Hallo Allemaal!
Zoals sommige mensen weten die ook 1,5 jaar geleden al fanfiction lazen ben ik TMLM. Oftewel, Tanja.

1,5 jaar geleden [ofzo ben ik begonnen met een verhaal maar die heb ik niet afgemaakt. Minstens een jaar lang heb ik niet geschreven maar nu ben ik weer begonnen.
Hieronder kan je het resultaat lezen. Het is gebaseerd na het 7de boek van HP maar veel dingen over Harry Potter komen er niet in voor, alleen de omgeving en de wereld.
Ik moet erbij vertellen dat ik dit eigenlijk samen schrijf met White LG. Hij schrijft een verhaal over William Revenus en dit is daarop gebaseerd. Vanaf William Revenus H10 lopen de verhaallijnen samen.
Hij schrijft vanuit het oogpunt van William en ik vanuit het oogpunt van.. Nou je leest het hieronder wel.
Maar leuk is het natuurlijk om het verhaal van William erbij te lezen: -- Dat is de link.
Misschien worden de 2 verhalen nog wel in 1 bestand gezet maar daar moeten we het nog even overeens worden.

Nou have fun en het zou plezierig zijn als jullie zouden reviewen want dan weet ik of mijn schrijfstijl voor of achteruit is gegaan in die 1,5 jaar!

Liefs, Tanja

Het is koud. Koud, zo koud dat je ervan gaat bibberen. Voor het eerst sinds dat jaar dat ik dit werk doe heb ik het koud. Herfst heb ik al een keer meegemaakt net zoals winter, lente en de zomer. Maar deze herfst is kouder dan.. Dan alle 16 herfsten die ik heb meegemaakt. Nou ja alle. Ik bedoel degene die ik me kan herinneren. De eerste 10 in ieder geval niet want toen was ik nog zo jong..

Maar daar gaat het helemaal niet om! Het is hier in ieder geval koud. Ik zit hier achter een huis op een steen en het regent. Natuurlijk waait het niet zo heel hard en is de wind niet zo koud maar toch op de een of andere manier heb ik koude rillingen. Alsof, alsof er iets gaat gebeuren!
Nou ja, het is echt niet normaal ik heb nou al 2 dagen geen verlof gehad. Oke 2 dagen zijn eigenlijk niet zoveel maar 2 dagen achter elkaar! Ik doe dit niet voor mijn lol hoor!

2 dagen geleden kon ik nog heerlijk naar mijn geliefde broertje luisteren.

'Lindaaaaaaaa, lindaaaaaaaaa! Kom kom! Bal spelen?! Lindaa?' 'Ow sorry lieverd maar Linda moet weer aan het werk'. Mijn broertje kijkt me een beetje sip aan en het liefst zou ik niet weg gaan. Ik zou bij hem willen blijven in het warme gezellige kleine huisje van mijn moeder. Ik zou ze beide willen omarmen en knuffelen en nooit meer bij ze weg willen gaan. Maar de plicht roept. Ik ben niet gewoon Linda. Nee dat is niet eens mijn echte naam, het is een geruststellende naam maar het liefste ontken ik niet wat ik ben. Wat ik wil, wat ik doe. Ik ben Sevictora Lindora Flarobulus del Mundo. Niemand meer en niemand minder.

Maar mijn lieve broertje van 3 kent mij gewoon als Linda, net zoals alle mensen op Zweinstein. Zelfs de alwetende Professor Perkamentus kent mij als Linda del Mundo. Misschien heeft hij ooit een vermoeden gehad maar het is niet voor zijn oren bestemd. Je vraagt niet naar de naam del Mundo. Je neemt het aan meer niet. Het mysterie heeft nog niemand opgelost en niemand uit onze familie heeft het ooit aan iemand anders verteld.
Del Mundo gaat over van moeder op dochter. Mijn lieve broertje die nu voor me staat krijgt dus een hele normale achternaam, de achternaam van mijn vader. Abkoudde. Tombloro Garfield Stefano Abkoudde heet hij. Nou ja, we noemen hem gewoon Tommetje hoor!
Als ik het zo zie is hij het zat dat ik zo na zit te denken, hij ziet mijn bruine ogen in de verte staren en begint dus maar aan mijn been omhoog te klimmen. Dus ik til hem op, probeer hem een zoen te geven op zijn voorhoofd maar hij trekt verontwaardigd zijn gezicht terug. 'Kus Linda!' en hij tuit zijn lippen. 'Oke kleine deugniet, beloof je dat je lief zult zijn tegen mama?' Tommetje kijkt me aan met zijn lieve schijnheilige gezichtje, en knikt.
Ik geef hem een zoen op zijn getuite lippen en voel me leeg. Ik moet weer weg voor weet ik veel hoelang ik hem niet meer zal zien. Dan zet ik Tom neer en loop naar de trap.
'Maaaaaaam! Ik moet weg!' mijn moeder komt aangesneld. Ze kijkt bezorgt maar zegt niet zoveel.
'Doeg mam, pas goed op jezelf alsjeblieft' Ik omhels haar geef haar een zoen en loop naar de deur.
Het enige wat mijn moeder nog zegt is: 'Sevictora, Hou humor in de wind mijn kind.'

2 dagen geleden. Weetje, eigenlijk is dat nog helemaal niet zo lang. Eerlijk gezegd best wel kort! Gelukkig maar. Weetje, die regen is eigenlijk best wel grappig water.. Als je lucht hebt kan je er niks mee, water en lucht twee dingen die je kan combineren maar elkaar niet kunnen opheffen terwijl je met water vuur uit kan maken net zoals dat kan met lucht.

