The Story begins at… HPT!

Haastig nam een jongen afscheid van zijn ouders. Hij gaf zijn moeder een kus en zijn vader een knuffel. Zijn broertje volgde zijn voorbeeld. Het zou zijn allereerste jaar op Zweinstein worden.
'Veel plezier! Zorg ervoor dat je niet in teveel problemen komt! Vergeet niet dat we van je houden!' riep zijn moeder hem na toen hij weg van haar liep en hij was blij dat hij later was dan de meeste andere leerlingen van Zweinstein, zodat die dit niet te zien zouden krijgen. Wat zouden zijn vrienden dan over hem denken? Hij was ten slotte een Zwadderaar en die stonden erom bekend in de problemen te komen!
Hij pakte de hand van zijn broertje vast terwijl hij met de andere hand hij zijn karretje vasthield en samen renden ze door de muur tussen perron negen en tien heen. Nadat ze er doorheen waren, liet hij de hand van zijn broertje los en ging weg.
'Mama had gezegd dat je bij me moest blijven tot we bij Zweinstein waren!' riep het onzekere elfjarige jongetje naar zijn grote broer. Mouse kon wel in de grond zakken van schaamte en draaide zich om en toen hij zag dat zijn broertje in tranen was, liep hij naar hem toe.
'Luister Michael, nu je naar Zweinstein gaat moet je me loslaten! Het betekent dat je groot wordt en mij dus niet meer nodig hebt!' Hij keek hem doordringend aan, in dezelfde bruine ogen die hij had. Dat was dan ook zo'n beetje het enige wat ze gemeen hadden. Mouse was lang, had lang zwart, stijl haar en zijn huid was altijd lijkbleek, terwijl zijn broertje kort,blond haar had en een klein jongetje was. Hij kon zijn broertje niet uitstaan omdat die nu al in de fase zat dat hij alle meisjes kon krijgen die hij wilde en hij was pas elf! Hijzelf had nog niet eens een vriendinnetje!
'Doei Michael,' zei Mouse en hij liep weer weg, zijn huilende broertje achterlatend om op zoek te gaan naar zijn vrienden.

Marijke zat zenuwachtig te wachten op haar tweelingzusje Daniëlle en vroeg zich af waar ze in 's hemelsnaam kon zijn gebleven. Nadat ze door de muur tussen perron negen en tien waren gerend, was ze haar al kwijt. Waarschijnlijk was ze weer met een van haar vele vriendinnen en liet ze haar maar alleen zitten. Toen hoorde ze een heel bekend gegiechel. Ze sprong op, gooide de coupédeur open en zag haar zusje.
'Daar ben je! Eindelijk,' Toen ze zag dat haar zus niet alleen was keek ze op en trok een wenkbrauw op toen ze zag wie het was
'Ook leuk om jou weer te zien, Yannick!' Ze sloeg haar armen om elkaar en keek haar zus aan met een wij-moeten-NU-met-elkaar-praten blik en gelukkig voor Daniëlle begreep ze die hint.
'Sorry lieverd, ik moet even naar mijn grote zus toe!' ze knipoogde naar hem en hij smolt weg, alleen nog maar naar haar lange rode haren starend terwijl die achter een deur verdwenen.
'Waar ben jij nou mee bezig! Ik dacht dat je hem vorig jaar gedumpt had? Ben je wel helemaal lekker? Je weet toch dat hij niet te vertrouwen is!' Ging Marijke te keer zo snel ze de coupédeur had dicht gesmeten achter haar zusjes rug. Daniëlle zuchtte diep en ging zitten op de bank, terwijl Marijke als een gek heen en weer liep en duidelijk niet rustig was. Blijkbaar was ze niet erg blij met haar keuze.
'Luister, Marijke, ik weet best wel dat hij niet te vertrouwen is, maar hij zegt zelf dat hij veranderd is en je weet hoe ik ben,' zei ze schouderophalend. Marijke keek haar spottend aan en deed haar mond open, maar meteen ook weer dicht.
'Oké, als jij zegt dat dat zo is dan vind ik het best, maar ga niet bij mij klagen als hij weer hetzelfde flikt! Je zal dan lang genoeg mijn 'zie je nou wel's' moeten aanhoren!' Nijdig ging Marijke zitten, terwijl Daniëlle haar vriendje haalde en ze samen op de andere bank gingen zitten. Marijke keek nijdig toe hoe ze met elkaar zaten te knuffelen en te zoenen. Daniëlle wist allang dat haar zus absoluut niet tegen dat kleffe gedoe kon, maar dat maakte het er juist alleen maar leuker op om het te doen. Hoewel Marijke haar beste vriendin was, bleef het haar zusje en, tja, daar had ze wel eens ruzie mee.
Het was elf uur toen de trein begon te rijden en al snel kregen ze nog meer bezoek van andere Griffoendors zoals Suuz,en tot Marijke haar grote opluchting had ze nu iemand om mee te praten in plaats van alleen maar naar haar zusje te kijken, die zo wat de hele bank in beslag nam met haar vriendje.'En, hoe was jouw vakantie Marijke?' vroeg Suuz aan het meisje dat een van haar beste vriendinnen was. Marijke grijnsde breed en fluisterde.'Super! Ik heb zo'n leuke jongen ontmoet op Kreta en het was echt heel gezellig met hem.' Suuz glimlachte naar haar.'En hoe was jouw vakantie eigenlijk Suuz? Ben je nog weg geweest of ben je thuis gebleven?' Marijke zag Suuz zuchten en haar glimlach verdween in een grimas.'Wat is er nou?' vroeg Marijke bezorgt, maar Suuz 'Het was gewoon een saaie vakantie, je weet wel hoe dat gaat. Je ouders slepen je overal mee naar toe en je hebt er totaal geen zin in. Toen mijn broertje niet wilde, was dat prima. Maar als ik iets weigerde kreeg ik gelijk op mijn kop! Kijk maar!' Suuz rolde haar mouw op en liet haar arm zien . Er zat een diepe snee. Marijke was duidelijk geschrokken.'Ik denk dat ze er nog steeds niet overheen zijn dat ik in Griffoendor zit en de rest van de familie in Zwadderich!' zei ze terwijl ze haar mouw weer omlaag deed. Net op dat moment ging de coupédeur open. In de deuropening stond een aantal meest hatelijke Zwadderaars van hun jaar, misschien wel van heel Zweinstein, stonden in de deuropening en glimlachten duivels. Het waren Mouse, Janice en Yrla. Janice stapte naar voren.'Ligt het nou aan mij of is er echt altijd wat aan de hand met die Griffoendors? Volgens mij weten ze niet wanneer ze hun afspraken na moeten komen!' Ze zagen dat Daniëlle geschrokken opsprong, waardoor Yannick op de grond viel. De Zwadderaars, en Janice het hardst, schaterden het uit van het lachen.'Anderling heeft ons gestuurd, jullie kwamen niet op dagen bij d klassenoudsten-en hoofdmonitorenbesprekingen ze is, hoe noem je dat ook alweer, Mouse?' vroeg Janice terwijl ze deed alsof ze heel diep nadacht.'Woedend en ze zou alle Griffoendors daarvoor straffen als jullie niet onmiddellijk kwamen!''Juist ja, bedankt. Dus als jullie niet onmiddellijk komen, dan weet ik wel zeker dat Griffoendor dit jaar, alweer, de afdelingsbeker niet gaat winnen! En zelfs al in de min zal staan voordat het schooljaar is begonnen!' zonder nog wat te zeggen, draaide ze zich om en liep weg, met Mouse en Yrla achter haar aan gelopen.

