Ο Klaus έχει μείνει μόνος του στο πελώριο σπίτι.Τα αδέρφια του είχαν αποχωρίσει προ πολλού,αφήνοντάς τον για ακόμα μια φορά μόνο του.Η μόνη που είχε μείνει στην πλευρά του ήταν η Rebecah.Αλλά και εκείνη τώρα δεν ήταν σπίτι.Καλύτερα.Ήθελε να μείνει μόνος του.Καθώς στεκόταν στο τζάκι και έκαιγε τις ζωγραφιές της Caroline,σκεφτόταν τη ζωή του.Προσπάθησε να διαγράψει απ'το μυαλό του τις στιγμές που είχε ζήσει έστω και λίγο μαζί της.'Ηταν μπερδεμένος.Ακόμα μια αποτυχία.Για άλλη μια φορά τα είχε κάνει θάλασσα.Και καθώς οι χρυσές φλόγες αγκάλιαζαν την τέχνη του,ένιωθε και ένα κομμάτι της ψυχής του να καίγεται ταυτόχρονα.Λες και το πιο αγνό,πολύτιμο & το μοναδικό ανθρώπινο καμμάτι μέσα του,δεν υπήρχε πια εκεί.Η μικρή βρυκόλακας είχε προλάβει να κάνει περισότερη ζημιά απ'ότι φανταζόταν.
Ήταν τόσο αποροφημένος στις σκέψεις του που δεν άκουσε το ελαφρύ χτύπημα στην πόρτα,ούτε τα βήματα στο χωλ,παρά μόνο όταν άκουσε τη φωνή της πίσω του,σιγανή σαν ψίθυρος,κατάλαβε οτι δεν ήταν μόνος.
- Klaus...,ψιθύρισε η Caroline.Ώρες τώρα προσπαθούσε να καταπνίξει την επιθυμία να έρθει να του μιλήσει.Να του εξηγήσει τον πραγματικό λόγο γιατί τον ξεγέλασε λίγες ώρες πριν.Εκείνος όμως δεν της έδωσε σημασία.Συνέχισε να καίει τις ζωγραφιές της,συγκρατώντας την ψυχραιμία του.
-Σε παρακαλώ,σε ικετεύω,μίλα μου...,του είπε πλησιάζοντας λίγο περισσότερο προς το μέρος του και ακούμπησε το χέρι της στον ώμο του.
-Σε παρακαλώ,δεν αντέχω άλλο.Θέλω..,πριν προλάβει όμως να ολοκληρώσει τα λόγια της βρέθηκε με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο και το χέρι του να πιέζει αφόρητα τον λαιμό της.Ήταν τρομοκρατημένη,δεν ήθελε να τον βλέπει έτσι.
-Νόμιζα ότι το να σε αγνοώ θα σου έστελνε το μήνυμα να φύγεις.Δώσε μου ένα λόγο να μην σε αποτελειώσω αύτη τη στιγμή.Και φρόντισε να είναι καλός!,γρύλισε ανάμεσα απ'τα δόντια του.
-Klaus σε παρακαλώ,μην το κάνεις...,τραύλισε με δυσκολία ενώ καυτά δάκρυα κυλούσαν απ'τα μάτια της και προσπαθώντας μάταια να απελευθερωθεί απο το σφιχτό κράτημά του.Ο Klaus βλαστήμισε και την άφησε επότομα.Ναι,την πονούσε και το σιχαινόταν να την κάνει να πονάει.H Caroline έπεσε στα γόνατά της και σήκωσε τα χέρια της στον λαιμό της.Μπορούσε να δεί τον πόνο που του είχε προκαλέσει στα μάτια του.Τον είχε πληγώσει και μάλιστα πολύ.Με φωνή που μόλις έβγαινε απ'τα χείλη της του αποκρίθηκε:
-Σε παρακαλώ άκουσε με.Δεν ήθελα να σε βλάψω με κανέναν τρόπο.Δεν είχα καμιά πρόθεση να το κάνω αυτό,και δεν ξέρεις πως...
-Το έκανες όμως Caroline!,της φώναξε αφήνοντας την φράση της μισοτελειωμένη,διαλύοντας το σπίτι παράλληλα.
-Σε άφησα να δείς μια πλευρά μου που δεν την είχα δείξει σε κανέναν.Ένα κρυφό κομμάτι της ζωής μου που ήταν θαμμένο για πολλά χρόνια.Σου αποκάλυψα έναν κόσμο όπως τον ονειρευόμουν εγώ και εσύ με πρόδωσες!
-Το ξέρω,του αντιγύρισε στον ίδιο τόνο.Το ξέρω και δεν έχεις ιδέα πόσο λυπάμαι γι'αυτό.,τα λόγια πνίγοταν απ'τους λυγμούς της,Δεν είχα όμως επιλογή!Αναγκάστηκα!
-Όλοι έχουμε επιλογή,Caroline!Σταμάτα λοιπόν το θέατρο και επιτέλους πάψε να μου λες ψέματα.,της είπε ειρωνικά.
-Δεν είναι αλήθεια!Άμα η μητέρα σου πετύχαινε το σχέδιό της,τώρα θα ήσουν νεκρός και δεν θα μπορούσα να ζήσω με τη σκέψη οτι είχα τη δύναμη να να κάνω κάτι και δεν έκανα.Ναι,ο Damon και ο Stefan με βάλανε ως δόλωμα να σε απασχολήσω για να επιτεθούν στον αδερφό σου,αλλά έτσι θα ζούσες.Δεν ήθελα να σε χάσω και κυρίως δεν ήθελα να σε πληγώσω.Δεν θα το άντεχα αυτό,δεν το καταλαβαίνεις?
Δεν ήταν διατεθειμένος να την πιστέψει.Δεν θα άφηνε αυτά τα δακρυσμένα μπλε μάτια να τον λυγίσουν.
-Και τι σε νοιάζει?Εξάλλου αν πέθαινα,το αγαπημένο σου υβρίδιο θα ήταν ελεύθερο.
Ήταν τώρα λίγα εκατοστά μακριά της.
-Δεν με νοιάζει ο Tyler,του φώναξε.
Ήταν πρόσωπο με πρόσωπο τώρα.Εκείνος ανασήκωσε το ένα του φρύδι αδιάφορα και την πίεσε λίγο ακόμα.
-Αλήθεια?Απο πότε?
-Απο τότε που ερωτεύτηκα εσένα!
