A/N: Naah, dit is dus ons eerste verhaal dat wij samen schrijven. ik ben
Meike/Selene/Sanya/Shufay en ik schrijf dit dus samen met
Danielle/Dado/Nalani/Nimué *hoezo we hebben veel nicknames. dit zijn ze nog
niet allemaal hoor.* En we hopen dat jullie het een beetje boeiend vinden.
Het is de bedoeling dat het lang wordt, maar we weten nog niet of dat gaat
lukken ;) en het is ook de bedoeling om het in het Engels te vertalen, als
iemand wil helpen, graag ;) en anders duurt het gewoon wat langer.
Oh ja, een aantal personen uit deze fanfic zijn gebaseerd op mensen die wij
kennen. Sanya is natuurlijk gebaseerd op mij (Meike) en Nalani op Danielle,
verder is Layla Clopia gebaseerd op een van onze beste vriendinnen, Sarah.
Kiran is ook gebaseerd op een echt persoon, maar ik denk niet dat Daan het
goedvindt als ik vertel wie ;) Regin tenslotte is gebaseerd op Peter, die
weer gebaseerd is op iemand die ik ken. (Peter bestaat dus ook niet echt,
maar mensen die mij kennen weten wschl wel wie Peter is) Enneuh. dat was
het wel weer, geloof ik :D
Disclaimer: De meeste dingen en personen behoren toe aan J.K.Rowling en we zijn zooo happy dat zij ze verzonnen heeft, zodat wij er vage verhaaltjes mee kunnen schrijven. Sanya, Nalani, Regin, Kiran, Layla en Sanne Clopia zijn echter helemaal van ons *happy* en ook een aantal dingen over Beauxbatons komen uit onze rare hersentjes. well, that's all. Ga nou eindelijk maar lezen ;)
Hoofdstuk 1: Van Beauxbatons en Klammfels
De eerste dag van het schooljaar begon heel gewoon. Om half elf kwamen de eerste leerlingen van Zweinstein Perron 9 3/4 oplopen met hun koffers. Ze vormden kleine groepjes op het perron, kletsend, de vakantie besprekend, nieuwe aankopen showend en de laatste roddels uitwisselend. Heel normaal dus... tot om vijf voor elf twee meisjes van ongeveer vijftien jaar in lichtblauwe gewaden het perron op kwamen rennen. Het ene meisje had blond haar dat ze los droeg, lichtblauwe ogen en ze had blauwe en paarse armbanden om haar pols. Het andere meisje had roodbruin haar in een hoge staart en blauwe ogen. Beiden droegen een grote tas met 'Beauxbatons' op de zijkant in hun linkerhand, en een toverstok in hun rechter. De andere leerlingen op het perron keken hen nieuwsgierig aan en begonnen druk te fluisteren, maar de twee meisjes letten daar niet op. Ze leken op zoek naar iemand. "Nalani, die professor Anderling zou ons hier toch opvangen?" vroeg het blonde meisje haar vriendin. "Ik dacht het ook... maar ik zie haar nergens. Laten we maar gewoon met de trein gaan, we komen vanzelf wel bij die school uit," antwoordde het meisje met het bruine haar. Ze glimlachte een beetje zenuwachtig, maar nog steeds leek ze zich er niet van bewust dat zo ongeveer het hele perron zich afvroeg wie zij waren en of ze misschien nieuwe leerlingen waren. Een aantal mensen liepen naar hen toe om het hen te vragen, maar Nalani en haar vriendin waren plotseling verdwenen, samen met hun tassen. Meteen werd het gefluister luider, en anders dan normaal merkte niemand dat Harry Potter het perron opkwam en naar zijn twee beste vrienden toe liep. "... en volgens mij waren ze van Beauxbatons, maar..." hoorde ze Hermelien zeggen, maar Ron onderbrak haar om Harry te begroeten. "Hey Harry! Leuke vakantie gehad?" "Vreselijk, Dirk was weer op dieet en oom Hermans bedrijf is bijna failliet gegaan, dus... maar waar hadden jullie het over?" "Nou, we stonden hier net op het perron, en opeens kwamen er twee meisjes in lichtblauwe gewaden, zoals van Beauxbatons, het perron oprennen. Ze waren ongeveer van onze leeftijd, maar ik weet zeker dat ik ze nog nooit eerder heb gezien... volgens mij komen ze van Beauxbatons, maar ik snap niet waarom ze dan nu naar Zweinstein komen. Ze waren trouwens wel erg..." Hermelien keek Ron geïrriteerd aan, en dus maakte hij zijn zin maar niet af. "Ja, wat?" vroeg Harry nieuwsgierig. "Laat maar, dat zie je zelf wel... tenminste, als ze tenminste echt bij ons op school komen. Het kan natuurlijk best dat ze alleen professor Anderling nodig hadden, en bovendien waren ze opeens weer verdwenen." "Ik vraag me echt af hoe ze dat deden," zei Hermelien bedachtzaam. "Misschien kunnen ze wel Verschijnselen!" zei Ron enthousiast, "dan kunnen ze het ons leren! Dan hoeven we niet meer telkens door die vervelende tunnels als we naar Zweinsveld willen gaan buiten de weekenden." "Ron... hoe vaak moet ik het nu nog zeggen?" "Je kunt niet Verschijnselen of Verdwijnselen op Zweinstein," zeiden Harry en Ron in koor, en verbaasd viel Hermelien stil. "Dat weten we nu wel, Herm. Het was maar een ideetje. Maarre... ik moet mijn koffer nog in de trein zetten, gaan jullie mee?"
