Zoals ze hem kende

Ze moest het toegeven. Het was wennen om Will weer om haar heen te hebben. Natuurlijk, ze was blij dat hij terug was en het gelukt was de vloek te verbreken. Maar soms kon hij onuitstaanbaar zijn.

Zoals nu.

Ze begreep niks van hem op dit moment. Het leek wel of het hem speet terug te zijn. Misschien was dat inderdaad wel zo. Elisabeth zuchtte diep en legde haar hand op haar buik.

Het zou alleen zo verdomd verkeerd uitkomen. Peinzend beet ze op haar lip. Ze had nog niet gedurfd het aan Will te vertellen, maar ze kon er niet mee wachten. De natuur zou op een gegeven haar toch wel verraden hebben. Maar ze hadden elkaar ook beloofd geen geheimen meer voor elkaar te hebben. Misschien vindt hij het wel fantastisch nieuws, een kleintje. Wat was het dan wat haar tegenhield? Om gewoon te zeggen waar het op stond? Was zij teveel veranderd? Was hij teveel veranderd? Was het William III jr. ? Of had hij haar simpelweg nooit vergeven?

Nee, dat laatste was onzin. Anders had hij haar nooit getrouwd. Had ze William III jr. nooit gehad om die 10 jaar door te komen.

"Waar denk je aan?"

Gek dat ze aan zijn stem dan weer wel gewend was. Zijn zachte, hese stem die haar altijd gerustgesteld had. Gezegd had dat hij van haar hield.

Ze draaide zich om en keek hem aan. Daar had je het weer, die schuchtere blik waarover ze zich zorgen maakte, waarvan ze geen hoogte kon krijgen.

"Niets" antwoordde ze met een dappere glimlach.

"Echt niet?"

Stilte.

Hij kende haar te goed. Wist nog steeds door haar maniertjes heen te prikken. Oh God.

"Nee."

"Oh."

Weer een stilte.

Ze haalde diep adem en besloot door te zetten. "Ben je wel gelukkig, Will?"

Even leek hij verbaasd. "Ja. Jij?"

Ah, wou hij het zo spelen! "Ja."

"Ik geloof er niks van." klonk het zacht. Nu was Elisabeth verbaasd. "Ik had je dit niet aan mogen doen." vervolgde hij.

Ho, wacht even.

"Je hebt het toch niet over onze William?", maar voordat ze was uitgesproken, zag ze het al aan zijn zijn gezicht.

"Ik had er moeten zijn, Liz."

"Will,..."

"Hoe kan een man nu van zijn vrouw vragen om 10 jaar te wachten?"

"Will, hij houdt van je."

"Ik weet het. Maar hij heeft zoveel gemist. Ik heb zoveel gemist."

Oh, God. Geen heimwee naar zee. Geen ander. Geen geheime avonturen. Meneer voelde zich schuldig.

Elisabeth wist niet of ze van opluchting moest lachen of huilen. Daarom besloot ze kwaad te worden. "Hij houdt van je! En jij van hem, dat is duidelijk voor iedereen!"

"Ik hou ook van hem!" Will werd nu ook kwaad. "Maar dat veranderd niks!"

Ze viel stil. "Ik was er niet, Elisabeth. Ik mistte alles was belangrijk was. Dat je het gered hebt..."

"Wij hebben het gered, Will"

Hij schudde zijn hoofd.

"Will, je hebt niks gemist!" en ze ging vlug door voor hij haar kon onderbreken. "William blijft geen enigs kind, als het aan mij ligt. Ik heb dat zelf altijd gehaat." Met een bloos wendde ze haar gezicht af. Ze had niet verwacht hem het nieuws op deze manier te vertellen.

"Deze keer ben je er wel bij, Will."

Will's hoofd schoot omhoog.

Ze pakte zijn hand en hield die tegen haar buik. "Als je het niet erg vindt tenminste."

Hij keek haar verbluft aan. "Elizabeth...ik..."

Maar voor ze kon reageren was hij bij haar en was gevangen in een hartstochtelijke zoen, vol van beloften, kracht en liefde.

Dat was Will.

Zoals ze hem kende.