Het beruchte drietal liep door de gangen en andere leerlingen waren als de dood voor hen. Ze waren berucht om hun doen en laten (dat laten kwam zelden voor) en waren echte voorbeelden voor Zwadderaars. Ze werden aanbeden door alle Zwadderaars en gevreesd door de andere afdelingen, behalve Griffoendor. De meeste Griffoendors waren niet bang voor ze, ze trokken niks van hen aan en lieten ze zich niet door hen intimideren.
De leider, Janice, stond bekend om haar manier van aanpakken. Als iets haar niet beviel dan liet ze je dat meteen merken en zou je daar snel spijt krijgen. Ze was een van de drie jagers van het zwerkbalteam van Zwadderich. Ook was ze klassenoudste en dat maakte haar alleen maar nog gevaarlijker. Dan had je Mouse, zuiverbloed en heeft een hekel aan modderbloedjes, bloedverraders en Griffoendors. Hij luisterde naar niets of niemand, behalve dan naar zijn vriendinnetje Yrla. Ze waren misschien wel het bekendste stelletje dat er op Zweinstein rond heeft gelopen. Dat was al zo vanaf de eerste schooldag. Ook Mouse zat in het zwerkbalteam van Zwadderich, als wachter, en hij was de andere klassenoudste van Zwadderich. Dan had je nog de elegante Yrla. Zij was het meisje waarop elke jongen viel, ook al werd ze erg gevreesd. Haar schoonheid was adembenemend. Haar lange blonde haren vielen elegant langs haar gezicht en haar prachtige blauwe ogen, met een klein beetje donkere kleur er door, zorgden ervoor dat vele jongens wegsmolten. Ze mocht er dan wel mooi uit zien, maar lang was ze zeker niet. In tegendeel; haar lengte had haar altijd al dwars gezeten en ze werd daar vroeger op de dreuzelschool zo mee gepest dat ook zij een hekel had gekregen aan dreuzels en alles wat er mee te maken had. Hoewel zij geen klassenoudste was, liep ze toch mee met de andere twee. Anderling had allang de hoop opgegeven om haar duidelijk te maken dat zij niet welkom was bij de besprekingen, maar dat deerde haar niet. Niemand mocht haar van Mouse weghalen, anders zouden ze daar eeuwig spijt van hebben.
'Jullie zijn laat,' hoorden ze een bekende hatelijke stem zeggen. Janice kwam naar binnen en tot haar grote vreugde zag ze al gelijk dat leerlingen angstig achteruit kropen en haastig plaats maakten voor het drietal. Vervolgens kwamen Yrla en Mouse hand in hand binnen gelopen.
'U heeft zelf aan ons gevraagd of de Griffoendors willen halen, weet u nog? We hebben dus een reden om te laat te komen in tegenstelling tot uw eigen leerlingen.' zei Janice. Het was duidelijk dat Anderling geen zin had in haar opmerkingen.
'Juffrouw Westerhof, u hoeft me niet duidelijk te maken wat ik wel en niet moet doen. In tegenstelling tot jij ben ik al afgestudeerd en heb ik wel degelijk het recht om ervoor te zorgen dat jij je grote mond nou eens houdt! En ga nu zitten!'
Met tegenzin ging ze naast Mouse en een andere leerling, die ze beter kende als Spyro, zitten. Hij zat in Ravenklauw en hij was als een van de weinige jongens niet bang voor haar. Hij had zelfs ontzag voor haar en beschouwde haar als een vriendin. Ook zij mocht hem wel. Hij was van zuiver bloed en was niet als de meeste andere Ravenklauwers, die ontzettend irritant en altijd maar betweterig waren.
'Hoe was jouw vakantie, Spyro?' vroeg ze, maar net toen Spyro zijn mond open deed om wat te zeggen werd hij al onderbroken door een haastige Suuz en Daniëlle. Anderling was woedend.
'Twintig punten aftrek van Griffoendor en Ravenklauw. Nu zitten voor ik er nog meer punten van aftrek. Ik duld geen tegenspraak mevrouw Sijsling!' Zei ze toen Daniëlle haar mond open wilde trekken om tegen Anderling in te gaan.
'Zei ik het niet?' zei Janice geluidloos met haar lippen tegen de laatkomers en ze namen plaats, ver van hen vandaan.

In een andere coupé, ver van die van de klassenoudsten en hoofdmonitoren vandaan, waren Yoh, Sterre en Marius druk aan het praten met elkaar over hoe de vakantie was verlopen. Marius, de oudste van het drietal, ging niet echt veel om met de andere twee, maar hij had zijn vrienden nog niet kunnen vinden en was daarom maar bij zijn jongere zusje Sterre gaan zitten om niet alleen te zitten. Marius en Sterre waren uitgepraat, hij en zijn zusje zagen elkaar al elke dag en veel nieuws viel er dus niet te vertellen. Zo pakte hij zijn boek en las het voor dit jaar alvast door om te kijken of er interessante toverdranken waren om Zwadderaars eens terug te pakken voor wat ze hem allemaal hadden aangedaan
Marius was een echte boekenwurm en het was dan ook niet zo vreemd dat hij in Ravenklauw werd geplaatst toen hij de sorteerhoed op zijn hoofd, beter gezegd haar, kreeg. Zo snel de sorteerhoed hem aanraakte riep deze al meteen Ravenklauw!. Hij zorgde voor de meeste punten van zijn jaar en daar waren de meeste afdelingsgenoten blij mee, maar veel moesten ze niet hebben van deze boekenwurm. Zijn enige vrienden waren Marijke en Daniëlle, maar die had hij nog niet kunnen vinden toen hij de trein instapte.
Hij sloeg een bladzijde om en zag een drank in het boek genaamd 'hiksap'. Geïnteresseerd bekeek hij de toverdrank beter en las de tekst die er bij stond.
Hiksap is een toverdrank die ervoor zorgt dat je gaat hikken of stopt met hikken. Dit is afhankelijk van het bereiden ervan, roer je met de klok mee dan zorg je ervoor dat de persoon die dit drankje drinkt voor een onbepaalde periode hikt, bij het draaien tegen de klok in zorgt het ervoor dat het hikken stopt.
Er verscheen een duivelse lach op Marius' gezicht, wat de anderen meteen opviel. De ingrediënten waren niet moeilijk te vinden, maar het brouwen van de drank nam nogal veel tijd in beslag en hij moest dus op tijd beginnen met zijn plannetje.
'Wat?' vroeg Sterre en ze keek hem doordringend aan. Hoewel Sterre ontzettend jong was, was ze al erg goed in Occlumentie en was ze tot op zekere hoogte in staat om gedachtes te lezen. Het was duidelijk dat goed zijn in Occlumentie zijn in de familie zat
'Niets,' zei hij vlug en hij dook weer in zijn boek om op zoek te gaan naar een andere, betere toverdrank, maar net toen hij de bladzijde wilde omslaan ging de coupédeur open. Sterre en Yoh sprongen op met getrokken toverstokken toen ze zagen wie het was. Marius bleef rustig zitten, legde zijn boek terug in zijn hutkoffer en gebaarde naar Yoh en Sterre dat ze konden gaan zitten.
'Yvette is dan wel een Zwadderaar, maar ze doet geen vlieg kwaad.' Hij glimlachte.