Harry, Ron en Hermelien hadden hun koffers in de trein gezet, en ze wilden net gaan zitten, toen iemand hun coupé in kwam lopen. Twee iemanden eigenlijk... de twee onbekende meisjes. "Hoi, mogen wij bij jullie komen zitten?" vroeg het blonde meisje. "Natuurlijk," zei Harry vlug, en hij begreep plotseling wat Ron daarnet bedoeld had, toen hij zijn zin niet afmaakte. "Ik ben Hermelien Griffel, dit is Ron Wemel en dat is Harry Potter." Harry bereidde zich al voor op vragen, maar vreemd genoeg kwamen die niet. De meisjes keken hem alleen nieuwsgierig aan, maar zeiden niets en gingen tegenover hen zitten. "Ik ben Nalani en dit is Sanya," zei het meisje met het bruine haar. "Ehm... komen jullie bij ons op school?" "Ja, we zaten allebei op Beauxbatons, maar onze ouders wilden dat we ook goed Engels leerden praten. Daarom komen we nu naar Zweinstein, voor de laatste drie jaar... tenminste, als het ons hier bevalt." Harry had het vreemde gevoel dat ze niet de hele waarheid spraken, dat er nog een andere reden was waarom ze naar Zweinstein kwamen... maar goed, hij kon hen moeilijk vragen of ze iets verzwegen, en dus stelde hij maar een andere vraag. "Op welke afdeling komen jullie?" Nalani en Sanya keken elkaar verward aan. "Afdeling? Hoe bedoel je?" "Harry, op Beauxbatons hebben ze natuurlijk geen afdelingen," zei Hermelien alsof het de gewoonste zaak was van de wereld. Harry haatte het als ze zich zo gedroeg, maar hij negeerde haar en zei: "Op Zweinstein zijn er vier afdelingen, Huffelpuf, Ravenklauw, Griffoendor en Zwadderich. Elke afdeling staat symbool voor een paar eigenschappen: op Huffelpuf komen de mensen die ijverig en trouw zijn, op Ravenklauw de slimmeriken, op Griffoendor de mensen die moedig zijn en op Zwadderich..." De twee meisjes keken hem nieuwsgierig aan en hij ging door: "Op Zwadderich komen de sluwe mensen, mensen die alles doen om hun doel te bereiken... vaak worden ze later volgelingen van Voldemort..." Hij merkte dat Sanya en Nalani niet ineenkrompen bij het horen van die naam. "...of in ieder geval slechte tovenaars. Niet allemaal hoor, maar de meesten wel, en ook nu zijn de meeste Zwadderaars... niet bepaald geweldig." "Dus de afdeling waar we in ieder geval niet terecht moeten komen is Zwadderich?" concludeerde Nalani, en Harry knikte. "Op welke afdeling zitten jullie eigenlijk?" vroeg Sanya. "Griffoendor, alle drie... hoewel Hermelien beter bij Ravenklauw zou passen," zei Ron met een grijns naar Hermelien. "Spelen jullie hier eigenlijk ook Zwerkbal op school?" vroeg Nalani, die nu wel genoeg had gekregen van het gepraat over de afdelingen. De enthousiaste kreten van Ron en Harry spraken voor zich, en de rest van de tijd praatten ze alleen nog maar over Zwerkbal (behalve Hermelien, die 'Het Standaard Spreukenboek, Niveau Vijf' had gepakt en zachtjes de spreuken oefende) Toen ze bij Zweinstein aan waren gekomen, hadden de vijf vijfdejaars besloten dat ze elkaar wel mochten.
Nalani en Sanya hoefden de groep eerstejaars in de bootjes niet te volgen, maar mochten gewoon met Harry, Ron en Hermelien mee in de koetsen. Daar zetten ze hun gesprek voort. "Kennen jullie Fleur Delacour eigenlijk?" vroeg Hermelien op een gegeven moment, toen ze de gesprekken over Zwerkbal zat was (ondertussen was ze erachter gekomen dat zowel Nalani als Sanya Jagers waren, maar verder begreep ze niet veel van het gesprek) "Ze is een vriendin van ons, ja," antwoordde Nalani. "Ze is vorig jaar toch bij jullie op school geweest voor het Toverschool Toernooi?" Toen Hermelien knikte, ging Nalani door: "Daar hebben we nog hele verhalen over gehoord..." Ze richtte zich tot Harry. "Klopt het dat jij toen aanwezig was bij de wedergeboorte van Voldemort?" Harry knikte, en Nalani kreeg een verdrietige uitdrukking op haar gezicht. Nieuwsgierig zagen Harry, Hermelien en Ron dat Sanya haar arm om haar vriendin heen sloeg en iets in haar oor fluisterde, maar na een strenge blik van Hermelien durfden ook Harry en Ron het niet aan om Nalani iets te vragen. Een poosje was er een geladen stilte, die werd doorbroken toen ze eindelijk bij het kasteel waren aangekomen.
Nalani en Sanya slaakten een verbaasde kreet toen ze het grote kasteel van Zweinstein zagen. "Wow," zei Sanya ademloos. "Dit is wel wat anders dan Beauxbatons!" "Inderdaad," stemde Nalani in en vol ontzag hielden de twee meisjes hun blik gericht op Zweinstein. "Hoe ziet Beauxbatons er dan uit?" vroeg Harry nieuwsgierig, maar op dat moment stopte de koets en de twee meisjes stapten snel uit. Harry had het gevoel dat hij iets verkeerds had gezegd en wierp even een blik op Ron, die zijn schouders ophaalde. "Misschien willen ze er wel niet over praten," fluisterde hij Harry zachtjes toe voor hij ook uit de koets klom. Harry haalde zijn schouders op en volgde Ron. Met zijn vijven liepen ze naar de grote hal, waar ze werden opgewacht door professor Anderling. "Fijn jullie weer te zien, Potter, Wemel, Griffel. Ik zie dat jullie al kennis hebben gemaakt met twee van onze nieuwe leerlingen? Oh, nu we het daar toch over hebben," ze keek Nalani en Sanya aan, "komen jullie even met mij mee? We moeten nog wat zaken bespreken." Ze draaide zich om en gebaarde dat de twee meisjes haar moesten volgen. Harry, Ron en Hermelien keken ze even na, voor ze zich naar de grote zaal begaven. "En, wat vinden jullie van hen?" vroeg Hermelien, toen ze plaats namen aan de afdelingstafel van Griffoendor. "Ze lijken me wel aardig," zei Ron, maar Harry merkte op dat zijn oren rood werden, iets dat alleen gebeurde als Ron nerveus of verlegen was. Hermelien had het niet door en begon nu over de Sorteerceremonie. "Bij welke afdeling denken jullie dat ze gesorteerd worden?" Harry stond net op het punt om antwoord te geven, toen hij zag dat Hagrid de grote zaal binnenkwam, met de eerstejaars in zijn kielzog. "Dat zullen we zo te weten komen," zei hij. "Of zullen ze niet tegelijk met de eerstejaars worden gesorteerd?" "Jawel," zei Hermelien, "kijk maar." Ze wees naar professor Anderling, die net kwam binnenlopen. Nalani en Sanya liepen achter haar aan. Professor Anderling voerde ze naar de eerstejaars, zei iets tegen hen en tegen Hagrid en liep toen snel naar het krukje waar de Sorteerhoed op lag. Gelijk stopte het geroezemoes in de zaal en de leerlingen keken vol verwachting naar de hoed. Nalani en Sanya staarden ook naar de hoed, maar niet met een blik van verwachting. Hun blik toonde afschuw. "Moeten we dat ding op ons hoofd zetten?" fluisterde Sanya zachtjes. Nalani haalde haar schouders op. "Blijkbaar. Al snap ik niet hoe een hoed kan zien bij welke afdeling wij horen. En hij ziet er zo oud uit." Precies op dat moment ging er een scheur bij de rand van de hoed open en hij begon te zingen. "Wat krijgen we nu?" fluisterde Sanya verbluft. Ze dacht tenminste dat ze het fluisterde, maar ze hoorde aan alle kanten "Sttt!" en zag dat iedereen haar aankeek. Er verscheen een blos op haar wangen en gedurende het lied zei ze niets meer. Toen de hoed was uitgezongen, barstte er een luid applaus los. Toen nam professor Anderling het woord. Ze stapte naar voren en rolde een rol perkament uit. "Als ik je naam zeg, zetten jullie de hoed op en gaan zitten. Zo worden jullie ingedeeld," zei ze. "Ik wilde graag beginnen met de twee meisjes van Beauxbatons." Nalani en Sanya voelden dat iedereen hun kant opkeek. Ze staken allebei een kop boven de eerstejaars uit en voelden zich nogal ongemakkelijk. "Kom maar naar voren, allebei." De twee meisjes keken elkaar even aan en liepen toen samen naar professor Anderling toe. "Jij eerst," zei ze terwijl ze naar Nalani wees. Voordat de hoed over haar ogen zakte, zag Nalani dat alle leerlingen in de zaal haar nieuwsgierig aanstaarden.
