Α/Ν: Η ιστορία αυτή δεν είναι δική μου. Ανήκει στον kumar LaVoixDuSud κι εγώ, με την άδεια του συγγραφέα, ανέλαβα να την αποτελειώσω. Τα πρώτα κεφάλαια έχουν ήδη δημοσιευθεί από τον ίδιο. Η μετάφραση γίνεται από το πρωτότυπο αγγλικό κείμενο και από τις γαλλικές σημειώσεις του kumar, που πολύ ευγενικά μου παραχώρησε.
Στον ψηλότερο πύργο του παλατιού, στην ακρόπολη της Ουρου'μπαίην, υπάρχει ένα μυστικό δωμάτιο. Εκεί ένας μοναχικός άντρας κάθεται τις νύχτες παρακολουθώντας τ' αστέρια. Εκπλήσσεται για όλα τα θαύματα του ουράνιου θόλου, για το πώς οι αστερισμοί φέρνουν την τάξη στο σύμπαν διαιρώντας το σε μικρότερα τμήματα· για το πώς επηρεάζουν τις ζωές των θνητών ανθρώπων.
Ο Αστρολόγος και ο Βασιλιάς
Ο άντρας έγειρε πάνω από τον αρχαίο, ουράνιο χάρτη του, τον απλωμένο στο τραπέζι και τον εξέτασε με κριτικό μάτι για πολλοστή φορά. Πράγματα που κάποτε υπήρξαν, πράγματα που υφήσταντο και πράγματα που επρόκειτο να γίνουν, όλα ήσαν γραμμένα εδώ μέσα, επάνω στ' αστέρια. Το σκοτεινό πεπρωμένο των βασιλιάδων και των υπηκόων τους, των ευγενών και των απλών ανθρώπων, των γενναίων αλλά και των δειλών, των πλούσιων και των φτωχών, όλα μπορούσαν να διαβαστούν, όλα να αποκαλυφθούν σ' αυτόν τον ίδιο. Αυτός ήταν ο ένας, που θα μπορούσε να φέρει στο φως τα μυστήρια των αστεριών, τους συνδυασμούς των αστερισμών, τις μοίρες των θνητών.
Με το διαβήτη του μέτρησε την απόσταση μεταξύ δύο πλανητών και χρησιμοποιώντας ένα τρίγωνο μέτρησε και σημείωσε τους υπολογισμούς του πάνω σ' ένα κομμάτι περγαμηνής.
Ο άντρας ήταν γέρος, με ένα τραχύ, ρυτιδωμένο και γωνιώδες πρόσωπο· με λεπτά χείλη, τραβηγμένα σε μία ευθεία γραμμή ανάμεσα στη γρυπή του μύτη και το σκληρό του σαγόνι.
"Η Μεγαλειότητά του δεν θα ευχαριστηθεί μ' αυτό. Δεν θα του αρέσει καθόλου" μουρμούρισε και οι ώμοι του σφίχτηκαν με αγωνία.
Αλλάζοντας τη θέση του γύρω από το τραπέζι και εξετάζοντας το χάρτη από μια άλλη οπτική γωνία, ασχολήθηκε με το να επαναλάβει ξανά τους υπολογισμούς του προσπαθώντας να βρει μια λύση στο πρόβλημα που τον στοίχειωνε. Όσες φορές όμως και να προσπάθησε, στο ίδιο πάντα αποτέλεσμα κατέληξε.
"Όχι, δεν θα του αρέσει καθόλου, αλλά θα πρέπει να τον ενημερώσω."
Ο γέροντας κοίταξε για μία ακόμη φορά τον αστρολογικό του χάρτη, τον ίδιο αυτόν χάρτη που είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του. Όπως και ο πατέρας του κάποτε είχε αποδεχτεί αυτό το κειμήλιο από τους δικούς του προγόνους, το ίδιο, όσο πίσω μπορούσαν να θυμηθούν τα μέλη αυτής της οικογένειας.
