Okay dit verhaal schoot me te binnen toen ik een oude Break Out aan het lezen was in m'n vakantie. Daar stond Johnny Depp's privé eiland in en ik zat te denken hoe het zou zijn om daar aan te spoelen. Of hoe het zou zijn om gewoon aan te spoelen. En zo is langzaam dit verhaal ontstaan. Hopelijk vind je het wat en anders heb ge VETTE PECH!
Hoofstuk 1) Gestrand.
Daar lag Captine Jack Sparrow. Op zijn buik half in het witte zand, half in het nu kalme zeewater. Het was een typische pechdag voor de gevreesde Capt'n geweest."
"BLOODY STORM!"Mompelde hij terwijl zijn neus langzaam volliep met zeewater. "Dit is de derde keer dat ik wegens duistere omstandigheden, waarik zelf niets aan kon doen, van mijn bloedeigen schip gegooit ben!" Langzaam en uitgeput draaide hij zich op zijn rug. "Bloody Anna, laat nooit een vrouw onvrouwelijke klusjes doen zoals… een schip besturen! En met 'een schip,' bedoel ik MIJN SCHIP!"
De zon scheen venijnig in zijn gezicht, maar dat deerde hem deze keer niet. Hij had zijn ogen dichtgeknepen, die nog prikte van het zout. En hij had het steenkoud door zijn drijfnatte kleren. Natuurlijk was het heel logisch om gewoon op te staan en van de zee vandaan te lopen, in plaats te hopen dat de zon je zou drogen terwijl je nog half in het water lag.
Gelukkig vond Jack logica voor geleerde, bloody eunichs waar je niets aan had. Daarbij kwam dat hij drie dagen zich met al zijn kracht aan een plank had vastgeklampt en stierf van de honger. Om vervolgens op WEER een minuscuul eilandje ergens in Verweggistan te eindigen, hoe ironisch.
"Ik blijf hier gewoon liggen wachten, de zeeschildpadden mogen me genadig zijn…"
Minuten verstreken en veranderende langzaam in uren. Jack viel half knikkebollend, en soms half stikkend in slaap. Heel even leek het alsof er achter hem iets bewoog maar met een galant handgebaartje wuifde hij die onzinnige gedachten weg.
Jack droomde dat hij statig en vol glorie achter het roer van zijn geliefde Pearl stond. Het mooiste, snelste, krachtigste en beste schip van het hele Caribische gebied. Ze kleede goed af bij haar Capt'n dacht Jack. Zijn vrijheid. Jack had net The Dauntles veroveren en wilden Norrington zijn pruik als dekzwabber laten gebruiken toen hij een por in zijn zij voelde.
"Zeeschildpadden, jullie zijn te laat, Capt'n Jack heeft zijn schip al teruggevonden." Dacht Jack verontwaardig en draaide zich een kwartslag naar links.
Het duurde niet veel lang of hij had Mr. Gibbs tot onderkapitein van The Dauntless benoemt en stond op het punt Marty een emmer te laten halen voor de arme,arme James Norrington. Dromen konden soms zo mooi zijn…
Maar voor de tweede keer voelde hij een por in zijn zij. Deze keer harder. The Pearl, The Dauntles en de lijdende Norrington gingen in rook op. Nu was Jack het zat, die zeeschildpadden hadden hun kans gehad!
Jack schoot overeind, zoals alleen Capt'n Jack Sparrow dat kan doen als de nood het hoogst is, of als iemand een brute massamoord op een dozijn onschuldige rum flessen aan het beramen is.
"BLOODY HELL! KAN EEN MAN NIET EENS IN VREDE VAN ZIJN DROOM GENIETEN?!" Wild zoeken naar zijn wapens sloeg hij in het water.
Tot hij tot zijn grote verrassing in twee dodelijke geschrokken, hazelnootbruine ogen keek.
Vol verbazing, waardood zijn kaak een eind open zakte en hij er lang niet meer zo florissant en hartveroverend uitzag als normaal, keek hij naar een klein verwilderd meisje dat zich zo snel mogelijk uit de voeten maakte.
