Disclaimer: Ik ben niet de bedenker van het karakter in dit verhaal, dat is J.K. Rowling.

Note: Ik kwam dit tegen ergens op mijn computer.

Gevangen in jezelf

Gevoel. Weet je wat gevoel is? Nee, ik denk het niet. Gevoel is een klein woord voor een groot begrip. Je kent wel gevoelens, maar wanneer je het moet uitleggen. Dan begin je te stotteren, hoe kan je gevoelens goed uitleggen?
Gevoel. Het innerlijke voelen van gebeurtenissen, van mensen. De liefde die je voelt als je, je verlooft. Verdriet, wanneer je beste vriend, je lieve moeder dood gaat. Woede, wanneer iemand je blijft treiteren. Haat, wanneer iemand altijd gemeen is. Wanneer iets altijd vervelend is.
Haat. Haat is het slechtste wezen in je. Het bedriegt je, laat je dingen voelen die je niet wilt voelen. Haat. Haat is vervelend, laat je dingen doen die je niet wilt doen. De definitie van een gevangene, een gehate persoon. De definitie van iemand, die door haat zijn grootste liefde heeft verloren.
Haat is slechts een gevoel. Een gevoel dat je kunt verdringen. Een gevoel dat altijd opnieuw terug komt. Haat bedriegt je, maar… Haat is het enige gevoel wat echt eerlijk is. Hoe vaak je ook zegt dat je iets haat, als je het niet haat zal je het ook nooit gaan haten. Nou ja, als je het vaak genoeg zegt, ga je het wel haten. Maar, zo gaat het meestal niet. Zo hoort het niet te gaan.
Haat. Het is de vervelendste emotie. Juist dat gevoel haat je het meest, dat is namelijk zo veel makkelijker. Haat te haten.

Haat. Ik weet iets, wat jij nooit wou toegeven. Mijn lief, je haatte iemand, omdat die meer om hem gaf dan om jou. Je haatte mij, omdat ik nooit wou toegeven wat ik voor je voelde. Je haat mij, omdat ik zomaar ga. Zonder te vertellen waar ik naar toe ga. Je haat mij, omdat ik je verlaat. Je haat mij, omdat ik je beschermde voor dingen waar je jezelf wel voor kon beschermen.
Je haat mij, omdat in een brief het heel veel makkelijker praten is dan in het echt. Dat ik kan opschrijven wat ik wil. Of ik het nou meen of niet.
Je laat je emoties niet zien.
Je haat me. En dan begrijp ik.

Weet je nog. De laatste ruzie met je moeder. De ruzie voordat je wegliep van je moeder.
De laatste ruzie voordat ze overleed, werd vermoord.
Wat je moeder toen zei meende ze niet. Dat weet ik zeker. Een moeder kan haar dochter niet haten. Dat kan gewoon niet.
Ze was boos, ontzettend boos. Je had voor de zoveelste keer iets gedaan wat haar niet zinde. Alweer was je omgegaan met modderbloedjes, alweer was ze daar achter gekomen. Ze meende het nooit. Nooit.
Lief, weet je nog die keer. Dat je beste vriendin weer eens voor de zoveelste keer ruzie had met de populairste jongen uit de klas. Hij was samen met zijn vriend weer eens het sulletje van de school aan het pesten. Ze haatte hem, ze riep het zo hard als ze kon. Het kwetste hem, omdat hij van haar hield. Hij zou ophouden wanneer ze een keer met hem uit zo gaan. Ze zou nog liever met Sneep uit gaan, had ze gezegd.
Nog geen half jaar later was ze al drie keer met hem uit geweest. Drie jaar later trouwden ze. In haar tweede jaar van heler. Weet je dat nog? Of haal ik nu herinneringen op die je eigenlijk wil vergeten, omdat ze vervelend zijn om aan te horen.

Haat is moeilijk te begrijpen.
Lief, ik weet dat het moeilijk is om haat te verdringen. Soms lukt het, meestal niet. Het is moeilijk om boven haat te gaan staan. Omdat haat zo duidelijk is, zo dominant.
Haat. Dominant. Wraak.
Door haat doe je dingen die je niet wil doen. Je neemt wraak op mensen die je haat, omdat je boos op ze bent. Boos omdat je haat moet voelen. Haat is het zwarte in je. Het donkere, het duister.

Weet lief, dat ik jou nooit zou kunnen haten. Zelfs al zou ik het zeggen. Dan meen ik het niet, ik houd van je. Teveel om je te haten. Onthoud dat. Zodat ik je nooit kan kwetsen als ik het tegen je zeg. Onthoud dat ik altijd van je zal houden, wat er ook gebeurt.

Liefs,
Remus

Laat me weten wat je ervan vindt!