Disclaimer:ik schrijf dit verhaal omdat ik dat leuk vind en niet om geld te
verdienen met de karakters of belachelijk te maken (dat is tenminste niet
de bedoeling).Dit verhaal is een Denethor/Aragorn slash(IIIEEEHHH!!!!)maar
er komen ook stukken in voor waar Boromir,Faramir seksueel intimideert.In
ieder geval staan de twee broers in het begin voor een raadsel maar dat
lees je allemaal wel,maar in de latere hoofdstukken komen de vieze
gedachtes meer naar voren en die worden ook uitgevoerd.Ook word uitgelegd
hoe de 13-jarige Beregond op zo'n vroege leeftijd al aan een zoontje komt
maar ja,dat is geen slash,jammer hè?Het word in ieder geval (hoop ik) een
leuk slash verhaal maar ik heb me laten inspireren door Inyx haar verhaal:
'The elven schooltrauma'.
Ik ga gewoon beginnen met schrijven maar lach me niet uit alsjeblieft want
dit is mijn eerste (LOTR) fanfiction.
Ichiro:Hahaha,je bent toch een schrijver van niks. Mirdor:Kwel onze aardige schrijver niet zo Ichiro! Ichiro:En waarom dan wel niet?ik mag de waarheid toch wel zeggen?Die Kreunlin kan nog niet eens een versje schrijven. Kreunlin:Houd je muil puber!*Ichiro gaat in een hoekje zitten mokken* Mirdor:Net goed,meester Kreunlin. Kreunlin:Ja,maar dat verdiende hij.Irritant jong.*Ichiro steekt zijn middelvinger op* Ichiro:Jij moet je bek dicht houden,meidengek,je trekt altijd Mirdor voor!
**********Hoofdstuk1:Helemaal leeg**********
Op een middag in Midde-Aarde zat de 8-jarige Boromir langs de rivier de Anduin op een steen en gooide uit verveling een steen in de rivier wat het water ruw brak.Er ontstonden kleine golfjes in het water en Boromir gooide nog een steen in het water.Hij zuchtte: 'Tjonge,als ik nu niet snel te doen krijg dan ga ik maar terug naar Minas Tirith.'Opeens hoorde hij een luid gekwaak en keek wild om zich heen maar er was niets te zien. 'Zou ik me dan vergist hebben?'vroeg Boromir zich af maar op dat moment hoorde hij het weer.Toen hij weer om zich heen keek zag hij wederom niets maar opeens had hij is de gaten waar het geluid vandaan kwam.Hij keek naar beneden en zag op een kei vlak naast hem een grote kikker zitten,die maar de hele tijd door bleef kwaken totdat Boromir opstond en een steen naar het beest smeet.De steen kwam een halve meter verderop te liggen ,daar was de kikker wel degelijk van geschrokken;Hij sprong luid kwakend achter een boom.Toen het beest daar zat begon Boromir hard lachen. Op dat moment kwam Faramir huilend aanlopen en viel voor zijn grote broer op de grond en snikte: 'Boromir,help me alsjeblieft,onze vader is woedend over het feit dat jij niks aan het doen bent en eigenlijk hoort te regeren want vader gaat op reis naar de velden van Rohan.'Faramir stond op en ging verder: 'Kom vlug voordat hij zich nog bozer maakt,je weet hoe hij is.' De broers renden hard naar de Witte Stad.Tien minuten later toen ze in het Citadel aankwamen stond Denethor,stadhouder van Gondor,boven op de trap op de twee jongens te wachten en schreeuwde: 'Waar komen jullie vandaan?Kan ik er nog niet eens op vertrouwen dat jullie in het Citadel blijven als ik een gesprek heb met een oude vriend?Bovendien moet ik dadelijk naar koning Theoden van Rohan om een bondgenootschap te tekenen.'Maar opeens klonk de stem van de stadhouder een stuk minder hard en boos: 'Nou,ga nu naar boven en vermaak je de komende dagen,ik ga nu weg en er komt een officier op jullie passen,Beregond,dus wees braaf en speel gezellig met zijn zoontje,zijn naam is me zo-even ontschoten.'Toen hij de hoek om was gegaan klapte Boromir en Faramir in elkaars handen. 