Ik ben weer terug, na ruim twee maanden zonder updates (al wil dat zeker niet zeggen dat ik twee maanden stilgezeten heb, integendeel zelfs…) Hoe dan ook, hier is nu eindelijk mijn nieuwe verhaal.

Ik wil deze AN graag beginnen met een belangrijke mededeling: dit verhaal is een sequel. Bij het schrijven heb ik geen rekening gehouden met personen die mijn eerste verhaal niet gelezen hebben. Mocht dit het geval zijn, dan stuur ik je bij deze meteen door naar mijn eerste HG-fanfic. Die heet 'De keuze' en kan je hier gewoon op mijn profiel terugvinden (de omslagfoto is een afbeelding van twee handen). Ik raad sterk aan om 'De keuze' eerst te lezen voordat je hier verder gaat. Anders zal je heel wat achtergrondinformatie missen - dus moeilijker kunnen volgen - en in dit hoofdstuk meteen een aantal spoilers van het vorige verhaal tegenkomen.

Deze sequel zit ongeveer op dezelfde manier in elkaar als mijn vorige verhaal. Ik heb hetzelfde hoofdpersonage gebruikt, en ben opnieuw trouw gebleven aan de gebeurtenissen in het originele boek (in dit geval 'Vlammen'). Natuurlijk heb ik zelf ook heel wat nieuwe dingen toegevoegd, omdat mijn verhaal zich in het Capitool afspeelt.

Net zoals de vorige keer heb ik ook hier een groot aantal hoofdstukken vooruit geschreven. Op dit moment (begin april 2014) zijn hoofdstukken 1 tot en met 15 van dit verhaal al volledig afgewerkt, en ben ik al begonnen aan hoofdstuk 16. Hierdoor kan ik een vast schema aanhouden: jullie kunnen om de twee weken een nieuwe update verwachten. Reviews met tips en meningen zijn opnieuw zeer welkom! (Tips kan ik niet altijd gebruiken omdat de verhaallijn al volledig uitgepland is, maar zelfs dan nog zijn sommige tips van lezers zeker nuttig!)

HOOFDSTUK 1: PROLOOG

De shuttlebus zit stampvol. Ik sta rechtop in het gangpad, ingeklemd tussen twee druk pratende vrouwen en een man met een laptoptas in de hand. Gelukkig hangen er leren lussen aan het plafond, waaraan je jezelf kan vasthouden. Misschien had ik beter gewacht tot na het spitsuur voordat ik naar huis ging, maar ik ben veel te nieuwsgierig. De kleine, gesloten enveloppe die nu in de binnenzak van mijn jurk verborgen zit, bevat het nieuws waar ik wekenlang op heb gewacht.

Eind vorige maand hebben Katniss Everdeen en Peeta Mellark samen de vierenzeventigste Hongerspelen gewonnen. Die Spelen staan nu al bekend als één van de spannendste van de afgelopen tien jaar, en ook bij mij zijn ze voorgoed in mijn geheugen gegrift. Niet vanwege Katniss en Peeta, de gedoemde geliefden die geschiedenis schreven door allebei tot winnaar uitgeroepen te worden. Wel dankzij Kivo Morrison, de jongenstribuut uit district 10. De meeste mensen zijn hem waarschijnlijk allang vergeten, maar door hem is mijn kijk op de Hongerspelen voorgoed veranderd. Met zijn manke voet leek hij gewoon te veel op Doran, de dakloze man die mij de Garage heeft laten zien en met wie ik intussen vrij goed bevriend ben geraakt. Omdat Kivo me zo sterk aan Doran deed denken, was hij de allereerste tribuut met wie ik een soort van persoonlijke band voelde.

Toen Kivo op de achtste dag van de Spelen door de Spelmakers doelbewust de dood ingejaagd werd, ging ik inzien hoe wreed de Hongerspelen eigenlijk zijn. En toen Finnick Odair mij een paar dagen later uitgebreid vertelde over de armoede en de honger in de districten van Panem, besefte ik pas echt in wat voor een leugen ik 16 jaar lang had geleefd. Dat het leven in de districten strikter en soberder was dan bij ons wist ik wel - iedereen weet dat - maar ik had zelf nooit kunnen vermoeden dat het zo erg zou zijn. Kort daarna ontdekte ik heel toevallig dat Doran en zijn vriend Leandro allebei lid zijn van een ondergrondse verzetgroep die de dingen wil veranderen. In plaats van hen bij de autoriteiten aan te geven - wat ik als capitoolburger eigenlijk had moeten doen - heb ik gevraagd hoe ik zelf ook bij die illegale groep kon komen.

