Licht scheen neer op de reiziger die zich al dagen door het woud had
geworsteld.
Haar paard was moe en liep met moeizame stappen vooruit, haar zwaard leek
in haar ogen te zwaar te worden, ze voelde hem trekken aan haar zij, haar
gezicht wat eens de schoonheid van de bergen droeg was vies en droog maar
nog steeds was de schoonheid van Rivendel er op te lezen.
Ze was een elf en niet zo maar een elf, ze was een lady of Rivendel, half
zus van Elrond, en dochter van merenwen Otlerien, vrouwe van de bergen
Ze reedt al dagen rond in het bos van Koning Thranduil de elfenkoning van Mirkwood Haar reis had geen eind en bestemming meer. Haar ogen vielen dicht ze kon de vogels horen fluiten boven haar, die rust en vrijheid, haar ogen sloten zich en haar wereld werd zwart.
"Legolas, niet zo snel, rustig aan." Stemmen klonken door het woud en twee figuren rende door het woud. "Wat is er mis Ereinion? Kun je me soms niet bijhouden?" De elf die voorliep stopte om achterom te kijken waar zijn vriend liep. Ereinion stopte en greep naar zijn zij "waarom wil je zo graag naar de waterval" Hij deed een stap vooruit zo dat hij oog in oog stond met zijn beste vriend. "Ik heb gewoon zin om een keer zonder zorgen het water te zien stromen en zelf ik heb gehoord dat als de zon haar positie afstaat aan de maan dat er vreemde dingen gebeuren in het water" zei Legolas "Nou zullen we dan maar gaan?" Ereinion greep zijn vriend bij zijn arm en trok hem mee richting de waterval.
Ze liepen door het woud langs de bomen en de struiken "Wat heb ik dit gemist?" zei Legolas. Legolas keek omhoog naar de vogels die van boom naar boom vlogen. "Die rust, is het niet mooi?" Ereinion keek zijn vriend aan en schudde zijn hoofd ' Je moet vaker weg gaan, Legolas" Legolas keek achteruit waar zijn vriend stond met een glimlach op zijn mond "Hoezo?" vroeg Legolas. "Als je terug komt na een lange periode is het woud altijd mooier dan het geweest is, voor mij is het gewoon hetzelfde, er is alleen een ding veranderd. Jij bent terug"
"Als je me zo gemist heb, had je mee moeten gaan, Ereinion" Hij liep richting het geluid van water dat weerkaatste op de stenen van het meer. "Erg leuk Legolas, alsof ik me leven zou riskeren voor de veiligheid van alle levende wezens in Middel-aarde" Gelach bulderde door het woud, Legolas klopte zijn vriend op de schouders. "Ik ben blij dat je gebleven bent, voor mijn vader. Ik ben je dankbaar"zei legolas
"Kom op, Legolas je weet dat ik geen keuze hadt" Ereinion liep verder richting de waterval .
"Hé Legolas, Legolas, kijk!"
Legolas liep naar zijn vriend en keek naar de richting waar zijn vinger wees Er stond een paard te drinken uit het meer, het paard was zo wit als de sneeuw die naar beneden kwam in december "Ik heb nog nooit zo'n paard gezien in Mirkwood. Zou het een wild paard zijn?" Legolas liep uit het bos richting het paard en zo gauw als het beest hem gezien had, stapte het naar achteren. "Ereinion, dit paard is niet wild, hij heeft een beugel om, hij hoort bij iemand" Het paard draaide zich om en liep weer richting het bos, Legolas liep achter hem aan nieuwsgierig naar wat het paard hem zou laten zien. "Legolas is het wel zo slim om achter dat paard aan te lopen, eeh Legolas' Ereinion bleef achter bij de waterval, hij keek in de richting waar zijn vriend vertrokken was. "Legolas!!!!!", Ereinion riep de naam van zijn vriend maar het enige wat hij kon horen waren de vogels die van schrik uit de bomen vluchten.
Ze reedt al dagen rond in het bos van Koning Thranduil de elfenkoning van Mirkwood Haar reis had geen eind en bestemming meer. Haar ogen vielen dicht ze kon de vogels horen fluiten boven haar, die rust en vrijheid, haar ogen sloten zich en haar wereld werd zwart.
"Legolas, niet zo snel, rustig aan." Stemmen klonken door het woud en twee figuren rende door het woud. "Wat is er mis Ereinion? Kun je me soms niet bijhouden?" De elf die voorliep stopte om achterom te kijken waar zijn vriend liep. Ereinion stopte en greep naar zijn zij "waarom wil je zo graag naar de waterval" Hij deed een stap vooruit zo dat hij oog in oog stond met zijn beste vriend. "Ik heb gewoon zin om een keer zonder zorgen het water te zien stromen en zelf ik heb gehoord dat als de zon haar positie afstaat aan de maan dat er vreemde dingen gebeuren in het water" zei Legolas "Nou zullen we dan maar gaan?" Ereinion greep zijn vriend bij zijn arm en trok hem mee richting de waterval.
Ze liepen door het woud langs de bomen en de struiken "Wat heb ik dit gemist?" zei Legolas. Legolas keek omhoog naar de vogels die van boom naar boom vlogen. "Die rust, is het niet mooi?" Ereinion keek zijn vriend aan en schudde zijn hoofd ' Je moet vaker weg gaan, Legolas" Legolas keek achteruit waar zijn vriend stond met een glimlach op zijn mond "Hoezo?" vroeg Legolas. "Als je terug komt na een lange periode is het woud altijd mooier dan het geweest is, voor mij is het gewoon hetzelfde, er is alleen een ding veranderd. Jij bent terug"
"Als je me zo gemist heb, had je mee moeten gaan, Ereinion" Hij liep richting het geluid van water dat weerkaatste op de stenen van het meer. "Erg leuk Legolas, alsof ik me leven zou riskeren voor de veiligheid van alle levende wezens in Middel-aarde" Gelach bulderde door het woud, Legolas klopte zijn vriend op de schouders. "Ik ben blij dat je gebleven bent, voor mijn vader. Ik ben je dankbaar"zei legolas
"Kom op, Legolas je weet dat ik geen keuze hadt" Ereinion liep verder richting de waterval .
"Hé Legolas, Legolas, kijk!"
Legolas liep naar zijn vriend en keek naar de richting waar zijn vinger wees Er stond een paard te drinken uit het meer, het paard was zo wit als de sneeuw die naar beneden kwam in december "Ik heb nog nooit zo'n paard gezien in Mirkwood. Zou het een wild paard zijn?" Legolas liep uit het bos richting het paard en zo gauw als het beest hem gezien had, stapte het naar achteren. "Ereinion, dit paard is niet wild, hij heeft een beugel om, hij hoort bij iemand" Het paard draaide zich om en liep weer richting het bos, Legolas liep achter hem aan nieuwsgierig naar wat het paard hem zou laten zien. "Legolas is het wel zo slim om achter dat paard aan te lopen, eeh Legolas' Ereinion bleef achter bij de waterval, hij keek in de richting waar zijn vriend vertrokken was. "Legolas!!!!!", Ereinion riep de naam van zijn vriend maar het enige wat hij kon horen waren de vogels die van schrik uit de bomen vluchten.