All rights to j.k
Jaar 4. Victor en Hermelien gaan samen naar het bal. Halverwege krijgen Ronald en Hermelien ruzie om Victor wat gebeurd er die avond?
Hoofdstuk 1
Ron en Harry rende snel de trap op. 'Ga weg! Jullie hebben alles verknald' Schreeuwde Hermelien Ronald en Harry kwaad na. Halverwege de trap keek Ronald nog schuldig terug naar Hermelien maar die had hen de rug al toegekeerd. En Ronald liep maar snel verder. Toen Ronald en Harry uit het zicht waren ging Hermelien snikkend op de trap zitten. En ze gooide haar hoge hakken uit. 'is ger iets?' vroeg Victor dit nét kwam aan lopen. 'Nee hoor ik denk dat ik gewoon even alleen moet zijn. sorry dat deze avond zo eindigd. ' Antwoordde Hermelien terwijl ze de tranen weg beet. Victor kuste haar hand. 'Ik gad een geweldige gavond.' Zei hij daarna met een glimlach op zijn gezicht. En liep weg.
'hij zou het toch niet begrijpen…'
Hermelien rende de gang op. Met haar hoge hakken in haar handen. Haar mascara droop van haar gezicht.
Hoe kon Ronald dat nou zeggen? Hij was toch haar beste vriend? Victor is de vijand niet! Ze rende naar buiten weg van de drukke muziek en pratende mensen. Bij de fontein bleef ze staan. Haar voeten deden zeer van de hakken. En waarvoor? De bedoeling was dat Ronald jaloers zou zijn niet dat hij haar zou haten! Al die moeite voor niets! Niemand gaf om haar! Ze wilde huilen en nooit meer stoppen. Zwarte vlekken drupten op haar lange roze jurk. Het was ijskoud buiten. Maar alles was beter dan binnen zitten. Ze voelde het kippen vel op haar arm en haar tranen voelde ook al waren ze dat niet, bevroren aan.
Ineens voelde ze een warme hand op haar schouder. 'Zou het Ronald zijn om te zeggen dat het hem speet?' even voelde Hermelien zich weer vrolijk. Maar toen ze omkeek. Keek ze niet in de bekende donker groene ogen van Ronald. Maar in de mooie helder grijze ogen van DRACO! 'Dit vrolijkt je zeker op hé? De modderbloed die zit te janken.' snauwde Hermelien en ze draaide haar blik naar de grond. Draco keek om zich heen. 'Tuurlijk niet.' Zei hij onverwacht. 'ik weet dat ik soms nou ja, meestal rond uit bot ben. Maar Mag ik ernaast komen zitten?' vroeg Draco beleefd. Hermelien knikte maar hield haar blik nog steeds strak naar de grond. 'Heb je het niet koud?' zei Draco terwijl hij naast haar ging zitten. Voor het eerst in haar leven hoorde Hermelien iets aardigs in Draco's stem. Op de een of andere manier klonk hij vertrouwd. 'Ik had geen zin om binnen te zitten.' Antwoordde ze. En ze keek naar Draco.
Hij keek haar aan. 'Dat vroeg ik niet, ik vroeg heb je het koud vraagteken.' Grapte hij met een zorgzame lach op zijn gezicht. Hermelien kreeg voor heel even een lach op haar gezicht. 'Een beetje.'zei ze zacht. 'Dan doen we daar wat aan.' Zei hij terwijl hij zijn zwarte jasje om haar heen sloeg. 'Waarom doe je nu ineens zo aardig?' vroeg Hermelien achterdochtig terwijl ze Draco diep in zijn ogen aankeek. ' Ik, uhm..' Draco liet een beetje een zenuwachtige grinnik. 'Ik bedoel het niet altijd zo…' Kwam uiteindelijk uit zijn mond 'Waarom zeg je het dan? En waarom zit je hier?' Draco ging niet in op de eerste vraag. ' ik kwam hierheen omdat,' hij was twee seconden stil. 'Om te zeggen dat het me spijt..'