Pokémon DP Chapter 1: Twinleaf Dorp, a pokémon fanfic

Pokemon Diamond en Pearl door DeGrue

Dit verhaal gaat over de nieuwste Pokémon Spellen voor de Nintendo DS, Pokémon Diamond en Pokémon Pearl.
SPOILER WAARSCHUWING: Als je de spellen nog niet hebt en/of je wilt nog niet hoe het spel gaat, adviseer ik je om het verhaal nog niet te lezen. Dit verhaal is grotendeels gebaseerd op het verhaal van de nieuwste spellen.

Reviews zijn van harte welkom!

Hoofdstuk 1: Twinleaf Dorp

'Ondanks de inspanning van het ontdekkingsteam is de zeldzame, raar-gekleurde Pokémon niet gezien. De zogenaamde "Rode Gyarados" is, zelfs niet voor een glimps, gezien door het teneergeslagen team … en daarmee zijn we aan het einde gekomen van het Jubilife Nieuws.'

Lukas zet de tv uit. Sinds de rode Gyarados is gesignaleerd kan het nieuws nergens anders meer over berichten. Hij zucht en kijkt even om zich heen. Zijn kamer is niet zo groot. Er staat een eenpersoonsbed, een nachtkastje, een kast, een tv met een Nintendo Wii en een bureau met een laptop. Zijn kamer is voornamelijk in licht blauwe kleuren geschildert en ingericht, want dat vindt hij het mooist. Maar hij verveelt zich. Normaal zou hij met Lewis gaan spelen, maar die is op bezoek bij zijn grootouders in Hearthome Stad. Hij kent de grootouders van Lewis best wel goed. Het zijn hele aardige mensen. Ze komen vaak hier in Twinleaf Dorp. Omdat Lukas vaak bij Lewis speelt ziet hij ze vaak en hij heeft ze daarom goed leren kennen. Lewis z'n oma, Alida, heeft altijd snoep bij zich en deelt dat graag uit aan Lewis en Lukas. Maar dat vindt de moeder van Lewis, Beth, nooit goed.

'Doe dat nou niet. Je moet ze niet zomaar snoep geven,' zegt Beth dan boos terwijl ze druk in de weer is met koffie en thee. Zijn oma drinkt alleen maar thee, terwijl zijn opa alleen maar koffie drinkt.

'Wat maakt het nou uit? Het zijn nog kinderen, laat ze,' zegt Alida dan terwijl ze naar ons lacht. Dat maakt Beth alleen maar nog kwaaier.

Voorzichtig, maar enorm geirriteerd, zet ze het dienblad op tafel en zucht. 'Ik maak uit wat wel of niet goed is voor Lewis en in dit geval ook voor Lukas. Hou nou eens op met het steeds maar bemoeien van de opvoeding van m'n kind. Ik kan het zelf wel.' Het gezicht van de moeder van Lewis is rood van boosheid. Hardhandig schenkt ze koffie in voor Harm, Lewis z'n opa, die tot nu toe alleen maar heeft gelachen.

'Jaja, als jij het zegt,' zegt Alida op haar tenen getrapt.

Lewis en ik maken dan dat we weg komen, want we weten wat er gaat gebeuren en daar willen we allebij niet bij zijn.

Lukas draait zich om en kijkt naar de klok. Het is pas tien over drie en hij zucht weer. Een hele diepe zucht, dit keer.

'Ik verveel me,' zegt hij tegen zichzelf. 'Ik verveel me!'

Hij gaat liggen en doet zijn ogen dicht. Hij denkt aan school dat al over een paar weken begint. Hij is nu 13 jaar en klaar met de basisschool. Zijn moeder heeft liever dat hij verder gaat op de Pokémon Academie, maar Lukas wil liever een groot Pokémon Meester worden. Omdat de aanvraag zo hoog is voor de Pokémon League heeft Lukas zich toch maar ingeschreven bij de grootste en beste Pokémon Academie die er bestaat in Sinnoh. Het toelatingsexamen was voor ieder ander heel pittig geweest, maar voor Lukas was het een eitje.