Het duurde niet lang voordat de hoed "Zwadderich!" riep. Harry, Ron en Hermelien waren met stomheid geslagen. "Zwadderich?!" riep Harry uit, terwijl de Zwadderaars hard klapten. "Dat was wel het laatste dat ik had verwacht!" Ook Hermelien en Ron hadden een verbaasde uitdrukking op hun gezicht. Ondertussen was Nalani naar de tafel van Zwadderich gelopen. De uitdrukking op haar gezicht was nu niet bepaald vrolijk. Wat had die hoed bezielt toen hij 'Zwadderich' had geroepen? Ze was toch niet sluw? En ze was al helemaal geen volgelinge van Voldemort! Gespannen keek ze toe hoe Sanya de hoed op haar hoofd zette. Als haar vriendin nu ook maar bij Zwadderich kwam, dan zou het nog wel meevallen.gelukkig hoefde Nalani niet lang te wachten op het oordeel van de Sorteerhoed. "Zwadderich!" Opgelucht haalde Nalani adem. Nu zat ze hier tenminste niet in haar eentje.
Harry, Ron en Hermelien keken elkaar verbluft aan. "Hoe konden we ons zo in hen vergissen?" vroeg Ron verbaasd. "Misschien hebben wij ons niet vergist, maar heeft de Sorteerhoed zijn werk niet goed gedaan," zei Harry hoopvol. "Ach, kom op, Harry," zei Hermelien geïrriteerd. "Je weet best dat dat niet waar is. Geef nu maar gewoon toe dat we fout zaten!"
Plotseling kwam Sneep de grote zaal binnenlopen, met twee jongens van een jaar of vijftien achter hem aan. Hij liep regelrecht naar professor Anderling. "Het spijt me dat ik te laat ben, maar we hadden nog wat af te handelen. Zou je deze jongens eerst willen sorteren?" Professor Anderling keek even verbaasd, maar knikte toen. "Ga maar zitten," zei ze tegen de jongen die het dichtst bij stond. Hij deed wat hen werd opgedragen, maar hij had de hoed nog maar nauwelijks op zijn hoofd, of hij riep al: "Zwadderich!" Bij de tweede jongen gebeurde precies hetzelfde. Gezamenlijk liepen de twee jongens naar de tafel van Zwadderich en ze gingen tegenover Nalani en Sanya zitten.
"Kiran. Regin. Goed om jullie hier te zien," zei een jongen met een bleek gezicht en blond haar, die naast de twee andere nieuwelingen zat. Hij knikte minzaam, en de twee jongens (die blijkbaar Kiran en Regin heetten, maar Nalani en Sanya hadden geen idee wie wie was) knikten terug. "En dan... nog twee Zwadderaars. Vijfdejaars?" Sanya knikte, en de blonde jongen bekeek haar schattend. Ze keek rustig terug, en daardoor leek hij een beetje in verlegenheid gebracht, maar hij wendde zijn blik niet af. Toch was hij uiteindelijk de eerste die zijn ogen neersloeg, en Sanya glimlachte. Ze hield hier niet van, ze hield niet van Zwadderich (dat had ze al meteen besloten), ze hield absoluut niet van deze jongen... maar het deed haar goed dat hij zijn ogen neersloeg. Nu keek hij echter weer op, maar dit keer keek hij naar Nalani, die ook rustig terugkeek tot hij zijn ogen neersloeg. Sanya voelde dat ook Nalani glimlachte, hoewel ze het van haar plaats niet goed kon zien. Ze wist het echter, zoals ze eigenlijk altijd wist wat Nalani dacht. Ze waren nu al zo lang vriendinnen... ze kende Nalani al sinds ze samen op een kleuterschool voor Dreuzelkinderen hadden gezeten. Ze waren samen naar de basisschool geweest, hadden samen lol gehad, hadden samen toveren geoefend, waren samen naar Beauxbatons gegaan... en hadden samen een enorme schok gekregen. Ze hadden zoveel meegemaakt dat ze elkaar aanvoelden, en Sanya wist dat Nalani al net zo geschokt was als zij dat ze bij Zwadderich waren gezet. Hoe had dat kunnen gebeuren? Waarom waren ze opeens Zwadderaars, zonder dat ze dat zelf wilden? De Sorteerhoed had niets gevraagd, had alleen maar heel duidelijk geroepen. Zwadderich. Waarom zaten ze nu net bij een afdeling waaraan hun enige vrienden hier een hekel hadden? Zouden Hermelien, Harry en Ron hen nog wel willen zien? Haar gedachtenstroom werd onderbroken door de blonde jongen. "Ik ben Draco Malfidus, ook vijfdejaars. Dit is Kiran..." Hij wees op de jongen direct naast hem, die blond haar had en blauwgrijze ogen. Hij glimlachte even, maar zijn ogen bleven koud en die ogen staarden hen aan, zonder te knipperen. Sanya en Nalani voelden zich een beetje ongemakkelijk, maar toen wendde hij zijn ogen af en keek naar Draco, die verder ging met voorstellen. "... en dit is Regin. Beiden vijfdejaars, ze komen van Klammfels." Regin was blond, met blauwe ogen, die geamuseerd van Sanya naar Nalani keken. Die hadden het gevoel dat hij hen niet helemaal serieus nam, maar voor ze er zeker van konden zijn, begon hij te praten. "Jullie komen van Beauxbatons, nietwaar? Wat doen jullie hier?" "Hetzelfde als jullie waarschijnlijk, lessen volgen," antwoordde Nalani kattig. "Vanzelfsprekend, maar waarom hier?" vroeg Kiran. Hij keek met een zekere interesse naar Nalani, die een beetje bloosde maar vlug antwoordde. "Om Engels te leren." "Dat kunnen jullie al goed genoeg." "Dank je. We willen wel eens in het Engels leskrijgen, dat willen onze ouders graag. We moeten onze talen kunnen spreken." "Jullie ouders? Hoe heten jullie eigenlijk?" vroeg Draco vlug. "Ik ben Sanya en dat is Nalani." "Dat wist ik... maar jullie achternaam?" Sanya en Nalani keken elkaar even aan. Ze wisten allebei dat ze hun achternaam niet aan deze jongen wilden vertellen... niet zolang het nog niet hoefde. Natuurlijk zou hij er ooit achter komen, natuurlijk zou iedereen er achter komen als de lessen waren begonnen, maar nu... nee, liever niet. "Dat hoor je nog wel eens." Het leek alsof Draco wilde aandringen, maar een meisje met kort donker haar en donkere ogen, dat naast Sanya zat, fluisterde: "Sst! Ze gaan de eerstejaars sorteren, en ik wil weten wie er bij Zwadderich komen." Meteen viel de tafel stil, en iedereen keek geinteresseerd naar de rij eerstejaars. Bijna iedereen... Draco, Regin en Kiran keken nog steeds nieuwsgierig naar de twee nieuwe meisjes die tegenover hen zaten.
