Hoofdstuk 1: Proloog
Zeven jaar eerder:
'Pak me dan papa!' roep ik als papa en ik tikkertje spelen in het grasveld. 'Hihihi je kan me toch niet pakken!'
Na een paar minuten rennen struikel ik en val op mijn knieën neer. Ik barst in tranen uit als papa naar me toe rent en vraagt of het goed gaat. 'Amber? Gaat het goed?' vraagt mijn vader in paniek.
'I-ik ben gevallen…' zeg ik huilerig. 'het doet zo een pijn!'
'Laat het papa dan eens zien?'
Huilend laat ik zien waar ik ben gevallen. Papa onderzoekt het plekje en zegt: 'Dat is een blauwe plek, die blijft er voor een paar weken denk ik.'
Mijn tranen stoppen en er komt een sluw lachje op mijn gezicht en ik doe het trucje dat ik van mijn vriendjes en vriendinnetjes heb geleerd. Ik laat mijn hart voor 5 seconden stilstaan en val "dood" neer. Papa is nu nog paniekeriger omdat hij denkt dat ik dood ben wat ik technisch gezien ook ben. Dan adem ik weer en wordt papa opgelucht.
'Amber Kalia Scott, jongedame laat mij nooit meer zo schrikken begrepen?!' zegt papa met een boze toon. Een schuldgevoel kruipt op en ik verontschuldig me meteen.
'Sorry papa, ik zal het nooit meer doen maar ik heb het van Nina en Chip geleerd!'
'Kom hier,' zegt papa terwijl hij zijn handen naar me uitstrekt. Ik val in zijn zweterige olijfkleurige armen. Best grappig dat papa donkere haren heeft en donkeren ogen, terwijl ik rood haar heb en groene ogen; misschien komt dat door mama maar ik heb haar nooit gekend, nooit gezien zelfs.
'Kom Amber, het is bedtijd,' zegt Papa terwijl hij me naar huis draagt, ik klem mijn handen vast aan zijn witte overhemd.
Als we thuis zijn stopt papa me in bed en ga ik slapen. Na een paar uur wordt ik wakker en ren ik naar beneden waar papa zit. 'Amber wat doe je nog zo laat beneden? Het is allang bedtijd!'
'Ja maar papa boven zit een spook en ik ben zo bang,' zeg ik.
'Amber hoe vaak heb ik je al gezegd: Spoken bestaan niet, kom ik doe je weer terug in bed.'
Als papa me weer in bed stopt zegt hij welterusten. Ik zeg welterusten terug.
Zeven jaar later….
Het moment is aangekomen waar Taida Choker de namen uit de bollen kiest voor de vierenzeventigste Hongerspelen. Ze doet er heel lang over om en naam te kiezen maar als ze er een heeft gekozen leest ze de naam meteen voor: Amber Kalia Scott. Hoe kon dit nou gebeuren? Tussen al die namen zat ik er maar een keer in. Ik zou niet moeten weten hoe ik tegen de drieëntwintig medetributen moet vechten. Voor ik het weet ben ik gescheiden van mijn familie en sta ik in de grote arena.
Dat is dan het eerste hoofdstuk online! Best een korte proloog maar de volgende hoofdstukken zijn veel langer.
Reviewers krijgen een gratis spook uit Ambers kamer :)