Maar om zijn droom als Pokémon Meester niet op te geven heeft hij zich toch, samen met Lewis, opgegeven voor de Pokémon League. Hij heeft, net zoals bij de Pokémon Academie, een soort toelatingsexamen moeten doen. Het waren vooral vragen over de verschillende Pokémon die je tegen kan komen in het wild en hoe je ze moet verzorgen. Maar ook praktische dingen, bijvoorbeeld hoe je moet kamperen of hoe een PokéBall werkt. Hij weet zeker dat hij ook voor dit een hoge score heeft gehaald en heeft er ook veel vertrouwen in. Alleen hoopt hij wel samen met Lewis te gaan. Maar Lukas is bang dat Lewis het misschien niet heeft gehaald en hoopt echt dat het Lewis is gelukt.

Plotseling gaat de bel. Lukas gaat van schrik rechtop zitten en kijkt snel om zich heen. Wie zou dat kunnen zijn? vraagt hij zichzelf af. Er komt hier nooit iemand zomaar langs. Maar de stem die hij hoort komt hem bekend voor. Hij springt meteen overeind. Lewis!

Snel rent hij de trap af en slaat de laatste paar treden over. In de deur opening staat een jongen met een grote bos blonde haren, een zwarte broek, rood met wit gestreepte trui en een groene sjaal. Lewis z'n smaak in mode is vaak onderwerp voor discussie voor veel mensen, maar Lewis zelf kan het niets schelen wat hij aan heeft. Lukas zelf draagt een blauwe spijkerbroek met een zwart shirt met witte mouwen en een rode sjaal. Boven op zijn donker blonde haren die hij van zijn moeder heeft, draagt hij een officieele Pokémon League pet.

'Lewis, wat doe je hier al zo vroeg? Ik dacht dat je vanavond pas terug zou komen?' vraagt Lukas, die stomverbaasd is om z'n beste vriend hier en nu te zien.

'Ja, dat is ook zo. Maar mijn oma en opa moesten plotseling naar vrienden van hen die een ongeluk hebben gehad. Dus ik kon eerder naar huis komen.'

'Oh, dat is vervelend. Ik hoop niet dat het ernstig is?' vraagt Lukas bezorgt.

Lewis schudt zijn hoofd. 'Nee hoor, ze waren aangevallen door een paar wilde Ponyta terwijl ze in de auto zaten. Ze zijn met de schrik vrij gekomen.' Allebij lachen ze even.

'Wat zullen we gaan doen?' vraagt Lukas als ze uitgelachen zijn. 'Ik verveel me echt al de hele dag. Op tv is ook niets te zien want alles wordt herhaald of die stomme rode Gyarados verpest het!'

Lewis kijkt snel op. 'Ja, ik hoorde het onderweg op de radio. Ze zeggen toch dat ze hem bij een groot meer hebben gezien?'

Lukas knikt. 'Dat is zo, ja. Het team heeft de hele dag bij zo'n meer gezeten en gewacht tot dat vervelende beest tevoorschijn kwam, maar ze hebben zelfs geen glimps van de Gyarados opgevangen. Volgens mij bestaat die rode Gyarados helemaal niet. Anders zouden ze hem al lang hebben gevonden. Het is gewoon een stomme grap van iemand.'

Lewis lacht weer. 'Misschien.' Hij kijkt heel bedenkelijk. 'Maar wat ik wilde zeggen is dat wij hier in de buurt ook een groot meer hebben. Misschien kunnen er een kijkje nemen?'

'Nu?' vraagt Lukas verbaasd.

'Ja, nu. Als we nu gaan zijn we optijd terug voor het eten.'

'Is goed. Ik pak nog even m'n tas en doe dan even mijn schoenen aan.'

'Oke, dan ga ik snel naar mijn huis om het tegen mij moeder te zeggen. Ik zie je bij route 201.' Nog voordat Lukas kon antwoorden was Lewis al verdwenen.

Snel rent Lukas weer de trap op naar boven en vliegt naar zijn kamer. Hij grijpt naar zijn tas onder het bureau. Er zit niet veel bijzonders in, maar hij voelt zich toch beter als hij het bij zich heeft. Terwijl hij de trap af vliegt, slaat hij steeds een trede over. Zijn moeder zit in de woonkamer naar een progamma te kijken over Pokémon Schoonheids Wedstrijden. Zijn moeder is daar helemaal gek van. Toen ze zelf nog een Pokémon Trainster was deed ze daar fanatiek aan mee. Ze heeft zelfs nog een aantal lintjes aan de muur hangen die ze elke dag bewonderd. Zelf vind Lukas daar helemaal niets aan en vind het jammer dat dat nog het enige progamma is waarvan nieuwe afleveringen worden uitgezonden op tv. Stomme zomerstop, denkt Lukas.