'Laten we naar buiten gaan.'stelde Faramir voor en dat deden ze.Ze liepen terug naar de Anduin,pakten een steen op en verbraken de stilte in het water weer.Op dat ogenblik zag Boromir de kikker nog steeds achter de boom zitten en hij liep erop af.Hij pakte de kikker stevig vast en pakte een touwtje uit zijn broekzak wat hij in Minas Tirith had gepakt en knoopte het om de nek van de kikker en het andere eind bond hij om een steen.Hij gooide de steen in de rivier maar Faramir kon de kikker net op tijd vastgrijpen om hem van de verdrinkingsdood te redden. 'Ben je gek geworden?Heb je niet van vader geleerd om aardig te zijn tegenover dieren?' 'Ach,dat moet je gewoon niet zo zwaar opvatten,ik durf te wedden dat vader zelf genoeg dieren om het leven heeft gebracht,'zei Boromir kwaad tegen zijn broer ,en om dat te bewijzen gaan we eerst terug naar de stad.' Eenmaal bij de stad aangekomen bracht Boromir zijn broer 7-jarige broer naar de plek waar Beregond de wacht had.Het wachthuis was totaal verlaten ook verderop was er ook geen mens te zien en de broers begonnen een beetje bang te worden en gingen de straat op die ook totaal leeg was. 'Laten we maar op onze kamer gaan spelen of zoiets.'stelde Faramir voor en ze gingen op weg naar de Citadel.Onderweg kwam Boromir met de vraag wat ze zouden kunnen gaan doen op hun kamer waarop Faramir antwoordde: 'Ik weet het niet maar we verzinnen wel iets.' Op hun kamer aangekomen kon Boromir één vreselijke gedachte niet uit zijn hoofd krijgen:dat alle mensen uit de stad gevangen waren genomen door Orks,of door Aardmannen of erger zelfs,door de verschrikkelijke Uruk Hai!Hij kon zich niet meer bedwingen van de angst en sprong boven op zijn broer. 'Kom vlug,we moeten de stadsbewoners redden uit de klauwen van de Uruk Hai.' 'Rustig maar,'zei Faramir op een rustige toon ',die wezens kunnen toch nooit al onze mensen meenemen?Denk toch eens na' en ging verder met spelen met zijn soldaatjes.Boromir greep hem bij zijn broek en trok de deur open en sleurde Faramir naar buiten. 'Houd toch eens op met dat spelen,we moeten de mensen uit Minas Tirith redden.'Opeens begon Faramir hard te huilen: 'Maar ik wil met mijn soldaatjes spelen.'snikte hij. 'Daar is nu geen tijd voor,misschien zijn ze wel in gevaar.'antwoordde Boromir kwaad en liep stevig door naar de vergaderzaal van Denethor en gooide Boromir de deur van Denethors vergaderzaal open,keek er voorzichtig,zijn ogen tot spleetjes geknepen,naar binnen en snoof de muffe lucht die in het vertrek hing,op. 'Jakkes,het stinkt hier,kan vader hier niet eens een keer een werkster laten komen om hier het eens goed schoon te maken?' 'Ik weet het niet.'zuchtte Faramir en hield op met tegenstribbelen en keek naar de muur aan de westkant van het vertrek en zag allerlei schilderijen hangen en waar er niet één van zijn vader tussenhing.Die had gezegd dat al die schilderijen nog eens weg moesten en dat daar de prenten van de stadhouders van Minas Tirith moesten komen te hangen,maar blijkbaar had Denethor nog geen tijd gehad. Overal hingen spinnenwebben maar een levende ziel was nergens te bekennen.Maar ook in de vergaderzaal waren de mensen blijkbaar niet.Hier was niemand behalve de twee broers,totdat...