Toen ik op de laatste dag van de Spelen aan Doran en Leandro vroeg bij wie ik mij moest aanmelden, antwoordden ze mij dat ze mijn verzoek zouden indienen bij de leiders van de verzetsgroep. Enkele dagen later gaf Doran mij het adres door van een klein café in een afgelegen buitenwijk van het Capitool. Daar moest ik heen om me door een aantal mensen van het Capitoolverzet te laten interviewen. Aan de hand van dat gesprek zouden ze beslissen of ik lid mocht worden of niet.

Ik was bloednerveus op de dag van het interview, maar het lukte me toch om mijn ouders er van te overtuigen dat ik graag een paar uur in mijn eentje naar de winkelbuurt wilde. Mijn moeder had mij de dag voordien zelf nog gezegd dat ik dringend een nieuwe boekentas nodig had, en dat ik daar best ergens begin augustus al voor kon zorgen. Wanneer de vakantie nog volop bezig is, heb je tenminste nog een uitgebreide keuze aan leuke exemplaren. Die schooltas heb ik later op de dag ook echt gekocht, maar eerst en vooral ging ik natuurlijk meteen op weg naar het café.

Het interview zelf bleek door te gaan in een klein achterafzaaltje op de bovenste verdieping. Ik had verwacht dat ik tegenover een aantal gemaskerde mensen zou zitten, of dat er misschien zo'n scherm zou staan waar je maar in één richting doorheen kan kijken. Ik was immers nog niet aanvaard als lid, dus de identiteit van de leiders moest geheim blijven. Maar toen ik de kamer binnenkwam, zag ik alleen een camera en een tafeltje met een microfoon erop.

Ongetwijfeld zaten de leiders van het Verzet ergens anders in het Capitool live naar mij te kijken, dus ik probeerde zo zelfzeker mogelijk over te komen terwijl ik antwoord gaf op de vragen die ze mij via de luidspreker naast de camera stelden. Doran had mij aangeraden om vooral eerlijk te zijn. Ook als het ging over mijn bezoeken aan de Garage of over mijn herinneringen aan Kivo. Misschien werkt het zelfs in mijn voordeel dat ik al bijna acht maanden stiekem daklozen help zonder dat mijn ouders of vriendinnen dat weten. Die mogen het ook nooit ontdekken, want de dochter van een rijk man als mijn vader hoort zich niet met zulke dingen bezig te houden.

Ik denk dat ik het over het algemeen vrij goed gedaan heb, al werd het even moeilijk toen één van mijn ondervragers wou weten of ik met mijn 16 jaar niet te jong was voor een zware taak als deze. Maar mijn argument dat zestien ook de gemiddelde leeftijd is van een tribuut die in de arena op leven en dood moet vechten, leek wel indruk te maken.

Na bijna anderhalf uur was het interview eindelijk afgelopen, en kreeg ik te horen dat ik na een drietal weken meer nieuws zou ontvangen. Hoewel ik het niet zeker weet, denk ik dat ze in die tijd niet alleen mijn antwoorden besproken hebben. Waarschijnlijk hebben ze mij ook een paar keer geschaduwd om na te trekken met welke mensen ik omga. Toen ik deze namiddag naar de Garage ging en Doran me onder tafel een enveloppe in de hand duwde, begreep ik meteen dat het zo ver was. Straks, wanneer ik thuis kom, zal ik eindelijk weten of ik aanvaard ben of niet.

Wanneer de Shuttlebus stopt bij het transferstation waar ik moet uitstappen, controleer ik snel of de brief nog steeds op zijn plaats zit. Ik ga met de mensenstroom mee naar buiten en kom weer bovengronds in het centrum van het Capitool, op amper enkele straten van het appartement waar ik met mijn ouders woon. Het laatste stuk kan ik gewoon te voet gaan. Even later ben ik in ons flatgebouw en neem ik de lift naar de hoogste verdieping.

De voordeur van ons appartement zit stevig op slot. Aan de andere kant van de deur is alles stil, wat betekent dat mijn ouders en het huispersoneel nog niet terug zijn. Ik haal mijn sleutelbos tevoorschijn, laat mijn handtas en schoenen achter in het inkomhalletje en ga naar mijn eigen badkamer. Voor alle veiligheid schuif ik de grendel voor de deur. Gelukkig heb ik daarstraks de zonnewering voor het raam laten zakken, want anders zou het hier nu bloedheet zijn. Ik scheur ongeduldig de enveloppe open, haal de brief tevoorschijn en begin te lezen.

Beste Aludra Dawson,

Na grondig overleg hebben wij, de leiders van het Capitoolverzet, samen besloten om je toe te laten tot onze ondergrondse beweging. Uit je interview bleek duidelijk dat jij de juiste redenen hebt om een rebel te willen worden en dat je in staat bent om geheimen te bewaren, zelfs voor je vrienden en familie. Momenteel zijn we op zoek naar mensen die binnen het Capitool zelf spionageopdrachten kunnen uitvoeren. Wij zijn van mening dat jij iemand bent die hiervoor in aanmerking komt.

