Toeristische attractie

.

Coopers Crossing, eindelijk! Daar was de magische wegwijzer!

Opgelucht drukte ze op het stopknopje. Hier zou ze uitstappen, in Coopers Crossing!

Veel tijd om bij die gedachte weg te dromen was er niet. Er was zelfs geen tijd om een vlugge blik te werpen op de buitenwijken van het kleine stadje. Het was tijd om haar spullen bij elkaar te zoeken, en de bus week al uit naar de minieme uitwijkplaats die als bushalte dienst deed. Piepend en kreunend kwam hij tot stilstand, en de jonge vrouw klom eruit. Poeh, het werd tijd dat ze uit dat ding kon stappen...

Ze worstelde om haar zware rugzak op haar rug te krijgen. Achter haar trok de bus alweer op, een wolk van stof en zand opwaaiend waar ze volledig kopje onder in ging. Hoestend en proestend probeerde ze het zand van haar kleren te kloppen. Nu was ze toch al zo lang in Australië, en nòg vergat ze hoeveel zand een enkele auto kon opwerpen. Laat staan een bus!

"Wel, laten we eens kijken waar we naar toe moeten," dacht ze bij zichzelf, en gretig keek ze om zich heen.

Een paar bejaarde mannetjes bekeken haar nieuwsgierig vanaf hun veranda's. Ze grijnsde. Haar aankomst in dit slaperige Outbackdorpje zou wel plaatselijk voorpaginanieuws worden.

Op dat moment ontdekten haar ogen wat ze zocht: de pub. Ze liep ernaar toe, met aanzienlijk groter gemak dan je zou verwachten met zo´n zware rugzak. Ze was duidelijk aan het gewicht gewend.

De deur van de pub was open, dus ze stapte zonder meer naar binnen. Maar tot haar verbazing bleek de wat donkere ruimte leeg te zijn. Er was niemand.

"Hallo?" riep ze. "Volluk!"

Geen antwoord. Ze liet de zware rugzak op de grond glijden en keek om zich heen. Dit was dus Coopers Crossings belangrijkste ontmoetingsplaats: een typisch Australisch-Engels pubinterieur, met een biljart en een dartbord, een glimmend gewreven bar, en daarachter een indrukwekkende verzameling flessen in alle soorten en maten. Ze had al heel wat Australische pubs gezien, en hoeveel overeenkomsten er ook waren, ze hadden toch ieder iets geheel eigens. Zoals in dit geval de ruimte rechts: een propere, vriendelijk ingerichte bistro.

"Hé, dat is leuk!" zei ze hardop. En het was niet alleen leuk, maar ook praktisch. Als ze hier een hele week zou blijven, zou het wel prettig zijn om voor de afwisseling ook eens goed te kunnen eten. Natuurlijk kon een mens best een weekje op brood leven - dat had ze tenslotte al ettelijke malen gedaan het afgelopen jaar - maar een beetje variatie in het menu was altijd welkom.

Ze dwaalde door de ruimte, en bewonderde het gezellige bistrogedeelte. Maar ineens werd ze opgeschrikt door een vriendelijke stem: "Kan ik u misschien helpen?"

Achter de bar was een oudere dame verschenen. Ze glimlachte bemoedigend.

"O, sorry," zei de jonge vrouw vlug en kwam naar haar terug. "Ik bewonderde alleen dit gezellige restaurantje hier. Zoiets had ik niet verwacht in zo´n uithoek!"

"Dank je wel," antwoordde Nancy stralend. "De bistro draait inmiddels een jaar of drie, en tot veler tevredenheid, durf ik wel te zeggen. We zijn er zelf ook nogal mee in onze schik."

De jonge vrouw knikte. "Dat kan ik me voorstellen."

Maar Nancy besloot tot zaken doen over te gaan. "Waar kan ik je mee van dienst zijn, love?"

"Nou, eh... eigenlijk zou ik graag een kamer hebben als het kan. Als u er eentje vrij hebt ten minste. Anders wordt het buiten slapen." Ze grinnikte.

"Ja hoor. Als je je gegevens even invult in dit boek, dan zal ik een kamer voor je in orde maken. Hoe lang had je gedacht te blijven?"

"Een week, neem ik aan. Dan stap ik op de volgende bus naar Adelaide."

