"Hou je ogen dicht he!" Riep hij.
"Jaha, schiet nou maar op," giechelde ze.
"Bijna klaar, nog heel even je ogen dichthouden."
Ze giechelde weer en hield haar ogen dicht.
"Oké doe je ogen maar open!"
Ze deed haar ogen open en haar ogen werden groot.
"Wouw Lucius, wat mooi!"
Ze stond in een kamer die prachtig was ingericht als babykamer.
"Heb je dit allemaal gedaan terwijl ik bij mijn zus was?"
"Jazeker lief," zei Lucius trots.
Narcissa kon haar ogen niet geloven.
Aan de kleuren te zien denk ik dat ik wel weet bij welke afdeling ons kind moet komen op Zweinstein.
Ze grinnikte en wreef over haar dikke buik.

Een maand later was het kind van Narcissa en Lucius geboren. Het was een jongen die de naam Draco kreeg.
Al snel bleek dat Draco een moeilijke baby was.
Gehuil galmde door het huis.
"Wil jij alsjeblieft even gaan kijken, ik ben zo moe."
"Maar natuurlijk lieverd."
Slaperig stapte hij uit bed in zijn pantoffels en hij slofte naar de kamer waar het gehuil vandaan kwam.
Hij deed de deur open en het gehuil werd minder.
In de wieg lag een jongen met witblond haar.
"Hé kerel, waarom al dat gehuil, wat is er aan de hand?"
Hij tilde de jongen uit bed en hij probeerde hem weer in slaap te wiegen.
Na een kwartier sliep de jongen eindelijk weer.
Hij legde hem terug in zijn wieg en stapte weer in bed.

Draco groeide zonder broertjes of zusjes op.
Het enige meisje waarmee hij weleens speelde was Romy Muns, die een stukje verderop woonde.
Maar sinds Draco per ongeluk een keer toverde in haar bijzijn wilde ze niet meer met hem spelen.
Eenzaam zat hij op zijn kamer, hij verlangde naar Zweinstein.

"Hartelijk gefeliciteerd met je verjaardag lieverd!"
Narcissa liep de kamer in en ging bij Draco op bed zitten.
Lucius liep achter haar aan.
"Dit lag op de mat vanmorgen," zei hij.
Lucius gaf hem een brief die hij gelijk open scheurde.
"Ik mag naar Zweinstein mam, kijk dan!"
"Geweldig lieverd!"
"Je moeder en ik wisten altijd wel dat je het in je had, Draco."
Trots keek hij naar de brief en las hem nog eens door.

Drie maanden later stond hij met zijn ouders op het station.
"Dag lieverd, zul je ons schrijven?"
Zijn moeder keek hem aan met tranen in haar ogen.
"Ja mam," zei Draco ietwat geërgerd.
"Ik ga nu naar binnen hoor, dag mam, dag pap."
Hij keerde hen de rug toe en liep de trein in.
"Ik hoop maar dat alles goed gaat," zei Narcissa tegen haar man.
"Tuurlijk wel, Draco laat niet over zich heenlopen, bovendien zal Sneep een oogje in het zeil houden."
"Je hebt gelijk, ik moet me niet zo'n zorgen maken, er zal hem niks overkomen."