'Kan ik bij jullie komen zitten? Er is nergens anders meer plek en ik heb geen zin om bij de andere Zwadderaars te zitten en de andere afdelingen mogen mij niet.' Vroeg ze meer aan hem dan aan de andere twee. Hij knikte.
'Hoe weet jij trouwens hoe ik heet? Ik heb jou nog niet eerder hier gezien, ben je nieuw hier op Zweinstein?' vroeg het meisje genaamd Yvette terwijl ze plaats nam op de bank.
Marius werd rood en begon te stamelen 'W-wel, wij zaten bij el-elkaar vorig jaar met toverdranken en-en Geschiedenis van de Toverkunst,' hij slikte eventjes en hoopte dat niemand zijn nervositeit merkte.
Yvette keek verbaasd op. Ze had hem nog nooit eerder gezien, maar het was eigenlijk niet zo raar dat hij haar naam kende. Ze was ook niet bepaald onbekend op Zweinstein,.
'Aangenaam kennis te maken, ik denk niet dat ik me hoef voor te stellen want mijn naam wist je al. Hoe komt het dat ik jou niet ken?' vroeg ze.
'Oh, gewoon ik zit meestal achteraan in de klas en praat niet zoveel.' Hij haalde zijn schouders op en maakte plaats voor Yvette. Zijn zusje zat hem eigenaardig aan te kijken, maar hij negeerde haar. Gelukkig voor hem ging zij verder in gesprek met Yoh.
'Maar goed, ik ga dit jaar proberen om in het Ravenklauw zwerkbalteam te komen als drijver. Vorig jaar heb ik het ook al geprobeerd, maar dan als jager, alleen ben ik er toen niet door gekomen, want er waren betere en hoewel ze vonden dat ik het goed deed zeiden ze dat ik meer moest oefenen en dat de positie als drijver misschien wel wat voor mij zou zijn, gezien mijn opvliegende karakter en zo en jij Yoh? Ga jij nog wat doen?' ratelde Sterre en ze keek Yoh aan.
Hij haalde zijn schouder op en zei: 'Mijn ouders vinden het mijn plicht om als zoeker in het zwerkbalteam te komen, maar ik ben aangenomen als jager omdat ik daarvoor de perfecte snelheid had. Ze waren in eerste instantie niet erg blij, maar draaiden snel bij en zeiden dat ze blij waren dat ik al in het zwerkbalteam zat. Hopelijk wordt het dit jaar beter.'

Janice was blij dat ze de coupé mocht verlaten. Het was hetzelfde verhaal als vorig jaar en ze snapte dan ook het nut er niet van om te komen, maar het moest maar. Ze nam afscheid van Spyro die wegliep en waarschijnlijk naar Sterre liep. Janice mocht Sterre wel, ze had een grote mond en behoorlijk wat lef. Ze snapte wel wat Spyro in haar zag, al was hij daar zelf waarschijnlijk nog niet achter. Net als Sterre zelf. Elke keer als ze met elkaar samen waren merkte je gewoon dat ze stapelgek op elkaar waren, maar dat geen van de twee iets durfde. Zijzelf moest het niet zo hebben van liefde. Je kon er alleen maar door gekwetst worden en dat was bij haar al vaak genoeg gebeurd! Bovendien zorgde een relatie hebben voor een hoop problemen. Nee, zij zou nooit meer een relatie beginnen met wie dan ook. Ten slotte stond ze bekend om haar harde kant en niet om haar gevoelige kant. Er waren maar heel weinig mensen die haar gevoelige kant kenden.
Janice had zo lopen dagdromen dat ze niet in de gaten had dat ze tegen een deur aan liep die open ging en viel op de grond. De aanwezigen lachten haar uit en wezen naar haar.
'Wat nou?' snauwde ze naar hen. 'Het zal vast niet bij mij alleen gebeuren! Wegwezen!' zei ze en ze stond geïrriteerd op en zocht naar de persoon die dat veroorzaakt zou kunnen hebben.
'Gaat het een beetje?' vroeg een stem.
'Kijk een beetje uit je doppen wil je!' zei ze, maar haar stem verzwakte toen ze omhoog keek. Plotseling voelde ze zich ontzettend klein, zowel letterlijk als figuurlijk.
'H-hoi,' zei ze zacht en ze zorgde ervoor dat haar haar goed zat. 'Ik zag niet dat jij het was, sorry.' Zei ze onzeker en ze voelde zich steeds kleiner worden. Gelukkig voor haar waren ze nu alleen op de gang, want Mouse en Yrla waren samen weggelopen.
'Oei, ziet er niet al te best uit je neus. Kom maar binnen,' hij begeleidde haar naar binnen en toen ze binnen was werd ze uitgelachen door de aanwezigen. Hij, Kyle, en zijn vrienden waren niet bepaald de aardigste die er op Zweinstein rond liepen, maar zijzelf ook niet en dat maakte het er alleen maar makkelijker op aangezien ze ook nog eens in Zwadderich zaten!
'Wat nou?' zei ze terwijl ze plaats nam naast Kyle. Hij gebaarde dat ze zich moest om draaien zodat ze elkaar aankeken.
'Balsemio,' zei hij en Janice keek verbaast op.
'Ben jij al zeventien?' vroeg ze en hij knikte.
'Die stomme dreuzels hebben mij op de dreuzelschool een jaar laten zitten omdat ik niet kind vriendelijk genoeg was,' hij maakte een grommend geluidje. Janice glimlachte zwakjes, maar ze moest zich weer concentreren op andere dingen. Vriendjes waren voor haar verboden terrein! Hoe leuk hij er ook uit mocht zien met zijn prachtige ogen en bruine haar en hoe gespierd hij ook mocht zijn. Het zou haar niet verbaast hebben als hij Spaans was geweest, gezien zijn accent. Niet veel meer, maar het was nog een klein beetje te horen en dat zorgde ervoor dat hij nog sexier was dan hij al was!
'Ik zal je even voorstellen aan mijn vrienden, Dit is mijn beste vriendin Sarah, volgens mij ken je haar wel. Ze is aanvoerster van het Zwadderich zwerkbalteam geworden dit jaar en ze is tevens jager.' Hij wees naar het meisje dat tegenover hem zat. Janice kende haar wel en wist dat ze voor haar moest oppassen, want ze was ook niet bepaald een lieverdje, ondanks haar uiterlijk .
'Ja ik ken haar wel, ik zit ook in het Zwadderich zwerkbalteam, weet je nog?' zei ze en gaf Sarah een hand die zei: 'Dat je vorig jaar in het team zat, wil nog niet zeggen dat je dit jaar weer in het team zit.' Haar toon was nogal fel.. Maar haar blik veranderde toen Kyle naar haar keek.
'Hoe dan ook, dit is mijn beste vriend Alex,' hij wees naar een jongen die naast Sarah en een ander meisje zat. Hij was niet super knap, vond Janice, maar ook niet lelijk. Hij had half lang blond haar dat alle kanten op zat en groene ogen.
'En dat daar, is zijn vriendinnetje Vera,' het meisje naast Alex had ze nog nooit eerder gezien, maar toch kwam haar gezicht bekend voor. Haar gekrulde zwarte haren kwamen voorbij haar schouders. Haar bruine ogen zorgde ervoor dat ze erg duister overkwam en ze had verscheidene littekens op haar armen, maar blijkbaar trok ze zich daar niks van aan.