Net zoals alle andere nieuwe leden zal je gedurende de eerste paar maanden een rebellenopleiding krijgen. Daarin leer je wat je bij gevaar moet doen, wat je zeker niet moet doen, en wat de beste methoden zijn om als spionne aan bruikbare informatie te komen. Hieronder vind je de datum, het uur en het adres waarop onze eerstvolgende bijeenkomst zal doorgaan. Als je om één of andere reden toch niet aanwezig kan zijn, meld dit dan zo snel mogelijk aan de persoon die je deze brief gegeven heeft, zodat we tijdig een oplossing kunnen zoeken.

Ik ga op het toilet in de badkamer zitten terwijl ik mijn ingehouden adem met een zucht laat ontsnappen en een triomfantelijk gevoel voel opkomen. Aandachtig lees ik de gegevens over de volgende samenkomst. Er heen gaan zal gelukkig geen enkel probleem zijn, want de vergadering gaat 's avonds door en tijdens de eerste week van het schooljaar krijg je toch nauwelijks huiswerk mee. Ik herken het adres, blijkbaar hebben ze opnieuw een café in een buitenwijk uitgekozen. Het is niet daar waar ik mijn interview heb afgelegd, deze keer moet ik in een straat zijn die ik goed ken. Ik herbekijk de datum en het uur nog eens, en lees dan het laatste deel van de brief.

Je opleiding is nog niet begonnen, maar we geven je nu alvast je eerste les: als je een geschreven bericht ontvangt van het Capitoolverzet, leer dan de inhoud zo snel mogelijk uit het hoofd en vernietig onmiddellijk daarna de brief.

Tot slot willen we je nogmaals welkom heten in onze ondergrondse beweging. Veel succes, en mogen de kansen immer in je voordeel zijn.

Plutarch Heavensbee

Fulvia Cardew

Gelukkig ben ik alleen thuis en kan niemand me hier zien, want ik weet dat ik nu ongetwijfeld een brede glimlach op mijn gezicht heb. Ik ben aanvaard als lid. Het zal zeker niet altijd even gemakkelijk zijn, maar ik weet gewoon dat dit de juiste keuze is. En ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig naar die opleiding waarover ze het hebben. Wat zouden ze ons daar allemaal leren? Zal ik het wel kunnen?

Net op dat moment hoor ik de voordeur van ons appartement dichtslaan. Hoog tijd om meteen die eerste les in de praktijk te brengen. Voor de derde maal herlees ik waar en wanneer ik precies verwacht word. Zorgvuldig prent ik alles in mijn geheugen. Daarna verscheur ik de brief en gooi ik de snippers in het toilet.

Ik spoel snel door en wandel dan rustig de badkamer uit. In de gang kom ik meteen mijn moeder tegen, die wil weten of ik de schoolspullen gevonden heb die ik zocht. Ik ga in de inkomhal mijn handtas halen, en haal de twee schriften en de puntenslijper tevoorschijn die ik deze voormiddag kocht voordat ik naar de Garage ging. Ik voeg er meteen aan toe dat ik later nog een rol kaftpapier zal gaan halen - het nieuwe schooljaar begint overmorgen al - maar dat het patroon dat ik graag wilde net uitverkocht was.

Even later komt ook mijn vader thuis en samen met mam begint hij één van onze kookboeken te doorbladeren om een wijnsoort te kiezen bij het gerecht dat ons huispersoneel straks zal klaarmaken. Ik ga naar mijn slaapkamer om mijn nieuwe schoolgerief op te bergen en zet me daarna even neer in de stoel die buiten op mijn balkon staat. Terwijl ik mijn blik over de appartementcomplexen en kantoorgebouwen van het Capitool laat dwalen, voel ik het tevreden gevoel van daarnet weer terugkomen.

Het is me gelukt. Binnenkort zal ook ik een rebel zijn.

Tot zover het eerste hoofdstuk van mijn sequel, wat vonden jullie ervan? Het is natuurlijk aan de korte kant en er worden een paar dingen uit 'De keuze' opnieuw aangehaald. Maar een proloog is bedoeld als inleiding op de rest van het verhaal, dus ik heb dit bewust zo gedaan. Ik wil hier ook graag aan toevoegen dat ik eigenlijk heel weinig weet over spionage en de bijbehorende technieken. Ik heb misschien één of twee keer geprobeerd om er iets over op te zoeken3. Maar het meeste van wat ik vond, ging over het stelen van documenten of het ontcijferen van geheime codes. En dat was niet meteen wat ik voor Aludra in gedachten had. Daarom heb ik bij het schrijven gewoon geprobeerd om zo logisch mogelijk na te denken. Hopelijk is dit gelukt, en heb ik in de rest van het verhaal geen fouten beschreven die een echte spion nooit zou maken.