Autor: The Half Mad Muggle
Link do oryginału: s/7330946/1/Thank_You
Zgoda: Ja i moje szczęście, to trzeci fick, który tłumaczę, a zarazem kolejny, którego autor nie odpowiada na wiadomość XD Ale czekam, mam nadzieję, jeszcze dostać tą zgodę.
„Znajdź Severusa. Przyprowadź go do mnie"
Powinien był wiedzieć, że on będzie chciał tutaj wrócić - po dwudziestu latach przyjaźni to nadal było jego ulubione miejsce, i to było normalne, powrót do znajomego miejsca, kiedy miał kłopoty. Sylwetka mężczyzny nadal siedziała ze skrzyżowanymi nogami na brzegu rzeki, wpatrując się w coś w wodzie. Jego twarz była spokojna i choć blada, wydawał się mieć nad sobą całkowitą kontrolę - może był w transie? Lucjusz miał zamiar to przerwać, ale on odezwał się pierwszy.
- Posłał cię, żebyś mnie znalazł, czyż nie?
- Tak, Severusie, zrobił to. I nie mam pojęcia, dlaczego sam cię nie wezwał, tylko kazał mnie cię znaleźć - mruknął cicho Lucjusz Malfoy, zbliżając się do Severusa. - Dlaczego tu jesteś? Dlaczego nie walczysz?
- Ponieważ nie jestem wojownikiem. Jestem szpiegiem. Czego ode mnie oczekujesz? Iść do walki, gdy są tam setki uczniów i nauczycieli, którzy chcą mnie widzieć martwego? Nie sądzę. To już jest koniec - odpowiedział Severus, odwracając się twarzą do Lucjusza. - A dlaczego ty nie walczysz?
- Byłem z Panem. - Twarz Lucjusza wyglądała, jakby był nawiedzony, torturowany, albo i dręczony. - Powinienem tam iść znaleźć Draco. Jego matka martwi się o niego.
To było niedopowiedzenie. Severus wstał.
- Nie widziałem go po tym, jak został wyrzucony ze szkoły. Byłem tutaj od tej chwili. On jest inteligentnym dzieciakiem, Lucjuszu… Może jeszcze przeżyć. - Jego oczy pociemniały. - Czego nie można powiedzieć o innych.
- Dlaczego jesteś w takim nastroju, Severusie? Musisz zobaczyć, nasz pan zwycięży. Zabije Pottera, a wtedy my zdobędziemy naszą upragnioną chwałę. - Lucjusz wyciągnął rękę. - Czy to nie tego chcesz?
Severus odwrócił się.
- Będą ofiary. Nasz pan nie może wygrać, nie w tej chwili z prostego powodu. Będzie dążył do jego usunięcia. Myślę, że on już zdał sobie z tego sprawę, dlatego wysłał cię po mnie.
Lucjusz zmrużył oczy.
- Dlaczego chcesz teraz zatrzymać triumf Czarnego Pana? Byłeś jego szpiegiem. Pomogłeś mu obniżyć szanse drugiej strony, zabiłeś Albusa Dumbledore'a. Bez ciebie nie miałby tak mocnej i bezpiecznej pozycji. Jak teraz możesz go powstrzymać?
Severus odwrócił się i spojrzał na niego. Lucjusz Malfoy. Ojciec Draco Malfoya. Jego najlepszy przyjaciel, który był z nim już od czasów dzieciństwa, jeszcze nim przyjął znak Czarnego Pana. Przebywał z Severusem od wieków. Snape nadal pamiętał Lucjusza-chłopca, pozwalającego siedzieć Severusowi przy stole obok siebie i z nim odrabiać swoje zadania domowe. Wciąż pamiętał, jak Lucjusz przychodził mu z pomocą, kiedy sam doprowadzał Jamesa Pottera do szewskiej pasji. Wciąż pamiętał Lucjusza, który poślubił Narcyzę Black, widział ich w czarnych i białych szatach. I teraz widział Lucjusza, człowieka rozdartego przez wojnę i decyzję, które od początku należały do niego, ale to wszystko kosztowało go dużo więcej, niż mógł sobie wyobrazić, niż mógł odzyskać. I wtedy przypomniał sobie, dlaczego to zrobił - powód, dla którego poświęcił swoje życie - chciał chronić syna swojego najlepszego przyjaciela.
Być może to uczyniło go takim innym od Huncwotów, po wszystkim.
- Lucjuszu, jest coś, co musisz zrozumieć i nie jest to twoja wina. Jest pewne przeoczenie ze strony Pana, ale można to łatwo unicestwić - przerwał na chwilę. - Muszę umrzeć.
Lucjusz prawie się wzdrygnął.
- Umrzeć? Jak to? - Jego głos uwiązł się lekko. - Nie możesz, pan cię potrzebuje.
- To musi się stać i on sam to zrobi. Czy nie rozumiesz Lucjuszu? Kiedy zepchnąłem twojego syna z drogi i podniosłem różdżkę, by zabić Dumbledore'a, czy wiesz do czego doprowadziłem? Było wiele rzeczy - zabiłem, stałem się najbardziej poszukiwanym człowiekiem przez Zakon - wiele, wiele rzeczy, ale jedna przede wszystkim - stałem się właścicielem Czarnej Różdżki, Lucjuszu. Różdżka nie może należeć do Czarnego Pana, dopóki on nie pokonał mnie.
Lucjusz zamarł.
- On chcę cię zabić.
Severus odetchnął powoli.
