Disclaimer: Harry Potter en zijn vrienden en vijanden behoren niet aan mij, ik leen ze soms even om ze lekker met elkaar te laten spelen en dan laat ik ze weer gezellig terug gaan naar school

Maker van het verhaal: subrosa

Sidenotes: Dit verhaal gaat over Hermelien en Draco, als dit stelletje je niet aanstaat, lees dit verhaal dan niet.

Dit verhaal is [NC-17 voor latere seksueel getinte onderwerpen.

Vermaak jezelf!

De jouwe,

subrosa, ook bekend als Phoebe Phoenixar

Het is het begin van het zevende jaar op Zweinstein, Hermelien kijkt er heel erg naar uit, de nieuwe lessen schijnen fantastisch te zijn. Natuurlijk, het is een feit dat ze de meeste lessen alleen maar volgt om haar ouders tevreden te houden, omdat haar ouders heel graag hebben dat ze hoge cijfers haalt, maar door de jaren heen is ze erachter gekomen dat ze dit helemaal niet zo erg vindt. Haar beste vrienden, Ron en Harry, hebben al die jaren tegen haar opgekeken, al zouden ze liever sterven dan dit toegeven.
Er zat natuurlijk ook een nadeel aan altijd de beste zijn, sommige mensen kijken naar haar alsof ze gek is geworden, altijd maar met haar neus in de boeken. Vooral dat tuig van een Malfidus, ze kan hem niet uitstaan voor zijn hekel aan kinderen van niet magische ouders. Ja, daar is zij er één van, maar ze is een zeer getalenteerde heks, nietwaar? Hij hoeft haar er niet aan te herinneren dat zij de eerste in de lijn van haar familie is met magische krachten.
Als ze eerlijk moet zijn is dit het enige waar ze niet naar uitkijkt, dat ze weer in zijn ijzige zilver blauwe ogen moet kijken. Maar dit is haar laatste jaar, met een beetje geluk hoeft ze hierna nooit meer naar zijn gezicht te kijken!
Vreemd genoeg laat dit haar niet helemaal blij voelen, in ieder geval, niet zo blij als ze dacht te zijn. Om de een of andere reden voelt ze heel soms iets kriebelen in haar buik zodra ze in zijn ogen kijkt en ze heeft altijd de vreemde hoop dat er iets anders uit zijn mond komt dan pijnlijke woorden, het volgende moment wordt die hoop net zo snel weer de grond in getrapt wanneer hij weer een snerpende opmerking maakt over Modderbloedjes, natuurlijk in haar richting.
'Niet weer, ik laat het niet weer gebeuren dit jaar! Ik ben de klassenoudste van Griffoendor, ik weet zeker dat Perkamentus mij die titel niet heeft gegeven alleen omdat ik er goed uitzie… Hij moet vast weten dat ik ook goed voor mezelf op kan komen.' Denkt ze als ze naar de grote deuren van Zweinstein loopt, ze haalt diep adem en ruikt de bekende geur van de plaats waar ze de afgelopen zes jaar van haar leven heeft doorgebracht, dit jaar, ze is er zeker van, wordt het beste jaar dat ze ooit heeft meegemaakt.

Ze kijkt naar haar vrienden die naast haar lopen, Ron en Harry, vergezeld door Ron's kleine zusje, Ginny en het vreemde meisje genaamd Loena Leeflang.

Hermelien zag haar altijd als een vreemd meisje met vreemde ideeën, tot het vijfde jaar, toen ze haar beter leerde kennen, nu kunnen ze eigenlijk best goed met elkaar overweg, vooral na hun ontmoeting met Voldemort en de dooddoeners twee jaar geleden.

Ze lopen naar de Grote Zaal, gevolgd door een groot aantal andere studenten en nemen afscheid van Loena die dromerig naar de tafel van Ravenklauw loopt.

"Leuke vakantie gehad?" vraagt Ron haar terwijl ze op hun gebruikelijke plaats aan de tafel van Griffoendor gaan zitten.

Hermelien knikt. "Ja, behoorlijk interessant, lekker ontspannen aan het strand, we hadden een klein huisje ver weg van de beschaving zodat ik mijn spreuken kon oefenen en mijn huiswerk kon maken!" zegt ze met een glimlach.

Ron rolt met zijn ogen. "Jij bent de enige die plezier kan hebben met het maken van huiswerk tijdens de zomervakantie." Merkt hij naar waarheid op.

Hermelien is wijs genoeg om hier niet op in te gaan en draait zich om naar Harry. "En jij, gedragen de Duffelingen zich nog steeds netjes na het bezoekje van de groep?" vraagt ze, doelend op het bezoekje van de Orde van de Feniks twee jaar geleden, ze stonden op het perron te wachten om de Duffelingen te vertellen dat ze Harry beter moesten behandelen als ze niet wilden lijden onder de consequenties.

Harry grijnst breed en mompelt iets dat lijkt op: "Heel erg beleefd." Voordat hij langs haar heen kijkt en zijn blik veranderd in een kwaadaardige grimas.