Λεγόταν ότι αυτός ο ίδιος χάρτης, κατασκευής των ξωτικών, είχε υπηρετήσει τους αρχαίους βασιλιάδες του κράτους προβλέποντας περιόδους πολέμων, ειρήνης και επαναστάσεων· προσφέροντας πληροφορίες, από τους ίδιους τους θεούς σταλμένες, σχετικές με γεννήσεις, θανάτους, εκθρονίσεις. Ακόμα και κατά τη διάρκεια της χιλιόχρονης ειρήνης που είχαν επιβάλει οι Δρακοκαβαλάρηδες, ο χάρτης ήταν χρήσιμος σε όλους τους παλιούς βασιλιάδες, το ίδιο όπως και οι πρόγονοι του άντρα, το ίδιο όπως και αυτός.
Γιατί μπορεί ο τωρινός βασιλιάς να ήταν ένας από 'εκείνους', τους ισχυρούς Δρακοκαβαλάρηδες, μπορεί να είχε κατακτήσει εξουσία, μαγεία και αθανασία, αλλά όπως όλοι οι βασιλιάδες, ήταν κι αυτός καχύποπτος. Και προληπτικά ήθελε να γνωρίζει όλες τις αλλαγές που έμελλαν να γίνουν στον κόσμο. Στον δικό του κόσμο.
Κατά την άποψη του αστρολόγου, ο βασιλιάς έπραττε σωστά να είναι προσεκτικός. Αθάνατος μπορεί να ήταν, όχι όμως και απρόσβλητος.
Ο γέροντας στέναξε ελαφρά αφήνοντας τους ώμους του να χαλαρώσουν ελάχιστα. Ένα περίπου μήνα πριν είχε προσέξει αυτό το μικροσκοπικό σημάδι πάνω στον ουράνιο χάρτη, ένα μαγικό σημάδι χωρίς αμφιβολία. Αυτή τη μικρή σκιά που προσπαθούσε να επιβάλει την ύπαρξή της. Ενώ είχε πρωτοεμφανιστεί σαν μία μικρή κουκίδα, εδώ και τρεις μέρες γινόταν ολοένα και μεγαλύτερη φτάνοντας πια το μέγεθος του νυχιού του μικρού του δακτύλου.
"Ο βασιλιάς…" ένευσε. "Πρέπει να μάθει!"
Ο αστρολόγος δίπλωσε το χάρτη του με τη μέγιστη προσοχή, τον τοποθέτησε σε ένα δερμάτινο κύλινδρο διακοσμημένο με ασημένια στολίσματα, κλείδωσε το διαμέρισμά του για να αποθαρρύνει κάθε πιθανό εισβολές και έφυγε.
Αυτή την ώρα της ημέρας ήξερε καλά ότι θα μπορούσε να βρει τη Μεγαλειότητά του στην αίθουσα του θρόνου. Το αν θα γινόταν όμως δεκτός για ακρόαση… αυτό ήταν ένα εντελώς άλλο θέμα. Ήταν πολλοί εκείνοι όπου περίμεναν έξω από τις βασιλικές πόρτες. Υπερβολικά πολλοί, κατά τη γνώμη του γέροντα, για να ελπίζουν ότι θα συναντούσαν τη μεγαλειότητά του. Μπορούσε κανείς να δει εκεί αλαζόνες ευγενείς και χαριτωμένες κυράδες, περήφανους στρατηγούς και πλούσιους εμπόρους.
Καθώς τους προσπέρασε όλους – αγνοώντας τις μουρμούρες και τις διαμαρτυρίες τους – και ήρθε μπροστά, δύο πάνοπλοι φρουροί σταύρωσαν τις λόγχες τους σταματώντας τη βιάση του.
"Πρέπει να δω το βασιλιά."
"Η Μεγαλειότητά του είναι απασχολημένη."
Αυτό δεν αποτέλεσε έκπληξη για τον αστρολόγο. Όμως γνώριζε καλά από την πρότερη εμπειρία του, ότι οι πόρτες του βασιλιά δεν ήσαν ποτέ κλειστές για τον ίδιο.
"Πρόκειται για κάτι πολύ σημαντικό!"