'Dit is Janice, misschien kennen jullie haar wel van het zwerkbalteam. Ze is jager en een verdomd goeie ook!'
'Dat is ook weer niet waar!' bracht ze er tegen in, maar werd tegen gehouden. Kyle legde zijn vingers op haar lippen.
'Je hebt al meerdere malen voor gezorgd dat Zwadderich de cup heeft gewonnen door de meeste punten te scoren. Dat doen alleen goeie jagers!' Ze glimlachte weer en keek om zich heen en heel eventjes dacht ze dat Sarah haar vuil aankeek. Waar was dat nou weer voor nodig? Dacht ze bij zichzelf, maar schudde die gedachten weer uit haar hoofd. Dat zal vast niks zijn geweest.
Ze praten een tijdlang met z'n tweeën over van alles en nog wat en dat was dan ook echt de eerste keer dat ze een goed gesprek hadden gehad. Normaal was het alleen een vluchtige hoi of een doei en ze durfde al niks meer te zeggen, maar ze was blij dat hij haar de coupé had binnen gelaten, want daardoor leerde ze hem beter kennen.
Het begon te schemeren en ze bedacht dat haar vrienden misschien wel fijn zouden vinden dat ze weer tevoorschijn kwam.
'Ik denk dat ik me maar eens om moet kleden, aangezien ik daar net geen tijd voor gehad heb en ik ben klassenoudste dus ik moet die ukkies weer gaan begeleiden. Het was leuk kennis gemaakt te hebben.' Ze stond haastig op en maakte aanstalten om de coupé te verlaten en weer terug te keren naar haar vrienden, maar toen ze de deur achter zich had dicht gedaan, durfde ze niet meer om te kijken. Ze leunde tegen een stukje muur tussen de twee coupés in en liet een diepe zucht ontsnappen. 'Was het zo erg daarbinnen?' klonk een zware stem. Ze sprong de lucht in toen ze zag dat Kyle in de deuropening stond.
'Liet ik je zo erg schrikken?' vroeg hij en Janice knikte, maar schudde haar hoofd weer en knikte opnieuw. Ze wist het zelf eigenlijk niet eens. Kyle ging naast haar staan en deed de deur dicht.
'Sorry voor mijn vriendin haar gedrag, ze kan soms nogal bitcherig zijn.' Zei hij en Janice haalde haar schouders op.
'Ach, ik ben zelf ook niet de aardigste.'
'Daar heb je gelijk in,' zei hij. Janice trok een wenkbrauw omhoog en liep weg, maar Kyle gaf niet op en hield haar tegen.
'Sorry, zo bedoelde ik het niet. Ik dacht omdat je het zelf zei, nou goed ik wilde eigenlijk wat vragen.' Zei hij en hij begon opmerkelijk rood te worden.
'Ik had eigenlijk gehoopt of je, of je-' zijn zin kon hij niet verder afmaken want er klonk gejoel een stukje verder op in de gang en Janice merkte dat er mensen zich verzameld hadden en met hun rug naar hen gericht stonden.
'Sorry, andere keer ik moet mijn taak als klassenoudste volbrengen.' Ze liep op de menigte af en zag al snel wat, of beter gezegd wie, de oorzaak was.

Iedereen stond voor de coupé van Daniëlle en Marijke en ze wilde weten wat er aan de hand was, dus wurmde ze zich door de menigte heen en zag toen wat er gaande was. Duidelijk een gevecht tussen de twee zusjes en Faile, een meisje dat ze kende van vroeger. Een meisje waarvan ze liever deed alsof ze haar niet kende.
'Wat is hier aan de hand!' riep ze boven de menigte uit toen ze zag dat Faile nogal kreunend op de grond lag onder het bloed en Daniëlle haar vuist omhoog hief.
'Sijsling! Heb jij niet een taak als klassenoudste na te streven? Waarom vecht je in 's hemelsnaam? Je zou beter moeten weten.' zei Janice.
'Kijk eens wie we daar hebben,' zei Daniëlle tegen Marijke en ze zag een duivelse grijns verschijnen op haar gezicht. 'Als dat niet de beruchte Janice is!' alle ogen die eerst gericht waren op Janice, richten zich nu op die van Daniëlle.
'Was dat niet die knappe Kyle waar je mee sprak? Ik dacht al dat hij een vriendinnetje had, wat was haar naam ook alweer Marijke?' vroeg Daniëlle en ze deed alsof ze heel erg diep nadacht en toen alsof ze ineens een geweldig iets had uitgevonden.
'Was het niet Sarah?' zei ze en dat was voor Janice de druppel en ze rende op Daniëlle af en begon in haar te schoppen en slaan en alle mogelijke dreuzelgeweld die er bestond. Dit voelde zoveel beter dan vervloekingen!
'En wat is hier aan de hand?' hoorde ze een kwade stem roepen, maar Janice en Daniëlle negeerden dit en vochten door. Marijke probeerde haar zusje tegen te houden, terwijl Mouse en Yrla Janice tegen proberen te houden.
'ZO IS HET GENOEG!' riep Anderling en ze sprak een schildspreuk uit om iedereen op afstand te houden.
'Zijn jullie nou helemaal gek geworden? Twee klassenoudsten nog wel! Zodra we op Zweinstein zijn gearriveerd wil ik jullie spreken en denk maar niet dat jullie onder strafwerk uitkomen! Nee niks te maren mevrouw Westerhof! U was ook bij dit gevecht betrokken dus u hebt ook schuld. Iedereen terug naar de coupé, we arriveren binnen enkele minuten. En ik wil jou ook spreken.' zei Anderling en ze wees naar Faile die nog altijd bloedend in een foetushouding op de grond lag en iemand had aangewezen om te helpen. Daarna ze liep woedend weg en de leerlingen begonnen zich klaar te maken om te vertrekken.

Het was voor Anouk het eerste jaar op Zweinstein en zij begon niet op haar elfde, zoals de meeste andere leerlingen van Zweinstein, maar op haar veertien

de. Ze kende dan ook nog helemaal niemand en zodra ze een coupé gevonden had met mensen waarvan zij wel het idee had dat ze die mocht, ging ze naar binnen. Ze stelden zich aan elkaar voor en de twee meisjes leken erg veel op elkaar, maar bleken geen zusjes te zijn maar beste vriendinnen. Zo hadden ze allebei bruin, stijl haar dat tot hun schouder kwam. Ze waren ook ongeveer even lang en hadden allebei dezelfde kleur ogen, blauw met een tintje groen erdoor. Ook zaten beiden in Ravenklauw en het enige opvallende verschil was, tenminste dat zeiden zijzelf, dat het meisje met de naam Bente goed was in zwerkbal, terwijl Malinka absoluut niet kon zwerkballen en dat ze daardoor uit elkaar gehaald konden worden.
Ze keken verbaasd op toen ze hoorden dat dit haar eerste jaar op Zweinstein was. Ze vroeg hoe dat kwam en legde uit dat ze verhuisd is. Ze zat namelijk op een toverschool in Ierland en dat daarom had ze een vreemd accent wanneer ze gewoon Engels probeerde te praten. Toen ze vroegen op welke school ze zat, verstonden ze niet wat ze zei en schreef ze het voor hen op.
