A/N:
Hoi allemaal. Dit is mijn eerste verhaal op fanfiction. Ik hoop dat jullie het eerste hoofdstuk leuk vinden. Ik ben nog druk bezig met schrijven maar ik zal zo snel mogelijk een nieuw hoofdstuk plaatsen. Alvast even een disclaimer, het Harry Potter verhaal en de karakters zijn allemaal van J.K. Rowling.

Ze was klaar! Na al die drie vreselijke jaren was ze eindelijk klaar! De laatste paar dagen op het Beauxbatons waren tergend langzaam voorbij gegaan, en nu was het eindelijk zomervakantie.

Joyce kijkt haar slaapkamer nog eens rond, die ziet er kaal uit zonder alle foto's en posters die ze had opgehangen. Nu hing er alleen nog een spiegel die van school zelf was. Ze keek er even in. Haar bruine haar hing in een paardenstaart op haar hoofd. Ze was een transformagiër en ze kun er dus zo mooi uitzien als ze maar wilde, maar ze hield niet van opvallen dus hield ze het maar lekker simpel met bruin steil haar en karamelkleurige ogen.

Joyce opent de kast om te controleren of ze niet iets vergeten is, en er ligt nog iets op de bodem van de kast. Een foto, een foto van haar en haar beste vriendin Yasmin. Of, nou ja, ze was haar beste vriendin, voordat ze overleed aan haar verwondingen nadat ze van haar bezem was gevallen. Op de foto staan we samen voor de Eiffeltoren toen we in Parijs waren. Ik had daar blond haar en blauwe ogen en Yasmin had rood haar en fel groene ogen. God wat miste ik haar.

Toen Joyce net op school kwam werd ze erg gepest, ze kwam niet als enige uit Engeland ze is ook een ziener en dat vonden ze op school niet echt cool. Totdat Yasmin halverwege het schooljaar op het Beauxbatons kwam. Iedereen vond haar geweldig maar daar gaf ze niks om. De eerste dag kwam ze naast Joyce zitten en vanaf dat moment waren ze onafscheidelijk. Omdat ze vriendinnen was met Yasmin werd ze bijna niet meer gepest, maar toen Yasmin overleed werd het alleen maar erger.

Dit gebeurde aan het begin van dit jaar. Ze mocht van haar ouders naar Zweinstein maar ze moest eerst het schooljaar op het Beauxbatons afmaken. En dat schooljaar duurde nog 9 maanden. 9 maanden vol met pesterijen. Eerst viel het nog mee met alleen de hele dag door gemene opmerkingen, maar naarmate de maanden verstreken werden de pesterijen erger. Zo erg dat de meisjes die pestte onder leiding van Fleur Delacour een slang in haar bed hadden gestopt. Dat was het punt waarop de directie me een eigen kamer toewees. Als enige van de hele school kreeg ik een eigen kamer. Ik was zo blij dat ik in ieder geval mijn eigen plek had, maar Fleur had iets anders bedacht om me te treiteren. In plaats van dat ze me pestte, gingen ze me compleet negeren.

Gelukkig kon ik altijd terecht bij Madame Dominique. Ze was mijn lerares waarzeggerij en heeft me geholpen om met mijn gave om te gaan. Ze was als een tweede moeder voor me. Doordat ze wist wat ik doormaakte kon ik goed met haar praten. Zij heeft me door de laatste maanden heen geholpen. Zonder haar…. Ik wil niet weten wat ik gedaan had als zij er niet geweest was.

Ik stopte de foto snel in mijn tas en kijk voor de laatste keer mijn kamer rond. Ik pak mijn koffer, doe de deur dicht en breng de sleutel bij de administratie. Het was nu 11 uur, ik had nog net tijd om even bij Madame Dominique langs te gaan. Ik klop op de deur van haar lokaal. Ze hoort de zangerige stem van Madame Dominique zeggen dat ze binnen mag komen en doet de krakende deur open. Daar zit haar lieve mollige lerares met warrig blond haar en blauwe ogen in haar paarse gewaad achter haar bureau. Het waarzeggerij lokaal is rond en aan de muren hangen grote gekleurde tapijten. Hier had Joyce gerouwd om Yasmin. In dit mooie lokaal dat zo lekker ruikt naar vanille.

Madame Dominique staat rinkelend van de sieraden waarmee ze behangen is op en geeft me een dikke knuffel. "Ach Kiend, Iek ga jou zo erg miessen." "Ik u ook Madame!" "Nou Kiend" zegt ze "Nu steek jij je kin vooruit en maak jij eel veel plezier op jou nieuwe school. Jij gaat daar eel erg veel lol ebben met een ele boel vrienden. Iek eb et allemaal al gezien." "Ik ga u wel schrijven hoor." Zeg ik met ogen vol tranen. "Doe dat maar" zegt Madame Dominique.

"Nu haast je mijn lieve Kiend. Jij moet je boot halen. Tot ziens" "Tot ziens Madame" zeg ik. Ik draai me om en kijk nog een keer het lokaal rond. Dan loop ik het lokaal uit en loop door de verlaten gangen naar de uitgang van het gebouw. Ik loop het pad af en kijk nog een keer achterom naar het gebouw waar ik met gemengde gevoelens afscheid van neem. De taxi staat al op me te wachten en brengt me naar de boot. Het is ongeveer een uurtje rijden. Al ik om half 1 de boot op stap is die al klaar voor vertrek en is het bomvol met allemaal toeristen die het kanaal oversteken. Maar als we na een tijdje Engeland binnen varen ben ik degene tegen wie gezegd kan worden "Welkom Thuis".

A/N: En hoe vonden jullie het eerste chappie? Hij is een beetje kort maar de volgende hoofdstukken worden wel langer. Ik zou zeggen; Review!