Dit is dus het verhaal van LivelyStevens het gaat er eigenlijk over dat Lindsay en Danny elkaar anders ontmoeten dan op het werk. En lees maar verder als je wil weten wat er gaat gebeuren.

Lindsay Monroe houdt van New York City. In de vijf maanden dat ze hier was, heft ze grote veranderingen in haar leven gemaakt. Ze was heel toegewijd aan haar werk en het verschil dat ze maakte in de wereld. De mensen met wie ze werkte verwelkomde haar als familie. De toewijding en creativiteit dat ze in haar werk stopte was niet te stoppen. En, natuurlijk het was een leuke baan, maar ze kon de dankbaarheid aflezen van de gezichten om haar heen. Elke dag was verschillend, niks was gewoon en ging hetzelfde en ze was trots op wat ze deed. De zon scheen en vandaag beloofde ze om net zo blij te zijn als haar vorige.

Hij wist niet of hij iets gedaan had deze morgen om dit soort behandeling te verdienen, maar Danny Messer zat op een bank van een middelbare school te wachten om met het schoolhoofd te praten. Natuurlijk heeft hij vaker in zo'n situatie gezeten, maar dat was meer dan twintig jaar geleden. En toch, hier was hij in zijn begin dertigste te wachten op het schoolhoofd.

Rondkijkend, zag hij hoe sommige dingen nooit veranderden. Er was een oudere vrouw die zat achter een grote houten bureau waar een bordje met secretariaat op stond. Ze zag eruit of ze iemand zijn oma was. Zij had hem 'dear' genoemd toen hij het kantoor binnenliep. Ze was op dit moment een pleister op een jong jongetjes vinger te doen en hem proberen te kalmeren. Hij was van het klimrek gevallen.

Hij zat op zijn stoel met zijn uitrusting tussen zijn voeten en zijn hoofd leunend tegen de muur achter zich. Zijn zwetende handen wrijvend aan zijn broekspijpen probeerde hij te bedenken wat hem eigenlijk hier in de eerste plaats had gebracht.

Hij had heel de morgen op Mac zijn zenuwen gewerkt op welke manier dan ook. Danny was tien minuten te laat op werk om alleen maar uit te vinden dat hij Hawkes had moet ontmoeten op een crimescene in niet in het lab had hoeven komen. Hij probeerde uit te leggen dat hij nooit dat bericht had gekregen maar het had niet gewerkt. Mac had Stella naar de crimescene gestuurd toen Hawkes had gebeld om te vertellen dat Danny niet gekomen was. Mac had een adres opgeschreven en gaf het aan Danny en vertelde hem om zich bij het schoolhoofd kantoor te melden.

Hij zat op de bank uit te vogelen wat hij zou veranderen als hij dat zou kunnen, maar het hielp niet. Niks kon er iets aan doen om te veranderen waar hij nu was, dus focuste hij zich op de vloer en begon hij de tegels te tellen. Hij lachte naar zichzelf, de vloertegels tellen was hoe hij zijn tijd bestede toen hij jonger was en moest wachten op de schoolhoofd of zijn moeder die hem van school moest komen halen. Er waren 42 vloertegels op zijn oude school.

Lindsay keek naar het bewijs bij de laatste crimescene en probeerde het verhaal in haar hoofd af te laten spelen. Ze wist dat de dingen een chaos zouden zijn in ongeveer 10 minuten als de andere onderzoeker hier was en de vragen zouden beginnen. Om haar heen kijkend naar de crimescene zag ze voetsporen, stofjes, een briefje en een paar vingerafdrukken. Ze wist dat elk van datgene een stukje van het verhaal vertelde, nu moest het alleen nog uitgevonden worden.

"detective Messer?" de secretaire riep

"ja mevrouw?" hij stond op en antwoorden hetzelfde als hij vroeger had gedaan.

"meneer Dozier zal je nu zien" ze wees naar een deur dat naar een andere kantoor leed.

"Dank u." Hij draaide om door de deur te gaan waar ze naar had gewezen, wachtend alleen lang genoeg om zijn aankomst aan te geven met een paar klopjes op de deur.

"Detective Messer dank u voor het komen". Hij wees naar de stoelen om te gaan zitten. " Ik hoop dat het niet zo'n gedoe was om hier te komen?"

" Nee meneer." Zijn benen stuiterend van de nervositeit van de omgeving waar hij nu in was.

