Proloog
Het was erg koud wat erg normaal was in Januari. Buiten sneeuwde het en alles zag er vredig uit. Al was het dat niet. Er heerste een wrede oorlog die al aan vele het slachtoffer was geworden. Christianne's familie waren allemaal rebellen die tegen Voldemort vochten. Zelf was ze nog te klein om te vechten, ze was zes en was eigenlijk overal en nergens te vinden.
Dit verhaal begint uiteindelijk in het jaar 1978 met het verlies van haar grootste vriendin.
"Chris ik moet even weg maar ik ben thuis voor het eten" zei haar vader tegen Chris.
"Oké papa" zei Chris, ze stond op en knuffelde haar vader.
Daarna liep haar vader snel weg en bleef ze achter. Ze had geen moeder meer, die was dood gegaan bij haar geboorte. En met twee grote zussen die aan het puberen waren was het leven af en toe erg moeilijk. Haar Zussen Camille van 12 en Celine van 14 zaten allebei al op Zweinstein en waren nu niet thuis. Ze wist en moest ook vaak goed voor zichzelf zorgen zoals nu. Ze pakte haar poppen en ging op de bank tv Kijken. De meeste tovenaarskinderen hadden zoiets niet. Haar oma en opa waren mensen die erg veel van dreuzels hielden en ook net als hen leefde met een snufje magie en hadden dit dan ook voor hen gekocht.
Ineens werd er hard op de deur geklopt en Chris deed de tv snel uit. Ze had geleerd dat ze nooit open moest doen als er werd geklopt of aangebeld. Al haar kennissen die aan de deur kwamen wisten dat ze gewoon naar binnen konden lopen. Alena kwam de trap af rennen, iets dat ze niet had moeten doen. Degene die nu naar binnen wilde had nu gehoord dat er mensen thuis waren.
"Alena verstop je snel!" zei Chris tegen haar beste vriendin die bij was komen slapen en ent naar de wc was geweest.
Zelf verstopte ze zich in de kast van de grote klok en Alena onder de tafel. Degene die voor de deur stond hield niet echt bepaald van wachten. Ze hoorde degene een spreuk mompelen, de deur vloog open en een man met bruine haren en even bruine ogen kwam naar binnen. Hij zag er jong uit en liep met opgeheven toverstok door het huis heen. Hij stopte in de huiskamer waar zij en Alena verstopt zaten. De man keek duidelijk naar haar poppen die nog op de bank lagen en Chris probeerde zo geluidloos mogelijk te ademen. Haar ogen keken namelijk door het gele glas en als de man even goed keek was ze er bij.
"Kom maar te voorschijn ik weet dat je er bent" zei hij plagerig. Hij keek onder de tafel en trok Alena er onder vandaan al werkte ze flink tegen door met haar armen en benen te bewegen.
"Goh ik had de dochter van Xellirius toch wel wat donkerder verwacht" zei de man en zette Alena op de bank. Zij keek met haar grote groene ogen de man bang aan, haar blonde haar zat door de war en ze kon de angst van haar gezicht af lezen.
"Je vader word op dit moment ook vermoord het zelfde moment al jou dus jullie zullen elkaar snel werzien" zei de man al had Chris geen idee waar hij het over had.
"Avada kedavra!" schreeuwde hij en een groene flits was het laatste wat ze zich herinnerde van die dag.
Hoi
Ik weet nog niet of dit verhaal erg lang gaat worden maar het leek me in ieder geval leuk om het te plaatsen. Laat me er van weten wat je er van vind