'Mam, ik ga met Lewis naar Verity Meer. Ik ben voor het eten weer terug,' roept Lukas vanaf de hal.

'Oke, doe voorzichtig en niet in het hoge gras komen!' roept ze terug. Ze laat bijna de schaal met paprika chips op de grond vallen, maar kan het nog net optijd vastpakken.

'Jaja,' antwoord hij en hij doet de deur achter zich dicht.

Snel rent hij richting route 201. Gelukkig is Twinleaf niet zo groot dus kan je overal snel ter voet komen. Het zou nog sneller gaan met de fiets.

'Daar ben je dan eindelijk!' roept Lewis. 'Dat wordt dan een boete van $1.000.000.' Lewis houd zijn hand op alsof Lukas het er zo in zou kunnen doen.

'Jaja, grapjas. Laten we nou maar gaan,' Lukas moet nog bijkomen van het laatste stuk dat hij heeft gesprint.

Ze lopen samen richting Verity Meer. Het is niet ver van Twinleaf verwijderd maar het is toch een aardig stukje lopen.

'Denk je echt dat we wat zullen aantreffen?' vraagt Lukas terwijl ze voorbij een bord lopen met daarop "Verity Meer – 1 km".

'Misschien, je weet het maar nooit,' antwoord Lewis terwijl hij zijn schouders ophaald. 'Misschien komen we wel helemaal niets tegen. Het is toch beter dan de hele dag in dat dorp rondhangen.' Lewis heeft een punt.

Ze blijven een tijdje stil terwijl ze stevig doorlopen. Na een tijdje komen ze bij de ingang van het bos dat route 201 en Verity Meer van elkaar scheidt.

'Nou, we zijn er bijna,' zegt Lukas en ze stappen het bos in.

Het bos is dicht en donker. Er is een smal paadje, maar dat is bijna overwoekerd door dikke takken en onkruid. Onderweg zien ze een aantal Caterpie en Wurmple aan de bomen hangen. Sommigen zijn al in de cocon-fase. Ze lopen snel en op een gegeven moment dringt de geur van het meer in hun neus. Tussen de bomen kunnen ze het meer ook al zien. Het is een groot meer, omringt door het bos waar ze nu door heen lopen. Er is maar een klein stuk land waar je kan staan om bij het meer te komen want de bomen zijn bijna helemaal om het meer gegroeid en de enige plaats waar je kan staan is dicht bij de uitgang van het bos. Maar ze worden opgeschrikt door een geluid. De twee jongens kijken elkaar verbaasd aan.

'Wie zou hier kunnen zijn?' vraagt Lewis fluisterend.

Lukas haald zijn schouders op. 'Ik heb geen idee,' antwoord hij.

Op hun tenen kruipen ze dichterbij en zien in de verte, bij de rand van het meer, twee mensen staan. Een lang iemand en een kort iemand. De lange ziet eruit als een volwassene en de korte als iemand van hun leeftijd. Ze zijn druk in gesprek en hebben helemaal niet door dat er twee jongens achter hen staan. Lukas en Lewis kruipen nog dichterbij totdat ze de twee mensen goed kunnen verstaan.

'Maar professor, hoe is het om hier weer te zijn na vier jaar?', vraagt het meisje. 'Het moet vast wel even wennen zijn om van een regio als Jotho weer hier terug te komen.' Ze kijkt op naar de man, duidelijk nu de professor, terwijl hij strak over het meer blijft staren.

'Geweldig, maar die hele overgang van Jotho naar Sinnoh is inderdaad wel wennen. Maar ik vindt het wel leuk om weer thuis te zijn.' De stem van de professor is diep en dat van een wat oudere man. De man grijpt even in de zak van zijn witte laboratorium jas er rommeld even. 'Maar er zijn hier genoeg Pokémon die we kunnen onderzoeken. Sommige komen zelfs helemaal nergens anders voor dan Sinnoh.'

Het meisje knikt. 'Ik ben benieuwd, professor. Ik hoop wel dat u snel weer les gaat geven. Ik ben zeer geintereseerd om deel te nemen in een van uw workshops over Pokémon Evolutie.'

