Life sucks, then you die…
ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ… ΤΣΟΥΠ! ΓΙΝΕΣΑΙ ΕΦΗΒΟΣ! - ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Και ξαφνικά… είμαι 15. Ούτε που το έχω αντιληφθεί. Το σώμα μου αλλάζει. Αυτό, τουλάχιστον καταλαβαίνει ότι μεγαλώνω.
Φρίκη η εφηβεία, φρίκη! Ειδικά για εμένα. Συνέχεια πρέπει να θυμάμαι ότι μεγαλώνω, ότι έχω ευθύνη να φροντίζω τον Μπίλι, ώρα ειδικά που είμαστε μόνοι μας.
Παράλειψή μου. Ξέχασα να συστηθώ. Λέγομαι Τζέικομπ Μπλακ. Ένας 15χρονος έφηβος, που μένει με τον πατέρα του, μετά τον θάνατο της μητέρας του και την απομάκρυνση των αδελφών του από το σπίτι για σπουδές. Συνηθισμένο; Καθόλου. Αξιοθρήνητο θα έλεγα.
Η μητέρα μου σκοτώθηκε όταν ήμουν 11, ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα.
Την θυμάμαι αρκετά. Θυμάμαι τα τραγούδια που μου έλεγε για να κοιμηθώ, τα μαλλιά της, στο χρώμα του εβένου. Η Ρεμπέκα, η πρώτη μου αδελφή, λέει ότι της μοιάζω. Μπα, καμιά σχέση. Εκείνη της μοιάζει περισσότερο…
Νιώθω να αλλάζω. Γίνομαι όλο και πιο ευάλωτος, όλο και πιο συναισθηματικός. Γιατί πρέπει να αλλάξω τόσο; Καταραμένη φύση, που να πάρει!
Μέχρι που είδα εκείνη. Την Μπέλλα. Και όλα άλλαξαν. Όχι προς το καλύτερο, όπως θα νομίζατε. Προς το χειρότερο. Η Μπέλλα είναι ερωτευμένη με έναν βρικόλακα, τον Έντουαρντ Κάλεν, στον οποίο δεν ξέρω τι βρίσκει.
Η Μπέλλα ήρθε στο Φορκς, μετά τον γάμο της μητέρας της. Μένει με τον πατέρα της, τον Τσάρλι, ο οποίος είναι στενός φίλος του πατέρα μου.
Στην αρχή μου αρκούσε αυτό. Η φιλία της. Όταν όμως, στα 17, ο έρωτας μου χτύπησε την πόρτα, δεν μπορούσα να κάνω πίσω. Άρχισα να καταλαβαίνω ότι τα αισθήματα δεν ήταν αμοιβαία, όμως αυτό μπορούσε να αλλάξει. Ή μπορεί και όχι…