Hey, dit is nogal een drama one-shot... maar k verveelde me duss...
One-shot
Weg…
Ik kan het me nog goed herinneren. Ik woonde gelukkig met mijn ouders in een huis. Niet te groot, niet te klein. Een grote tuin en een hond, Rakker.
En op een dag was hij weg… hij, degene die mijn idool was. Degene waar ik zoveel van hield. Hij was weg, mijn lieve vader was weg.
Ik weet het nog goed. Mijn ouders hadden ruzie, dat was de eerste keer, en ook gelijk de laatste keer.
Ik hoorde een harde klap en opeens was het stil. Zachtjes was ik mijn bed uitgestapt en naar beneden gelopen.
Ik zag mijn vader. Hij had bloed aan zijn handen, op zijn kleren, overal.
Maar waar was mama?
"Papa?" ik weet nog goed dat ik naar hem vroeg. Hij draaide zich om naar mij en ik zag dat hij weg was. Die liefdevolle blik in zijn ogen was er niet meer.
"Mama?" had ik daarna zachtjes gevraagd. Mijn vader werd toen gek en hij sloeg mij, hij sloeg mij, ook voor de eerste keer, en niet zachtjes, nee, ik viel met een harde klap tegen de muur aan.
Bloed stroomde over mijn jonge gezichtje. Ik huilde niet, te verbaasd om daar aan te denken.
Ik zag mijn vader op me af lopen. Hij pakte me ruw op en droeg me de keuken in. Op de tafel lag een bebloed mes en op de grond…mama.
Tranen gemengd met bloed stroomden over mijn wangen. Toen ik probeerde naar haar toe te lopen werd ik tegen de grond getrapt. Het was papa.
Ik zag mijn moeder bewegen. Een klein beetje, maar ik zei niks tegen papa.
Hij begon me te slaan en te vloeken. Ik zag dat zijn hand over de tafel gleed, op zoek naar het mes. Maar hij was weg.
Geschrokken keek hij de keuken rond. Hij hapte naar adem. Ik keek in de richting waar hij naar keek. Mama was weg.
"Avada Kedavra…"
Er was een groen licht en ik zag papa naar mij toe vallen. Zijn ogen waren wijdopen van verbazing.
Zachtjes begon ik te jammeren.
Met een ruk werd papa van me afgetrokken. Ik keek recht in het gezicht van mama. Ze keek bezorgd, bang maar vooral opgelucht.
Ik zag hoe ze op de grond ging zitten en begon te hoesten. Uit haar mondhoeken stroomde een straaltje bloed. Verdrietig glimlachte ze.
"Ga, mijn engeltje, ga…"
Ik aarzelde, maar ik was geleerd altijd naar mijn ouders te luisteren, dus ik ging. Ik liep zonder achterom kijken het huis uit.
Toen ik buiten was zag ik Rakker liggen. Ik liep naar hem toe. Maar toen ik bloed rook stopte ik. Op trillende benen liep ik het hek uit. Door de straat en uiteindelijk ging ik het bos in.
Ik hoorde harde knallen vanuit de buurt waar ons huis stond. Ik negeerde het en liep verder. Ik weet niet meer hoe ik er kwam, maar ik was er.
Voor mij stond een groot huis. En eromheen was d'r een kerkhof. Maar vreemd genoeg maakte mij dat niet bang. Wel nieuwsgierig.
Ik zag hoe een man, gekleed in een zwart gewaad naar mij toe liep. Hij richtte een stok op mij. Net zoals mama bij papa had gedaan. Ik keek de persoon hoopvol aan en zijn arm ontspande.
"Meisje, hoe heet jij?" hij vroeg het zacht, maar dwingend.
Moe keek ik op naar de man "Hermelien…"
Klaar!! en REVIEW mensen! REVIEW!
en ik moet weer verder gaan met leren... :( helemaal geen zin in... morgu een PW van bio... NEEEE!!!