- To dlatego wysłał cię, żebyś mnie znalazł. Dlatego właśnie poprosił, żebym przyszedł do niego. Gdy to zrobię, już nie wrócę.
Lucjusz pokręcił głową.
- Musi być inny sposób, czy on nie może cię po prostu pokonać w pojedynku?
- Dla pełnej mocy on musi triumfować na wszystkich płaszczyznach. On ma mnie zabić. Przed tym różdżka nie zdecyduje się zmienić swojego pana. To zaszczyt umrzeć za Czarnego Pana. - Jego głos nie był tak pewny, jak się tego spodziewał.
- Możesz biec - szepnął Lucjusz. - Możesz uciec.
- Mogłem. - Severus odpowiedział skinieniem głowy. - Mogłem zrobić to w noc, kiedy zabiłem Albusa Dumbledore'a. Więc nasuwa się pytanie - dlaczego ja wciąż jestem tutaj? Dlaczego nie uciekłem?
- Zawsze poświęcałeś się dla Czarnego Pana, Severusie, ale czy chcesz umrzeć za niego? - mruknął Lucjusz. - Wszyscy mówimy, że byśmy to zrobili, ale kiedy idziesz na własną śmierć, można to zrobić?
Severus milczał przez chwilę.
- Tak. Bez niej nie możemy wygrać.
Lucjusz przyglądał mu się przez dłuższą chwilkę.
- Czy to jest pożegnanie? Czy właśnie dlatego wysłał mnie?
- Możliwe. Ale to z całą pewnością jest pożegnanie. Mam nadzieję, że przeżyjesz wojnę, Lucjuszu. Znajdź Draco i Narcyzę, i żyjcie w nowym, wolnym świecie. Tylko proszę, nie bądź drugi raz tak głupi. - Uśmiechnął się lekko. - Zawsze byłeś bardzo dobrym przyjacielem, jak dla mnie. Lucjuszu, dziękuję ci za to. Bez ciebie byłbym mniej wart.
- Wzrosłeś ponad nami wszystkimi, Severusie - nie ze względu na mnie, ale dlatego, że zrobiłeś wszystko, czego on chciał. Jeśli ktoś zasługuje, by patrzeć na koniec tej wojny, to jesteś to ty. Chciałbym… - urwał i odwrócił się. - Ty lub Draco. Cieszę się, że nie muszę dokonywać wyboru.
- Ale ty to zrobiłeś, Lucjuszu. Wtedy, kiedy błagałeś Narcyzę, żeby chroniła Draco. Wtedy, kiedy prosiłeś ją, aby przyszła prosić mnie o pomoc, wiedziałeś wtedy, że nie będę w stanie odmówić. Nie ona, ale ty. Ty dokonałeś wyboru. Nie winię cię za to - nie mogłeś wybrać mnie zamiast swojego syna, a ja nigdy nie pozwoliłbym na to - po tym wszystkim, to nadal jest mój chrześniak.
Lucjusz odwrócił się nagle.
- To jest moja wina. Byłem na tyle głupi, żeby przeciągnąć Draco na tą stronę i teraz stracę zarówno mojego syna, jak i najlepszego przyjaciela. Po prostu myślałem, że nie mam nic do stracenia.
Severus przyjrzał się jego postaci. Blond włosy i ramiona, które opadły teraz z porażką.
- Jesteśmy w stanie wojny, Lucjuszu. Cieszę się, że zginę z rąk Czarnego Pana, a nie z jednego z Zakonu, bo ci poniżyliby mnie. Chciałbym prosić, żebyś nie myślał dalej o tym. Tak miało być i to nie była twoja wina. Czarny Pan zawsze planował użyć kogoś w Hogwarcie i to od początku miałem być ja. Draco był jakby rezerwą, a Czarny Pan po prostu używał jego i twojego błędu w Departamencie Tajemnic, żeby zmotywować zarówno ciebie, jak i Narcyzę. To jest jego wina, i Draco miał się za kogoś ważnego, ale ja powinienem był to widzieć. Powinienem poinformować go inaczej.
Lucjusz spojrzał na swojego najlepszego przyjaciela, i coś nieznanego zabłysnęło w jego oczach.
- Będę za tobą tęsknił.
Severus prawie się uśmiechnął.
- Dziękuję. Szkoda, że byliśmy tak daleko od siebie przez te ostatnie lata.
- Zawsze będziesz moim najbliższym przyjacielem, Severusie. Nigdy nie zapomnę czasu, jaki spędziliśmy w Hogwarcie. Nauczyłeś mnie lepiej, niż myślałem, że Książę Półkrwi mógłby to kiedykolwiek zrobić.
Severus uśmiechnął się, słysząc swój pseudonim z dzieciństwa.
- Ach, Księciu Slytherinu, byliśmy lepsi od wszystkich wokoło. - Zatrzymał się. - Myślę, że powinienem już pójść. On będzie się zastanawiał, gdzie jestem.
Lucjusz wyciągnął rękę i chwycił za ramię Severusa.
- Dziękuję. Nigdy tego nie powiedziałem, ale dziękuję, za uratowanie życia mojego syna.
Severus zacisnął własną dłoń na dłoni Lucjusza. Przez krótkie sekundy ich palce były ze sobą powiązane.
- To była dla mnie przyjemność.
Potem puścił, podciągnął lewy rękaw i przycisnął palce do znaku. Lucjusz patrzył, jak ten deportuje się w czarnej mgle. Przełknął gulę narastającą mu w gardle.
- Dziękuję.