De Sorteerceremonie was al enkele minuten bezig, maar er was nog steeds geen enkele nieuwe Zwadderaar, alleen veel Griffoendors. Sanya en Nalani zagen dat Harry, Hermelien en Ron juichten bij elke nieuwe leerling die plaatsnam aan hun tafel, en even voelden ze weer een steek. Waarom... waarom hadden zij daar niet kunnen zitten? Waarom moesten ze bij al deze koele, sluwe en slechte Zwadderaars zitten? "Clopia, Sanne," was de eerste Zwadderaar. Heel Zwadderich juichte toen ze verlegen plaatsnam aan het eind van de tafel, en Nalani merkte dat vooral het meisje naast Sanya erg hard juichte en haar duim opstak tegen het nieuwe meisje. "Een bekende?" fluisterde Nalani over Sanya heen, en het donkere meisje knikte. "Mijn zusje. Ik ben trouwens Layla, Layla Clopia dus." "Ehm... aangenaam. Ik ben Nalani en dit is..." "Sanya," zei Layla. "Ik hoorde jullie met Draco praten. Ik geloof dat hij jullie wel mag..." "Nou, het is niet wederzijds," zei Sanya zachtjes. "Geen geroddel over mij," fluisterde Draco koud, en Nalani voelde dat hij boos was. Wie dacht hij wel dat hij was, eigenlijk? Ze wilde iets vinnigs terug zeggen, maar toen begon de hele tafel weer te juichen. Zwadderich had er weer een nieuwe leerling bij. De rest van de Sorteerceremonie werd er niets meer gezegd, alleen nog gejuicht bij elke nieuwe Zwadderaar en gekreund bij elke nieuwe leerling voor een andere afdeling.
"Wel, zullen we ons uiterst... boeiende gesprek voortzetten?" vroeg Kiran. Sanya en Nalani wisselden een blik en zeiden toen in koor: "Nee, dank je." "Net een tweeling," zei Layla, naast hen. Ze wierp een blik op Kiran, die nors terugkeek en toen met Draco en Regin begon te praten, en glimlachte toen naar Sanya en Nalani. "En... ik zal jullie maar niet vragen waarom jullie naar Zweinstein zijn gekomen of wat de verschillen met Beauxbatons zijn, want dat zullen jullie nog vaak genoeg horen de laatste tijd. Maar op een punt kan ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen... hoe deden jullie dat op het station, vanochtend?" "Wat bedoel je?" "Ik zag dat jullie praatten..." Ze keek even naar de verbaasde uitdrukking van de beide meisjes. "Oh kom op, doe nou niet net alsof jullie niet doorhadden dat het hele station, inclusief ik, naar jullie stond te kijken. Jullie praatten dus, en opeens waren jullie verdwenen. Kunnen jullie soms Verdwijnselen?" "Ehh... ja. Jullie niet dan?" Layla zuchtte jaloers en zei: "Verboden zonder diploma... en je mag pas op voor je diploma als je zeventien bent. Nog twee jaar wachten dus..." "Op Beauxbatons had iedereen een Verschijnseldiploma. Het was een van de eerste dingen die je leerde in de eerste klas, omdat Beauxbatons eigenlijk meerdere vestigingen heeft, die nogal ver uit elkaar liggen." "Maar... je kunt toch niet Verschijnselen op het gebied van de school?" "Bij Beauxbatons wel. Die school is lang niet zo goed beveiligd als Zweinstein, het is er vrij makkelijk om te Verschijnselen en je kunt er ook elektrische apparaten gebruiken." "Dat lijkt me nog eens makkelijk..." verzuchtte een meisje dat ze niet kenden naast Layla. "Verschijnselen, een krultang gebruiken in plaats van die vreselijke spreuken die altijd mislukken. Waarom zijn jullie daar in vredesnaam weggegaan?" "Engels leren spreken," zei Sanya kort, en Layla had het idee dat er een gevoelige snaar geraakt was. Werden ze misschien gek van al dat gevraag? Dat zou het zijn, ja... tenminste, wat zou het anders zijn? Tijdens de rest van de maaltijd zeiden Sanya en Nalani niet veel meer, ze luisterden alleen maar naar de mensen om hen heen, die het over allerlei onderwerpen hadden. Een paar keer werden Harry, Hermelien en Ron ter sprake gebracht, maar er werden alleen maar negatieve dingen over hen gezegd. Dit sterkte Sanya en Nalani nog in hun overtuiging dat ze hier eigenlijk niet thuishoorden en dat die hoed hen gewoon verkeerd had geplaatst. Hoe zou zo'n stom ding ook kunnen zeggen waar ze bij hoorden? Dat bepaalden ze zelf wel... ze hadden ook niet met die Layla moeten praten. Ze leek misschien wel aardig, maar dat kon een truc zijn... tenslotte had ze een hekel aan Harry, terwijl dat een heel aardige jongen was. Alleen toen het gesprek weer op Zwerkbal kwam, een van hun favoriete onderwerpen, praatten Sanya en Nalani weer mee. "We zijn natuurlijk onze aanvoerder van het afdelingsteam kwijt, want Hork is van school, en..." zei een onbekende jongen, maar Draco onderbrak hem vol zelfvertrouwen: "Ik word de nieuwe aanvoerder." Sanya en Nalani keken elkaar met opgetrokken wenkbrauwen aan, maar zeiden niets. Ze hadden het idee dat het toch weinig op zou leveren, aangezien de hele tafel het er mee eens leek te zijn. "Natuurlijk, ik denk niet dat een van de anderen een kans maakt. We hebben echter wel drie nieuwe Jagers nodig, omdat de helft van ons team vorig jaar is afgestudeerd," zei Layla. "Ik voel er wel iets voor om Jager te worden..." "Een meisje?" vroeg Regin verbaasd. "Ik dacht dat er nooit meisjes in het team van Zwadderich zaten." "Tijd om de traditie te doorbreken," antwoordde Layla vrolijk. Sanya zag dat Nalani haar aankeek, en wist dat ze allebei hetzelfde dachten. Er waren drie plaatsen voor nieuwe Jagers vrij... en zij waren allebei Jagers. Behoorlijk goede zelfs, hun team was meestal eerste of tweede geworden in de schoolcompetitie, en dat was niet alleen te danken aan hun goede Zoeker, maar ook aan hun punten. Ze mochten dan wel een hekel hebben aan Zwadderich, maar het scheen de enige manier te zijn om hier Zwerkbal te kunnen spelen... ze hadden al gehoord dat hier alleen afdelingsteams waren, en niet, zoals op Beauxbatons, zelfgekozen teams. Er waren dus maar vier teams, en andere mensen mochten niet Zwerkballen. Ze zouden niet zonder Zwerkbal kunnen, en al moesten ze dan Zwerkballen onder leiding van dat ettertje, die Draco, ze zouden in ieder geval kunnen Zwerkballen. "Hoe worden nieuwe teamleden gekozen?" vroeg Nalani neutraal. Draco keek haar verbaasd aan en antwoordde: "Er is een soort van... auditie. De kandidaten moeten hun vliegkunsten laten zien, en andere dingen die nodig zijn om een goede Zwerkballer te zijn. Vervolgens kiezen de mensen die al in het team zitten, de klassenoudsten, de hoofdmonitoren en het afdelingshoofd wie er het beste zijn, en die komen erin. Interesse?" "Voor een positie als Jager, ja, allebei. Wanneer zijn die audities?" "Volgende week. Het lijkt me heel... interessant, als er meteen drie meisjes in het team komen. Natuurlijk moeten jullie dan wel goed genoeg zijn." Hij richtte zich tot Regin en Kiran. "Wilden jullie het nog proberen?" Kiran schudde zijn hoofd en Regin zei: "Nee, doe maar niet. We zijn het waarschijnlijk nogal ontwend, de laatste tijd, en sowieso... we hebben het druk met andere dingen." Draco knikte en zei tegen Nalani en Sanya: "Ik ben benieuwd." Ze wisten niet zeker of hij het meende.