"Maar de bus naar Adelaide is hier net langs gekomen, nog geen half uur geleden!" riep Nancy uit met een blik op de klok.

"Precies," antwoordde haar nieuwe gast. "Met die bus ben ik gekomen, maar ik wilde wat tijd doorbrengen in het befaamde Coopers Crossing."

"Het befaamde Coopers Crossing?!" Nancy lachte een beetje. "Hoe dat zo? Buiten dit district zijn er nauwelijks mensen die weten dat het überhaupt bestaat. Wat is er zo befaamd aan dan?"

"De Flying Doctors natuurlijk! Het ìs toch waar dat ze hier in het dorp een basis hebben, of niet?"

"Ja, dat wel, maar..."

"Nou dan! Ik wilde gewoon al die plaatsen en al die mensen met eigen ogen zien!"

Ze nam een pen en schreef haar naam en thuisadres in het gastenboek. Nancy sloeg haar stilletjes gade. Er was iets vreemds aan dit meisje, vond ze. Naar haar zongebleekte haar en gebruinde huid te oordelen was ze veel buiten. Toch leek het haar geen kind van de Outback. Misschien was het iets in haar manier van praten - met een licht accent dat ze zo gauw niet thuis kon brengen...

Heel diplomatiek probeerde ze te lezen wat het meisje schreef, en tot haar opperste verbazing... "Kom je helemaal uit Holland?!"

"Inderdaad."

"Speciaal voor Coopers Crossing??"

"Nou, nee, niet 'speciaal'. Maar toen ik besloot om naar Australië te gaan was dat wel één van mijn liefste wensen. Die nu - eindelijk - in vervulling gaat." Ze glimlachte. "Hoeveel tijd hebt u nodig om de kamer in orde te maken, Mrs. eh..."

"Buckley. Nancy Buckley." Nancy beantwoordde de glimlach en nam het gastenboek weer van haar over. "Met een kwartiertje is de kamer klaar. Wil je in de tussentijd misschien iets drinken, miss Van Nai... Nie... Njuweemero..." Ze tuurde in het gastenboek op die ingewikkelde naam.

De jongedame grijnsde. "Noem me maar gewoon Annika, dat is een stuk simpeler!"

"Dat is het zeker," beaamde Nancy. "Wel, Annika, wil je iets drinken terwijl ik de kamer voor je in orde maak?"

"Nee, dank u," antwoordde Annika beleefd. "Ik denk dat ik naar buiten ga en de stad een beetje ga verkennen. Ik kan maar het beste gebruik maken van de ochtenden; dan is het ten minste niet zo warm. Ten minste... als ik mijn bagage hier kan laten?"

"Natuurlijk, geen probleem, love. Wel, ik hoop dat je een prettig verblijf hier zult hebben!"

Ze knikte. "Dat hoop ik ook. Nou, tegen lunchtijd ziet u me wel weer verschijnen."

En met een vriendelijke glimlach draaide ze zich om en ging naar buiten.

xxxxx

"Kate, kom je nou?" Geoff klonk wat ongeduldig.

"Ja, ik kom." Kate zuchtte. "Rustig maar, Geoff. ´t Is een gewone clinicrun, geen noodoproep. Niemand zal er aan overlijden als we twee minuten later komen."

"Dat weet je niet. Er kan altijd iemand komen met een levensgevaarlijke hartaandoening of zo," merkte Geoff op. "Een dokter moet dus gewoon altijd punctueel zijn."

Kate trok een gezicht. "Zolang het schema niet in de war geschopt wordt door een noodoproep, ja..."

DJ grijnsde. Maar net op dat moment kraakte de radio en kwam er een oproep door: "Watership Station voor Victor Charlie Charlie, over."

"Alsjeblieft, Kate: daar heb je je noodoproep!" DJ rolde zijn stoel terug naar het radiopaneel. "Victor Charlie Charlie voor Watership Station. Wat is er, Sean?"

"Mate, het is Esther. Ze zegt dat ze een kind krijgt!"

Kate bleef bij de deur staan om mee te luisteren terwijl DJ plagend antwoordde: "Neeee... echt?"

"Hé DJ, schei uit, joh! Dit is echt!" klonk Sean.