Οι φρουροί αλληλοκοιτάχτηκαν. Ήταν υποχρέωσή τους να κρατούν έξω από την αίθουσα του θρόνου τον κάθε ενοχλητικό, που ερχόταν να απασχολήσει το βασιλιά με τις δικές του υποθέσεις. Αλλά αν όντως επρόκειτο για κάτι πραγματικά σημαντικό και εκείνοι αρνούνταν την είσοδο… Κανένας τους δεν ήταν διατεθειμένος να αντιμετωπίσει την βασιλική οργή αργότερα. Απέσυραν τις λόγχες τους και ο ένας απ' αυτούς άνοιξε λίγο τις βαριές πόρτες και έκανε στην άκρη.
"Η Μεγαλειότητά του έχει μία συνάντηση με τους δύο καινούριους του μάγους" πληροφόρησε το γέροντα. Ήταν η ιδέα του, ή υπήρχε στη φωνή του φρουρού ένας καλά κρυμμένος υπαινιγμός αηδίας;
Ο αστρολόγος σήκωσε το ένα του φρύδι και μπήκε στην αίθουσα.
Βρίσκονταν και οι δυο τους εκεί. Αυτοί οι δύο αντιπαθητικοί νέοι, με την αποκρουστική εμφάνιση και τους αχρείους τρόπους. Στον αστρολόγο δεν άρεσαν καθόλου και φανταζόταν ότι δεν ήταν ο μόνος. Λίγες βδομάδες πριν είχαν εμφανιστεί στο παλάτι, με τις λιπόσαρκες μορφές τους, τα φαλακρά τους κεφάλια, τα κακά τους βλέμματα και είχαν προσφέρει τις υπηρεσίες τους στη Μεγαλειότητά του τον βασιλέα Γκαλμπατόριξ. Και εκείνος τους είχε αποδεχτεί. Δεν είχαν καν κατονομάσει τους εαυτούς τους, αν διέθεταν ονόματα, παρά είχαν γίνει αμέσως γνωστοί σαν 'οι Δίδυμοι'. Οι μεγαλύτεροι μάγοι σε όλο το βασίλειο! Αυτό τουλάχιστον διατείνονταν ότι ήταν.
Μόλις οι δυο τους κατάλαβαν την παρουσία του αστρολόγου γύρισαν και τον στραβοκοίταξαν με τα φαλακρά κεφάλια τους ενωμένα. Τέσσερα, σκοτεινά και αδιαπέραστα μάτια τρύπησαν την ψυχή του.
"Μεγαλειότατε!" Ο γέροντας έσκυψε με σεβασμό μπροστά στο βασιλιά του και έμεινε έτσι σκυμμένος περιμένοντας την άδεια να μιλήσει περισσότερο.
Ο άντρας που καθόταν στο θρόνο σηκώθηκε, ψηλός, ευρύστερνος, με δέρμα στο χρώμα του σκούρου χαλκού· το βλέμμα του καρφωμένο πάνω στον δερμάτινο κύλινδρο που κρατούσε ο αστρολόγος.
"Έχεις νέα για μένα." Ήταν μία δήλωση και όχι ερώτηση, η φωνή του χαμηλή, αλλά πλούσια και προστακτική. Ένευσε απλά στους δύο Δίδυμους να περιμένουν στον προθάλαμο.
"Βασιλιά μου, άλλο ένα σημάδι έχει εμφανιστεί" είπε ο αστρολόγος μόλις έμειναν μόνοι. Έβγαλε το χάρτη έξω από την προστατευτική του θήκη και με τη μεγαλύτερη προσοχή τον άπλωσε πάνω στο τραπέζι μπροστά στο βασιλιά του. "Μία ακόμα σκιά." Με το δείχτη του χεριού του έδειξε το μέρος του σύμπαντος όπου το παράξενο φαινόμενο είχε εμφανιστεί.
Ο βασιλιάς έγειρε πάνω από το χάρτη. Εκεί ήταν πράγματι η προαναφερθείσα σκιά, πάνω στον αστερισμό του Δράκοντα. Ένα δίδυμο στίγμα όπως το προηγούμενο, αυτό που τρία χρόνια πριν είχε εμφανιστεί πάνω στον αστερισμό του Πολεμιστή.
