Αν έτυχε και κλικάρατε την ιστορία μου, ακόμα και τυχαία, ευχαριστώ. Προφανώς, η παρακάτω ειναι η πρώτη μου προσπάθεια σε ένα ελληνικό fanfic. Οπότε εύχομαι τουλάχιστον να είστε ευγενικοί μαζί μου. Απλά, πιστευώ πως η όμορφη γλώσσα μας έπρεπε να χρησιμοποιηθεί και εδώ επιτέλους.
(Τα πάντα ανήκουν στη Namco και τα λοιπά)
Aυτός που για πάντα θα αγαπάς
Σαν απλώσω το χέρι μου να αγγίξω το δικό σου...
Τι θα κάνεις;
Σκέφτεσαι μα δεν μου απαντάς...Απλά με κοιτάζεις.
Δεν μιλάς...
...
Αν σε αγκαλιάσω;
Χασκογελάς σε βλέπω.
Πως...
Γιατί κοκκίνισε το πρόσωπό σου;
...
Δηλαδή αν σε φιλήσω;
Στα μάγουλα, στα χείλη ακόμα και στα μάτια σου...
Ναι, αυτά που με αναστατώνουν...
Που μόνο εμένα θέλω να κοιτούν.
...
Μα να...το βλέμμα μου δεν αφήνει το δικό σου.
Τα δάχτυλα σου αγγίζουν τη γροθιά μου.
Σαν ηλιόλουστα λουλούδια που κοίτωνται σε κρύο μάρμαρο.
...
'Οχι...Το χέρι σου είναι ζεστό...
Σαν την ζεστασιά που υπάρχει και μέσα στην ψυχή σου...
...
Και συ...
Εσύ είσαι αυτή που κρατάει αναμμένη αυτή τη ζεστασιά.
Γιατί χωρίς εσένα...
Κρύα τα χέρια μου.
Το βλέμμα μου συννεφιασμένο.
Το δέρμα μου χλωμό.
...
Ψέμματα...Κατάλαβέ με...Κοίτα...
Αυτόν τον όμορφο γαλάζιο ουρανό...
Και τον ήλιο που σαν χάδι απλώνεται στο κορμί σου.
Δεν είμαι εγώ, αλλά εσύ ο ίδιος...
Δεν έχεις και δεν θα αλλάξεις ποτέ.
...
Τότε είναι δικό σου φταίξιμο...
Επειδή υπάρχεις βλέπω αυτόν τον ουρανό...
Νιώθω σαν χάδι τον ήλιο πάνω μου...
Και δεν αλλάζω γιατί εσύ δεν θέλεις.
Γιατί για σ'ένα θα είμαι αυτός που για πάντα θα αγαπάς.
