Το παρακάτω κείμενο που φιλοδοξεί να γίνει μια ολοκληρωμένη ιστορία είναι η απελπισμένη μου απόπειρα να κάνω τις φωνούλες ενοχής που μου λένε «Ντροπή σου που δε γράφεις κάτι στη μητρική σου γλώσσα!» να σωπάσουν. Είναι μια απλή ιδέα που είχα από καιρό απλά αποφάσισα να τη μοιραστώ μόνο με τους λίγους ομιλητές της ελληνικής γλώσσας.

Είναι η πρώτη ιστορία που γράφω στα ελληνικά και η δεύτερη ιστορία που δημοσιοποιώ εδώ. Παρακαλώ, δείξτε κατανόηση στην απειρία μου. Δε νομίζω ότι διαθέτω ταλέντο, αλλά οι προαναφερθείσες φωνούλες έχουν την τάση να δυναμώνουν όταν τις αγνοώ, οπότε δε μου μένει άλλη επιλογή.

Πρόλογος: Ο Ανιχνευτής

Τα γκρίζα σύννεφα δεν έλεγαν να φύγουν απ' τον ουρανό. Ήταν λες και η άφιξη των ξωτικών στην Ιλίρια είχε φέρει πάνω απ' την πόλη κι αυτόν το άχαρο θόλο που έκρυβε πεισματικά τον ήλιο. Και θα 'λεγε κανείς πως μια βροχή θα ήταν αρκετή για να σηματοδοτήσει την έναρξη του φθινοπώρου, αλλά όχι… Αφού πέρασαν λίγες μέρες δίχως πρωτοβρόχια , τα σύννεφα αντί να διαλυθούν, κατέβηκαν απ' τον ουρανό κι άρχισαν να αγκαλιάζουν την πόλη, τυλίγοντας την σε μια ομίχλη που όμοια της είχαν να δουν οι κάτοικοι απ' τους καιρούς του βασιλιά.

Η μελαμψή βασίλισσα έγειρε απογοητευμένη στο μπαλκόνι του γραφείου της. Η ακολουθία των ξωτικών, ο Τζόρμανταρ και οι υπόλοιποι σύμβουλοι της, ακόμα και η Έλβα, την είχαν αφήσει για λίγο μόνη. Παρακολουθούσε οποιαδήποτε αμυδρή κίνηση πίσω απ' το πέπλο της ομίχλης στους δρόμους, λες και θα μπορούσε να βρει την εξήγηση που έψαχνε. Τι μπορεί να έφταιγε; Τι μπορεί να πήγε λάθος; Είχε εμπιστοσύνη στην Άρυα και δεν τολμούσε να αμφισβητήσει τις ικανότητες των ξωτικών στην τέχνη της μαγείας… Τι ήταν λοιπόν αυτό που πήγαινε τα σχέδια της πέντε βήματα πίσω;!

Δε λειτουργούσε. Ο ανιχνευτής της, το ''δώρο'' των ξωτικών, το εργαλείο που πρόσμενε τα τελευταία δύο χρόνια, και που τώρα κρέμονταν μεγαλοπρεπώς στον τοίχο πίσω απ' το γραφείο της δεν λειτουργούσε.

Δε προσποιούνταν ότι είχε χύσει ιδρώτα για την κατασκευή του μαγικού της χάρτη… Ωστόσο, οι διπλωματικές της ικανότητες είχαν φτάσει στα όρια τους τόσο για να πείσει τη βασίλισσα των ξωτικών να τη βοηθήσει στην κατασκευή του, όσο και για να την επιβεβαιώσει ότι ο ανιχνευτής μαγείας δεν θα χρησιμοποιούνταν ποτέ για να περιορίσει ή να βλάψει τα ξωτικά.

Κι όλα αυτά για το τίποτα. Επειδή, όπως τελικά φάνηκε, ούτε τα ίδια τα ξωτικά μπορούσαν να κατασκευάσουν ένα χάρτη που να απεικονίζει τη ροή και τη συχνότητα της μαγείας. Ο ανιχνευτής δε λειτουργούσε.

Τρία απαλά χτυπήματα της πόρτας την έβγαλαν απ' τις μάταιες σκέψεις της. «Περάστε» είπε ισιώνοντας το στρίφωμα της φούστας της. Η ένταση της καταλάγιασε κάπως όταν είδε πως της είχε χτυπήσει την πόρτα ο Ενδυμίωνας. Η παρουσία αυτού του ήσυχου ανθρώπου της ενέπνεε έναν αέρα γαλήνης και αυτοπεποίθησης… Δεν ήταν περίεργο που είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη της και είχε γίνει ένας απ' τους στενότερους συμβούλους της μέσα σε έναν μόλις χρόνο. Η άποψη του ήταν σχεδόν ισότιμη με εκείνη του Τζόρμανταρ.

«Μεγαλειοτάτη» είπε με μια μικρή κλίση του κεφαλιού του. Η προχωρημένη ηλικία του δεν του επέτρεπε να κάνει μια βαθιά υπόκλιση. «Όλοι αναμένουν την παρουσία σας στη Γυάλινη Αίθουσα. Οι απεσταλμένοι των ξωτικών έχουν ενημερώσει ήδη τη βασίλισσα τους για την… βλάβη που παρουσιάστηκε.»

«Σ' ευχαριστώ, Ενδυμίωνα» απάντησε εκείνη. Για μια στιγμή, ευχήθηκε ο ηλικιωμένος ακόλουθος της να της μιλούσε λίγο λιγότερο τυπικά. «Ας μην αφήσουμε τους υπόλοιπους να περιμένουν»

Και με μια του μόνο λέξη , ο μαγικός συνδυασμός έπαψε να ισχύει κι οι φωτεινές κουκίδες χάθηκαν απ' το χάρτη πριν μπουν στην αίθουσα οι υπόλοιποι σύμβουλοι με την Αυτής Εξοχότητα της.

Αυτά για αρχή :)