Jack wreef in zijn ogen, krabde op zijn hoofd en wreef nog een keer in zijn ogen. Had hij te lang zonder rum gezeten, had hij een zonnesteek of stond daar enkele seconden geleden echt een klein meisje?
Na enige tijd ging zijn kaak weer in normale positie, liet hij een inktvis uit zijn doorweekte hoed glijden en stond wankelend op. Eenmaal wakker begonnen zijn gedachtes razendsnel plannen te maken, er was geen schildpad te bekennen en sterven op een verlaten strand was ver beneden Jack's norm. Hij rekte zich langzaam uit en krabde in zijn zij.
"Wacht is even…"Bromde hij in zichzelf en tegen een groepje palmbomen die op een afstandje op hem neer leken te kijken.
"Hier klopt iets niet!"Beschuldigend keek hij naar de palmbomen.
"Waar zijn mijn wapen?!" Vloekend keek hij om zich heen, maar zag nergens zijn pistool, zwaard of kompas in het zand liggen. Het enige wat hij zag waren sporen van kleine voetstapjes.
"Dat kleine kreng!"Schoot het door Jack heen. "AHYO, toch geen zonnesteek voor Capt'n Jack Sparrow!" Verklaarde Jack aan de palmbomen met een grijns. Die verdween meteen weer. "Maar waar ging ze naartoe?"
Het bleef even stil en het leek of hij op antwoord wachten van de groep palmbomen. Jack schudden even met zijn hoofd, wierp de bomen een boze blik toe en staarde naar de voetstappen die het donkere, dichte oerwoud in liepen. Het leek wel een fort, en daar had hij niet zulke leuke herinneringen aan. Behalve eentje, maar dat was een lang verhaal…
Hij keek nogmaals naar het woud van bomen en planten, waar vreemde geluide uit kwamen. Met opgetrokken wenkbrauwen keek hij van de voetstappen naar de palmen.
"Er is echt geen manier om mij dat woud in te krijgen!" Hij keek vastbesloten naar de groep bomen en even was het doodstil. Alleen de meeuwen vlogen hoog boven hem en krijste, alsof ze hem aan het uitlachen waren.
"Misschien hebben jullie gelijk." Hij keek naar de meeuwen op. "Ik hou het hier niet erg lang uit zonder wapens en ik laat me niet uitlachen door een stel meeuwen, vieze poepende zeekuikens…"
Langzaam begon hij richting het oerwoud te lopen. Hij maakte een slaande beweging naar de groep palmbomen. "Niet zo doordrammen, ik loop toch al!"
Pas toen hij de rand van het jungle had bereikt merkte hij pas op dat hij zojuist een heel gesprek met een paar wildvreemde palmbomen had gevoerd.
"BLOODY HELL!"
.-.-.
Op zijn hoeden waltzde Jack door het oerwoud. Al gauw begon hij ernstig te vloeken omdat hij telkens verstrikt raakte in de hoge kronkelige planten, die VERSCHRIKKELIJK in de weg stonden. Het werd steeds donkerder en warmer om hem heen door de dichte begroeiing en Jack werd steeds bozer.
Na een tijd, die vrijwel had bestaan uit het pissig uit de grond rukken van onschuldige planten, had Jack geen idee meer waar hij was of van welke kant hij kwam, noord? Oost? Zuid? West? Had hij zijn kompas nou maar, want het allerliefste wil hij nu zijn wapens… en een ietsepietsie beetje rum.
Al wilden Jack, de bijna koning van de piraten, de mythe, de legende, de… nou je snapt dat Jack zichzelf dagelijks een ego-boost gaf… het niet toegeven, hij was HOPELOOS verdwaald.
Op een gegeven moment kwam hij op een openplek ergens midden in het jungle. Hier kwam de zon tussen de dikke laag bladeren door. Hoopvol tuurde Jack omhoog om zich via de zon te kunnen oriënteren. Met een hand tegen zijn voorhoofd keek hij vragend naar boven en liep wat heen en weer om de zon beter te kunnen zien.
