Korzystam z wakacji, póki jeszcze są, a wen dostaje dziwnych odpałów. Kolejny króciutki tekścik, ot, scenka z życia na Baker Street. Na wesoło :)
Disclaimer: I don't own any characters and I don't make any pofits from writing.
Amanita phalloides
W kuchni domeną Sherlocka był stół, zwykle zawalony mikroskopem i jakimiś naczyniami o nieokreślonej zawartości. Rzadko zdarzało się, żeby detektyw krzątał się przy szafkach, o kuchence nie wspominając. Owszem, sporadycznie Sherlock nawet gotował, ale był to raczej niecodzienny widok.
Dlatego też John zamarł w niedowierzaniu na progu, gdy wrócił do domu i zajrzał do kuchni. Wszystkie cztery palniki zastawione były garnkami, a Sherlock stał nad nimi i zerkając na zegarek mieszał zawartość. W całym pomieszczeniu dodatkowo unosił się apetyczny zapach grzybów,
- Zupa grzybowa? - zainteresował się John. - Umieram z głodu, kiedy skończysz?
- Jeszcze dwie minuty i szesnaście sekund - odpowiedział Sherlock nieobecnym tonem i po kolei zamieszał zupy, każdą osobną łyżką. John uniósł w zdziwieniu brwi, ale o nic nie zapytał, tylko wyszedł do łazienki. Gdy wrócił, na stole stał głęboki talerz z nalaną zupą, a przy kuchence cztery kubki z łyżeczkami.
- Co ty robisz? - tym razem John musiał zapytać.
- Zupę - odparł enigmatycznie Sherlock. - Ta jest dla ciebie.
- Dzięki. - John postanowił nie skomentować faktu, że jego współlokator zwykle nie gotował. Był głodny i przede wszystkim zamierzał zjeść. - A ty nie jesz?
- Za chwilę, najpierw muszę coś sprawdzić - odparł detektyw, a John widział jego podekscytowanie. - Nalej mi po trochu z każdego garnka do kubków, tak, żebym nie wiedział, co jest co. Nie zamień łyżek i broń Boże nie przestawiaj garnków. Zapamiętaj, co jest w którym kubku, to bardzo ważne - oświadczył detektyw i obrócił się twarzą do ściany. - Już? Nalałeś?
- Nie. - John otrząsnął się ze zdziwienia i sięgnął po niebieski kubek i łyżkę z najbliższego garnka.
- No już? - niecierpliwił się Sherlock, bębniąc palcami o ścianę.
- Chwila!
- Już?
- Tak, proszę.
Sherlock obrócił się podskokiem i sięgnął po pierwszy kubeczek. Wziął łyżeczkę i skosztował zawartość. Posmakował przez moment, a potem odstawił na blat. John patrzył ze zdziwieniem, jak Sherlock z półprzymkniętymi oczami kolejno próbuje zupy.
- Eksperymentujesz z przyprawami? - zapytał John, siadając przy stole i sięgając po swoją zupę. - Całkiem nieźle ci to wyszło - przyznał po spróbowaniu.
Sherlock zignorował komplement, zajęty hipnotyzowaniem kubków i mamrotaniem do siebie. Dosłownie liznął czubek łyżeczki z zielonego kubka i powiedział głośniej.
- To musi być agaricus.
Następnie wziął biały we wzorki i odstawił, mrucząc "xerocomus".
- A to... Czyżby...? - zastanawiał się głośno. - John, z którego to garnka?
- Tego z tyłu po lewej - odparł doktor. - Co ty właściwie robisz?
- Usiłuję stwierdzić, czy da się rozróżnić grzyby po smaku - wyjaśnił łaskawie Sherlock. - Cholera, więc tamto musiał być amanita phalloides.
- Co?
- Muchomor sromotnikowy - mruknął obojętnie detektyw i pochylił się nad czwartym kubkiem, wąchając jego zawartość. John natomiast wypluł zupę, którą akurat miał w ustach, gdy tylko dotarło do niego, co właśnie usłyszał.
- Chryste, ugotowałeś sromotniki?! - zawołał. - To CO ja jem?
- Spokojnie, ty masz pieczarkową. A co jest w żółtym?
- Zupa ze sromotników... Boże, kogo chciałeś otruć? - wyrzucił z siebie John, nadal zbyt zaszokowany.
- Nikogo nie chcę otruć. Chcę tylko sprawdzić, czy dochodząca kucharka Sulllivanów mówiła prawdę, gdy zarzekała się, że zupa smakowała normalnie - wytłumaczył niecierpliwie Sherlock. John w osłupieniu patrzył, jak detektyw zalewa gorącą wodą ćwierć szklanki soli, a potem wypija duszkiem i wychodzi do łazienki. Korzystając z okazji, doktor wylał zawartość swojego talerza do zlewu. Jakoś nie miał do Sherlocka tyle zaufania, by mieć stuprocentową pewność, że nie jadł właśnie trującej zupy.
Sherlock wrócił po chwili z załzawionymi oczami i pochlapaną wodą koszulą. Sądząc z wyglądu, właśnie oglądał swój żołądek od drugiej strony, ale nie sprawiał wrażenia, jakby go to bardzo obchodziło. Wręcz przeciwnie, był pobudzony i zadowolony.
- Profilaktyka - uśmiechnął się. - Test pomyślny, kucharka miała prawo się pomylić - oświadczył, po czym wylał dwa garnki, a zawartość pozostałych dwóch połączył w jednym. Nalał sobie pełną miskę i dopiero wtedy zauważył, że miska Johna jest pusta. - Co jest, nie pasuje ci?
- Nie, całkiem dobre, ale...
- Tak? - Sherlock spojrzał na niego z oczekiwaniem i urazą.
- Nic, tylko amanita phalloides.
- Był jeszcze paxillus involutus - rzucił beztrosko Sherlock, zajadając zupę. - W sumie szkoda, że wylałem, mogłem poczęstować Mycrofta albo Andersona.
John wolał nie wnikać, czym owo paxillus involutus było.
KONIEC
Paxillus involutus – krowiak podwinięty, grzyb trujący
Amanita phalloides – muchomor sromotnikowy
Agaricus – pieczarka
Xerocomus - podgrzybek