Νομίζω πως είμαι η πρώτη Ελληνίδα που γράφει Death Note fanfiction στα ελληνικά κι ελπίζω να βρω κάποια ανταπόκριση, καθώς έχω προσέξει ότι το ελληνικό section περιέχει κυρίως twilight και harry potter . Βρε παιδιά. καταννοώ ότι πρόκειται για δυο ''ιερά τέρατα'', αλλά ΔΕΝ ειναι μονο αυτα. Υπάρχουν τοσα ατομα που παρακολουθουν anime και θα ηθελαν να διαβασουν κατι στη μητρικη τους αλλα δε βρισκουν κι υποχρεωτικα καταφευγουν στα αγγλικα, ενω εμεις μπορουμε να κανουμε τοσα πολλα περισσοτερα με το οπλο που εχουμε κι ονομαζεται ελληνικη γλωσσα.

Τελος παντων, επειδή δε θέλω να γινω κουραστική σας παραθετω το πρωτο κεφαλαιο της ιστοριας μου, που εκτιλυσσεται αναμεσα στα επεισοδια 24-25 και λιγο μετα το τελος. Spoilers warning. Και μάλιστα αρκετά, όπως επίσης κι αναφορές στο μάνγκα, στοιχεία από τις ταινίες και τη νουβέλα The BB cases! Ηθελα να γεμισω με τη φαντασια μου καποια κενα στην ιστορια, και μετα απο αρκετη ερευνα, και παραθετω και μια θεωρια που εχει καποια λογικη ωστε να υπαρχει βαση ακομα και σε ενα απλο δημιουργημα της φαντασιας μου. Οποτε μιλαμε για canon, και οσο αντι-canon κι αν φαινεται το ταιριασμα μεταξυ του Ελ και της Μίσα, διαβαζοντας θα καταλάβετε το γιατι αυτοι οι δυο εχουν τελικα περισσοτερα κοινα απο οσα νομιζουμε.

Καταδίκη

Κεφάλαιο 1 Πρόλογος

Την είχε δει κάμποσες φορές να ξεπροβάλει, μέσα απ'τις άπειρες οθόνες που τριγύριζαν τη ζωή του, γεμίζοντας με κάτι διαφορετικό τις σπάνιες στιγμές που πραγματοποιούσε τα διαλείμματα του. Καμμιά φορά μπορούσες να διακρίνεις και κανα χαμόγελο να ξεπροβάλει από τα ανέκφραστα χείλη του, όχι από 'κείνα που θα μπορούσαν να βελτιώσουν την κατά τ'άλλα μέτρια εμφάνιση του, αλλά απ'αυτα που τον έκαναν να φαίνεται λίγο πιο προσιτός, πιο ανθρώπινος.

Η μορφή της ήταν λίγο πολύ γνωστή ανάμεσα στα πρόσωπα του συστήματος που ονομάζουμε σόου μπιζ. Μοντέλο, ηθοποιός, τραγουδίστρια, παρουσιάστρια εκπομπής, δεν υπήρχε κάποια καλλιτεχνική δραστηριότητα που να μη μπορούσε να κάνει και να'ναι εξίσου επιτυχημένη. Ανεξάρτητα με το αν το ταλέντο της συμβαδίζε με την ευφυία της, δύο παράγοντες που βασίζονται καθαρά στην τύχη. Είχε κάτι στην αύρα της, μια αυτοπεποίθηση, μια χαριτωμενιά, ένα νάζι μοναδικό, μα πάνω απ'όλα τύχη. Γιατί η Μίσα Αμάνε ήταν πραγματικά τυχερή με τόση ομορφιά που της δόθηκε, έτσι κατάφερε ν'ανοίξει όλες τις πόρτες της επιτυχίας δίχως κόπο, απλά και μόνο μαγνητίζοντας τους πάντες με τη σπάνια χάρη της.

Εκείνος, αντιθέτως, είχε μεν αναγνωρισιμότητα που επεκτείνονταν πέρα από τα σύνορα της Ιαπωνίας, αλλά πάντα κινούσε τα νήματα από το παρασκήνιο, σκεπασμένος από ένα πέπλο μυστηρίου κι ασφάλειας. Όλοι είχαν ακουστά τον περιβόητο Ελ, τον άγνωστο χι, τον καλύτερο ντετέκτιβ εν ζωή, και την ίδια στιγμή δεν τον γνώριζε σχεδόν κανένας, γιατί εκείνος τό'χε επιλέξει, ίσως κι από δειλία, θα μπορούσαν να πουν οι πιο κακοπροαιρετοι.