De professor lacht kort. 'Binnenkort. Geef me eerst even de tijd om te wennen aan het ritme van Sinnoh.'

'Natuurlijk, natuurlijk,' zegt het meisje geschokt, bang dat ze hem heeft beledigd.

'Kom,' zegt de man. 'Het is tijd om terug te gaan.' Hij draait zich om en meteen ziet hij twee jongens staan die hem geschrokken aankijken. Hij loopt langs hen en geeft ze een knikje. De twee jongens stappen snel opzij om de man er door te laten gaan. Achter hem loopt het meisje. Ze probeerd de professor bij te houden maar hij loopt te snel voor haar.

'Waar ging dat over?' vraagt Lewis. Nog een keer haalt Lukas zijn schouders op.

'Ik ken die mensen helemaal niet,' zegt hij, maar Lewis heeft zijn aandacht al op iets anders gericht.

'Moet je eens zien,' roept hij. Hij was naar de plaats toegelopen waar de professor en het meisje hebben staan praten. In zijn hand houd hij een bruine tas vast. Er rollen drie PokéBalls uit op de grond.

'Wow,' roepen ze in koor terwijl ze allebij op de PokéBalls neerkijken.

'Zijn dat echte?' vraagt Lewis na een tijdje en hij raapt er een op. De Ball past net in zijn hand. Hij is aan de bovenkant rood en aan de onderkant wit. In het midden, tussen de witte en de rode helft, zit een knop.

'Ik denk het,' is Lukas z'n antwoord. Ook hij pakt er een. De Ball voelt koud en glad aan. Het is niet de eerste keer dat ze een PokéBall vasthouden. Op school hebben ze er vaak genoeg mee gewekt en thuis hadden ze een aantal speelgoed PokéBalls waar ze, toen ze klein waren, vaak mee speelden. Er zaten dan ook helemaal geen Pokémon is. Maar iets aan deze Balls zei dat hier wel een Pokémon in zitten. Het voelt anders dan de PokéBalls die ze hebben vastgehouden waar helemaal niets in zat.

Maar plots horen ze een luid getjirp. Allebij draaien ze zich om en kijken in de richten van het geluid. Ze zien twee Starly hun kant op komen en ze zien er allerminst vriendelijk uit.

'Wat moeten we doen?' roept Lukas in paniek. 'We hebben helemaal geen Pokémon!'

'Kijk eens in je hand,' zegt Lewis en hij houd de PokéBall voor zich uit. De Ball klapt open en er verschijnt een rode straal die zich langzaam in een Pokémon vormt. De Pokémon lijkt op een kleine groene schildpad. Hij heeft een takje dat op zijn hoofd groeit, met 2 groene blaadjes eraan.

'Turr, turrtwig,' roept het beestje opgewonden en bestudeerd Lewis goed.

Maar Lukas schudt snel zijn hoofd. 'Nee, dat kunnen we niet maken. Ze zijn niet van ons, Lewis.' Lukas voelt zich zichtbaar ongemakkelijk.

'We moeten wel, Lukas. We kunnen ons anders niet beschermen tegen die Starly.'

Lukas twijfelt nog, maar houd uiteindelijk ook zijn PokéBall voor zich uit. Uit de PokéBall komt een klein aapje tervoorschijn. Zijn staart is in de vorm van een vlam en hij springt energiek heen en weer.

'Chimmm,' roept de Pokémon opgewonden en ook hij bestudeerd zijn nieuwe, tijdelijke, baasje.

De Starly vliegen nu boven Lukas en Lewis, klaar om aan te vallen. Lewis staat klaar om de Starly aan te vallen. Hij kijkt naar Lukas of hij er ook klaar voor is. Samen staan ze, met hun "leen"-Pokémon tegenover een kleine zwarte Starly.

'Oke, hier gaat ie dan,' zegt Lukas tegen zichzelf en denkt na over wat hij weet over de Chimchar.

Hij weet zich te herinneren dat ze op vroege leeftijd al flink kunnen krabben met hun klauwtjes. Toen hij vroeger een keer bij zijn oom lang ging had die ook een Chimchar. In het begin was het nog leuk voor Lukas, maar al snel werd de Pokémon te speels en begon Lukas in z'n gezicht te krabben. Huilend rende hij naar z'n moeder en zijn oom deed de Pokémon weer terug in z'n PokéBall. Hij heeft er niets aan over gehouden, anders dan een paar sneeen in zijn gezicht.

