AN:

Hallo iedereen!

Zoals sommige van jullie misschien al weten (die mijn andere verhalen ook lezen) heb ik sinds het eerste boek een passie ontwikkeld voor een personage uit de Honger Spelen serie. Haymitch.
En geïnspireerd op dat personage, zijn gevoelens, handelingen, maar vooral zijn achtergrond ben ik een nieuwe HG fanfiction begonnen!

Ik introduceer hier voor jullie dus het Proloog, een (korte) inleiding van het verhaal waar ik in Hoofdstuk 1 op zal ingaan. Ik was eerst van plan om het verhaal een paar hoofdstukken vooruit te schrijven, maar ik kon gewoon niet wachten met posten, en dus zie hier: Het Proloog.

Nu wil ik jullie al wel vast mededelen dat dit verhaal geen hoofdprioriteit heeft. Dat heeft mijn SYOT - 68ste Honger Spelen - fanfiction. Dus het updaten zal hier niet zo regelmatig gaan, aangezien ik meer tijd besteed aan mijn andere verhaal.

Maar ik hoop dat jullie dit verhaal ook leuk zullen vinden en er natuurlijk ook op zullen reviewen! Ik kijk erg uit naar jullie mening en eventuele kritische puntjes.

Dan wens ik jullie nu, veel lees plezier...


Proloog.

Drankzucht.

Het begint met een warmte. Die diep van binnen komt en langzaam veranderd in een ondraaglijke hitte. Een hitte die met je speelt, die je naar beneden probeert te trekken. Die je probeert over te nemen. Het gevoel als of je gehele borstkast in brand staat en je met je nagels alles wilt open rijten om het gevoel maar weg te halen. Een jeukend, knauwend, grijpend gevoel waaraan je niet kunt ontsnappen en die zo langzaam begint dat het een marteling is.

Maar langzaam veranderd deze hitte in een koelte die je nooit hebt gekend. Een koelte die je niet in staat laat zijn om te denken. Om te schreeuwen. Het trekt van binnen elk puntje van je lijf naar elkaar toe. Als of je in elkaar wordt gedrukt en je schreeuw om hulp wordt weg gedrukt door het gewicht van je borstkast die nu op je hoofd drukt. Van je rouwe, zure, knagende keel die niks meer uit kan brengen. Een koelte die de hel laat bevriezen die zich voordoet in je hoofd en waarvan je hoopt dat hij zal veranderen in iets zachts. In een verlossing, maar niet komt.

En ergens tussen die koelte en die hitte is er een gevoelloos moment. Niet één die je laat ontsnappen aan de pijn die je van binnen voelt groeien, maar één die je er onder stopt. Waar je lijdt en brandt. Waar je voor elke prijs vanaf wilt komen. Een gevoelloosheid die elke emotie in je naar boven haalt. Die je dwingt tot het uiterste en het meeste van je vergt.

De koude samentrekkende vingers die zich dan om het glas sluiten wat je al die tijd zocht, zorgt dan voor een verlichting die als een bliksem inslag door je hele lijf heen schiet.

En de koude brandende vloeistof voelt als een verlossing die je nooit gekend hebt. Waarvan je hoopte dat hij je zou redden. En dat doet het, maar het consumeert je in het proces. Het laat je hersenen verdrinken, laat je ogen wazig worden en laat je hart slomer kloppen.

Een gevoel dat verlossend is, maar tegelijkertijd angstaanjagend als de dood. Maar als je de dood al hebt gezien, dan is er toch niks meer om bang voor te zijn.

Dan is alcohol het enige medicijn.


Katniss POV. (5 jaar na de terugkeer naar District 12)

Het kreukelige perkament papier voelt oud en verdorven aan onder mijn vingers. De herinneringen die erop staan geschreven voelen aan als geschiedenis, maar toch zweven ze altijd rond me. Ze zullen me nooit met rust laten en dat heb ik geaccepteerd.

Maar de man die voor mij zit kijkt nog steeds met dezelfde gepijnigde blik naar het boek. Hij heeft een drankfles in zijn ene hand en met de andere draait hij met een mes rondjes op de houten tafel. Het maakt me niet uit dat hij hem kapot maakt, want alles voelt toch kapot aan als ik naar zijn ogen kijk, die ogen die altijd zoveel op de mijne leken qua gevoelens.