"Je meent het! Dus... je wilt zeggen dat de bevalling begonnen is."

"Ja! Dat denkt Esther tenminste! Ze heeft afgrijselijke pijnen, man, en ik weet niet wat ik moet dóén!"

"Momentje, ik haal Chris," was DJ´s kalme reactie.

Terwijl hij de radiokamer uitliep kwam Geoff erin en pakte Kate bij de arm. "Kom je nou nog, of hoe zit dat?"

"O Geoff, de Maguirebaby gaat geboren worden. Ik zou er ik weet niet wat voor geven als ik daar kon helpen, in plaats van naar zo'n saaie clinic te moeten. Al die wondjes en blauwe plekken en pijntjes hier en pijntjes daar... Niets zo mooi als helpen een baby op de wereld te zetten."

Geoff glimlachte en kuste haar. "Wat nu? Hoor ik moederlijke instincten ontwaken?"

"O, jij altijd!" Ze sloeg hem speels tegen de borst. "Geboortes zijn gewoon het mooiste onderdeel van mijn werk, en ik vind het altijd jammer om er één te moeten missen."

"Mm, ik weet zeker dat Chris dit wel aankan. Je ziet die baby heus nog wel een keer, daar twijfel ik niet aan. En trouwens: ik geloof dat je er vandaag op de clinic ook een paar op bezoek krijgt, dus... Ik zal ze allemaal aan jou overlaten, als troost, okay?"

Een quasi wanhopige zucht ontsnapte Kate. "Alsof dat hetzelfde is! Mannen!" Ze schudde haar hoofd.

"Maar nu kom je toch echt mee naar die clinic, want het begint onderhand werkelijk laat te worden. Je wilt toch niet dat ik je het hele dorp door moet sleuren naar het vliegveld, hoop ik?"

"Ja, daag!" zei Chris, en ze wuifde plagend toen ze met DJ uit haar spreekkamer kwam. "Veel plezier!"

Kate en Geoff gingen dus eindelijk op weg naar die clinic, en Chris ging aan de radio zitten.

"Hallo Sean, dit is dr. Randall. Kun je me eens precies vertellen hoe het met Esther is?"

"Dr. Randall! Nou, ze is... ze heeft verschrikkelijk veel pijn. ´t Is afgrijselijk gewoon! En ik weet niet wat ik moet dóén, doc! Kom haar alsjeblieft helpen! Ze gaat nog dood!"

Chris grimaste naar DJ. "Jonge vaders...! Altijd hetzelfde liedje. Sean," vervolgde ze in de microfoon, "is het mogelijk dat ik zelf even met Esther praat?"

"Jawel. Momentje, doc."

"Ja, dr. Randall, hier is Esther Maguire," hoorden Chris en DJ een ogenblik later.

"Hallo Esther, hoe is het?"

"O, het gaat wel," zuchtte Esther. "Maar ik geloof wel dat de baby onderweg is. Maar u moet niet naar Sean luisteren, hoor. Dat is één bonk zenuwen sinds ik het hem vertelde."

"Dat hoorde ik, ja." Chris grinnikte. "Esther, beschrijf eens wat je voelt? Zo kan ik beoordelen of de bevalling inderdaad begonnen is."

Esther beschreef de symptomen, en Chris knikte bij het horen van haar verhaal. "Mooi. Het klinkt alsof je erop mag rekenen uiterlijk morgen de baby in je armen te houden. Hoeveel tijd zit er tussen de weeën?"

"Ehm... ongeveer twintig minuten."

"Okay, ik neem de auto en kom naar jullie toe. Met een uur of twee kun je me verwachten. Er is niets om je zorgen over te maken; je hebt zeeën van tijd. Je probeert gewoon te rusten en je zo goed mogelijk te ontspannen, okay? Relax! Laat je niet gek maken door Sean; aanstaande vaders zijn meestal zo´n bonk zenuwen. Ik zal nog wel even met hem praten voor ik wegga; proberen wat nuchter verstand in hem te pompen. Jij maakt het je gewoon zo comfortabel en gemakkelijk mogelijk."

"Heel comfortabel," mompelde Esther. "Ik weet niet eens meer hoe dat voelt!"