'Chimchar, krab-aanval,' roept Lukas luid. Het aapje schiet vooruit en krabt het kleine vogeltje die door de pijn nog harder tjirpt. De Starly zet meteen de tegenaanval in met een tackle en raakt Chimchar. Chimchar lijkt weinig pijn te hebben en schiet na nog een bevel van Lukas met een krab-aanval naar voren. Maar Chimchar mist, de vogel weet net optijd opzij te vliegen. Het vogeltje probeerd nog een tackle-aanval en raakt Chimchar opnieuw. Chimchar kreunt een beetje van de pijn maar gaat al snel weer rechtop staan, klaar om weer aan te vallen. 'Doe nog een krab-aanval,' roept Lukas, nu helemaal in de gedachten als een echte Pokémon Trainer. Het aapje gaat recht op zijn doel af en raakt het vogeltje vol op de borst. De Starly valt verslagen op de grond. Het duurt even voor het tot hem door dringt wat er net gebeurt is. Maar als hij het door heeft is zijn vreugde enorm.

'Yeah, hoe voelt het nou om een echte Pokémon Trainer te zijn?' vraagt Lewis aan Lukas, die ook zijn Starly heeft verslagen.

'Geweldig!', roept Lukas uit en beide juichen om hun eerste overwinning. Maar al snel sluipt de realisatie van wat ze eigenlijk hebben gedaan naar binnen. Ze hebben een Pokémon van iemand die ze helemaal niet kennen gebruikt zonder toestemming. Hoe moeten ze dit gaan uitleggen? Stilletjes houden ze hun PokéBall voor zich en bevelen de Pokémon om terug te keren. De Balls gaan open en de rode stralen nemen de Turtwig en de Chimchar in zich op.

'Oh nee!,' horen ze achter hen. Ze draaien zich snel om. Daar staat het meisje weer. 'Jullie hebben toch niet die Pokémon gebruikt, he?' vraagt ze ernstig en een beetje in paniek.

'Ehhm...,' stamelt Lewis.

'We moesten wel, we werden aangev..,' maar Lukas wordt onderbroken door het meisje.

'Oh nee, de professor wordt echt kwaad als hij dit te weten komt. Geef me die tas!' Lewis pakt de tas van de grond en geeft het aan het meisje. Ze pakt het snel uit zijn handen en draait zich snel weer om en vertrekt weer door het bos. Lukas en Lewis kijken elkaar vragend aan.

'Laten wij ook maar gaan,' zegt Lewis tenslotte. 'Het wordt al laat.' Lukas is het met Lewis eens.

Ze lopen dezelfde weg terug dat ze gekomen waren. De hele weg zeggen ze niets maar blijven met de PokéBall spelen waarin de Pokémon zitten waarmee ze net gevochten hebben.

'Oh, professor, het spijt me zo vreselijk! Ik had aan de tas moeten denken en...,' maar ze wordt tot stilte gebracht door een gebaar van de professor.

'Heren,' begint hij en het meisje draait zich verbaasd om. 'Is het waar? Hebben jullie twee van mijn Pokémon gebruikt?' De meneer kijkt heel streng.

De jongens knikken en kijken allebij heel schuldig. 'Maar we kunnen het uitleggen, meneer,' zeggen ze snel.

De professor schudt zijn hoofd. 'Dat zal niet nodig zijn, heren. Laat me even naar de Pokémon kijken die jullie hebben gebruikt.'

Beide Lukas en Lewis openen de PokéBall en de Turtwig en Chimchar komen weer tervoorschijn. De meneer bekijkt ze aandachtig. Hij bestudeerd ze van top tot teen.

'Uhumm, oke,' is het enige dat hij zegt. Even later gaat hij verder, 'Kom morgen langs bij mijn lab in Sandgem Stad.' Hij draait zich om en gebaart het meisje om hem te volgen. De jongens kijken elkaar verbaasd aan.

'Wilt hij ze niet terug?' vraagt Lewis terwijl de Turtwig weer in zijn PokéBall opgenomen wordt. Lukas doet hetzelfde.

'Ik vind het maar rare mensen,' zegt Lukas. 'We zien morgen wel wat hij wil. Ik wil nu naar huis.' Lewis knikt instemmend en samen lopen ze richting Twinleaf Dorp.