A/N: Da was het eerste hoofdstuk *duh* hope u liked it & please review :D We zijn helemaal dol op reviews dus spui het allemaal maar. maar wel een beetje lief voor ons zijn he ;)
Disclaimer: De meeste dingen en personen behoren toe aan J.K.Rowling en we zijn zooo happy dat zij ze verzonnen heeft, zodat wij er vage verhaaltjes mee kunnen schrijven. Sanya, Nalani, Regin, Kiran, Layla en Sanne Clopia zijn echter helemaal van ons *happy* en ook een aantal dingen over Beauxbatons komen uit onze rare hersentjes. well, that's all. Ga nou eindelijk maar lezen ;)
Hoofdstuk 1: Van Beauxbatons en Klammfels
De eerste dag van het schooljaar begon heel gewoon. Om half elf kwamen de eerste leerlingen van Zweinstein Perron 9 3/4 oplopen met hun koffers. Ze vormden kleine groepjes op het perron, kletsend, de vakantie besprekend, nieuwe aankopen showend en de laatste roddels uitwisselend. Heel normaal dus... tot om vijf voor elf twee meisjes van ongeveer vijftien jaar in lichtblauwe gewaden het perron op kwamen rennen. Het ene meisje had blond haar dat ze los droeg, lichtblauwe ogen en ze had blauwe en paarse armbanden om haar pols. Het andere meisje had roodbruin haar in een hoge staart en blauwe ogen. Beiden droegen een grote tas met 'Beauxbatons' op de zijkant in hun linkerhand, en een toverstok in hun rechter. De andere leerlingen op het perron keken hen nieuwsgierig aan en begonnen druk te fluisteren, maar de twee meisjes letten daar niet op. Ze leken op zoek naar iemand. "Nalani, die professor Anderling zou ons hier toch opvangen?" vroeg het blonde meisje haar vriendin. "Ik dacht het ook... maar ik zie haar nergens. Laten we maar gewoon met de trein gaan, we komen vanzelf wel bij die school uit," antwoordde het meisje met het bruine haar. Ze glimlachte een beetje zenuwachtig, maar nog steeds leek ze zich er niet van bewust dat zo ongeveer het hele perron zich afvroeg wie zij waren en of ze misschien nieuwe leerlingen waren. Een aantal mensen liepen naar hen toe om het hen te vragen, maar Nalani en haar vriendin waren plotseling verdwenen, samen met hun tassen. Meteen werd het gefluister luider, en anders dan normaal merkte niemand dat Harry Potter het perron opkwam en naar zijn twee beste vrienden toe liep. "... en volgens mij waren ze van Beauxbatons, maar..." hoorde ze Hermelien zeggen, maar Ron onderbrak haar om Harry te begroeten. "Hey Harry! Leuke vakantie gehad?" "Vreselijk, Dirk was weer op dieet en oom Hermans bedrijf is bijna failliet gegaan, dus... maar waar hadden jullie het over?" "Nou, we stonden hier net op het perron, en opeens kwamen er twee meisjes in lichtblauwe gewaden, zoals van Beauxbatons, het perron oprennen. Ze waren ongeveer van onze leeftijd, maar ik weet zeker dat ik ze nog nooit eerder heb gezien... volgens mij komen ze van Beauxbatons, maar ik snap niet waarom ze dan nu naar Zweinstein komen. Ze waren trouwens wel erg..." Hermelien keek Ron geïrriteerd aan, en dus maakte hij zijn zin maar niet af. "Ja, wat?" vroeg Harry nieuwsgierig. "Laat maar, dat zie je zelf wel... tenminste, als ze tenminste echt bij ons op school komen. Het kan natuurlijk best dat ze alleen professor Anderling nodig hadden, en bovendien waren ze opeens weer verdwenen." "Ik vraag me echt af hoe ze dat deden," zei Hermelien bedachtzaam. "Misschien kunnen ze wel Verschijnselen!" zei Ron enthousiast, "dan kunnen ze het ons leren! Dan hoeven we niet meer telkens door die vervelende tunnels als we naar Zweinsveld willen gaan buiten de weekenden." "Ron... hoe vaak moet ik het nu nog zeggen?" "Je kunt niet Verschijnselen of Verdwijnselen op Zweinstein," zeiden Harry en Ron in koor, en verbaasd viel Hermelien stil. "Dat weten we nu wel, Herm. Het was maar een ideetje. Maarre... ik moet mijn koffer nog in de trein zetten, gaan jullie mee?"
Harry, Ron en Hermelien hadden hun koffers in de trein gezet, en ze wilden net gaan zitten, toen iemand hun coupé in kwam lopen. Twee iemanden eigenlijk... de twee onbekende meisjes. "Hoi, mogen wij bij jullie komen zitten?" vroeg het blonde meisje. "Natuurlijk," zei Harry vlug, en hij begreep plotseling wat Ron daarnet bedoeld had, toen hij zijn zin niet afmaakte. "Ik ben Hermelien Griffel, dit is Ron Wemel en dat is Harry Potter." Harry bereidde zich al voor op vragen, maar vreemd genoeg kwamen die niet. De meisjes keken hem alleen nieuwsgierig aan, maar zeiden niets en gingen tegenover hen zitten. "Ik ben Nalani en dit is Sanya," zei het meisje met het bruine haar. "Ehm... komen jullie bij ons op school?" "Ja, we zaten allebei op Beauxbatons, maar onze ouders wilden dat we ook goed Engels leerden praten. Daarom komen we nu naar Zweinstein, voor de laatste drie jaar... tenminste, als het ons hier bevalt." Harry had het vreemde gevoel dat ze niet de hele waarheid spraken, dat er nog een andere reden was waarom ze naar Zweinstein kwamen... maar goed, hij kon hen moeilijk vragen of ze iets verzwegen, en dus stelde hij maar een andere vraag. "Op welke afdeling komen jullie?" Nalani en Sanya keken elkaar verward aan. "Afdeling? Hoe bedoel je?" "Harry, op Beauxbatons hebben ze natuurlijk geen afdelingen," zei Hermelien alsof het de gewoonste zaak was van de wereld. Harry haatte het als ze zich zo gedroeg, maar hij negeerde haar en zei: "Op Zweinstein zijn er vier afdelingen, Huffelpuf, Ravenklauw, Griffoendor en Zwadderich. Elke afdeling staat symbool voor een paar eigenschappen: op Huffelpuf komen de mensen die ijverig en trouw zijn, op Ravenklauw de slimmeriken, op Griffoendor de mensen die moedig zijn en op Zwadderich..." De twee meisjes keken hem nieuwsgierig aan en hij ging door: "Op Zwadderich komen de sluwe mensen, mensen die alles doen om hun doel te bereiken... vaak worden ze later volgelingen van Voldemort..." Hij merkte dat Sanya en Nalani niet ineenkrompen bij het horen van die naam. "...of in ieder geval slechte tovenaars. Niet allemaal hoor, maar de meesten wel, en ook nu zijn de meeste Zwadderaars... niet bepaald geweldig." "Dus de afdeling waar we in ieder geval niet terecht moeten komen is Zwadderich?" concludeerde Nalani, en Harry knikte. "Op welke afdeling zitten jullie eigenlijk?" vroeg Sanya. "Griffoendor, alle drie... hoewel Hermelien beter bij Ravenklauw zou passen," zei Ron met een grijns naar Hermelien. "Spelen jullie hier eigenlijk ook Zwerkbal op school?" vroeg Nalani, die nu wel genoeg had gekregen van het gepraat over de afdelingen. De enthousiaste kreten van Ron en Harry spraken voor zich, en de rest van de tijd praatten ze alleen nog maar over Zwerkbal (behalve Hermelien, die 'Het Standaard Spreukenboek, Niveau Vijf' had gepakt en zachtjes de spreuken oefende) Toen ze bij Zweinstein aan waren gekomen, hadden de vijf vijfdejaars besloten dat ze elkaar wel mochten.