Hermelien kijkt over haar schouder en ziet Draco met immense haat naar hen kijken.

Natuurlijk, Hermelien kan zich dat wel voorstellen, Harry heeft de hele tovergemeenschap verteld dat zijn vader een dooddoener is, ze kan zich niet indenken dat Draco ooit nog eens aardig tegen hen zou doen nu dit gebeurd is en ze bereid zich mentaal voor op het nieuwe schooljaar dat u officieel van start is gegaan, ze weet zeker dat Draco hen hier niet zo makkelijk mee weg zal laten komen en ze heeft het vreemde vermoeden dat ze vaak over hun schouders zullen moeten kijken als ze niet van achteren vervloekt willen worden.

"Laat hem, Harry." Zegt ze en ze draait zijn gezicht weg, achter haar hoort ze de leden van Zwadderich lachen.

"Ik kan die idioot niet uitstaan, hij denkt dat hij de koning van de wereld is. Zelfs nu hij weet dat zijn familie heeft verloren van een tovenaar onder de zeventien…" zegt Harry met zijn kaken op elkaar geklemd.

Ron mompelt een antwoord en Hermelien knikt. Ze kijkt over haar schouder om te zien wat Draco doet en ziet vanuit haar ooghoeken dat Draco, als ze het niet vreselijk mis heeft, terug keek met een niet al te hatelijke blik in zijn ogen, maar het volgende moment is deze blik alweer verdwenen en draait hij zich weer om.

Ze schudt haar hoofd, ze moet zich vast vergist hebben, het is gewoon onmogelijk dat Draco ooit op zo'n manier naar haar zou kijken.

'Waarom niet?' vraagt ze aan haarzelf. 'Ik ben gewoon een mens, net als hij…' Hij haat me om wat ik ben, zegt een irritant stemmetje in haar hoofd. Hermelien zucht, dat is waar, maar voor een klein moment had ze echt het gevoel dat hij haar waardeerde, ook al was het dan maar een klein beetje.

"Is er iets, Herm?" vraagt Ron.

Hermelien schudt haar hoofd. "Nee, helemaal niets!" zegt ze met een overtuigende glimlach.

"Laat die slang niet in je hoofd komen, Hermelien, hij probeert je alleen maar te pakken." Zegt Harry.

Hermelien knikt, Harry heeft gelijk, maar op een vreemde manier is ze er niet helemaal van overtuigd op welke manier Draco haar probeerde te 'pakken'.

Vanaf het moment dat Hermelien omdraaide om te zien waar Harry naar keek voelde Draco iets kriebelen in zijn buik, het is dat gevoel dat hij al jaren probeert te onderdrukken, hij weigert te geloven dat hij gevoelens kan hebben voor een Modderbloedje, Griffel nog wel, nee, dat kan niet waar zijn, zijn hart moet spelletjes spelen met zijn hoods.

Draco kijkt naar Hermelien als ze Harry's hoofd wegdraait van de Zwadderich tafel, er leek een vreemd soort band tussen hem en haar te zijn geweest voordat ze weg keek, alsof ze hem begreep, alsof ze wist waarom hij nu nog meer haat tegen hen koesterde dan anders, natuurlijk weet ze dat, zij waren degenen die het allemaal begonnen, zij was degene die Potter heeft overgehaald om de hele tovergemeenschap te vertellen over zijn vader's werk.

Zonder het zich te realiseren blijft hij naar Hermelien kijken, zijn ogen reizen langs haar lichaam, over haar krullende bruine haar, haar dijen komen niet mooi uit in haar schoolkleding, maar toch, ze ziet er leuk uit, niet knap, maar leuk, zoals een Griffoendor eruit hoort te zien, schattig en onschuldig.

Alsof ze doorhad dat Draco naar haar keek draait ze zich om en kijkt ze recht in Draco's ogen, eerst met een smerige blik, maar meteen daarna veranderd de blik ik oprechte verbazing.

Op dat moment heeft Draco door wat hij doet en draait hij zich vlug om, hij veranderd terug naar hoe hij zich altijd gedraagt, de trots van Zwadderich, alles hatend wat hij zou horen te haten. 'Behalve Griffel misschien…' denkt hij. 'Houd op, Malfidus, je weet wat ze is!'

Draco is al aardig bekend geworden met het stemmetje in zijn hoofd, elke keer als hij iets aardigs denkt over een Modderbloedje brengt dit stemmetje hem terug naar de realiteit.

Hij is een Malfidus, hij hoort Modderbloedjes te haten. En dat doet hij, oh dat doet hij zeker, hij haat ze met heel zijn hart, ze vervuilen de school met hun aanwezigheid, hoe kan hij alleen al zo over die Griffel denken? Ze is bevriend met alles wat hij haat: de verdomde Dreuzel liefhebber Wezel en de Heilige Potter. Hij haat ze, hij kan ze niet uitstaan en hij zou ze tot drab vervloeken als hij er de kans voor had.