Για λίγη ώρα ο βασιλιάς εξέτασε τις ζωγραφισμένες φιγούρες που παρίσταναν τους αστερισμούς ερχόμενες από μακρινές χιλιετίες. Μπορεί το χρώμα να είχε ξεθωριάσει κάπως, τα σχήματα όμως ήταν καθαρά διακριτά. Ο Δράκοντας, που εκπροσωπείτο από ένα γιγάντιο φτερωτό φίδι, τυλιγμένο δύο και τρεις φορές κατάπινε την ουρά του, στο μέρος των ματιών του δύο ζωγραφισμένες φλόγες. Και ο Πολεμιστής, ένας καβαλάρης με τα πόδια να λιώνουν, να γίνονται ένα με το σώμα του αλόγου που κάλπαζε, κρατούσε στα μυώδη χέρια του ένα μακρύ τόξο τεντώνοντας ένα βέλος, έτοιμο να χτυπήσει.
"Ο Πολεμιστής και ο Δράκος" ο βασιλιάς ψιθύρισε.
Σταύρωσε τα χέρια πίσω στην πλάτη κι άρχισε και βηματίζει πάνω και κάτω μέσα στην αίθουσα του θρόνου για αρκετή ώρα. Η πλάτη του ήταν ίσια κι αλύγιστη, το βλέμμα συννεφιασμένο. Τέλος γύρισε απότομα προς τον αστρολόγο του και τον τα σκούρα του μάτια τον διαπέρασαν για μια στιγμή.
"Μπορείς να πεις, πού;"
"Όχι, άρχοντά μου. Αλλά αυτός δεν είναι τόσο κοντά, όσο ο άλλος. Ο πρώτος πρόκειται να έρθει ακόμα κοντύτερα. Σύντομα θα βρίσκεται εδώ. Κι εσύ, βασιλιά μου, θα είσαι εκείνος που θα τον φέρει μέσα στον οίκο σου."
"Αυτός;…"
Το πάνω-κάτω μέσα στην αίθουσα ξανάρχισε. Ο αστρολόγος είχε μόλις υπαινιχθεί ότι αυτές οι δυο σκιές αντιπροσώπευαν δύο ανθρώπους. Αλλά τι άλλο θα μπορούσε να είναι; Ο ίδιος ο βασιλιάς το είχε υποπτευθεί καιρό πριν. Πριν από τρία ολόκληρα χρόνιο είχε χρησιμοποιήσει όλες τις μαγικές του δυνάμεις για να διερευνήσει την πρώτη σκιά. Αλλά ο Πολεμιστής είχε κρατήσει τα μυστικά του καλά σφραγισμένα. Τώρα υπήρχε μια σκιά ακόμα. Πρώτα… ένα παιδί και τώρα… ένα βρέφος;
"Είναι συνετό να φέρεις τον ένα εδώ" είπε ο γέροντας. "Μ' αυτό τον τρόπο μπορείς να τον παρακολουθείς."
"Ο Πολεμιστής…" ψιθύρισε ξανά ο βασιλιάς, "…και ο Δράκος." Κάθισε πάλι στο θρόνο γραπώνοντας τα πλαϊνά σκαλίσματα, όπου ακουμπούσαν τα χέρια του. "Άσχημα νέα… άσχημα νέα έρχονται" είπε. "Έχω ένα κακό προαίσθημα."
Ο αστρολόγος μάζεψε τον πολύτιμο χάρτη του από το τραπέζι και τον έβαλε ξανά μέσα στην ασφαλή, κυλινδρική του θήκη.
"Δεν είναι κάτι που μπορεί να απειλήσει τη βασιλεία σου, Μεγαλειότατε, εφ' όσον αυτές οι σκιές παραμένουν χωρισμένες. Είναι γραμμένο στ' άστρα, πάνω στους πλανήτες που αντιπροσωπεύουν την κυριαρχία σου. Πρέπει να μείνουν χωρισμένες. "Ο γέροντας υποκλίθηκε μπροστά του. "Θα έχω τα μάτια μου στραμμένα μέρα και νύχτα πάνω τους. Και εάν…"
Ο βασιλιάς τον σταμάτησε σηκώνοντας το δάχτυλό του. Φασαρία, φωνές που μιλούσαν δυνατά και σαματάς ακούστηκε απ' έξω. Μία γυναίκα τσίριξε.