Nalani en Sanya hoefden de groep eerstejaars in de bootjes niet te volgen, maar mochten gewoon met Harry, Ron en Hermelien mee in de koetsen. Daar zetten ze hun gesprek voort. "Kennen jullie Fleur Delacour eigenlijk?" vroeg Hermelien op een gegeven moment, toen ze de gesprekken over Zwerkbal zat was (ondertussen was ze erachter gekomen dat zowel Nalani als Sanya Jagers waren, maar verder begreep ze niet veel van het gesprek) "Ze is een vriendin van ons, ja," antwoordde Nalani. "Ze is vorig jaar toch bij jullie op school geweest voor het Toverschool Toernooi?" Toen Hermelien knikte, ging Nalani door: "Daar hebben we nog hele verhalen over gehoord..." Ze richtte zich tot Harry. "Klopt het dat jij toen aanwezig was bij de wedergeboorte van Voldemort?" Harry knikte, en Nalani kreeg een verdrietige uitdrukking op haar gezicht. Nieuwsgierig zagen Harry, Hermelien en Ron dat Sanya haar arm om haar vriendin heen sloeg en iets in haar oor fluisterde, maar na een strenge blik van Hermelien durfden ook Harry en Ron het niet aan om Nalani iets te vragen. Een poosje was er een geladen stilte, die werd doorbroken toen ze eindelijk bij het kasteel waren aangekomen.
Nalani en Sanya slaakten een verbaasde kreet toen ze het grote kasteel van Zweinstein zagen. "Wow," zei Sanya ademloos. "Dit is wel wat anders dan Beauxbatons!" "Inderdaad," stemde Nalani in en vol ontzag hielden de twee meisjes hun blik gericht op Zweinstein. "Hoe ziet Beauxbatons er dan uit?" vroeg Harry nieuwsgierig, maar op dat moment stopte de koets en de twee meisjes stapten snel uit. Harry had het gevoel dat hij iets verkeerds had gezegd en wierp even een blik op Ron, die zijn schouders ophaalde. "Misschien willen ze er wel niet over praten," fluisterde hij Harry zachtjes toe voor hij ook uit de koets klom. Harry haalde zijn schouders op en volgde Ron. Met zijn vijven liepen ze naar de grote hal, waar ze werden opgewacht door professor Anderling. "Fijn jullie weer te zien, Potter, Wemel, Griffel. Ik zie dat jullie al kennis hebben gemaakt met twee van onze nieuwe leerlingen? Oh, nu we het daar toch over hebben," ze keek Nalani en Sanya aan, "komen jullie even met mij mee? We moeten nog wat zaken bespreken." Ze draaide zich om en gebaarde dat de twee meisjes haar moesten volgen. Harry, Ron en Hermelien keken ze even na, voor ze zich naar de grote zaal begaven. "En, wat vinden jullie van hen?" vroeg Hermelien, toen ze plaats namen aan de afdelingstafel van Griffoendor. "Ze lijken me wel aardig," zei Ron, maar Harry merkte op dat zijn oren rood werden, iets dat alleen gebeurde als Ron nerveus of verlegen was. Hermelien had het niet door en begon nu over de Sorteerceremonie. "Bij welke afdeling denken jullie dat ze gesorteerd worden?" Harry stond net op het punt om antwoord te geven, toen hij zag dat Hagrid de grote zaal binnenkwam, met de eerstejaars in zijn kielzog. "Dat zullen we zo te weten komen," zei hij. "Of zullen ze niet tegelijk met de eerstejaars worden gesorteerd?" "Jawel," zei Hermelien, "kijk maar." Ze wees naar professor Anderling, die net kwam binnenlopen. Nalani en Sanya liepen achter haar aan. Professor Anderling voerde ze naar de eerstejaars, zei iets tegen hen en tegen Hagrid en liep toen snel naar het krukje waar de Sorteerhoed op lag. Gelijk stopte het geroezemoes in de zaal en de leerlingen keken vol verwachting naar de hoed. Nalani en Sanya staarden ook naar de hoed, maar niet met een blik van verwachting. Hun blik toonde afschuw. "Moeten we dat ding op ons hoofd zetten?" fluisterde Sanya zachtjes. Nalani haalde haar schouders op. "Blijkbaar. Al snap ik niet hoe een hoed kan zien bij welke afdeling wij horen. En hij ziet er zo oud uit." Precies op dat moment ging er een scheur bij de rand van de hoed open en hij begon te zingen. "Wat krijgen we nu?" fluisterde Sanya verbluft. Ze dacht tenminste dat ze het fluisterde, maar ze hoorde aan alle kanten "Sttt!" en zag dat iedereen haar aankeek. Er verscheen een blos op haar wangen en gedurende het lied zei ze niets meer. Toen de hoed was uitgezongen, barstte er een luid applaus los. Toen nam professor Anderling het woord. Ze stapte naar voren en rolde een rol perkament uit. "Als ik je naam zeg, zetten jullie de hoed op en gaan zitten. Zo worden jullie ingedeeld," zei ze. "Ik wilde graag beginnen met de twee meisjes van Beauxbatons." Nalani en Sanya voelden dat iedereen hun kant opkeek. Ze staken allebei een kop boven de eerstejaars uit en voelden zich nogal ongemakkelijk. "Kom maar naar voren, allebei." De twee meisjes keken elkaar even aan en liepen toen samen naar professor Anderling toe. "Jij eerst," zei ze terwijl ze naar Nalani wees. Voordat de hoed over haar ogen zakte, zag Nalani dat alle leerlingen in de zaal haar nieuwsgierig aanstaarden.
Het duurde niet lang voordat de hoed "Zwadderich!" riep. Harry, Ron en Hermelien waren met stomheid geslagen. "Zwadderich?!" riep Harry uit, terwijl de Zwadderaars hard klapten. "Dat was wel het laatste dat ik had verwacht!" Ook Hermelien en Ron hadden een verbaasde uitdrukking op hun gezicht. Ondertussen was Nalani naar de tafel van Zwadderich gelopen. De uitdrukking op haar gezicht was nu niet bepaald vrolijk. Wat had die hoed bezielt toen hij 'Zwadderich' had geroepen? Ze was toch niet sluw? En ze was al helemaal geen volgelinge van Voldemort! Gespannen keek ze toe hoe Sanya de hoed op haar hoofd zette. Als haar vriendin nu ook maar bij Zwadderich kwam, dan zou het nog wel meevallen.gelukkig hoefde Nalani niet lang te wachten op het oordeel van de Sorteerhoed. "Zwadderich!" Opgelucht haalde Nalani adem. Nu zat ze hier tenminste niet in haar eentje.