'KLIK!" Klonk het opeens onheilspellend van onder zijn voeten. Tergens langzaam keek hij naar beneden en zag dat hij op een haast onzichtbaar touw was gaan staan en met zijn rechter voet in een grote lus stond.
"Dat kan niet goed zijn." Gaf Jack toe.
WOESSHHHH!
Binnen nog geen seconden hing, de mythe, de legende, bengelend aan één been een halve meter boven de grond terwijl zijn hoed van zijn hoofd viel en hij een hoog, bijna meisjes achting gilletje net op tijd kon onderdrukken.
"BLOODY HELL! Ik heb echt mijn dag niet!" Schreeuwde hij boos. 'Dat moet die zigeunerin zijn geweest, de laatste keer in Tortuga, ik had daar nog een ritje op The Pearl beloofd… Maar wegens omstandigheden die totaal buiten mijn macht stonden… kon dat niet doorgaan.' Een tikje loensend keek Jack omhoog, naar zijn ene been dat een heel eind boven zijn hoofd bungelde. Met veel moeite en puffen probeerde hij zijn voet uit de lus te krijgen, met als enig resultaat dat Jack als een ware circusacrobaat rondjes aan het zwaaien was.
Een tikje landziek stopte Jack met zijn mislukte poging en hoopte dat het bos snel zou stoppen met dansen. Dit keer was zijn tactiek schoppen, wie weet zou de lus hem zo laten gaan.
Opeens klonk er een zacht lachje uit het oerwoud. Jack stopte meteen met zijn bevrijdingsactie en bleef stil, half draaiend, hangen en keek haastig om zich heen. Het lachje kwam dichterbij!
En ja! Na een paar tellen zag Jack hetzelfde kleine meisje achter een boom vandaan springen. Dat rot kreng had hem de hele tijd zitten bespieden.
Op een hand en voeten kwam ze behoedzaam maar nieuwsgierig dichterbij. In haar overgebleven hand had ze een primitieve speer waarmee ze haar lichaam ondersteunde zoals ook oude mannen dat doen.
Jack tolde een kwartslag en keek het meisje vragend aan.
Het meisje was tussen de zes en acht oud, echt zeker durfde hij dat niet te zeggen. Want ze was klein en liep erg raar, dat moest Jack zelfs toegeven de meester in de rare stappen. Het kind had blonde krullen die alle kanten op pluisde en in geen jaren fatsoenlijk gekamd waren, haar haar zat val geknoopte vlechtjes en werd uit haar gezicht gehouden door een dik stuk touw dat om haar voorhoofd was geknoopt. Haar twee grote twinkelende hazelnootbruine ogen keken hem aan, ze leken bijna te groot voor haar toch al ingevallen gezicht. Ze droeg een vaal jurkje dat ooit wit was geweest, ook om haar middel zat een touw, daartussen zat een mes, een boog, wat pijlen, Jacks kompas, pistool en sabel.
Ze zag zijn blik op de spullen om haar middel en gemeen lachje vulde haar gezicht. Het kind dat even op een elfje had geleken was meteen bevorderd tot vijand. Jack kneep zijn ogen tot spleetjes.
Ze stond nu op een meter afstand en net buiten bereik. Giechelend liep ze om hem heen en bleef hem op een afstandje aangapen. Na een paar rondjes bleef ze voor zijn gezicht staan en begon hard te gieren.
Jack zag het duidelijk als uitlachen. "VERBETEN BOSNIMF! Sta daar niet zo stom te lachen, MAAK ME LOS!"
Meteen deinsde het meisje achteruit en keek hem geschokt aan, staande op twee blote voeten en haar speer. Ze siste even als een kat en liep langzaam achteruit, klaar om weer weg te stuiven.
