H Bella πάει στη Νέα Υόρκη για να πάει στο κολέγιο και να αρχίσει τη ζωή της. Στη διαδρομή κάνει φίλους, γνωρίζει αγόρια και βρίσκει τον εαυτό της. Αλλά θα ΤΟΝ βρει ποτέ?( Ποιόν άλλο, τον Edward)

Ο Edward είναι μια ιδιοφυία που τελειώνει το λύκειο και το κολέγιο νωρίς! Παρόλα αυτά, το πάθος του είναι η μουσική και στόχος του τα πάρτι και να κλείσει συμφωνία με δισκογραφική για το γκρουπ του.

Τα μονοπάτια τους διασταυρώνονται συχνά, αλλά κανένας απ τους δυο δεν το καταλαβαίνει. Θα συναντηθούν ποτέ, ή θα απέχουν πάντα μερικούς βαθμούς;________________________________________________________

Α/Ν: Αυτή η ιστορία είναι μετάφραση του 6 Degrees Of Separation ή 6DoS της Saewod. Μου άρεσε πολύ και μιας και δεν υπάρχουν στο πολλές ιστορίες στα ελληνικά νομίζω ότι ήταν καλή ιδέα.

Όπως ίσως να έχετε ήδη καταλάβει, ο Edward και η Bella έρχονται συνεχεία κοντά, αλλά δεν συναντιούνται. Για να μάθετε τι θα γίνει, πρέπει να το διαβάσετε.

Όπως έλεγε και η αρχική συγγραφέας στο πρώτο της κεφάλαιο, η ιστορία αυτή θα είναι κυρίως σε BPOV (από τη μεριά της Bella) αλλά μπορεί να υπάρξουν και μερικά κεφάλαια από τη μεριά του Edward.

Ελπίζω να σας αρέσει κ να αφήσετε και καμία review φέγγοντας :D

_________________________________________________________________________________

Κεφάλαιο 1: Οι αγκαλιές είναι καλύτερές

"Είμαι τόσο περήφανη για σένα Μπέλα! Ποιος θα το πίστευε, ότι το μικρό μου κοριτσάκι θα γινόταν μια τόσο καταπληκτική χορεύτρια..... και σα να μην έφτανε αυτό, ότι θα τη δεχόταν στο Τζούλιαρντ. Αχ, είμαι τόσο περήφανη για σένα!"

"Μαμά, έχεις ήδη πει ότι είσαι περήφανη καμία χιλιοστή φορές μέχρι τώρα." Είπα χλευάζοντας την υπερβολική συμπεριφορά της μητέρας μου. Αν δεν υπήρχε ο σαρκασμός και το χιούμορ θα με είχε φτάσει στο σημείο να πηδήσω από γκρεμό.

Αφού φίλησα τη μαμά και το μπαμπά, είπα τα αντίο μου και υποσχέθηκα να πάρω τηλέφωνο μόλις προσγειωθώ, πήρα τις τσάντες μου και μπήκα στο αεροπλάνο για Νέα Υόρκη.

Έβαλα την τσάντα μου στη θέση της και κάθισα αναπαυτικά στη θέση μου. Φόρεσα τα ακουστικά μου για να ακούσω κάποια απ τα παλιά αγαπημένα μου, καθώς και κάποια καινούργια τραγούδια που κατέβασα πριν φύγω. Καθώς παγιδεύτηκα στον κόσμο της μουσικής, σκεφτόμουν βήματα, ρυθμούς και χορευτικές κινήσεις. Δούλευα μια χορογραφία στο μυαλό μου όταν κάποιος με σκούντηξε στον χέρι.

Άνοιξα τα μάτια μου και έμεινα έκπληκτη. Ήταν υπερβολικά όμορφη. Ήταν χτύπημα κατευθείαν στην αυτοπεποίθηση μου. Ήταν το είδος της γυναίκας που θα έφερνε κάθε άντρα στο αεροπλάνο στα γόνατα και θα έκανε κάθε γυναίκα να τη ζηλεύει. Ήταν τουλάχιστον 1,80 σε ύψος και το πιο πολύ από αυτό ήταν απ το μήκος των ποδιών της. Τα μαλλιά της ήταν ξανθό πλατινέ με μαύρες τούφες από κάτω, το σώμα της είχε τις πιο τέλειες καμπύλες, τόσο που αναρωτιόμουν αν είχε κάνει κάποια πλαστική εγχείρηση και τα μάτια της ένα μπλε που φαινόταν σχεδόν βιολετί. Και καλύτερα να μην αρχίσω καν με το πρόσωπο…ουα!

"Hello? Συγνώμη παρακαλώ." Δεν είχα καταλάβει πως είχα αργήσει αρκετά να απαντήσω.

"Συγνώμη γι' αυτό." Κοκκίνισα και σηκώθηκα για να καθίσει στη θέση δίπλα στο παράθυρο.

"Δεν πειράζει, ευχαριστώ πάντως που με άφησες να περάσω." Χαμογελάει. Θεέ μου… το χαμόγελό της θα μπορούσε να σταματήσει την κυκλοφορία στον δρόμο! Δύο φορές ουα!

Ακούμπησα το κεφάλι μου πίσω στο κάθισμα και ξανάρχισα να σκέφτομαι για τη μουσική και τα βήματα.

