Disclaimer: I don't own anything of the characters, except, the new ones.
Ik heb geen rechten op de karakters, behalve de nieuwe. :)

Mijn verhaal gaat over een meisje, Audrey (17) , en ze woont in België, maar gaat in de vakantie naar haar vader, in La Push. Ze is uiterst gelukkig, tot er iets raars met haar gebeurt...

AudreyPOV

De vakantie is bijna voorbij. Dan kan ik hier eindelijk weg en terug naar mijn lieve Jamie, mijn tweede leven.

'Nog maar paar daagjes en dan zoen ik je plat Xxx A'

Ik verstuurde nog snel een smsje naar hem voor ik ging slapen. Ik woonde eigenlijk in België, maar mijn vader, Brian Atera, woonde hier in La Push. In La Push was er eigenlijk nooit iets te doen, alleen het strand was wel aardig, maar niet als je er helemaal alleen bent. Mijn vader ging altijd met zijn vrienden vissen, alleen in het weekend gingen we samen iets doen. Ik wou dat mijn ouders dicht bij elkaar woonden, niet meer samen in een huis, maar toch in dezelfde stad. Dan moest ik niet zo vaak reizen. In het vliegtuig werd ik toch alleen maar misselijk.

Hij had graag dat ik kwam, dus kwam ik elk jaar 4 weken in de vakantie naar hem toe. Ik was veel liever bij mijn vriendje in België, maar dit was wel het minste wat ik voor mijn vader kon doen. Nog maar 3 nachten slapen en ik sliep weer in mijn warme bedje, dicht bij mijn geliefden. Ik kende Jamie nog maar 2 jaar, en vanaf de eerste dag hield ik al van hem.

FLASHBACK

"Kom je mee? We gaan naar het strand, met Pete en zijn vrienden! Komaan, je moet echt komen! Treur nu niet meer om Sam, jij verdient veel beter!" Mijn beste vriendin Karen sleurde me uit de zetel en stuurde me naar de badkamer om iets anders aan te doen.

Karen had Pete leren kennen op een fuif, ze was verliefd op hem geworden, dat zag ik aan haar ogen. Maar toen ik er naar vroeg schudde ze snel haar hoofd en gaf me een hoopje stof aan.

Ik had niet zo'n zin in vrolijk doen, want dat was ik toch niet. Sam had het net uitgemaakt, en dan nog wel per sms! Het voelde alsof alle jongens tegen me waren.

Ik liet me maar door Karen sturen, omdat ik wist dat ze eigenlijk gelijk had. Ik kleedde me snel aan, Karen had me mijn lievelingskleedje gegeven omdat ze wist dat dat me oppepte, en stapte op mijn fiets.

Het strand was niet zo ver, en het was schitterend weer. Een perfecte dag voor het strand, maar ik had er niet zo'n zin in. Het was de laatste dag van de vakantie en normaal vind ik het dan altijd spijtig om naar huis te gaan, maar deze keer vond ik het niet zo erg. Ik verdrong meteen deze gedachte en zette een vrolijker gezicht op, misschien ging het nog wel leuk worden op het strand.

"... Pete, Jamie en Bart. Ik denk dat we de enige meisjes zijn." Ik had blijkbaar een stukje van het gesprek gemist, maar ik snapte wel waarom Karen giechelde.

Ze was al een tijdje single en nog altijd op jacht naar de ware, dit was haar moment.

"Wow, wat een knappe gasten! Blond haar, bruin haar, blauwe ogen, groene ogen... Genoeg keus!" Karen werd helemaal opgewonden en viel daarom bijna van haar fiets toen ze wou afstappen. Stiekem vond ik ze ook wel knap, maar Sams gezicht ging nog steeds door mijn gedachten.

"Hallo, ik ben Karen en dit is Audrey!" Karen riep hard, in de hoop dat de jongens ons verstonden. Ze keken verbaasd, maar toen kwam er een jongen met bruin haar naar ons toe.

"Hey," Hij was aan het kijken geweest naar het minivolleybalspelletje van de andere jongens, " ik ben dus Pete," hij knipoogde naar me omdat hij wist dat Karen natuurlijk al over hem had vertelt, "en die jongen met het blonde haar daar is Jamie en die andere met het zwarte haar is Bart. Hebben jullie zin om mee te doen?" De jongens, Bart en Jamie, keken op en lachten, blijkbaar hadden ze hun naam horen vallen.

"Ja, natuurlijk, leuk!" Karen en ik voegden ons snel bij Bart en Jamie en speelden mee.