"Nee, nee! Ik bedoelde het niet zo!" Schreeuwde Jack, die geen zin had om de rest van zijn leven gestrikt aan een bom te hangen. "Please, laat good old Jack gaan!" Probeerde hij zo lief en overtuigend mogelijk te zeggen, druk gebaren naar het touw.
Het meisje stopte met lopen fronste. Kennelijk vond ze haar nieuwe landgenoot maar een rare vogel. Bijna zuchtend richten ze haar pijl en boog. Jack keek met grote ogen naar het puntje van de pijl.
"WHO, who, who! Ik bedoelde niet-" Maar het was al te laat. Ze schoot.
Jack kneep zijn ogen dicht en stak zijn handen beschermend voor zijn gezicht. Maar na een paar seconden geen gruwelijke pijn geleden te hebben knipperde hij voorzichtig met zijn ogen. Tot zijn grote verbazing had het kleine kreng hem gemist!
"Vrouwen en richten, ehy?!" Zei hij spottend en begon opgelucht te grijnzen.
KNAPPP!
Jack stopte met grijnzen en keek naar het geluid dat van boven hem kwam. Hij zag dat het touw nog aan één draadje hing. "Owh bloody hell…"
BWAFFF!
Daar landen de geweldige Captine Jack Sparrow op zijn hoofd, hij begon zo hard te vloeken dat alle vogels in de wijde omtrek van honderd meter verschrikt opvlogen.
Na een paar verwoedend pogingen kreeg Jack het voor elkaar om weer op twee benen te staan, vloeken en tieren dat wel. Het jungle was weer vrolijk rondjes om hem heen aan het dansen alsof hij jarig was.
'Maar dat ben ik zeer zeker niet!' Dacht hij en telde het voor de zekerheid nog even na op zijn vingers. Hij schudden met zijn hoofd. 'Wacht! WAPENS!' Die moest en zou hij terughebben!
Hij begon een pad te volgen, dat alleen bestond uit vertrapt gras. Hij hoopte vurig dat het krengetje over hetzelfde pad had gelopen. Na een tijd lang te hebben gelopen kwam hij uit op een rotsachtig strand, met een prachtig uizicht over de Caribische oceaan.
"Geweldig, ik kan nog beter een speld gaan zoeken!"Bromde Jack, kwaad dat hij het kreng niet meteen zag. Ze kon wel overal zijn, achter de rotsen kon je je prachtig verstoppen. Hij wilde net moedeloos en gedeprimeer gaan zitten maar hoorde een zacht geluid.
Klik,klik,klik,klik…
Jack wist meteen welk geluid dat was, dat van zijn pistool! Gelukkig stond dat op veilig en kon het nog niet afgaan, met de grote nadruk op NOG.
Stilletjes sloop hij naar het geluid toe. Voorzichtig klom hij over de rotsen, wat niet zo makkelijk was als het leek. Zeker niet als je een niet geheel nuchtere piraat bent met zeebenen.
Klik,klik,klik… Klonk het weer, nu van heel dichtbij.
Jack kroop over een uitstekende rots en bleef plat op zijn buik liggen. Ongeveer vijf metere onder hem zat het meisje op een platte rots, met een fort om zich heen van zijn kompas, zijn zwaard en haar eigen wapens. In haar hand had ze zijn pistool en zat er mee te spelen als een klein kind dat net een pop voor haar verjaardag had gehad. Alleen was deze 'pop' wat gevaarlijker dan het speelgoed in het algemeen.
Jack keek naar haar met een onthutste blik. Dat ze zijn pistool als speeltje gebruikte was tot daar aan toe, maar om zo RESPECTLOOS met zijn spullen om te gaan! Ondertussen bedacht hij wat hij moest doen. Als hij het meisje van dichtbij benaderde zou ze zich weer snel uit de voeten maken, of hem aan haar speer rijgen, of per ongeluk neerschieten met haar pop.
Maar tijd om een plan te bedenken kreeg Jack niet.
Er klonk een luid schot en Jack kon net op tijd wegduiken om niet geraakt te worden. Kennelijk had het meisje het pistool onveilig weten te maken en stond als een gek te krijsen op de rots. Van het pistool was geen enkel spoor meer.