Harry, Ron en Hermelien keken elkaar verbluft aan. "Hoe konden we ons zo in hen vergissen?" vroeg Ron verbaasd. "Misschien hebben wij ons niet vergist, maar heeft de Sorteerhoed zijn werk niet goed gedaan," zei Harry hoopvol. "Ach, kom op, Harry," zei Hermelien geïrriteerd. "Je weet best dat dat niet waar is. Geef nu maar gewoon toe dat we fout zaten!"
Plotseling kwam Sneep de grote zaal binnenlopen, met twee jongens van een jaar of vijftien achter hem aan. Hij liep regelrecht naar professor Anderling. "Het spijt me dat ik te laat ben, maar we hadden nog wat af te handelen. Zou je deze jongens eerst willen sorteren?" Professor Anderling keek even verbaasd, maar knikte toen. "Ga maar zitten," zei ze tegen de jongen die het dichtst bij stond. Hij deed wat hen werd opgedragen, maar hij had de hoed nog maar nauwelijks op zijn hoofd, of hij riep al: "Zwadderich!" Bij de tweede jongen gebeurde precies hetzelfde. Gezamenlijk liepen de twee jongens naar de tafel van Zwadderich en ze gingen tegenover Nalani en Sanya zitten.
"Kiran. Regin. Goed om jullie hier te zien," zei een jongen met een bleek gezicht en blond haar, die naast de twee andere nieuwelingen zat. Hij knikte minzaam, en de twee jongens (die blijkbaar Kiran en Regin heetten, maar Nalani en Sanya hadden geen idee wie wie was) knikten terug. "En dan... nog twee Zwadderaars. Vijfdejaars?" Sanya knikte, en de blonde jongen bekeek haar schattend. Ze keek rustig terug, en daardoor leek hij een beetje in verlegenheid gebracht, maar hij wendde zijn blik niet af. Toch was hij uiteindelijk de eerste die zijn ogen neersloeg, en Sanya glimlachte. Ze hield hier niet van, ze hield niet van Zwadderich (dat had ze al meteen besloten), ze hield absoluut niet van deze jongen... maar het deed haar goed dat hij zijn ogen neersloeg. Nu keek hij echter weer op, maar dit keer keek hij naar Nalani, die ook rustig terugkeek tot hij zijn ogen neersloeg. Sanya voelde dat ook Nalani glimlachte, hoewel ze het van haar plaats niet goed kon zien. Ze wist het echter, zoals ze eigenlijk altijd wist wat Nalani dacht. Ze waren nu al zo lang vriendinnen... ze kende Nalani al sinds ze samen op een kleuterschool voor Dreuzelkinderen hadden gezeten. Ze waren samen naar de basisschool geweest, hadden samen lol gehad, hadden samen toveren geoefend, waren samen naar Beauxbatons gegaan... en hadden samen een enorme schok gekregen. Ze hadden zoveel meegemaakt dat ze elkaar aanvoelden, en Sanya wist dat Nalani al net zo geschokt was als zij dat ze bij Zwadderich waren gezet. Hoe had dat kunnen gebeuren? Waarom waren ze opeens Zwadderaars, zonder dat ze dat zelf wilden? De Sorteerhoed had niets gevraagd, had alleen maar heel duidelijk geroepen. Zwadderich. Waarom zaten ze nu net bij een afdeling waaraan hun enige vrienden hier een hekel hadden? Zouden Hermelien, Harry en Ron hen nog wel willen zien? Haar gedachtenstroom werd onderbroken door de blonde jongen. "Ik ben Draco Malfidus, ook vijfdejaars. Dit is Kiran..." Hij wees op de jongen direct naast hem, die blond haar had en blauwgrijze ogen. Hij glimlachte even, maar zijn ogen bleven koud en die ogen staarden hen aan, zonder te knipperen. Sanya en Nalani voelden zich een beetje ongemakkelijk, maar toen wendde hij zijn ogen af en keek naar Draco, die verder ging met voorstellen. "... en dit is Regin. Beiden vijfdejaars, ze komen van Klammfels." Regin was blond, met blauwe ogen, die geamuseerd van Sanya naar Nalani keken. Die hadden het gevoel dat hij hen niet helemaal serieus nam, maar voor ze er zeker van konden zijn, begon hij te praten. "Jullie komen van Beauxbatons, nietwaar? Wat doen jullie hier?" "Hetzelfde als jullie waarschijnlijk, lessen volgen," antwoordde Nalani kattig. "Vanzelfsprekend, maar waarom hier?" vroeg Kiran. Hij keek met een zekere interesse naar Nalani, die een beetje bloosde maar vlug antwoordde. "Om Engels te leren." "Dat kunnen jullie al goed genoeg." "Dank je. We willen wel eens in het Engels leskrijgen, dat willen onze ouders graag. We moeten onze talen kunnen spreken." "Jullie ouders? Hoe heten jullie eigenlijk?" vroeg Draco vlug. "Ik ben Sanya en dat is Nalani." "Dat wist ik... maar jullie achternaam?" Sanya en Nalani keken elkaar even aan. Ze wisten allebei dat ze hun achternaam niet aan deze jongen wilden vertellen... niet zolang het nog niet hoefde. Natuurlijk zou hij er ooit achter komen, natuurlijk zou iedereen er achter komen als de lessen waren begonnen, maar nu... nee, liever niet. "Dat hoor je nog wel eens." Het leek alsof Draco wilde aandringen, maar een meisje met kort donker haar en donkere ogen, dat naast Sanya zat, fluisterde: "Sst! Ze gaan de eerstejaars sorteren, en ik wil weten wie er bij Zwadderich komen." Meteen viel de tafel stil, en iedereen keek geinteresseerd naar de rij eerstejaars. Bijna iedereen... Draco, Regin en Kiran keken nog steeds nieuwsgierig naar de twee nieuwe meisjes die tegenover hen zaten.
De Sorteerceremonie was al enkele minuten bezig, maar er was nog steeds geen enkele nieuwe Zwadderaar, alleen veel Griffoendors. Sanya en Nalani zagen dat Harry, Hermelien en Ron juichten bij elke nieuwe leerling die plaatsnam aan hun tafel, en even voelden ze weer een steek. Waarom... waarom hadden zij daar niet kunnen zitten? Waarom moesten ze bij al deze koele, sluwe en slechte Zwadderaars zitten? "Clopia, Sanne," was de eerste Zwadderaar. Heel Zwadderich juichte toen ze verlegen plaatsnam aan het eind van de tafel, en Nalani merkte dat vooral het meisje naast Sanya erg hard juichte en haar duim opstak tegen het nieuwe meisje. "Een bekende?" fluisterde Nalani over Sanya heen, en het donkere meisje knikte. "Mijn zusje. Ik ben trouwens Layla, Layla Clopia dus." "Ehm... aangenaam. Ik ben Nalani en dit is..." "Sanya," zei Layla. "Ik hoorde jullie met Draco praten. Ik geloof dat hij jullie wel mag..." "Nou, het is niet wederzijds," zei Sanya zachtjes. "Geen geroddel over mij," fluisterde Draco koud, en Nalani voelde dat hij boos was. Wie dacht hij wel dat hij was, eigenlijk? Ze wilde iets vinnigs terug zeggen, maar toen begon de hele tafel weer te juichen. Zwadderich had er weer een nieuwe leerling bij. De rest van de Sorteerceremonie werd er niets meer gezegd, alleen nog gejuicht bij elke nieuwe Zwadderaar en gekreund bij elke nieuwe leerling voor een andere afdeling.
