Zomaar een verhaal, in het nederlands geschreven, over de beroemde capn' Jack Sparrow. hopelijk zijn er lezers die het kunnen appreciëren! =)
Disclaimer: Jack (&co.) belong to Disney (and Jerry Bruckheimer)
Ze kon het zich herinneren als de dag van gisteren...
Het was een zonnige, en vooral rustige dag in midden mei, er stond geen wolkje aan de hemel en de zilte wind speelde met de lichtbruine lokken van een meisje. Het meisje stond bij de boeg, ze kwam maar net boven de reling uit, haar handen rustten op het hout en ze keek uit over de uitzichtloze oceaan. Haar grijsblauwe ogen weerspiegelden de golven die tegen het schip aanklotsten en haar geneurie kwam amper boven het geluid uit.
Het geluid kwam van verscheidene kanten, van de stuurman die af en toe wat naar de bemanningsleden riep, van sommige bemanningsleden die zeemansliederen zongen. Maar het geluid dat bij het meisje telkens op de voorgrond bleef was het lied van de zee, ze bleef gefacineerd naar de golven staren zonder ook maar één keer ervan weg te kijken. Ze merkte zelfs niet hoe er opeens wolken en de hemel verschenen, hoe de lucht grijs werd en toen de golven wilder werden en harder tegen de zijkant van het schip sloegen keek ze pas op: een dikke mist bedekte opeens de zee.
Ze vroeg zich af wat het kon zijn, toen ze opeens uit haar gedachten werd gerukt door een bewegign die ze nog net vanuit haar ooghoeken kon zien. Ze wendde haar hoofd naar rechts, naar het stuurboord en haar mond zakte open. Daar, in het midden van de mist, dreef een groot schip met zwarte zeilen en vanaf de hoogste mast wapperde een zwarte vlag... een piratenvlag!
Het meisje wilde roepen, roepen dat de stuurman op moest passen, weg moest varen van het schip, maar uit haar mond kwam geen geluid.
Wezenloos staarde ze naar het verlaten dek, er was geen enkele levende ziel te bekennen, tenminste dat dacht ze. Want opeens doemde er een schim uit de schaduwen van het schip op, toen de gedaante in het ijle maanlicht ging staan kon het meisje zien dat het een jonge man met donkerbruin haar was, hij droeg een hoed op zijn hoofd en om zijn mond stond een vreugdeloze grijns. Een gouden tand glom in het maanlicht. De man nam zijn hoed af met de ene hand, en het meisje moest toezien hoe hij met zijn andere hand zijn pistool trok, hij richtte op het schip en haalde de trekker over. De kogel zoefde door de lucht en schoot de hoed van commodore James Norrington van het hoofd. Toen, even snel als het gekomen was, verdween het schip weer in de mist. Het meisje verbijsterd achterlatend.