Plots… alsof iemand op een knopje gedrukt had, gingen de straatlampen aan. Ze wierpen een spookachtig licht over de bomen die triestig meewiegden met het typische herfstbriesje. Plotseling kwamen er schaduwen tevoorschijn waar er enkele seconden voor heen nog geen schaduwen waren. Bella Swan, achttien jaar oud merkte nauwelijks iets op van de straatlampen noch het herfstachtige tafereel dat zich buiten voltrok.
Haar lichaam schokte, tranen gleden in grote getale geruisloos langs haar wangen steeds weer een nat spoor achterlatend. Haar ogen waren rood en gezwollen, ze weerspiegelden de slapeloze nachten die ze al huilend had doorgebracht aan haar vensterraam op zoek naar iemand, naar iets, naar een vervlogen tijd, naar een verleden in haar heden, naar Edward Cullen.

Het lichaam stopte met schokken, de stroomvloed aan tranen werd onderbroken en de ogen die zo snakten naar enkele uurtjes onafgebroken rust vielen langzaam maar zeker dicht.

'Ik hou van je.'

' Jij bent mijn leven…'


Enkele uren later, het was nauwelijks later dan 3 uur in de ochtend gingen haar ogen weer open. Een grimas van pijn verspreidde zich over haar gezicht, ze draaide zich om en hoopte weer de slaap te kunnen vatten wetend dat het een verloren zaak zou zijn.
Edward Edward Edward Edward Edward Edward Edward Edward Edward Edward Edward Edward Edward Edward Edward Edward Edward Edward Edward Edward Edward Edward Edward Edward
Edward Edward Edward Edward Edward Edward Edward Edward Edward Edward Edward Edward

Pure wanhoop maakte zich meester van haar, de pijn vertrok vanuit haar hart en trok elk en ieder orgaan met zich mee in zijn vernietigende bui van liefdesverdriet.
Bella zwaaide haar benen uit bed en zag dat ze nog volledig gekleed was. Haar jeans zat veel te ruim en liet haar zien hoeveel gewicht ze verloren had in de afgelopen drie maanden. Haar trui was toe aan een flinke wasbeurt of toch op zijn minst aan een strijkijzer.
Een diepe zucht ontsnapte terwijl ze zichzelf opduwde van het bed. Ze griste haar dekens mee en ging naar beneden. De keuken met zijn gele keukenkastdeurtjes was buiten een berg afwas verlaten. Ze trok een stoel vanonder de tafel uit en zette koers richting de tuin.

Bella werd meteen verwelkomd door een stevige herfstbries en het lichte gedrup van een uit de hand gelopen motregen maar noch de wind noch de regen werden door haar opgemerkt. Bella plantte haar stoel neer in het gras, ging zitten en sloeg het deken om zich heen. Haar gedachten snelden vooruit en stopten bij het bezoek dat vandaag verwacht werd. Charlie was duidelijk geweest als ze niet weer naar school ging voor het einde van de week, als ze niet begon met eten en slapen dan zou ze opgenomen worden voor therapie. Bella huiverde bij die gedachte, maar ze wist ook niet hoe ze zichzelf zou kunnen aanzetten om naar school te gaan, bij de gedachte aan eten alleen al werd ze misselijk en als ze haar ogen wilde sluiten om de slaap te verwelkomen zag ze zijn gezicht met engelachtige gelaatstreken en een glimlach zo puur dat haar hart bij deze illusie alleen al, weer versnelde. "Edward Cullen." Bella luisterde naar haar eigen stem, het was een zwak gefluister een stem van een gebroken en gemartelde mens.