Kreunlin:Nou dat was dan het eerste hoofdstuk,wat vonden jullie ervan,toch zeker wel een review waard hè? Mirdor:Natuurlijk Kreunlin,het was hartstikke goed geschreven. Kreunlin:Bedankt Mirdor,en wat vond jij ervan Ichiro? Mirdor:Dat zou je toch moeten weten. *fluistert iets in het oor van de schrijver* Kreunlin:*begint hard te lachen* Ichiro:Jaja ik weet wat jullie willen zeggen... Kreunlin:Ja,je bent een puber! Ichiro:*word nog bozer en draait zich verder naar de hoek toe*
Ichiro:Hahaha,je bent toch een schrijver van niks. Mirdor:Kwel onze aardige schrijver niet zo Ichiro! Ichiro:En waarom dan wel niet?ik mag de waarheid toch wel zeggen?Die Kreunlin kan nog niet eens een versje schrijven. Kreunlin:Houd je muil puber!*Ichiro gaat in een hoekje zitten mokken* Mirdor:Net goed,meester Kreunlin. Kreunlin:Ja,maar dat verdiende hij.Irritant jong.*Ichiro steekt zijn middelvinger op* Ichiro:Jij moet je bek dicht houden,meidengek,je trekt altijd Mirdor voor!
**********Hoofdstuk1:Helemaal leeg**********
Op een middag in Midde-Aarde zat de 8-jarige Boromir langs de rivier de Anduin op een steen en gooide uit verveling een steen in de rivier wat het water ruw brak.Er ontstonden kleine golfjes in het water en Boromir gooide nog een steen in het water.Hij zuchtte: 'Tjonge,als ik nu niet snel te doen krijg dan ga ik maar terug naar Minas Tirith.'Opeens hoorde hij een luid gekwaak en keek wild om zich heen maar er was niets te zien. 'Zou ik me dan vergist hebben?'vroeg Boromir zich af maar op dat moment hoorde hij het weer.Toen hij weer om zich heen keek zag hij wederom niets maar opeens had hij is de gaten waar het geluid vandaan kwam.Hij keek naar beneden en zag op een kei vlak naast hem een grote kikker zitten,die maar de hele tijd door bleef kwaken totdat Boromir opstond en een steen naar het beest smeet.De steen kwam een halve meter verderop te liggen ,daar was de kikker wel degelijk van geschrokken;Hij sprong luid kwakend achter een boom.Toen het beest daar zat begon Boromir hard lachen. Op dat moment kwam Faramir huilend aanlopen en viel voor zijn grote broer op de grond en snikte: 'Boromir,help me alsjeblieft,onze vader is woedend over het feit dat jij niks aan het doen bent en eigenlijk hoort te regeren want vader gaat op reis naar de velden van Rohan.'Faramir stond op en ging verder: 'Kom vlug voordat hij zich nog bozer maakt,je weet hoe hij is.' De broers renden hard naar de Witte Stad.Tien minuten later toen ze in het Citadel aankwamen stond Denethor,stadhouder van Gondor,boven op de trap op de twee jongens te wachten en schreeuwde: 'Waar komen jullie vandaan?Kan ik er nog niet eens op vertrouwen dat jullie in het Citadel blijven als ik een gesprek heb met een oude vriend?Bovendien moet ik dadelijk naar koning Theoden van Rohan om een bondgenootschap te tekenen.'Maar opeens klonk de stem van de stadhouder een stuk minder hard en boos: 'Nou,ga nu naar boven en vermaak je de komende dagen,ik ga nu weg en er komt een officier op jullie passen,Beregond,dus wees braaf en speel gezellig met zijn zoontje,zijn naam is me zo-even ontschoten.'Toen hij de hoek om was gegaan klapte Boromir en Faramir in elkaars handen. 