Ένιωσα ένα τράνταγμα και άνοιξα τα μάτια μου όταν μια μικρόσωμη γυναίκα πήδηξε στη θέση στα δεξιά μου. Ήταν ακόμα μια απίστευτα ελκυστική γυναίκα. Σε αυτό υο σημείο πραγματικά αρχίζω να νοιώθω σαν την 'άσχημη θετή αδερφή'. Είχε κοντά μαύρα πεταχτά μαλλιά, τέλειο πορσελάνινο δέρμα που θα έκανε τη Χιονάτη να ζηλέψει και ήταν υπερβολικά μικροσκοπική. Δεν νομίζω να υπάρχει άλλη λέξη γι 'αυτό…δεν ήταν λεπτή- 'ανορεκτική'. Δεν νομίζω να ήταν παραπάνω από 1,50 σε ύψος.

"Γεια, είμαι η Άλις!" είπε με ένα κατάλευκο, εκθαμβωτικό χαμόγελο, και μάτια που έλαμπαν, μπλε με λίγο γκρι.

"Μπέλα" της είπα χαμογελώντας και της έδωσα το χέρι μου. Όμως αυτή με τράβηξε σε μια γρήγορη σφιχτή αγκαλιά.

"Οχ, Θεέ μου, Άλις, θα την κάνεις να νομίζει πως είσαι τρελή! Πόσες φορές πρέπει να σου πω για τον προσωπικό χώρο ενός ατόμου;"

"Σιγά Ρόζαλι! Μ' αρέσει η Μπέλα και νομίζω ότι οι αγκαλιές είναι πολύ καλύτερες απ το να κουνάς τα χέρια."

"Να υποθέσω ότι γνωριζόσαστε;" τις ρώτησα.

"Ναι." Είπαν και οι δύο ταυτόχρονα και οι τρείς μας ξεκινήσαμε να γελάμε.

Καθώς το αεροπλάνο απογειωνόταν, αρχίσαμε να μιλάμε για το πώς γνωριζόταν η Άλις και η Ρόζαλι.

«Ω, μεγαλώσαμε μαζί στο Σιάτλ.» με ενημέρωσε η Άλις.

Ήταν και οι δύο στο δρόμο για να πάνε σχολείο στη Νέα Υόρκη. Η Άλις πήγαινε στη Σχολή Νέας Υόρκης για Εσωτερική διακόσμηση και η Ρόζαλι στο Τζούλιαρντ.

«Ω ουαου… και εγώ πηγαίνω στο Τζούλιαρντ. Για τι πηγαίνεις Ρόζαλι;» ρώτησα.

«Να με φωνάζεις Ρόουζ. Πηγαίνω για θεατρικές τέχνες. Θέλω να γίνω ηθοποιός μια μέρα, κατά προτίμηση στο Μπροντγουέι, εσύ Μπέλα;»

« Πηγαίνω για χορό. Έχω πλήρη υποτροφία! Όμως σκέφτομαι να ασχοληθώ με τα παρασκήνια. Προτιμώ τη χορογραφία. Δεν είμαι και τόσο μεγάλη φαν των προβολέων.» Είπα κοκκινίζοντας λιγάκι.

Η Άλις, η Ρόουζ και εγώ συνεχίσαμε να μιλάμε σε όλη τη διάρκεια της πτήσης. Έμαθα πως η Ρόουζ έκανε μοντελισμό απ όταν ήταν 13 χρονών, μεγάλο σοκ σκέφτηκα, και πάντα ένιωθε κάτι για την δραματική απ όταν άρχισε να παίζει στο θεατρικά στο λύκειο. Η Άλις ήταν τελείως κολλημένη με τη μόδα και τις φάσεις της.

Η Άλις είχε ένα ξάδερφο, τον Έντουαρντ, ο οποίος είχε αποφοιτήσει νωρίς απ το λύκειο και το κολλέγιο και ζούσε στη Νέα Υόρκη. Μαζί με τον αδερφό της Ρόουζ , τον Τζάσπερ, που πήγαινε στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Και ο Έντουαρντ κ ο Τζάσπερ ήταν σε μια μπάντα μαζί με άλλους δύο συγκάτοικους τους. Κάθε φορά που η Ρόουζ ανέφερε τον Τζάσπερ μπορούσα να δω το πρόσωπο της Άλις να πλημμυρίζει με πάθος. Ήταν πολύ γλυκό και απ ότι κατάλαβα η Άλις είχε μια 'καψούρα' για τον Τζάσπερ.

«Λοιπόν Μπέλα, που μένεις στη Νέα Υόρκη….;» ρώτησε η Άλις. Πριν προλάβω να απαντήσω ακούστηκε από τα ηχεία:

*Καλησπέρα επιβάτες της πτήσης. Εκ μέρους της United Airlines θα θελα να σας ευχαριστήσω που ταξιδέψατε μαζί μας. Θα προσγειωθούμε σε περίπου 15 λεπτά στο JFK International.*

Αφού βάλαμε στις τσάντες τα πράγματά μας και η αεροσυνοδός τσέκαρε τις ζώνες ασφαλείας και τους δίσκους, η προσγείωση ξεκίνησε.