Enkele uren later piepte een zwak en waterig zonnetje door de grijze wolken uit.
"Bella?! BELLA?!"
Charlies stem weerklonk luid en was doordrenkt met paniek en wanhoop.
Bella opende haar ogen en keek verbaasd in het rond.
"Bella?!"
Bella stond op een ging naar binnen.
"Alles is in orde Cha… pa."
Charlie ging richting keuken en wilde Bella in haar armen sluiten, iets hield hem tegen. Zijn hand bleef klungelig liggen op haar schouder. Hij keek naar zijn dochter, naar haar rode, levenloze ogen, naar de sporen die de tranen hadden achtergelaten, naar de donkere kringen… en dit deed hem veel verdriet. Hoe vaak was hij de afgelopen maanden niet wakker geworden van haar gehuil en als ze al sliep van haar schreeuw om Edward als ze weer eens een nachtmerrie had. Bella was ongelukkig en hij moest en zou daar iets aan veranderen en aangezien hij daar niet in geslaagd was, werd het tijd voor de grotere middelen.
Hij draaide zich om en nam een koffietas uit de kast, bedachtzaam schonk hij koffie in. Hoe moest hij er over beginnen? Charlie had nooit gedacht dat dit nog moeilijker zou zijn dan met Bella praten over jongens.
"Ga je naar school vandaag Bells?" Charlie draaide zich om zodat hij het met pijn doortrokken gezicht van zijn dochter zag.
Bella liet door woorden inzinken en beet op het onderste van haar lip.
Naar school gaan betekend in de cafetaria zitten en de tafel zien waar de Cullens normaal aanzitten, biologie bijwonen en de lege stoel naast haar aanschouwen, parkeren op het parkeerterrein waar hij haar gered heeft van Tylers busje… naar school gaan betekende geconfronteerd worden met een school zonder Edward, onder ogen zien dat hij er niet meer is en daar was ze nog niet klaar voor.

"Neen, ik heb niet veel geslapen deze nacht het is beter dat ik nog wat slaap inhaal." Bella keek naar de punten van haar schoenen, dezelfde schoenen die ze aan had de avond dat ze baseball was gaan spelen met de Cullens, dezelfde avond dat James…

"Eet tenminste iets." Zei Charlie terwijl hij haar gedachtenstroom onderbrak. Bella keek hem dankbaar aan voor de afleiding van haar gedachten. Ze nam een ontbijtkom uit de kast, gooide er wat cornflakes in, een scheut melk en plofte vervolgens een lepel in de kom.
Met veel tegenzin nam ze plaats tegenover Charlie die sinds Edward verdween besloten had dat het ontbijt en het avondmaal een gezamenlijke maaltijd moest worden. Maar net zoals de eerste keer dat hij die regel had ingevoerd, was Bella's kom na een half uur nog even vol als tevoren net zoals het glas melk dat hij voor haar had neergezet.

"Je moeder en Phil zullen over een uurtje hier zijn."
Bella zuchtte dat is waar ook, haar moeder en Phil kwamen nog een laatste keer proberen om Bella mee te nemen naar Jacksonville.
Jacksonville of opgenomen worden in één of ander gesticht in Port Angeles. Geen van beide keuzes stonden Bella aan, de één was niet beter dan de ander. Geen therapie of zon kon haar over Edward helpen, bovendien moest ze hier zijn als Edward zich zou bedenken er was geen haar op haar hoofd die er aan zou denken om naar Jacksonville te verhuizen.

"Ik ga slapen." Bella onderbrak haar mijmeringen. Haar cornflakes verdween in de vuilbak, de kom en de lepel in de afwasbak. Alleen de melk dronk ze leeg vooraleer ze naar boven verdween.

Bella wandelde naar de cd speler en keek, de cd die ze als verjaardagscadeau van Edward kreeg was nog steeds weg en ook al wist ze dat cd's geen pootjes hadden en niet vanzelf terug naar de cdspeler liepen toch moest ze het iedere keer weer checken.
Bella schoof haar boeken aan de kant, graaide haar scrapbook dat ook een verjaardagscadeau was en ging op haar bed zitten.
Waar de foto van Edward nog zo'n drie maanden geleden had gezeten was nog steeds een open ruimte. Ze klapte de scrapbook dicht en smeet hem onder haar bed. Geen foto, geen cd, geen Edward.
Haar ogen vulden zich weer met tranen, het leek wel alsof haar voorraad tranen nooit uitgeput raakte. Bella leerde drie maanden geleden al dat vechten tegen de tranen nutteloos was dus gaf ze het op. Ze ving de eerste traan op en proefde er aan net zoals Edward eens had gedaan. Ze proefde het zoutige van de traan maar dat was het. Bella liet zich achterover op het bed vallen en staarde naar het plafond, het komende uur was dat het enige dat ze deed…staren.

Een auto kwam al claxonnerend tot stilstand voor hun huis. Bella hoorde haar moeders veel te blije stem terwijl ze Charlie begroette.
"Daar gaan we dan…" mompelde ze mismoedig.