Hermelien luistert naar de Sorteerhoed als het zijn liedje zingt, dit jaar opnieuw heeft hij het erover dat ze de verschillen tussen de afdelingen niet tussen hen in moeten laten komen, maar dat ze samen moeten vechten in deze duistere tijden.

Ze luistert naar Ron en Harry die, zoals altijd, hun haat voor Zwadderich uitten en dat ze nooit, maar dan ook nooit zullen proberen vrienden met hen te worden.

Zelf denkt ze daar een beetje anders over, als ze beter overweg konden met de Zwadderaars, misschien dat Malfidus haar dan niet meer als dikke stront zou behandelen, misschien zou ze hem dan beter kunnen leren kennen en zou ze zijn motieven dan beter kunnen begrijpen. Natuurlijk zou ze dit nooit hardop zeggen, ze wil niet dat haar vrienden haar de rest van het jaar gaan negeren.

Anderling vertelt de studenten dat ze lekker moeten eten en het volgende moment staan de tafels vol met lekker eten.

Ron en Harry duiken meteen in stukken taart en kippenbouten, maar Hermelien blijft glazig voor haar uitstaren.

Het diner is bijna voorbij als ze besluit dat het tijd wordt om te gaan eten, ze is blij dat de jongens zo druk met hun eigen eten waren dat ze niet hadden gemerkt dat Hermelien haar eten nog niet eens heeft aangeraakt.

De avond gaar voorbij in sneltreinvaart, ze luistert naar de toespraak van Anderling over de eerstejaars en dat het verboden is voor hen om het Verboden Bos in te gaan.

Ze leidt de eerstejaars naar de Griffoendor leerlingenkamer, vertelt ze het wachtwoord en ze lopen de kamer in.

Om de een of andere reden kan ze alleen maar aan Draco denken. Heeft hij haar ooit eerder zo aangekeken? Ja, nu ze er aan denkt, in hun vijfde jaar, toen alle klassenoudsten werden aangewezen en ze moesten verzamelen in de Zweinstein Expres gaf hij haar een zeer intrigerende blik, niet vol met haat, niet berekenend, gewoon aardig, natuurlijk duurde dit maar heel kort, voordat zijn ogen weer ijzig koud werden.

Ze schoof het altijd opzij alsof het nooit gebeurt was, ze heeft altijd gedacht dat het alleen maar haar fantasie was, maar dat was het niet, of wel?

Het was nu te vaak gebeurt om te blijven denken dat het niet waar is, of wil ze gewoon zo graag goed overweg kunnen met Draco dat ze dingen ziet die er niet zijn? 'Ja,' denkt ze bij haarzelf. 'dat moet het zijn, het is onmogelijk dat hij me ooit anders zal zien dan gewoon weer een Modderbloedje.'

Ze is zeer verbaasd dat ze merkt dat ze hier een verdrietig gevoel bij krijgt.

In zijn eigen privé vertrekken in de Zwadderich kerkers denkt Draco terug aan wat hij gedaan heeft, aan wat hij altijd gedaan heeft in al die nachten in de afgelopen jaren, in de nacht wordt zijn haat voor Dreuzels en Modderbloedjes aanzienlijk minder. Zijn hersenen zijn dan te moe om de waarheid te kunnen erkennen, zegt hij altijd tegen zichzelf.

Zijn vader zei hem altijd dat Modderbloedjes vreselijke, smerige wezens zijn en dat het een ramp is om een Modderbloedje te zijn, maar is dit wel echt waar?

Toen hij jonger was nam hij alle ideeën en standpunten van zijn vader over alsof het zijn eigen waren, maar nu wordt hij ouder en begint hij voor zichzelf te denken, hij begint te denken dat Griffel helemaal niet zo slecht is als hij in het begin had aangenomen, ook al zouden zijn maten hem daarvoor recht in zijn gezicht uitlachen.

Hij denkt aan Hermelien, hoe haar ogen glinsteren als ze praat over iets waar ze in geïnteresseerd is, huiswerk, over het algemeen, of dat Huiself spul waar ze zo druk mee is, hij moet er om lachen, ze lijkt er bezeten van.

Hij houdt wel van deze dingen, ook al zou hij dat natuurlijk nooit toegeven, en het is alleen 's nachts wanneer hij toestaat dat deze gedachten er zijn.

Hij trekt zijn schoolgewaad uit en trekt zijn zijden pyjama aan, voordat hij in zijn lekkere zachte bed duikt.

Hij valt in slaap voordat zijn ogen helemaal dicht zijn.

Dat was hoofdstuk 1 van mijn verhaal, ik hoop dat jullie het leuk vonden, ik probeer zo snel mogelijk een nieuw hoofdstuk online te krijgen.

Ik hoop dat jullie een review achterlaten, dit is mijn eerste poging tot een romantisch verhaal en ik ben zeer benieuwd wat jullie ervan vinden.

Phoebe Phoenixar (subrosa)