"Έχουν έρθει!" Ο βασιλιάς δήλωσε και στήθηκε άκαμπτος. "Τα κακά νέα είναι εδώ."
Οι πόρτες της αίθουσας του θρόνου άνοιξαν διάπλατα και ένας από τους φρουρούς όρμησε μέσα, τα μάτια του διάπλατα ανοικτά από τον τρόμο.
"Μεγαλειότατε!" φώναξε ο άντρας. "Πρόκειται για τον άρχοντα Μόρζαν... Μεγαλειότατε… Είναι νεκρός! Τώρα φέρνουν το σώμα του!"
Ο γέροντας κρατώντας τον πολύτιμο χάρτη του σφιχτά στο στήθος αποτραβήχτηκε πίσω από μία κολώνα και από εκεί, μισοκρυμμένος ανάμεσα στις σκιές, έγινε μάρτυρας του ξεκινήματος των γεγονότων που επρόκειτο να αλλάξουν το μέλλον της Αλαγαισίας.
Έξι άντρες, όλοι ντυμένοι με πανοπλίες, έκαναν την είσοδό τους μέσα στο δωμάτιο του θρόνου κρατώντας στους ώμους τους οριζόντια βαλμένες ασπίδες, φτιάχνοντας έτσι ένα αυτοσχέδιο κρεβάτι. Πάνω σ' αυτό το κρεβάτι ήταν ξαπλωμένο το αιματοβαμμένο σώμα ενός άντρα. Τα ρούχα του ήσαν σχισμένα, το στήθος έχασκε ανοιχτό, τα μακριά μαύρα του μαλλιά κρέμονταν βρώμικα, μπερδεμένα, πηγμένα στο αίμα.
Οι στρατιώτες κάτω από τη διαταγή του αρχηγού τους έφεραν το σώμα μπροστά στο βασιλιά και το τοποθέτησαν στα πόδια του θρόνου του. Πίσω απ' αυτούς ευγενείς, φρουροί, υπηρέτες μπήκαν μέσα στην αίθουσα του θρόνου, όλοι ρίχνοντας τρομοκρατημένες ματιές στη Μεγαλειότητά του και ο ένας στον άλλο. Μια νεκρική σιωπή ακολούθησε τον προηγούμενο σαματά περιστασιακά διακοπτόμενη από έναν πνιχτό ψίθυρο ή στεναγμό.
Ο Μόρζαν, ο πασίγνωστος για τη μάνητά του Δρακοκαβαλάρης, κειτόταν νεκρός μπροστά τους, μέσα στην αίθουσα του θρόνου της Ουρου'μπαίην· μπροστά στο βασιλιά, που κάποτε αυτός βοήθησε να κλέψει έναν νεογέννητο δράκο, να εξολοθρεύσει τους Δρακοκαβαλάρηδες, να κερδίσει ισχύ και εξουσία και να δημιουργήσει ένα εκατόχρονο βασίλειο.
Το πρόσωπο του νεκρού ήταν λερωμένο με ξεραμένο αίμα. Ένα μακρύ, άσχημο κόψιμο πάνω στο δεξιό του μάγουλο παραμόρφωνε το κάποτε όμορφο πρόσωπό του. Τα μάτια του ήσαν κλειστά, αλλά το στόμα έχασκε ανοικτό, σαν να επρόκειτο να πεταχτεί ολόρθος και ν' αρχίσει να μαίνεται εναντίων όλων των παρευρισκομένων, εναντίων των δολοφόνων του.
Αλλά καθώς ο νεκρός προφανώς δεν μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο, υπήρχε πάντοτε ο βασιλιάς, ο οποίος με μία μόνο του λέξη θα μπορούσε να στείλει τον καθένα στη λήθη.
"Ποιος το έκανε αυτό;" Η φωνή του βασιλιά ακούστηκε ψυχρή σαν πάγος.
Ο λοχαγός της φρουράς τόλμησε ένα βήμα μπροστά και γονάτισε.
"Μεγαλειότατε, ακόμα δεν ξέρουμε ποιος. Ερευνούμε και σύντομα, μόλις, μάθουμε…"
Με ένα του νεύμα ο βασιλιάς τον διέκοψε.