Ελάχιστα τον ενδιέφερε η γνώμη του κοινού κόσμου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τον υποτιμούσε. Απλά δεν ήταν διαθέσιμος να υποκύψει στα πικρόχολα σχόλια που θα ακολουθούσαν, έτσι κι αποκάλυπτε την πραγματική του ταυτότητα. Γιατί ο κόσμος δύσκολα θα πίστευε ότι πίσω απ'αυτόν τον περίεργο άντρα (με τον ασυνήθιστο τρόπο καθίσματος και τη μανία του να καταβροχθίζει τεράστιες ποσότητες γλυκών) κρυβόταν ένας τόσο δυνατός και χαρισματικός εγκέφαλος, μια ευφυία από τις λίγες που περπατούσαν σ'αυτή τη γη. Δύσκολα θα μπορούσε να γίνει αποδεκτός σε μια ομάδα κανονικών, καθημερινών ανθρώπων, όταν δεν πληρούσε όλα τα προσόντα που απαιτεί η σύγχρονη κοινωνία : ομορφιά, συγκεκριμένο τρόπο ζωής, συγκεκριμένο τρόπο ντυσίματος, συγκεκριμένο τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς. Και παρόλο που είχε πλούτο, τον μεγαλύτερο πειρασμό που προσελκύει τους πάντες, εκείνος δεν ήθελε με τίποτα να το δείξει ούτε και να το εκμεταλλευτεί. Έπειτα, ήταν ξεχωριστός, κι αυτό ήταν η ευχή κι η κατάρα του μαζί, διότι δύσκολα θα μπορούσε ο καθημερινός "φυσιολογικός" άνθρωπος να τον κατανοήσει και να τον αποδεχτεί όπως είναι, για εκείνον, τον Ελ Λόουλάιτ.

Σαν αποτέλεσμα όλων αυτών των συλλογισμών, ο Ελ απέφευγε να έρθει κοντά με ανθρώπους, δεν ανέπτυσσε σχέσεις, δεν είχε βγει ποτέ του για ραντεβού κι ούτε πήγαινε σινεμά με φίλους. Διότι στην πραγματικότητα, αυτό ακριβώς απαιτούσε η δουλειά του. Προστάτευε τον εαυτό του από πιθανά συναισθηματικά τραύματα, υπερασπιζόταν την ακεραιότητα του απ'τους εχθρούς του, καθώς ηταν λίγοι εκείνοι που θά'θελαν να τον βγάλουν από τη μέση και μάλιστα με μεγάλη ευχαρίστηση.

Έτσι, μέχρι τώρα ήταν ήσυχος, χωρίς υποθέσεις που να απαιτούσαν την αδιάλειπτη προσοχή του, πόσο μάλλον την παρουσία του. Και μάλλον δε θα χρειαζόταν να εμφανιστεί και ποτέ.Τουλάχιστον όχι δίχως σοβαρή αιτία, δίχως μια πρόκληση που να εξιτάρει το εγώ του με όλη τη σημασία της λέξεως.

Μέχρι που εμφανίστηκε ο Κίρα, μια απ'τις δυσκολότερες υποθέσεις που'χε ν'αντιμετωπίσει ποτέ του κι ακολούθησε κι ο Λάιτ, αυτός που θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει το άλτερ έγκο του, ο διάδοχος του. Χωρίς αμφιβολία, ο Λάιτ κι ο Κίρα ήταν το ίδιο πρόσωπο. Ήταν πάνω από 90 τα εκατό σίγουρος, άσχετα που ήξερε να μπλοφάρει πιο πετυχημένα κι από επαγγελματία παίκτη του πόκερ, αναφέροντας ένα υπερβολικά μικρό ποσοστό. Βαθειά μέσα του, ήλπιζε πως έκανε λάθος, αλλά κι αυτό ακόμα είναι κάτι που μόνο ο Λάιτ θα μπορούσε να του προκαλέσει. Φίλος κι εχθρός, αθώος κι ένοχος, μα πάνω απ'όλα ισάξιος του Ελ σε θέμα νοημοσύνης κι εξυπνάδας... Ίσως κάτω από άλλες συνθήκες, σε μια άλλη ζωή, σε ένα άλλο σύμπαν, θα μπορούσαν να γίνουν οι καλύτεροι φιλοι. Όχι όμως σ'αυτή την πραγματικότητα, σ'αυτή την παράλογη διάσταση που ονομάζεται γη.

'Επειτα, είτε από μεγάλη σύμπτωση είτε από κάποιο ειρωνικό χτύπημα της μοίρας, εμφανίστηκε στο δρόμο του κι εκείνη... η Μίσα, τρελή και παλαβή για τον Λάιτ, απόμακρη και απλησίαστη για εκείνον...

Μέχρι που μια μέρα τον φίλησε στο μάγουλο, και ξύπνησε μέσα του συναισθήματα πρωτόγνωρα, ανεξέλεγκτα... Εκεί που είχε γίνει αδελφικός φίλος με τη μοναξιά του, δίχως να τον απασχολεί η έλλειψη μιας γυναικείας παρουσίας στη ζωή του, δίχως μια αγάπη να ταλανίζει το μυαλό του και να βασανίζει την αλάνθαστη τετράγωνη λογική του, εκεί είναι που ανατράπηκαν όλα τα δεδομένα του...