'Laten we naar buiten gaan.'stelde Faramir voor en dat deden ze.Ze liepen terug naar de Anduin,pakten een steen op en verbraken de stilte in het water weer.Op dat ogenblik zag Boromir de kikker nog steeds achter de boom zitten en hij liep erop af.Hij pakte de kikker stevig vast en pakte een touwtje uit zijn broekzak wat hij in Minas Tirith had gepakt en knoopte het om de nek van de kikker en het andere eind bond hij om een steen.Hij gooide de steen in de rivier maar Faramir kon de kikker net op tijd vastgrijpen om hem van de verdrinkingsdood te redden. 'Ben je gek geworden?Heb je niet van vader geleerd om aardig te zijn tegenover dieren?' 'Ach,dat moet je gewoon niet zo zwaar opvatten,ik durf te wedden dat vader zelf genoeg dieren om het leven heeft gebracht,'zei Boromir kwaad tegen zijn broer ,en om dat te bewijzen gaan we eerst terug naar de stad.' Eenmaal bij de stad aangekomen bracht Boromir zijn broer 7-jarige broer naar de plek waar Beregond de wacht had.Het wachthuis was totaal verlaten ook verderop was er ook geen mens te zien en de broers begonnen een beetje bang te worden en gingen de straat op die ook totaal leeg was. 'Laten we maar op onze kamer gaan spelen of zoiets.'stelde Faramir voor en ze gingen op weg naar de Citadel.Onderweg kwam Boromir met de vraag wat ze zouden kunnen gaan doen op hun kamer waarop Faramir antwoordde: 'Ik weet het niet maar we verzinnen wel iets.' Op hun kamer aangekomen kon Boromir één vreselijke gedachte niet uit zijn hoofd krijgen:dat alle mensen uit de stad gevangen waren genomen door Orks,of door Aardmannen of erger zelfs,door de verschrikkelijke Uruk Hai!Hij kon zich niet meer bedwingen van de angst en sprong boven op zijn broer. 'Kom vlug,we moeten de stadsbewoners redden uit de klauwen van de Uruk Hai.' 'Rustig maar,'zei Faramir op een rustige toon ',die wezens kunnen toch nooit al onze mensen meenemen?Denk toch eens na' en ging verder met spelen met zijn soldaatjes.Boromir greep hem bij zijn broek en trok de deur open en sleurde Faramir naar buiten. 'Houd toch eens op met dat spelen,we moeten de mensen uit Minas Tirith redden.'Opeens begon Faramir hard te huilen: 'Maar ik wil met mijn soldaatjes spelen.'snikte hij. 'Daar is nu geen tijd voor,misschien zijn ze wel in gevaar.'antwoordde Boromir kwaad en liep stevig door naar de vergaderzaal van Denethor en gooide Boromir de deur van Denethors vergaderzaal open,keek er voorzichtig,zijn ogen tot spleetjes geknepen,naar binnen en snoof de muffe lucht die in het vertrek hing,op. 'Jakkes,het stinkt hier,kan vader hier niet eens een keer een werkster laten komen om hier het eens goed schoon te maken?' 'Ik weet het niet.'zuchtte Faramir en hield op met tegenstribbelen en keek naar de muur aan de westkant van het vertrek en zag allerlei schilderijen hangen en waar er niet één van zijn vader tussenhing.Die had gezegd dat al die schilderijen nog eens weg moesten en dat daar de prenten van de stadhouders van Minas Tirith moesten komen te hangen,maar blijkbaar had Denethor nog geen tijd gehad. Overal hingen spinnenwebben maar een levende ziel was nergens te bekennen.Maar ook in de vergaderzaal waren de mensen blijkbaar niet.Hier was niemand behalve de twee broers,totdat...
Kreunlin:Nou dat was dan het eerste hoofdstuk,wat vonden jullie ervan,toch zeker wel een review waard hè? Mirdor:Natuurlijk Kreunlin,het was hartstikke goed geschreven. Kreunlin:Bedankt Mirdor,en wat vond jij ervan Ichiro? Mirdor:Dat zou je toch moeten weten. *fluistert iets in het oor van de schrijver* Kreunlin:*begint hard te lachen* Ichiro:Jaja ik weet wat jullie willen zeggen... Kreunlin:Ja,je bent een puber! Ichiro:*word nog bozer en draait zich verder naar de hoek toe*