'Kijk, zo schrijf je het; draiocht, het is heel oud Iers, snappen jullie? Het betekent magie in onze taal. Vandaar deze naam, eigenlijk hoort er nog scoil achter, dat school betekent, maar het is voor ons zo vanzelfsprekend dat het een school is dus wordt het tegenwoordig weggelaten.' Ze hadden haar stom verbaasd aan zitten kijken en gevraagd waarom het dan niet gewoon magie school heette, aangezien dat veel logischer zou zijn. Ze had toen uitgelegd dat die school al heel oud was en gebouwd was in de tijd dat ze die taal spraken. Ze hadden haar nog een hoop andere dingen verteld die anders waren, maar dat waren meer woorden dan echt andere dingen. Zwerkbal was gewoon hetzelfde, al waren de namen van spelers, ballen, ringen et cetera anders.
Ze hadden veel gelachen om de raarste dingen en hadden besloten om bij Anouk te blijven totdat ze was ingedeeld. Ze waren er alle drie vanuit gegaan dat ze dezelfde behandeling kreeg als eerstejaars en dat ze met de bootjes mee moest. Anouk wilde het liefste bij haar nieuwe vriendinnen blijven. Ze had zich al omgekleed en in tegenstelling tot de meeste andere van haar leeftijd, liep zij nog in een zwart outfit zonder embleem van haar afdeling of haar kleuren. Ze werd dan ook raar aangekeken toen ze naar buiten liep en nagelachen. De meeste leerlingen hadden al in de gaten dat ze ouder dan elf moest zijn en nieuw was, gezien het feit dat ze nog niet ingedeeld was. Anouk trok zich er niks van aan en wilde de eerstejaars achterna lopen (die ook begonnen te lachen), toen Anderling haar riep.
'Juffrouw Ponjee! Waar denkt u naar toe te gaan?' Anouk keek op en staarde naar professor Anderling die nog in de trein stond en naar haar toe kwam gelopen.
'Ik weet dat je nieuw bent en je nog niet bent ingedeeld, maar de bootjes zijn uitsluitend bestemd voor eerstejaars. Ik verzoek je daarom om naar de koetsen te gaan, net als de anderen van jouw leeftijd.' Ze keek haar aan en Anouk draaide haar hoofd weg. Ze hield er niet van als mensen haar zo aanstaarden. Nog zonder dankjewel te zeggen liep ze weg en ging nu de andere leerlingen achterna.

'Malinka! Bente!' Riep een jongen die haastig naar de koets liep waar de twee meisjes in zaten. Ze keken op, zagen Marius lopen en glimlachten toen hij de koets instapte en er nog plek voor hem was.
'Wat leuk om je weer te zien Marius, hoe is het met jou? En met je zusje?' vroeg Malinka.
'Prima! En met jullie?' Maar nog voordat ze antwoord konden geven, werden ze alweer geroepen. Dit keer was het een meisje dat Marius niet kende. Ze had lang blond haar, tot over haar schouders en daardoor vielen haar donkergroene ogen op, zelfs nu het donker was . Ze keek een beetje, maar ze glimlachte toen Malinka en Bente dat ook deden.
'Anouk!' riepen ze in koor.
'We dachten dat je bij met de eerstejaars mee moest.' Zei Bente die Anouk de koets in hielp.
'Nee! Gelukkig maar, ik haat eerstejaars, het zijn altijd zulke drukke, irritante rotkinderen! Ik kwam een nogal rare vrouw tegen, ze zag er nogal behoorlijk oud uit en had een groene hoed op en een groen gewaad aan, wat een raar persoontje was dat zeg,' Dat laatste had Anouk meer tegen zichzelf dan tegen Malinka en Bente, merkte Marius. Het leek wel alsof zij hem totaal niet zag zitten, ondanks dat zij naast hem plaats nam.
'Bedoel je Anderling?' zei hij en het leek alsof ze hem pas nu opmerkte. Ze keek hem vreemd aan, maar hij trok zich er niks van aan keerde zich naar Malinka en Bente.
'Ik ben benieuwd hoe dit jaar zal gaan, vorig jaar had ik dan mijn Slijmballen gehad, maar dit jaar zal het nog veel-'
'Hallo, ik was met hen aan het praten!' onderbrak Anouk hem. Marius kende haar dan nog maar net vijf minuten, maar hij mocht haar nu al niet.
De koetsen waren inmiddels gestegen en ze vlogen in de lucht.
'En wie denk jij wel niet wie je bent?' vroeg Marius en hij keek haar schamper aan.
'Wie ik denk dat ik ben? Eens even kijken, volgens mijn geboorteakte ben ik Anouk Ponjee, momenteel veertien, maar binnen een paar maanden word ik vijftien. Verder heb ik één zusje die nog te jong is om naar Zweinstein te mogen gaan, zijn mijn ouders volbloeden, dat wilt zeggen dat ik er dus ook een ben, en ben ik altijd al goed geweest in zwerkbal met als positie Jager. En wie ben jij?' vroeg ze met een sarcastische toon. Marius was voor een paar seconden uit het veld geslagen en wist niet wat hij moest zeggen, maar vermande zich snel weer.
'Ik ben Marius Geoffrey Corbin, momenteel zestien, dat betekent dus dat ik twee jaar ouder ben dan jij' (hij wees naar haar toen hij dat zei) 'ik haal voor elk vak altijd de hoogste cijfers, behalve voor de vakken die ik dit jaar niet meer heb en in tegenstelling tot jij ben ik al lid van het Ravenklauw Zwerkbalteam met als positie wachter.' Hij keek haar met dezelfde blik aan als Anouk naar hem keek en ze wendde haar gezicht van hem af en allebei keken ze met een nogal chagrijnig gezicht naar het tweetal tegenover hen dat geïnteresseerd naar hen had zitten kijken.

Iedereen was die dag nogal humeurig. Zo liep Daniëlle chagrijnig naast haar tweelingzus, die haar gebroken neus weer had recht gezet (aangezien zij er ook eentje had), naar het kasteel. Faile had haar zo kwaad gemaakt! Ze vond haar vroeger aardig, meer dan aardig zelfs, en waren de beste vriendinnen voor dat ze naar Zweinstein gingen. Ze wisten van elkaar dat ze heksen waren, want ze waren samen opgegroeid en hadden beide magische ouders. Doordat Faile en zij zo'n goeie band hadden, zorgde dit er juist weer voor dat zij en Marijke uit elkaar groeiden, terwijl ze tweelingzussen waren.
Daniëlle was ingedeeld in Ravenklauw, maar Faile in Zwadderich. Tijdens het eerste jaar ging het nog goed tussen hen, maar het tweede jaar werd het minder en trok Faile zoveel op met Zwadderaars dat ze van de zachtaardige, altijd behulpzame beste vriendin veranderde in een gehate en sluwe Zwadderaar. Omdat Faile zoveel van Daniëlle afwist, werd dat heel veel tegen haar gebruikt en zorgde dat ervoor dat vele Zwadderaars niet eens in de buurt kwamen van de tweelingzusjes. Dit tot grote ergernis van Marijke, want zij mocht de Zwadderaars wel, niet allemaal natuurlijk, maar een enkeling wel en die gingen niet meer met haar om, omdat hun vrienden dat ook niet deden.
Faile liep langs coupés heen, toen ze hen zag zitten en was naar binnen gegaan om Daniëlle weer eens behoorlijk dwars te zitten. Ze zag haar zoenen met haar vriendje Yannick. Dit zorgde ervoor dat ze ophielden en ze begon allemaal dingen over haar te vertellen die vroeger ooit eens gebeurd waren.