Chris lachte. "Je doet gewoon wat je kunt. Wie weet: misschien ben je die enorme buik vanavond al kwijt, en heb je in plaats daarvan je kindje in je armen!"

"Ja, nou... dat is mijn enige troost, denk ik."

"Esther, kan ik nog even met Sean spreken?"

"Ja, dr. Randall?" klonk het meteen van Sean.

"Okay Sean, luister goed naar me!" begon Chris op ferme toon. "Esther gaat níet dood! Ze krijgt gewoon een baby, en dat is het meest natuurlijke dat een vrouw kan gebeuren. Dus jij maakt je niet teveel zorgen, begrepen? Over een uur of twee ben ik bij jullie om te helpen bij de geboorte; tot dan toe heeft Esther alleen maar rust nodig. Dus jij doet gewoon alles wat ze je vraagt, en dan komt het best in orde."

"Ja, dr. Randall," zuchtte Sean timide. "Maar u haast zich toch wel, hè?"

"Dat doe ik," beloofde Chris met een brede grijns. "Als jij belooft kalm te blijven. Over en uit."

Ze liet de radio weer aan DJ over en stak haar hoofd om de deur van Davids spreekkamer. "David, er is zojuist een oproep gekomen van de Maguires. De bevalling is begonnen. Je hebt de basis dus nagenoeg voor jezelf vandaag."

David keek op van zijn administratie. "´t Is best. Zolang er niet teveel noodoproepen komen... Ik neem aan dat ik dan ook het radiospreekuur en het spreekuur hier voor mijn rekening mag nemen?"

"Maar natuurlijk, wat dacht je dan? Je verwacht toch niet dat DJ dat van je overneemt, of wel soms?"

David grinnikte. "We zouden het eens kunnen uitproberen. Ik wed dat hij inmiddels heel wat heeft opgepikt, in al die jaren bij de Service."

Chris lachte. "Als kinderarts misschien. Maak kinderen aan het lachen en ze zijn al half genezen."

"Nee, ´t is best, het komt voor elkaar. Al begin ik me wel zorgen te maken over die administratie. Het lijkt wel of daar nooit tijd voor overschiet!"

"Vertel mij wat," meesmuilde Chris, en verdween om haar tas te pakken.

xxxxx

Toen ze buiten kwam viel haar een jonge vrouw op, die likkend aan een ijsje uit de winkel van Mrs. Carnegie kwam.

"Daar lijkt het me nog wat vroeg voor," dacht Chris bij zichzelf. "Maar het is altijd nog beter dan alcohol, neem ik aan."

Het meisje keek naar haar, merkte Chris, dus ze knikte maar eens vriendelijk. Een nieuw gezicht? Ze besloot echter niet te stoppen voor een praatje; ze kon nu beter meteen naar Watership Station vertrekken voor Sean helemaal over zijn toeren raakte. Maar dan had ze wel wat extra benzine nodig, anders zou de Nomad haar vanavond nog moeten oppikken. Ze reed de dienstauto van de RFDS dus naar de garage, waar Emma juist naar buiten kwam.

"Môge Chris!"

"Hoi Emma. Kunnen we de tank even vullen?"

"Tuurlijk." Emma ging gelijk aan de slag. "Trouwens, Chris, ken jij dat meisje misschien dat vanochtend uit de bus naar Adelaide is gestapt?"

Chris sloeg haar ogen ten hemel. "Hoe zou ik dat moeten weten? Emmalief, je wordt nog erger dan Nancy en Violet bij elkaar! Wees maar niet bang; ik weet zeker dat die twee binnen de kortste keren weten wie het is en wat ze hier komt doen."

Emma grijnsde. "In dat geval moet ik met Nancy praten, denk ik. Ze ging na aankomst namelijk regelrecht naar de pub."

"Doe wat je niet laten kunt," zuchtte Chris. "Maar ik waarschuw je: over een paar jaar ben jij de voornaamste roddelbron van de stad!"

Maar daar moest Emma hartelijk om lachen. "Ik? Het werk van Mrs. Carnegie overnemen? Nooit! Ik ben gewoon nieuwsgierig, dat is alles. En zonder nieuwsgierigheid word je niet wijzer."

"Succes ermee dan," vond Chris. "Bedankt voor de benzine, en tot ziens!"