"Θα μπορούσα να σ'ερωτευτώ." της είχε απαντήσει τότε για πλάκα,

κι ήξερε πως αν την ερωτευτεί δε θα υπήρχε επιστροφή. Γιατί ο έρωτας είναι το ομορφότερο λουλούδι, το πιο εύγεστο φρούτο, το δώρο των θεών σ'όλη την πλαση . Όταν όμως δεν υπάρχει ανταπόκριση, αυτό το λουλούδι μαραίνεται, και το φρούτο σαπίζει αργά και βασανιστικά...Έτσι σαπίζεις κι εσυ από τη θλίψη και την ωδύνη, για κάθε φιλί που δε θα σου χάιδεψει τα χείλη σαν απαλή δροσοσταλίδα, κάθε χυμό που δε θα γευτείς απ'τους καρπούς αυτού του φρούτου. Και κάθε χάδι που δε θα δεχτείς μοιάζει με χιλιάδες βελόνες που τρύπανε το κορμί σου.

"Ο έρωτας είναι φωτιά που καταβροχθίζει την ψυχή σου. Είναι μαρασμός, είναι καταδίκη..." σκεφτόταν συχνά όταν είχε ν'αντιμετωπίσει υποθέσεις που σχετίζονταν με εγκλήματα πάθους, και παρόλο που μπορούσε να συλλάβει την πολυπλοκότητα αυτού του συναισθήματος θεωρούσε ότι δεν άρμοζε σ'εκείνον.

Να που έκανε λάθος, κι αυτό θα του στοίχιζε πολλά περισσότερα κι απ'την ίδια του τη ζωή...

Γιατί μια κοπέλα κατάφερε να ρίξει τις άμυνες του, κατακτώντας το απόρθητο κάστρο του μυαλού του, δίνοντας του τη χαριστική βολή που θα τρομοκρατούσε τις ισορροπίες του. Δεν έπρεπε...ήταν λάθος, τραγικό μάλιστα ν'αφήσει τον εαυτό του να υποκύψει σ'αυτό το συναίσθημα, που θα οδηγούσε σε πάθη και ανάγκες που είχε απαρνηθεί ολοσχερώς. Την ήθελε, την ποθούσε με όλο του το είναι, ενάντια στη σύγχυση που επικρατούσε μέσα του λόγω της μάχης με τη λογική του, που του υπαγόρευε ότι δεν ήταν παρά μια εγκληματίας, ο 2ος Κίρα. Και πάλι, αυτό το παράλογο συναίσθημα που ονομάζεται έρωτας την πρόδωσε, φέρνοντας τη στο προσκήνιο...

Η Μίσα ήταν άπιαστη από κάθε άποψη, αποδεικνύοντας με κάθε της πράξη την αφοσίωση της και την εμμονή της με τον Λάιτ, κι αυτό ο Ελ το ήξερε πολύ καλά. Το έβλεπε κάθε φορά όταν εκείνη έβγαινε ραντεβού με τον Λάιτ, το πόσο παρείσακτος ήταν ανάμεσα τους, πώς κατέστρεφε τη χαρά της με το να'ναι αλυσοδεμενος μαζί του προκειμένου να διαπιστώσει ότι δεν ήταν ο Κίρα. Άσχετα που ο Λάιτ ήταν ολοφάνερο ότι αδιαφορούσε για τη Μίσα, κι ήθελε μονάχα να την έχει από κοντά, να την ελέγχει, και την ανεχόταν προκειμένου να μην της ξεφύγει καμμιά ανοησία απ'τις γνωστές της και τινάξει το απόλυτο σχέδιο του στον αέρα. Για τον Λάτι, η Μίσα δεν ήταν παρά ένα ακόμα αρνί στο βωμό της θυσίας, ένα ψεγάδι, μια μουντζούρα στο τέλειο τοπίο που 'θελε να δημιουργήσει με τις πινελιές της φαντασίας του. Όσο κι αν προσπαθούσε να το κρύψει, ο Ελ ήταν εκεί και παρατηρούσε, με μάτια που πάντα παρακολουθούσαν ακόμα και την παραμικρή κίνηση του σώματος του. Ο Λάιτ την απεχθανόταν, μόνο εκείνη ήταν πολύ τυφλή για να το δει. Όμως ήταν μάταιο να της το πει ο Ελ, ακόμα κι αν η Μίσα ήταν πρακτικά αδύνατο να συμπεράνει ότι βαθειά μέσα του ζήλευε...