Gelukkig voor haar trok Yannick er zich niks van aan, totdat Faile kwam met het feit dat Daniëlle vroeger een modderbloedje-hater was en ze zich net zo goed voelde als enig andere bloedzuivere tovenaar. Daar was hij zo kwaad om geworden dat hij de coupé uitgestormd was en toen was het gevecht begonnen tussen Faile en Daniëlle. Marijke had er alles aan gedaan om het te stoppen, maar toen kwam Janice er ook nog eens tussen! Janice en Faile waren de beste vriendinnen die er maar te vinden waren en volgens haar was Janice voor Faile een soort god, omdat ze hét voorbeeld voor Zwadderaars was
'DAAN, Daniëlle! Hé Sijsling, wakker worden!' hoorde ze vaag een bekende stem zeggen. Terwijl ze zich aan alle Zwadderaars ergerde, merkte ze niet dat ze de verkeerde kant was opgelopen en in plaats van naar rechts te gaan over het bruggetje naar de ingang toe, ging ze links af en toen nog een keer links af en was ze in het water gevallen, zonder dat ze het in de gaten had. Echter toen ze merkte dat ze nat was geworden, schrok ze wakker uit haar gedachten. Enkele Griffoendors, waaronder Suuz en Marijke stonden bezorgd naast haar en ze merkte nu pas dat ze nat was.
'Hè, gadver!' riep ze toen ze merkte dat ze in de modder was gestapt. Ze probeerde de modder eraf te schoppen, maar tevergeefs. Het meeste bleef nog aan voeten zitten. Ze begon te rillen van de kou en werd overeind gehouden door Marijke en Suuz.
'Waar zat jij allemaal aan te denken?' vroeg haar zusje bezorgd en ze zag dat ze lijkbleek gezicht had. Waarschijnlijk had het er heel eng uit gezien en ze besefte nu pas hoeveel geluk ze eigenlijk had dat er nog wel mensen waren die om haar gaven en zich zorgen maakten over haar.
'Suuz zag je vallen in het water, ik had eerst nog niet in de gaten water gebeurd was aangezien ik nogal druk in gesprek was met Mike en toen merkte ik dat er iets mis was! Gaat het?' Daniëlle kon het allemaal niet bevatten en moest snel droog worden, maar ze betwijfelde of er iemand in haar buurt een spreuk kende die ervoor zorgde dat ze droog zou worden.
'Ja het gaat goed met me, ik zat even te denken aan- ach laat maar.' Ze keek weg van de menigte en vond de donkere lucht met de sterren ineens erg interessant, terwijl ze nog steeds rilde van de kou. 'Laten we nou maar naar binnen gaan, dan droog je tenminste op en is er wat te eten,' zei Marijke en ze pakte Daniëlle bij haar ene arm, terwijl Suuz haar andere arm vastpakte. Nu wisten ze zeker dat er niks kon gebeuren met Daniëlle.

Eenzaam liep Elise naar de Grote Zaal. Ze had geen zin in haar laatste jaar, maar hoe vreselijk ze Zweinstein tot nu toe ook had gevonden, ze had toch niet weg willen gaan. Zes jaar lang werd ze al gepest door dezelfde mensen, zes jaar lang had ze maar een paar vrienden die ook hun eigen vrienden hadden en alleen tijd voor haar hadden als hun andere vrienden bezig waren, zes jaar lang ze genegeerd en zes jaar lang zat ze elke les altijd alleen en moest ze altijd alle opdrachten en andere dingen die je samen moest doen alleen doen, gewoonweg omdat niemand echt met haar bevriend wilde raken.
Ze snapte het wel, maar toch ook weer niet. Kwam het doordat ze geen klassenoudste was of hoofdmonitor? Kwam het doordat ze altijd de hoogste cijfers haalde en dat mensen haar daarom een buitenbeentje vonden? Kwam het doordat ze niet meedeed aan Zwerkbal of welke club of teamsport dan ook dat ze geen status had en gepest werd?
Ze wist ook wel dat ze niet de knapste en absoluut niet de slankste was, maar dit jaar zou alles anders worden. Ze had besloten om eens flink wat kilo's kwijt te raken in de vakantie, waardoor ze van een maatje 42 naar een maatje 36 ging. Ze had haar haar van bruin naar blond geverfd en het laten groeien en krullen, waardoor de krullen nu elegant over haar schouders gleden en haar blauwe ogen eruit sprongen en niet meer verstopt zaten achter haar bril, want ze had ook lenzen in gedaan en had alleen een bril bij zich voor wanneer ze die nodig had.
Gaatjes had ze al, maar ze had er zoveel dat ze er een aantal heeft dicht getoverd, zodat ze er nog maar een in elk oor had, waar nu twee glimmende knopjes inzaten. Ook droeg ze een klein laagje make-up, heel licht oogschaduw dat perfect paste bij haar huid, mascara zodat haar wimpers voller waren dan ooit en een beetje lipgloss.
Ze had haar kledingstijl drastisch veranderd en aangepast, maar jammer genoeg kon zie die vandaag niet laten zien. Het was verplicht om bij aankomst op Zweinstein je uniform aan te hebben. Ook had ze zichzelf aangeleerd om wat meer voor zichzelf op te komen en had dit geoefend met haar dreuzelvrienden, de enige echte vrienden die ze had en de enige die wisten van haar geheimpje en hadden gezworen het nooit door te vertellen. Ze geloofden haar jarenlang niet, maar sinds ze vorig jaar kon laten zien dat ze kon toveren, kon ze het laten zien en geloofden ze het. Eerst waren ze verbaasd en wisten ze niet hoe ze er mee om moesten gaan, maar ze bleven nuchter en hielpen haar met haar transformatie. Hoewel ze het slimste meisje van Huffelpuf en misschien wel van heel haar jaar was, had ze er niet aangedacht dat ze niet mocht toveren in het bijzijn van dreuzels. Hierdoor kreeg ze een waarschuwing van het ministerie en een hoop gezeur van haar ouders.
Als een van de eerste zat ze in de trein en had dus geen reacties kunnen zien van mensen die ze kende, al zag ze wel regelmatig jongens en meisjes kijken naar de coupé waar zij in zat. Dat was waarschijnlijk omdat ze alleen zat en ze bij haar wilden zitten, maar ze liepen al weer snel verder met hun vrienden.
Ze was wat later dan normaal, want ze had geen zin in opmerkingen vóór het feest en voor ze in Zweinstein waren, dus besloot ze de laatste koets te nemen en liep onopvallend (iets waar ze altijd al goed in geweest was) achter de rest aan naar binnen, maar toen ze binnen was gebeurde het.
Omdat ze altijd al genegeerd werd, kon ze niet tegen alle starende blikken van de leerlingen die al aan de tafels zaten en haar met open mond aan keken. Ze hoorde een aantal roepen 'Wie is dat?', of… 'Wat een lekker ding!' of… 'Wauw waar komt zij vandaan?' Ze moest blozen door de opmerkingen en negeerde de meisjes die haar vuil aan zaten te kijken omdat de jongens haar vol ongeloof aan zaten te staren.
Ze nam plaats aan de tafel van Huffelpuf en merkte al gelijk dat er jongens op haar af kwamen gelopen.
'Zo, wie is deze knappe jongen dame?' vroeg een jongen van ongeveer haar leeftijd met gekruld blond haar en groene ogen.
Ze keek hem schamper aan.
'Ik ben Elise,' Antwoordde ze droog en ze keek hem doordringend aan.
'Elise, wie?' vroeg de andere jongen die sprekend op hem leek, alleen geen blond haar had maar bruin haar.