"Wel, zullen we ons uiterst... boeiende gesprek voortzetten?" vroeg Kiran. Sanya en Nalani wisselden een blik en zeiden toen in koor: "Nee, dank je." "Net een tweeling," zei Layla, naast hen. Ze wierp een blik op Kiran, die nors terugkeek en toen met Draco en Regin begon te praten, en glimlachte toen naar Sanya en Nalani. "En... ik zal jullie maar niet vragen waarom jullie naar Zweinstein zijn gekomen of wat de verschillen met Beauxbatons zijn, want dat zullen jullie nog vaak genoeg horen de laatste tijd. Maar op een punt kan ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen... hoe deden jullie dat op het station, vanochtend?" "Wat bedoel je?" "Ik zag dat jullie praatten..." Ze keek even naar de verbaasde uitdrukking van de beide meisjes. "Oh kom op, doe nou niet net alsof jullie niet doorhadden dat het hele station, inclusief ik, naar jullie stond te kijken. Jullie praatten dus, en opeens waren jullie verdwenen. Kunnen jullie soms Verdwijnselen?" "Ehh... ja. Jullie niet dan?" Layla zuchtte jaloers en zei: "Verboden zonder diploma... en je mag pas op voor je diploma als je zeventien bent. Nog twee jaar wachten dus..." "Op Beauxbatons had iedereen een Verschijnseldiploma. Het was een van de eerste dingen die je leerde in de eerste klas, omdat Beauxbatons eigenlijk meerdere vestigingen heeft, die nogal ver uit elkaar liggen." "Maar... je kunt toch niet Verschijnselen op het gebied van de school?" "Bij Beauxbatons wel. Die school is lang niet zo goed beveiligd als Zweinstein, het is er vrij makkelijk om te Verschijnselen en je kunt er ook elektrische apparaten gebruiken." "Dat lijkt me nog eens makkelijk..." verzuchtte een meisje dat ze niet kenden naast Layla. "Verschijnselen, een krultang gebruiken in plaats van die vreselijke spreuken die altijd mislukken. Waarom zijn jullie daar in vredesnaam weggegaan?" "Engels leren spreken," zei Sanya kort, en Layla had het idee dat er een gevoelige snaar geraakt was. Werden ze misschien gek van al dat gevraag? Dat zou het zijn, ja... tenminste, wat zou het anders zijn? Tijdens de rest van de maaltijd zeiden Sanya en Nalani niet veel meer, ze luisterden alleen maar naar de mensen om hen heen, die het over allerlei onderwerpen hadden. Een paar keer werden Harry, Hermelien en Ron ter sprake gebracht, maar er werden alleen maar negatieve dingen over hen gezegd. Dit sterkte Sanya en Nalani nog in hun overtuiging dat ze hier eigenlijk niet thuishoorden en dat die hoed hen gewoon verkeerd had geplaatst. Hoe zou zo'n stom ding ook kunnen zeggen waar ze bij hoorden? Dat bepaalden ze zelf wel... ze hadden ook niet met die Layla moeten praten. Ze leek misschien wel aardig, maar dat kon een truc zijn... tenslotte had ze een hekel aan Harry, terwijl dat een heel aardige jongen was. Alleen toen het gesprek weer op Zwerkbal kwam, een van hun favoriete onderwerpen, praatten Sanya en Nalani weer mee. "We zijn natuurlijk onze aanvoerder van het afdelingsteam kwijt, want Hork is van school, en..." zei een onbekende jongen, maar Draco onderbrak hem vol zelfvertrouwen: "Ik word de nieuwe aanvoerder." Sanya en Nalani keken elkaar met opgetrokken wenkbrauwen aan, maar zeiden niets. Ze hadden het idee dat het toch weinig op zou leveren, aangezien de hele tafel het er mee eens leek te zijn. "Natuurlijk, ik denk niet dat een van de anderen een kans maakt. We hebben echter wel drie nieuwe Jagers nodig, omdat de helft van ons team vorig jaar is afgestudeerd," zei Layla. "Ik voel er wel iets voor om Jager te worden..." "Een meisje?" vroeg Regin verbaasd. "Ik dacht dat er nooit meisjes in het team van Zwadderich zaten." "Tijd om de traditie te doorbreken," antwoordde Layla vrolijk. Sanya zag dat Nalani haar aankeek, en wist dat ze allebei hetzelfde dachten. Er waren drie plaatsen voor nieuwe Jagers vrij... en zij waren allebei Jagers. Behoorlijk goede zelfs, hun team was meestal eerste of tweede geworden in de schoolcompetitie, en dat was niet alleen te danken aan hun goede Zoeker, maar ook aan hun punten. Ze mochten dan wel een hekel hebben aan Zwadderich, maar het scheen de enige manier te zijn om hier Zwerkbal te kunnen spelen... ze hadden al gehoord dat hier alleen afdelingsteams waren, en niet, zoals op Beauxbatons, zelfgekozen teams. Er waren dus maar vier teams, en andere mensen mochten niet Zwerkballen. Ze zouden niet zonder Zwerkbal kunnen, en al moesten ze dan Zwerkballen onder leiding van dat ettertje, die Draco, ze zouden in ieder geval kunnen Zwerkballen. "Hoe worden nieuwe teamleden gekozen?" vroeg Nalani neutraal. Draco keek haar verbaasd aan en antwoordde: "Er is een soort van... auditie. De kandidaten moeten hun vliegkunsten laten zien, en andere dingen die nodig zijn om een goede Zwerkballer te zijn. Vervolgens kiezen de mensen die al in het team zitten, de klassenoudsten, de hoofdmonitoren en het afdelingshoofd wie er het beste zijn, en die komen erin. Interesse?" "Voor een positie als Jager, ja, allebei. Wanneer zijn die audities?" "Volgende week. Het lijkt me heel... interessant, als er meteen drie meisjes in het team komen. Natuurlijk moeten jullie dan wel goed genoeg zijn." Hij richtte zich tot Regin en Kiran. "Wilden jullie het nog proberen?" Kiran schudde zijn hoofd en Regin zei: "Nee, doe maar niet. We zijn het waarschijnlijk nogal ontwend, de laatste tijd, en sowieso... we hebben het druk met andere dingen." Draco knikte en zei tegen Nalani en Sanya: "Ik ben benieuwd." Ze wisten niet zeker of hij het meende.
A/N: Da was het eerste hoofdstuk *duh* hope u liked it & please review :D We zijn helemaal dol op reviews dus spui het allemaal maar. maar wel een beetje lief voor ons zijn he ;)