Την ίδια στιγμή, ήξερε πως εκείνη δε θα μπορούσε ποτέ να τον κοιτάξει, αφού διέθετε μια εμφάνιση κατώτερη του Λάιτ. Και το πιο σημαντικό? Ο Ελ δε θα γινόταν ποτέ το είδωλο της : ο Κίρα. Ήταν εχθρός του, άρα και εχθρός της Μίσα, του 2ου Κίρα. Αν υπήρχε λόγος να της δώσει κάποιο ελαφρυντικό, τότε αυτό ήταν η απερισκεψία της που οδήγησε γρήγορα στα ίχνη της. Αλλά και πάλι, ήταν ολοφάνερο πως το πάθος της για τον Κίρα την υποκινούσε, τη χειραγωγούσε πιο περίτεχνα κι από παιδική μαριονέτα. Ναι, η περιβόητη Μίσα δεν ήταν τελικά τίποτα περισσότερο από μια απλή μαριονέτα...

Πόσο τον πληγωνε κατά βάθος η σκέψη αυτή, ότι αυτή που τον έκανε να αισθανθεί έτσι ήταν υποχείριο ενός τόσο απαίσιου χαρακτήρα. Ο Λάιτ τη χρησιμοποιούσε, την κορόιδευε δίχως την παραμικρή ντροπή, κι εκείνη τον ακολουθούσε κι υπακούγε σα σκυλάκι, παραδίδοντας τον εαυτό της στην πλήρη ιδιοκτησία του, ταπεινώνοντας περίτρανα κάθε στιγμή της ημέρας την περηφάνεια της... Σα να μην την ένοιαζε αν θα ζούσε την επόμενη μέρα η θά'βρισκε τραγικό θάνατο στα επόμενα δευτερόλεπτα...

Όχι, αυτό δεν ήταν αγάπη, δεν ήταν τιποτ'άλλο εκτός από στεγνή, ξεδιάντροπη εκμετάλλευση. Κι αυτό γεννούσε μονάχα θυμό και οργή στην ψυχή του Ελ, αντικρύζοντας τον πόθο του να υποφέρει από την ίδια ανεκπλήρωτη αγάπη για κάποιον άλλο...

Ήταν εγωιστικό, αλαζονικό από μέρους του να διαλύσει τις αυταπάτες της και τις προσδοκίες της προκαλώντας της περισσότερο πόνο. Γιατί η Μίσα δεν ήταν μαθημενη στην απόρριψη κανενός κι αυτό θα τη σκότωνε χειρότερα κι απ'τον πιο επώδυνο θάνατο. Θα τη διέλυε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, όπως διαλύεται ένας πύργος από τραπουλόχαρτα, ένα παλάτι χτισμένο στην άμμο... Την αγαπούσε πολύ για να της κάνει τέτοιο κακό. Όμως... Υπήρχε κι αυτό το αλλά, η φωνή της καρδιάς του, η θέληση του να της ανοίξει τα μάτια και να δει τον κόσμο πιο καθαρά, με λιγότερο θολή κρίση. Στο κάτω κάτω της γραφής, γνώριζε πως του έμενε λίγος καιρός προτού ερχόταν η έσχατη στιγμή κι άφηνε την τελευταία του πνοή. Δεν είχε καμμία ελπίδα, αλλά να πέθαινε μέσα στη σιωπή δε θα τό'θελε ούτε για το χειρότερο του εχθρό. Ούτε καν για το Λάιτ.

Έτσι, μετά την απελευθέρωση του Λάιτ και του εαυτού του απ'τις αλυσίδες που τους έδεναν, κι ύστερα από'κείνο το μοιραίο φιλί που άλλαξε τη ζωή του ολοσχερώς, αποφάσισε να τη συναντήσει...

Παρατηρησεις – Χρήσιμες Πληροφορίες

O 'Εμ'' στη νουβέλα prequel του Death Note αναφέρει οτι ο Ελ πραγματικα ηθελε να προστατευσει τον εαυτο του, αλλα δεν ηταν δειλος.

Ενα σπεσιαλ κομικ με τιτλο Α day at Whammy's House αναφερει πως ο Ελ δεν ηταν το ατομο που δεν εβγαινε ΚΑΘΟΛΟΥ μα καθολου, απλα ηταν κατι που εκανε σπανια. Προτιμουσε παρκα αναψυχης, αλλοτε γκαλερι, ομως μπορουσε ακομα να παει και σε συναυλιες! Κι ετσι ταυτοχρονα εξηγειται το πως γνωριζε για τη Μίσα, πραγμα που δειχνει επισης οτι δεν ειπε ψεμματα οταν ανεφερε οτι ειναι θαυμαστης της.

Κάποιος θα μπορουσε να πει οτι το να ζητησει ο Ελ τη Μισα σε ραντεβου ειναι εκτος χαρακτηρα, ομως αν εχετε δει την ταινια το εκανε!