Wat mooi. Die vier, water, lucht, vuur en.. en.. aarde.
Tja er ontbreekt er een. Maar wat zit ik nou te bazelen. Ik moet opletten!
Oke, dit is heel saai. Ik ben het echt even zat. Dus bekijk het maar ik ga wat anders doen.
Mijn grootste hobby is vliegen. Ja en niet met een bezemsteel nee, gewoon spring de lucht in en laat jezelf op die heerlijke lucht bewegen. Het is heerlijk maar je moet oppassen, mensen kunnen je zo zien dus je moet altijd of 's nachts vliegen of onzichtbaar vliegen.

Maar nu kan het zichtbaar dus ik sta op. Zet een stap naar voren en ga op de steen waar ik toenet op heb gezeten staan. Een keer springen is voldoende om de lucht in te komen. De rest doe ik met mijn gedachten.
Makkelijk is het niet hoor vliegen, ik heb het moeten leren. Nou ja, ik heb het voornamelijk van mijn moeder geleerd net zoals jonge vogeltjes dat leren van hun moeder.
Maar dat doet er verder niet toe.
Het is heerlijk om te vliegen ik ga hoger en zweef boven het huisje uit. Het is rustig om mij heen.
Totdat ik wat hoor een deur. SHIT EEN DEUR! O nee niet nu! Ik zit hier nu al 2 dagen en dan moet hij NU besluiten om in beweging te komen? Had hij niet wat luier kunnen zijn en koffie kunnen lurken?

Trouwens koffie dat zou ik nu ook best wel lusten. Nee niet aan denken! Waag het niet Sev!
Ondertussen doe ik verwarde pogingen om naar beneden te komen.
Dat is ook gewoon het hele probleem van vliegen, als ik in een gaos zit [zoals nu kan ik niet meer goed landen.
Schok schok schok. Links rechts beneden NEEEEEEEE niet te snel. Oke rustig rustig rustig.
Shit schoorsteen. Oke rustig! Nee hij loopt weg! RUSTIG SEV. Pfoe eindelijk geland. Oke shit, waar is Will nu heen. Oke rustig aan ik moet eerst wat uitleggen over Will.

Eigenlijk heet hij William Revenus. Maar ik vind William zo'n stomme naam dat ik er maar gewoon Will of Revenus van heb gemaakt. Hij is mijn doelwit, hij is de reden waarom ik daar zat hij is de reden waarom ik daar al TWEE dagen zat! Maar goed ik doe het graag. Ik bescherm hem, observeer hem. Ken hem, snap hem. In ieder geval daar ben ik mee bezig.
Maar de bedoeling nu is om hem te volgen. Gelukkig ben ik nog wel zo slim geweest om een onzichtbare tracé op hem aan te brengen om hem te volgen. Als je heel goed kijkt zie je op de grijze straatstenen heel klein een lijntje van parelmoer. De woorden koffiekoffiekoffie.. en zo door achter elkaar aan. Onopvallend want áls iemand mijn spreuk al uitvogelt zou hij denken dat het een grap was.

Geniaal niet! Het is niet moeilijk om Will te volgen, hij verbergt zijn gezicht door naar beneden te kijken maar aan zijn manier van lopen zie ik dat hij somber is.
Somber omdat hij alleen is, somber omdat Carlo dood is, somber omdat Olivander weg is.
Will loopt over de wegisweg, schichtig om zich heen kijkend maar wel zo dat bijna niemand het opvalt. Het was zelfs mij bijna niet opgevallen.

Na een tijdje loopt hij de Biebisweg in. Snel verwissel ik met een korte draai mijn grijze outfit voor een parelmoer gewaad waarvan mijn capuchon zo groot is dat het mijn ogen verbergt.
Ik zorg ervoor dat ik niet zo opvallend ben dus loop net een iets andere kant uit dan Will.
Hij praat met de receptioniste en loopt naar een afdeling boeken. Zo te zien naar de kant van boeken over Feniksen. Opeens krijg ik een helder moment.

Feniks en vuur, perkamentus en een feniks. Ik weet wat hij nodig heeft! Heel zachtjes sla ik mijn hand om een kleine windvlaag. Ik fluister hem wat in en blaas hem richting Will.
Hij doet PRECIES wat ik wil! Van binnenuit begin ik te juigen. Ik zie zijn opgeluchte gezicht als hij het goede boek heeft gepakt. Zo weer een goede taak gedaan! Nu alleen nog even dat spoortje magie uitwissen. Ze mogen dit niet weten, nooit. Want anders dan. Oke om het kort te zeggen, dan is het met het geslacht del Mundo gedaan. En dat mag niet het staat in de profetieën er moet nog zoveel gebeuren.

Maar dat is zorg voor later. Ik pak mijn 27,7 cm lange toverstok en maak een paar kleine strakke bewegingen. Ik keer mijn toverstok op mezelf mompel wat en voel even een pijnscheut in mijn lichaam trekken.
Dan kijk ik naar mijn linkerpols en recht onder mijn duim op mijn pols zit een klein horizontaal zwart streepje, heel dun, 1 cm lang. Die gaat nooit meer weg. Net zoals die andere 2 die erbij staan.

Dan kijk ik snel en zie dat Will weer weg is, het is ook echt nooit goed! Gelukkig zie ik een duidelijk spoor van koffie. Ik volg het spoor en als ik uit de bibliotheek ben zie ik iets verschrikkelijks.
Het spoor is opeens opgehouden! Ik ben bang, straks heb ik mijn opdracht verknald.

Maar dan hoor ik een plof, niet hard maar ook niet zacht, ik kijk en zie een gestalte om zich heen kijken. Het is duidelijk heel duidelijk dat is Will en hij heeft iets nieuws verzonnen..

Zie het knopje go hieronder. p.s. Bedankt voor het lezen :D