'Elise Schots,' ze keek hen glimlachend aan. De jongens waren duidelijk verrast door haar antwoord en keken haar met grote ogen en open mond aan.
Ze gingen naast haar zitten, één aan elke zijde.
'Zo, zo jij bent veranderd!' zei de een. Elise merkte niet dat de sorteerceremonie inmiddels begonnen was en ze inmiddels bij de letter E waren.
'Tja, ik vond dat het tijd werd voor een verandering,' zei ze en ze glimlachte.
'Geen verkeerde verandering, al zeg ik het zelf,' hij knipoogde naar haar.
'Weet je wat ik nou eens graag zou willen zien veranderen?' Ze keek hem aan en merkte dat anderen ook mee zaten te luisteren. Pas toen hij merkte waar ze het over had werd hij rood. Elise wist niet of dit uit schaamte of uit woede was.
'En hoe weet jij dat eigenlijk zo goed?' vroeg hij en nu keek hij haar aan.
'Dat is het toch overduidelijk? Niks is bij jou groot! Dus waarom dat wel?' Er werd zo hard gelachen dat de sorteerceremonie stopte en iedereen naar hen keek.
'Noem eens een voorbeeld dan wat bij mij niet zo groot is?' Ze merkte dat hij zich probeerde te verdedigen, maar ze had genoeg geoefend deze zomer om een antwoord klaar te hebben.
'Wat dacht je van je hersenen, oh wacht eens even! Die heb je niet eens!' Er verscheen een duivelse grijns op haar gezicht en ze merkte dat hij zich kleiner voelde en hij liep weg met zijn beste vriend. 'Wacht!' zei Elise en hij draaide zich om. 'Ik moet mijn excuses aanbieden. Ik heb me vergist.' zei ze en hij keek haar niet begrijpend aan. 'Niet alles is klein! Er is iets wat zelfs heel groot is, misschien zelfs te groot. Namelijk je ego.' De jongen keek haar woedend aan en ging zover mogelijk van haar vandaan zitten.
'En nu we genoeg gesproken hebben over hoe groot meneer Erkens zijn geslachtsdeel is, willen wij weer verder gaan met de sorteerceremonie zonder gestoord te worden. Is dat mogelijk mevrouw Schots?' vroeg professor Anderling die haar kwaad aankeek. Om haar heen hoorde ze gelach van mensen die hun opmerkingen niet gehoord of gevolgd hadden.
'Natuurlijk professor,' mompelde ze en professor Anderling keek haar doordringend aan en ging verder met namen voor lezen. Elise richtte haar aandacht weer snel op iets anders.

Ook Anouk had moeten lachen om de opmerkingen van het meisje dat ze niet kende. Ze wist zeker dat ze, nadat ze gesorteerd was, even met haar zou praten om de briljante opmerkingen. Waarom duurde die sorteerceremonie zolang? Er was dan een onderbreking geweest maar ze waren pas bij de G, H, I. Ze begonnen eindelijk een beetje op te schieten en toen waren ze ineens bij de R, wat was dat nou? Ze was nog een van de weinige die er stond, op twee jongens en één meisje na die nerveus stonden te wachten. Haar naam begon toch echt met de P en niet met de R of wat dan ook! Wat was dit nou? Ze zou gewoon afwachten en misschien kwam ze wel helemaal aan het einde aan de beurt.
'Zwanenveld, Michael.' Ze zag een klein jongetje nerveus naar de kruk lopen en vrijwel meteen riep de sorteerhoed: 'Zwadderich!' en ze zag dat hij met een daverend applaus ontvangen werd door de Zwadderaars.
'Niet hier Michael, zorg zelf maar voor een plek!' hoorde ze een jongen met zwart haar zeggen.
'Waarom doe je nou ineens zo gemeen? Je bent normaal altijd aardig voor me!' zei hij en ze zag dat zijn ogen vol tranen stonden.
'Michael niet hier! Oprotten nou!' zei hij en hij zorgde ervoor dat zijn, waarschijnlijk, jongere broertje wegrende en ergens ver van zijn broer ging zitten.
'Ponjee, Anouk!' riep professor Anderling en nu was alle aandacht ineens gericht op Anouk. Ze hield van aandacht, dus ook nu maakte ze de grootste entree door heel opvallend en overdreven te doen. Ze ging op de kruk zitten en kreeg de sorteerhoed op zich en begon ineens te lachen. Anderen keken haar vreemd aan. Terwijl de sorteerhoed vroeg waarom ze moest lachen.
'Je kietelt me!' zei ze en ze moest nog harder lachen. Ze kon het gewoon niet helpen, de hoed kietelde heel erg!
'Is dat de enige reden?' vroeg hij, maar Anouk schudde haar hoofd.
'Jullie Engelsen zijn maar een stelletje rare gasten! Kom op nou, welke school laat zijn leerlingen nou indelen door middel van een vieze oude, weliswaar kietelende, hoed?' even was het stil en ze keek om zich heen en merkte dat de Zwadderaars, tenminste ze nam aan dat het Zwadderaars waren aangezien ze groen op hun gewaad hadden, begonnen te gniffelen.
'Mevrouw Ponjee, dit is al een eeuwenoude traditie bij ons op school en als u het niet bevalt dan kunnen we u ook terug sturen naar uw oude school, wat was daar ook alweer de naam van? Draiocht was dat het niet?'
'U spreekt het verkeerd uit mevrouw, het is Draaiokt, niet dat vage wat u probeert te zeggen!' Leerlingen begonnen te lachen.
'Dat is genoeg! Strafwerk voor dit hele semester, na het feestmaal verwacht ik je gelijk in mijn kantoor, GEEN SMOESJES!' riep professor Anderling zo hard, dat ze bijna tegen schreeuwen aanzat waardoor de zaal stil werd. Dit waren ze niet van haar gewend. Anouk ook en was best wel geschrokken van die uitval. De sorteerhoed deed alsof er niks aan de hand was.
'Zoals we net al zagen pas je behoorlijk goed bij Zwadderich, je zal je er snel thuis voelen en het sluwe zit duidelijk in je, maar toch heb je een behoorlijkstel hersens. Hmm, lastig, ook heb je behoorlijk veel lef, ja dat zagen we, daarom wordt het…' Anouk had geen geduld meer ze moest het weten.
'Schiet nou maar op, ouwe muts,' ze bedoelde het vooral sarcastisch en wist dat leerlingen niet meer durfden te lachen en zorgden zo voor dat ze niet nog een uitbarsting kregen van het schoolhoofd.
'GRIFFOENDOR!'
Ze rende naar de afdelingstafel toe en werd hartelijk ontvangen door haar nieuwe afdelingsgenoten.

Jasper had vol belangstelling naar alles zitten kijken. Het was pas zijn vier jaar op Zweinstein, maar hij was al heel snel achter gekomen dat op Zweinstein van alles kon gebeuren.
Zijn ogen waren op één iemand in het speciaal gericht, het meisje dat hij nog nooit had gezien en ook niet kende, hij wilde toch echt zweren dat hij iemand was die alle leerlingen kende van naam en gezicht en had haar nog nooit gezien. Ze zag er veel te volwassen uit voor een meisje uit het eerste jaar en merkte dat er iets niet klopte toen haar naam werd opgeroepen, als laatste.
Ze kwam aangelopen en nam naast hem plaats.