'Je hebt me nooit verteld of er een Tribuut was waar je echt om hebt gegeven, naast Peeta en ik.' Mompel ik zacht terwijl ik een pagina omsla. Hij kijkt me niet aan, maar neemt alleen nog maar een slok van zijn fles en staat dan zwalkend op.

'Waarom zou ik?'

'Het zou je kunnen helpen.' Opper ik, maar ik weet dat het zinloos is wat ik zeg. En hij bevestigd die gedachte alleen maar door humorloos en schaterend sarcastisch te lachen.

'Helpen?' De sarcastische ondertoon in zijn woorden versterkt zijn dronken aanzicht alleen maar nog meer. Hij spreid zijn armen weid open en zwiept gevaarlijk met het mes.

'Helpen? De wereld heeft mij geholpen zo te worden ja.' En hij fluistert het plots, alsof hij geen blijk wilt geven aan zijn zwakte. Ook al weet ik dat hij niet zonder zijn alcohol kan.

Ik voel een vlam van binnen aanwakkeren die ik altijd al heb gevoelt als ik ergens voor wil strijden wat me lief is. En hij is me lief. Haymitch is me lief.

Ik zou niet zonder hem kunnen.

'Ik heb geen hulp meer nodig, lieverd.' Mompelt Haymitch en hij neemt weer een grote teug van de fles waarna hij zich neer laat vallen op de bank.

Zwijgend ga ik naast hem zitten en hij kijkt me leeg en glazig aan. Ik weet niet of het door de alcohol komt of door het feit dat ik ben begonnen over zijn verleden. Maar ik weet dat dit een zeldzaam moment is, wanneer we allebei beseffen dat we niks te verliezen hebben en we alles kunnen delen. Zelfs dingen die we liever verborgen houden.

'In het begin was het zo dat ik niet wilde dat het Capitool mijn gedachten, mijn gevoelens maar vooral mijn handelingen kon beheersen. In het begin vocht ik er tegen om ze te laten zien dat ik niet van hen was. Dat ze mij niet de baas waren. Dat ik sterk was.' Hij ademt het in één teug lucht uit, maar ik versta hem duidelijk. Ik blijf stil, maar kijk hem niet aan.

'Ik wilde ze het recht niet geven om mijn dromen om te draaien in nachtmerries. Mijn gevoelens in pijn. En wel, mijn water in alcohol.' Om te laten zien dat hij het mis had wat hij zei nam hij met een grimas een grote slok van de fles. Ik hou me nog steeds stil, wou hem niet onderbreken. Ik wou alleen zijn verhaal horen en zijn gevoelens met hem delen. Want we zijn nog steeds gelijk aan elkaar.

'Maar als ze alles van je afpakken wat je lief hebt, heb je weinig keus.' Zijn ogen zijn niet meer glazig wanneer hij me aankijkt. Zijn blik is hard, maar niet gepijnigd.

'Wanneer lukte ze het?' Vraag ik stil.

'Toen ze iedereen vermoorde. Mijn moeder, broertje, mijn vriendin, en...' Plots houd hij zich stil en hij kijkt intens naar zijn fles. Zijn handen klemmen zich stevig rond de hals en ik voel een lichte angst me bekruipen wanneer zijn knokkels wit worden.

De glas scherven die in het rond vliegen slaan een alarm af in mijn hoofd. Er zat nog alcohol in. En Haymitch verspilt nooit alcohol. Nooit.

'En?' Het verbaast me dat mijn stem zo dwingend klinkt. Maar Haymitch kennelijk niet. Hij ziet er plots verslagen uit, als zijn oude zelf.

'En, de enigste Tribuut waar ik ooit om heb gegeven. Die me heeft geholpen. Die ik kende. Zij was naast Peeta en jou de enige waar ik ooit echt voor wilde vechten. Waarvoor ik een mentor wilde zijn. Waarvoor ik mijn alcohol opgaf.' Ik lach plots en Haymitch kijkt me even vreemd aan waarna hij het snapt.

'De enige waar ik ooit alcohol voor zou opgeven. Jullie zullen we nooit zover krijgen.' Mompelt hij sarcastisch en hij kijkt opeens te neer geslagen naar de kapotte fles.

'Dan moest ze wel speciaal zijn geweest.' Het was geen vraag, maar een statement. En Haymitch bevestigt hem alleen maar door te knikken en weer glazig voor zich uit te kijken.

'Ja. Heel speciaal.'


Vertel me wat je denkt in je Review!