Daar was Jack niet zo blij mee, niet alleen had het kind een aanslag op hem beraamd, maar nu was ze zijn pistool ook nog eens kwijt! Hij sprong van rots naar rots naar beneden tot hij bijna naast het meisje stond dat met grote ogen stond te krijsen. Ze had Jack nog niet opgemerkt. Ze stond met haar rug naar hem toe en was tussen de rotsen aan het gluren.
Daar was Jack niet al te blij mee, sprong van rots naar rots tot hij bijna naast het meisje stond, dat nog steeds met grote ogen stond te krijsen. Ze had Jack nog niet opgemerkt en stond met haar rug naar hem toch tussen de rotsen te gluren.
Jack liep naar haar toe en probeerde erachter te komen waar ze naar keek. Beide keken ze naar beneden. Jack boog zich iets meer naar voren, een van zijn drets viel over zijn schouders.
Het meisje keek verwonderd op, volgde het haar en zag Jack. Meteen sprong het kind bijna een meter de lucht in, merkte dat haar sper te ver lag, trok haar lip op en begon te grommen als een hond.
"Who, rustig,luv. Ik doe je niets!"Jack hield zijn handen op zijn eigen wonderlijke manier voor zich uit als teken dat hij in vrede kwam. Het meisje stopte met grommen, deed toch een paar stapjes achteruit en bleef hem fronsend aankijken. Jack zuchten toen hij zag dat zijn 'ik kom in vrede' tactiek niet werkte. Hij besloot wat anders te proberen. Als hij op de vreedzame manier niet dichter bij zijn pistool kwam moest het maar zo!
"Ik ben Captine Jack Sparrow! De legende, schrik van zeven zeeën, veroveraar van vrouwelijke harten en meesterdief!" Om zijn woorden kracht bij te zetten hief hij zijn vuist in de lucht. "Je hebt vast wel eens van me gehoord!"
Het meisje keek hem verbouwereerd aan. "J-Jack-Jack?"
Jack beet op zijn lip en liet zijn vuist zakken. "Nee, luv Captine Jack Sparrow! Of Captine Sparrow." Of hij nou wel of geen schip had, hij bleef Captine!
Het meisje begon te stralen en te lachen. "JACK-JACK!"
Jack zuchten. Vooruit dat was hij voor deze ene keer 'Jack-Jack', zolang dat wicht hem maar hield zijn schat terug te krijgen, zijn pistool! En er was toch niemand anders in de buurt die het kon horen dat hij Jack-Jack goedkeurden.
'Wacht eens, niemand anders? Dat kan toch niet?' Hij keek naar het meisje. 'Er moest toch nog wel iemand anders op het antwoord zijn?'
Snel wuifde hij die gedachten, met drukke gebaren weg. Eerst zijn pistool terug!
"Schone dame, enig idee wat er met mijn geliefde pistol is gebeurt?" Vroeg hij zo vriendelijk mogelijk, bang dat als het haar niet aanstond ze er weer vandoor zou gaan.
Het meisje keek hem met openhangend mond aan.
Weer zuchten Jack diep, Het zat hem vandaag echt niet mee. Hoe moest hij haar duidelijk maken wat hij bedoelde?
Na even diep te hebben overlegd met zichzelf begon hij wilde gebaren te maakte. Hij speelde een schietende man, een doodvallende man en een pistool die nauwkeurig zijn pistool aan het herladen was. Maar geen van zijn geweldig lijkende imitaties had enig effect op het meisje.
Behalve dat ze schatterlachend op de rots lag en haar buik moest vasthouden.
Jack besloot weer een andere tactiek toe te passen en was erg beledigd dat ze zijn imitaties zo belachelijk maakte.
Toen schoot Jack iets te binnen, iets heel simpels. "Luv, weet je waar klik-klik-BOM is?"
Het meisje keek op en wees stralen naar beneden. "Klik-klik-BOM! Klik-klik-BOM! BOOMM!