"We hebben een gevorderde 3e klas in scheikunde en wiskunde, de docent gebruikt het echte leven om haar lessen te geven. Zij zijn de laatste paar weken bezig geweest met het bestuderen van crimescènes. Ze heeft ze al eerder een deel over honkbal geleerd voordat ze haar huidige onderwerp deed. Het was geweldige en de kinderen hielden er van." Hij wachtte even weg in zijn gedachten. " Echter, ze zijn aan het eind van hun studie en ze wilden graag laten zien wat ze kunnen. De docent verzoeke voor een NYPD crimescene onderzoeker om te komen." Hij stopte weer even zodat hij iets kon op schijven op een geel plakblaadje, dan plakte hij het op een plattegrond van de school en gaf het aan Danny.

Terwijl Danny een blik werkt op het papier dat aan hem overhandigd was, pakt meneer Dozier de telefoon en belt een nummer. "goedemorgen… nou oke bijna middag. Ik heb detective Messer hier van het crime lab ik stuur hem jouw kant op.. hij zal er zo zijn". Na een paar woorden hingen hij op. Danny pakte zijn uitrusting nadat hij handen had geschud met de man en ging de gang op om het klaslokaal te vinden.

Terwijl Danny de kaart volgt kan hij vertellen dat het maar een paar deuren verder is. Hij keek nog een laatste keer naar de kaart en een bel in de gang ging. De deuren gingen open en leerlingen kwamen de gang op. Hij was gewend om tussen de mensen om straat te zijn en soms zelfs bij de crime scènes, maar hij niet gewend om de langste te zijn, helemaal niet als Flack om hem heen loopt maar vandaag was hij de langste.

Langzaam lopend naar de zijkant van de gang en naar het klaslokaal waar hij moest zijn. Hij stapte in de doorgang om de chaos te bekijken. Kinderen passeerde hem elke paar seconden om het klaslokaal in te gaan.

"Detective Messer?" Een overtuigende stem vroeg dat achter hem.

Hij draaide zich om en zag een vrouw van zijn leeftijd achter een bureau staan met een lab jas aan. Ze keek naar haar bureau en was iets aan het lezen. Ze moest hem wel gezien hebben in haar ooghoeken. Ze was niet wat hij verwachte, eigenlijk was ze helemaal niet de oude scheikunde nerd die hij verwachte. Ze was eigenlijk wel heel leuk, en in een scheikunde lab, leek ze net alsof ze op het lab zo werken en niet op een middelbare school.

"Dat ben ik, Danny Messer. Hoe gaat het met je?" Hij liep naar waar zij stond en hield zijn hand uit. Uiteindelijk keek ze op van haar bureau en liep naar hem toe, ze bekeek hem van hoofd tot tenen. Een vraagbare uitdrukking op haar gezicht.

Hij keek naar zichzelf zijn hand uithoudend om te zien waar zij naar keek. "Wat iets verkeerd?"

Ze was huiverig in haar antwoord. " Je bent niet wat ik verwachte, helemaal niet wat ik verwachte." Ze was nog steeds naar hem aan het kijken bijna aan het staren.

Hij lachte een klein beetje. "Oke, wat had je verwacht dan?"

Ze keek hem in de ogen, "overhemd, stropdas, donker pak." Ze bekeek hem nog eens, "helemaal geen shirt, spijkerbroek en Cons." Nog een laatste keer kijkend draaide ze zich om naar haar leerlingen.

Danny relaxte een beetje en lachte nog een keer. "uhm ja de overhemd en stopdas en pak is mijn baas. Op de 1 of andere manier heb ik heb bereikt om op zijn slechte kant te komen vanmorgen dus hier ben ik dan." Hij zette zijn bril recht op zijn neus.

"Dus dit is eigenlijk niet waar je zou willen zijn?" Ze plaagde, leunend tegen haar bureau terwijl ze een hand op haar heup had. Dan ging de bel. "ooh gered bij de bel." Ze draaide zich om naar haar leerlingen. "hallo iedereen ga alsjebliefd zitten."

Ze keek terug naar Danny, wie naar de zijkand van het lokaal liep en ze volgde hem. " Waar zijn mijn hersens, ik ben Lindsay Monroe." Ze schudde zijn hand en ging terug naar het beginnen van haar klas.

Dit was hoofdstuk 1 wat ik vertaald heb. Hoofdstuk 2 heb ik ook al bijna klaar, verder zal het denk ik pas volgende week komen want ik heb toetsweek.