'Hoi, ik ben Jasper, wie ben jij?' zei hij en hij merkte dat hij moest blozen. Ze keek hem aan alsof hij een mug was die behoorlijk irritant aan het zoemen was.
'Jasper, als je net goed had opgelet had je gemerkt dat mijn naam Anouk was, maar blijkbaar ben ik niet interessant genoeg.' zei ze en ze keerde haar rug naar hem toe.
'Oh, sorry, het was niet mijn bedoeling om je te beledigen,' maar het was al duidelijk dat hij dat gedaan had, ze begon te praten met wat andere Griffoendors en hij voelde zich behoorlijk opgelaten. Waarom ging het altijd fout als hij een leuk meisje zag? Volgens hem was het voor hem bestemd om voor de rest van zijn leven alleen te blijven. Hij was van plan om het dit keer niet zo snel op te geven, hij was nu ouder en toch al wel bijna vijftien en moest toch echt wel een vriendinnetje krijgen!
Hij had niet veel tijd om na te denken over zijn nieuwe plan, want het eten lag op tafel. Hij was niet zo'n grote eter dus het was heel beperkt wat er op zijn bord lag en begon een gesprek met, die naast hem zat.
'Heb je een beetje een leuke vakantie gehad?' vroeg hij.
Yoh knikte en antwoordde met volle mond:'Ja 'aat wel, 'eel we'eweest'
Jasper keek hem niet begrijpend en lachend aan. Hij had zojuist drinken uit zijn mond laten stromen en eten viel uit zijn mond terwijl hij dat zei.
'Ik zei,' herhaalde hij nadat hij zijn kleren schoon gemaakt had en zijn mond leeg had. 'Ja, gaat wel, veel weggeweest.'
'Dat is waar! Hoe was Frankrijk? En Egypte?' vroeg Jasper, hij wist nog wel dat Yoh vorig jaar had lopen opscheppen over zijn vakanties.
'Geweldig! Egypte is meer dan ik had durven hopen, we zijn naar zo'n tombe geweest met echte mummies! Veel dreuzels denken dat ze nep zijn, maar je moet maar weten waar ze te vinden zijn, nietwaar?'
'Klinkt geweldig! Heb je verder nog wat gedaan?
Yoh knikte nogmaals.
'Ja, we zijn ook naar zo'n Sfinx geweest, ze leefde echt!'
'Wauw, wat gaaf!' zei Jasper terwijl hij nog een hap van zijn kip nam.
'Het lijkt me echt fantastisch om zoveel op vakantie te kunnen gaan, maar ja mijn ouders zijn natuurlijk dreuzels en hebben geen verdwijnselbrevet en ik ben nog te jong, dus bijverschijnselen gaat ook niet.' Hij haalde zijn schouders op en ging verder met eten. Hij sprak met Yoh de rest van de avond over de vakantie en hoe het komende jaar eruit zou zien, hij vertelde zelf aan Yoh over zijn eigen ervaringen van zijn derde jaar en wat hij ervan vond.
Hij was blij dat hij aan het einde van de avond naar leerlingenkamer kon en in zijn warme bedje kon gaan liggen. Hij had heel veel behoefte aan slaap, aangezien het toch alweer na twaalven was geweest.

Aan de andere kant van de grote zaal zat Yvette. Ze werd omringd door veel mensen, maar geen van hen waren echt haar vrienden, de meeste waren vorig jaar afgestudeerd. Ze was enorm populair, maar ze verkoos vrienden die ouder waren dan zij was en nu ze in het zesde jaar zat vormde dat een probleem. Ze keek uitdrukkingsloos rond naar de mensen om haar heen en merkte dat Mouse en Janice uitgelaten tegen iedereen zaten te praten, zelfs tegen haar, maar veel drong niet echt tot haar door. Ze zat te denken om maar eens nieuwe vrienden te zoeken en Mouse en Janice leken haar net iets te opdringerig. Ze vond dat de sorteerhoed wel een punt had in zijn eerste zin: "Het is al een tijdje geleden dat het gevaar genaamd Voldemort is verdwenen, maar dat wil niet zeggen dat het gevaar op zich is geweken."
Ze zuchtte hardop en iedereen rond haar zweeg en keek haar vragend aan. Ze verontschuldigde zich en probeerde de aandacht op iemand anders te vestigen. Ze was niet op haar gemak zonder haar vrienden erbij, ze vond de eerdere opmerkingen van Elise wel leuk en haar verandering sprak haar aan, ze ging rechtop zitten en ging bij haar zitten aan de tafel van Huffelpuf. Yvette begroette haar nogal schor, maar toen ze eindelijk door had dat er eten op tafel stond nam ze meteen een kippenbout en legde het op haar bord. Ze at meestal niet veel, maar ze had opeens zin om veel te eten, en nam nog wat aardappelpuree en een beetje van een groentemix. Ze at eerst in stilte en zei toen opeens tegen Elise dat haar eerdere opmerking geniaal was. Elise verslikte zich van het lachen en Yvette klopte een paar keer op haar rug tot ze erdoor was. Daarna werd Yvette wat losser en begonnen ze te vertellen over de vakantie die net voorbij is. Elise had vooral aan haar uiterlijk gewerkt en dat vond Yvette inspirerend. Zij had de hele vakantie gewoon thuis gezeten en soms was ze naar vrienden toe gegaan. Ze wilde net iets zeggen totdat professor Anderling sprak.
"Het zijn goede tijden om les te geven, we hebben slechtere tijden gekend. Exact twintig jaar geleden stond hier Professor Perkamentus zijn toespraak te geven over het strijden tegen Voldemort."
Er ging een huivering door de zaal, iedereen wist hoe Perkamentus aan zijn einde was gekomen en iedereen wist dat Voldemort een zeer machtig man was.
"Ik wil jullie niet behoeden voor een nieuwe duistere tovenaar, nee, ik wil jullie behoeden voor een duistere tovenaar te worden of één laten opstaan. Ik verwacht, van eender wie, Griffoendor, Zwadderich, Huffelpuf of Ravenklauw, lef of geen lef. Als je iets verdachts ziet tijdens je bezoekjes aan Zweinsveld of iets hoort in de drie bezemstelen, kom dit dan zo snel mogelijk rapporteren. Het is immers zo dat Voldemort verslagen is, maar niet al zijn aanhangers zijn gesneuveld in de grote strijd op Zweinstein. Er zijn er nog die zinderen op wraak." Even ging er een stilte rond de zaal en professor Anderling nam even adem.
"Goed, nu we dat hebben gehad wil ik nog een paar nieuwe aanpassingen doorgeven aan jullie. Zweinsveld is vanaf nu elk weekend betreedbaar, maar je moet wel nog steeds de toestemming hebben van je ouders. Dit geldt echter alleen voor de derdejaars en hoger. Ook moet je een week van tevoren melden wanneer je gaat, dat moet je bij je afdelingsleider doen. Er zijn ook nieuwe regels in verband met voorwerpen meenemen en terugbrengen van en naar Zweinsveld, dit wordt niet meer toegelaten, het enige dat je mag meenemen naar Zweinsveld zijn wat galjoenen, sikkels en knoeten, dit zal jullie streng lijken, maar je hoeft nu geen voorraden meer in te slaan tot het volgende uitstapje. Als je een verjaardagscadeau wil kopen verstuur je het met een uil. Zo, dat was alles, naar bed iedereen."
Yvette en Elise keken elkaar betreurd aan. "Nou, tot morgen." zeiden ze tegen elkaar.