Jack liep langzaam naar de richting van haar uitgestoken hand toe en keek tragisch de afgrond in. En ja, ver, ver benenden hem lag zijn pistool onderaan de rotsen te blinken.
"Bloody hell.."
Voorzichtig, voetje voor voetje begon Jack naar beneden te klimmen. Na zo'n vier meter bleef zijn jas aan een uitstekende rots hangen. Jack vloekte en hing zichzelf praktisch op toen hij nog een stap naar beneden waagde. Hij sloeg met zijn hand om zich heen om zichzelf los te sjorren.
Het meisje zat hem ondertussen glunderend aan te kijken, veilig een eind boven hem. Na nog zes ongelukkige pogingen om zichzelf te bevrijden had het meisje het niet meer en begon hem weer keihard uit te lachen.
Jack keek zwaar geïrriteerd omhoog. "Zit me niet uit te lachen, KOM HIERHEEN EN HELP ME!"
Er ging een glinstering door het meisje haar ogen en ze begon lenig als een kat op handen en voeten naar benden te klimmen, zonder angst of hoogtevrees. Ze bleef even op ooghoogte van jack zitten die nu alleen nog aan zijn jas heen en weer bungelde.
Ze giechelde en haar lippen krulde omhoog. "Jack-Jack,nice."
"Ja, ik ben heel blij voor je dat ik je zo'n leuke tijd bezorg, luv, MAAR MAAK ME NU LOS!" Schreeuwde Jack die zijn jas bijna hoorde kraken. Snel greep hij zich vast aan een uitsteeksel.
Het meisje draaide haar hoofd zodat ze hem ondersteboven aankeek. Ze begon te lachen, trok zich met een hand op en trok Jack's jas los van de rots. Vervolgens bestudeerde ze Jacks verstijfde houding om de rots en liet toen los.
Jack schrik zich een ongeluk en probeerde haar nog op tijd te grijpen, hij voelde haar haren door zijn hand gaan en het kind viel naar beneden.
"BLOODY HELL!" Jack keek tragisch naar beneden, er was geen spoor van het meisje te bekennen. Voorzichtig probeerde hij naar beneden te klimmen terwijl zijn ogen zochten naar het kind.
"JACK-JACK!" Schreeuwde een bekende stem plotseling in zijn oor. Jack kreeg bijna een hartaanval en keek met een ruk op. Het meisje hing naast hem, ondersteboven, hangen aan haar voeten. "Jack-Jack, klik-klik-BOOMM!" Ze keek ernstig en hield zijn pistool voor zijn neus.
Dit keer keek Jack haar met openmond aan, hoe had ze dat geflikt?!
Snel gristen hij zijn pistool uit haar handen.
"Jack-Jack, hoog!" Beval het meisje, wijzend naar boven. Meteen daarna begon ze als een aapje naar boven te klimmen. Af en toe keek ze om zodat ze er zeker van was dat Jack haar netjes volgde en niet weer bleef vastzitten.
Jack wilden zich niet laten kennen al had hij het gevoel dat zijn armen erafvielen. Zo'n vijf minuten later kwam zijn hand boven de rotsen uit.
Het meisje zat gefascineerd toe te kijken hoe Jack met een rood verhit hoofd zichzelf met zijn laatste krachten omhoog hees. Weer begon ze te giechelen en stak haar tong naar hem uit.
Eenmaal staande klopte Jack zijn broek af en keek het meisje nijdig aan. " Ja lach maar, ik wil wel zien of jij je staande houd op mijn terrein, op een schip midden in een storm!" Gromde hij.
Het meisje keek hem aarzelend aan. "Jack-Jack, boos?"Snel sprong ze op, greep haar spulletjes en renden het oerwoud weer in.
Jack keek haar vertwijfeld na en krabde zich voor de tweede maal die dag op zijn hoofd. "Wat een vreemd meisje!"
JACK-JACK is just s osweet! I wuf JACK-JACK! More Jack-JACk soon!!
X Nuky