"Πού είναι το σπαθί του; Πού βρίσκεται το Ζάρ'ροκ;"
"Κύριέ μου… ο δολοφόνος το έκλεψε από το νεκρό του σώμα. Ο δράκος του… είναι επίσης νεκρός." Έτσι είπε ο λοχαγός και, μη θέλοντας να γίνει το θύμα της βασιλική οργής για τα κακά μαντάτα που είχε φέρει, έκανε ένα βήμα πίσω και στάθηκε στο πλάι.
Μια μακρά σιωπή απλώθηκε, κρύα σαν παγετός μέσα σε χειμωνιάτικο δάσος.
Ο βασιλιάς απόμεινε να κοιτάζει το νεκρό σώμα μπροστά στα πόδια του. Το ανεξιχνίαστο βλέμμα στα μάτια του δεν αποκάλυπτε τις εσώτερες σκέψεις του. Όλοι μέσα στην αίθουσα του θρόνου περίμεναν με κομμένες τις ανάσες. Η οργή του ήταν έτοιμη να ξεσπάσει. Στην πραγματικότητα, είχε αργήσει.
Αλλά ποτέ δεν ξέσπασε.
Κατέβηκε ένα-ένα τα σκαλιά του θρόνου, κάρφωσε τα μάτια του στον αρχηγό της φρουράς και του ένευσε να πλησιάσει. Ο άντρας γονάτισε μπρος του.
"Διάταξέ με, η Μεγαλειότης σου! Ο λοχαγός ήταν ένας ψηλός, τραχύς άντρας τριγύρω στα τριάντα. Το καθήκον ήταν η αιτία της ύπαρξής του.
"Πάρε τους άντρες σου και πήγαινε στο κάστρο του άρχοντα Μόρζαν" είπε ο βασιλιάς. "Θα μεταφέρεις τα νέα του θανάτου του και θα φέρεις εδώ, σ' εμένα, τη γυναίκα που ονομάζεται Σελίνα και το γιο της. Τώρα!"
Ο λοχαγός σηκώθηκε, πάντα έτοιμος να υπακούσει.
Ο αστρολόγος κούνησε το κεφάλι. Τα γεγονότα είχαν αρχίσει να τρέχουν.
"…Ο Πολεμιστής…" ψιθύρισε. "…Έρχεται!"
"Περίμενε!" Η φωνή του βασιλιά ήταν ψυχρή, μα ο τόνος της δεν κρατούσε ίχνος οργής.
Ο αξιωματικός, που είχε ξεκινήσει ήδη για τις πόρτες μαζί με τους άντρες του πισωγύρισε. Επέστρεψε μπροστά στο θρόνο του μονάρχη και για μία ακόμη φορά γονάτισε μπροστά του περιμένοντας.
"Για να πλησιάσεις και να μπεις στο κάστρο χρειάζεται ισχυρή μαγεία" δήλωσε ο βασιλιάς. Ταυτόχρονα κοίταξε προς την πλευρά των δύο μάγων. "Εσείς οι δύο! Θα συνοδεύσετε τους στρατιώτες, αλλά οι δυνάμεις σας δεν είναι αρκετές. Θα σας δώσω μαγικά λόγια να χρησιμοποιήσετε. Θα φύγετε αύριο κατά την τρίτη ώρα. Πηγαίνετε τώρα! Όλοι σας! Έξω!"
Ο αστρολόγος ήταν ο τελευταίος που έφυγε. Προτού οι πόρτες του δωματίου του θρόνου κλείσου πίσω του, γύρισε για μια στιγμή προλαβαίνοντας να ρίξει μια ματιά στο εσωτερικό της αίθουσας. Και τότε με έκπληξή του είδε εκείνον, τον Γκαλμπατόριξ, τον μεγάλο βασιλιά της Αλαγαισίας, τον ισχυρό άρχοντα του βασιλείου, εκείνον που δεν έδινε λόγο σε κανένα, να καταρρέει στα γόνατά του μπροστά στο αιματοβαμμένο σώμα του νεκρού Δρακοκαβαλάρη. Και τότε οι πόρτες έκλεισαν πίσω του και δεν είδε τίποτε άλλο.
Α/Ν: Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση.