik moest immers wel weten wnneer ik Edward weer zou kunnen zien. "Nog een weekje. Oh, je gaat Jacksonville zó leuk vinden! De zon schijnt altijd, en je hebt je eigen badkamer, en we wonen vlak bij het strand, het is geweldig!" Jacksonville?! "Mam, wat bedoel je met Jacksonville," vroeg ik, "ik wil helemaal niet naar Jacksonville! Ik heb vrienden in Forks en met school gaat alles goed!" "Ja, maar, je zei toch tegen je vader dat je bij mij wilde gaan wonen? Het kan nu, want Phil heeft een baan bij 'The Suns' gekregen, en nieuwe vrienden kan je makkelijk make, en het is veel lekkerder weer in Florida. Ik weet dat je een hekel hebt aan de regen..." "Mam, laat me nou gewoon in Forks wonen!", smeekte ik, "Charlie heeft me nodig! Zonder mij is het huis een rommeltje en eet hij nooit iets gezonds, en de regen is ook zo slecht niet..."
Renee kon me niet overhalen. Waarschijnlijk zal ze nooit snappen dat iemand op mijn leeftijd al verliefd kan zijn en zijn zielsverwant kan vinden, want toen ik klein was had ze het er altijd over dat een vaste relatie niks is voor iemand op mijn leeftijd, omdat het bij haar en Charlie ook mis was gegaan. "Maar, maar,". Ze zuchtte, "nou, oké dan. Blijf maar in Forks. Maar weet wel dat als je me nodig hebt dat je gewoon naar me toe kan komen. Ga nu maar weer rustig slapen, en ik zal hier zijn als je weer wakker wordt."
Een week lang had ik in het ziekenhuis nachtmerries waarin Edward mij verliet. Elke keer was het weer een andere droom maar het einde was altijd hetzelfde. De ene keer ging hij met me het bos in om te vertellen dat we niet in elkaars wereld horen omdat hij een vampier is en ik een mens, de andere keer viel ik in zijn armen in slaap en toen ik wakker werd lag er een briefje op mijn kussen. Elke keer stortte ik in en had ik geen vrienden meer omdat ik alleen met de Cullens omging.
De vliegreis naar Forks was saai en langdradig. Ik probeerde te slapen, maar dat lukte niet, en daarna ging ik maar muziek luisteren. Ik kon niet wachten om weer in Forks te zijn. Ik zou eindelijk de Cullens weer zien: Esmé, mijn tweede moeder, Emmett, mijn grote teddybeer van 'n broer, Carlisle, die mij altijd hielp als ik weer eens een ongeluk had, Alice, mijn shop-maatje en beste vriendin, en natuurlijk Edward, mijn liefde, mijn zielsverwant, mijn betere half.
Nadat mijn vader mij de trap van het huis op hielp hobbelde ik naar mijn kamer. Toen ik op mijn bed ging zitten zag ik een envelop op mijn bureau liggen. Ik stond voorzichtig op en hobbelde naar mijn bureau. Op de envelop was mijn naam geschreven in Edward's prachtige handschrift. Toen ik de envelop openmaakte zat er een brief in van Edward:
Mijn liefste Bella,
Het spijt me dat ik niet voor je was in het ziekenhuis, maar daar kon ik geen brief neerleggen om dit uit te leggen. Alice heeft al gezien dat ik het hier wel kan omdat je niet met je moeder naar Jacksonville gaat. Waarom je dat niet doet snap ik niet. Ik kan je niet beschermen tegen vampieren zoals James en Victoria en al helemaal niet tegen mezelf. Ik heb dit veel te lang door laten gaan en dat is helemaal mijn fout. Ik ben geen mens en jij zult nooit een vampier zijn, en een relatie moet gelijk zijn.
Bella, ik hou heel veel van je, maar ik kom niet meer terug. De familie en ik verhuizen zodat je geen last meer van ons hebt en gewoon je mensenleven kan leiden zonder dat er mythologische wezens je leven verstoren. Je kunt nu trouwen, en kinderen krijgen, en gelukkig sterven. Met mij is dat niet mogelijk, en al helemaal niet als je wil dat ik of iemand van mijn familie je gaat verdoemen tot het half-leven dat wij leiden.
Ik beloof dat dit de laatste keer is dat je iets van mij of mijn familie hoort. Het zal zijn alsof ik nooit heb bestaan.
Edward.
"Ed-Edward" was het laatste wat ik nog kon zeggen voordat ik instortte.