Na een halfuurtje spelen vond ik dat het tijd was om een pauze in te lassen. "Jongens, ik ga even wandelen." Ik zag Karen mijn kant op kijken, maar al ging haar aandacht weer naar Pete. Ik zag dat Jamie, de blonde jongen, ook stopte naar mij kwam.

We wandelden naar zwijgend naar de zee en terwijl ik mijn voeten pijn deed aan de schelpen zei hij: "Je bent wel anders dan Karen, veel stiller, maar ook met diepere gedachten." We keken naar elkaar en ik zag Sam in mijn gedachten verschijnen. Mijn ogen werden nat en ik keek snel terug naar de zee. Ik moest het weer eens verpesten!

"Ik... Ik voel me niet zo goed, ik denk dat ik terug ga." Ik voelde mijn stem overslagen en stapte deze keer sneller dan ervoor terug, maar ik had nog maar één stap gezet en ik voelde dat hij trekte aan mijn arm. "Nee, alsjeblieft, blijf even! Ik heb ook verdriet, en ik denk dat ik eindelijk iemand heb gevonden om het te delen." Hij zette zich neer en maakte een gebaar dat ik naast hem moest komen zitten. Ik ging naast hem zitten en begon cirkeltjes te tekenen in het zand.

"Ik ben hier op vakantie omdat mijn vrienden me meegesleurd hadden, ze zeiden dat ik terug moest leven, ik doe het goed hé?" Hij glimlachte even maar de glimlach bereikte zijn ogen niet. "Mijn mama was al een tijdje ziek, maar het werd steeds erger, ze kon niets meer. Elke keer als ik op bezoek kwam in het ziekenhuis deed ze alsof ze de oude weer was, maar ik wist dat het steeds slechter met haar ging. Kanker, zeiden de dokters. 'Ze word wel beter, nog maar even geduld!' Dat zeiden ze altijd, maar het was net alsof het tegengestelde waarheid werd. Op een dag kwam mijn vader thuis en hij had tranen in zijn ogen. Ik wist wat er was, maar wou het niet horen. We hebben elkaar veel gesteund en het gaat beter, maar het is alsof er gat in mijn borstkas is gekomen..." Hij fluisterde de laatste woorden en ik besefte dat zijn verdriet honderd keer erger was dan mijn verdriet. Ik wist niet wat zeggen. Hij keek me aan en ik zag dat zijn ogen rood waren geworden van de tranen. Er rolde net een traan over zijn wang en ik pakte hem met mijn vingertop. Dat was de klik geweest. Hij glimlachte flauw en ik glimlachte terug. "Ik vind het zo erg, ik weet echt niet wat te zeggen! Mijn verdriet is een microbe vergeleken met jouw verlies! Maar je mama is nu op een betere plaats, en ze zal fier op haar zoon en man zijn dat jullie elkaar steunen." Mijn glimlach werd feller en de zijne ook. Hij lachte stilletjes en zei: "Toch wil ik weten waarom je zo verdrietig bent."Deze keer kwam de glimlach wel tot zijn goene ogen, die steeds dichterbij kwamen. Hij kuste me zachtjes en ik kuste terug. Het werd heviger en ik wou niet stoppen, ik wist niet hoelang dit al duurde en hoelang het nog ging duren, maar ik wilde dat het niet stopte. Hij was zo zacht, Sam was altijd ruw en hard geweest. Ik verdrong snel die gedachte en zoende verder.

Opeens hoorde ik een luide kuch en een lach en stopte abrupt met zoenen. Jamie keek ook verbaasd naar de richting van het geluid.

Pete, Bart en Karen lachten nu harder. Ik zuchtte en lachte stilletjes mee.

"Noemen ze dat tegenwoordig wandelen?" Karen kon haar niet meer inhouden, ze stikte bijna van het lachen.We stonden snel op en gingen mee terug naar het volleybalterreintje.Pete zei nog zoiets van onze gezichten, maar ik luisterde niet. Ik keek alleen maar naar Jamie, en hij naar mij. Hij had heldere groene ogen waarin ik kon verdrinken. Ik bedacht me opeens iets en fluisterde naar hem: "Mijn vriendje had het uitgemaakt!" Ik giechelde omdat dat nu echt niets meer leek. Ik had eindelijk de ware gevonden.

FLASHBACK

Dit was het eerste stukje (sorry, geen proloog..) Ik hoop dat jullie het goed vonden! Dit was mijn eerste verhaal trouwens.

Liedje: Cascada - Another You

PLEASE REVIEUW! Dan weet ik of ik moet verder schrijven! Dankjewel :) Lien