Hallo! Ik probeer weer een verhaal te schrijven, m'n vorige is nog niet af, maja, ik doe er nu wel even twee. Als jullie dit lezen, heb ik je naar binnen weet te lokken. Wil je please, please, please reviewen? Want tot zover kreeg ik er nog maar twee op mijn andere verhaal. Maakt niet uit wat jullie schrijven, al het advies is meer dan welkom. En mocht het zeldzame geval voorkomen dat je mijn verhaal LEUK vind, bezoek mijn andere verhaal, to be different or to be nothing , en please review die dan ook!

Hij had eerst niet in de gaten wie ze was, hij had die klas al drie keer lesgeven toen het tot hem doordrong. Dus daarom lieten alle Griffioendors haar links liggen. Waarom zat ze niet bij Zwadderich? Daar hoorde ze thuis. Ze droeg haar echt achternaam niet, maar die van haar moeder. Ze wou vast niet in verband gebracht geworden met haar vader. De andere leerlingen hadden het echter meteen door, ze werd overal buiten gesloten. Misschien zou hij het zielig moeten vinden, maar dat was moeilijk. Het zat gewoon in zijn systeem om de naam Malfidus te haatten. Dit meisje was misschien anders, maar hoe kon je dat nou weten? Sneep was ook niet eerlijk geweest uit eindelijk. Sneep…… zou Harry zelf ook niet zijn als Sneep als hij haar geen kans gaf. Zou hij dan ook niet zijn als die verrader? Sneep had Harry altijd gehaat zoals hij James Potter had gehaat. Mocht je het kind van je vijand haten? Het was logisch om het te doen, maar het was niet eerlijk en niet wat een Griffioendor hoorde te doen. Was hij slechter als hij haar niet goed zou behandelen? Hij wist heus wel dat je iedereen een kans moest geven, maar dat was haast onmogelijk. Hij besloot dat hij haar moest helpen, ze had zo geen leuk leven, de Griffioendors negeerden haar gewoon. Hij wist alleen niet hoe je een meisje moest helpen dat gepest werd, niet door het te bespreken in de klas, dat zou niet werken, maar hoe dan?
Hij besloot dat hij met haar moest praten onder vier ogen. Gewoon een gesprek van een leraar met een leerling, het maakte niet uit wie ze was. Toen hij die klas weer les gaf, bleef zij achter. Ze was nog bezig met haar Verweer tegen de Zwarte Kunsten boek in haar tas aan het stoppen toen de laatste leerling verdween. Haar lange blonde haar viel over haar gezicht en even zag hij Hermelien voor zich. Hermelien had ook van dat lange haar en ze kon dat op dezelfde manier voor haar ogen gooien als ze iets te verbergen had. Hermelien leek helemaal niet op dit meisje, ze waren zelfs helemaal anders. Hermelien was op deze leeftijd een beetje een lelijk eendje, terwijl dit meisje zich allang ontwikkeld had. Het haar van Hermelien was ook heel anders, het krulde en was bruin, terwijl dit meisje sluik, bleek haar had. Het was gewoon dat… ze dezelfde uit weg koos. Hermelien had eerst ook geen vrienden gehad en ze had de boeken gebruikt om zich een houding te geven. Ze had natuurlijk van leren gehouden, maar er waren meer dingen die ze leuk vond. Harry glimlachte bij zichzelf, hoor hem dan; het klonk alsof Hermelien dood was ofzo… dat hij daarom in de verleden tijd aan haar dacht! Maar dat was natuurlijk helemaal niet waar, hij dacht aan de jonge Hermelien en die bestond nu niet meer. Hermelien was nu gelukkig en veranderd in een mevrouw Wemel. Ze voedde haar kinderen op dezelfde manier op. Als ze thuis was dan, want meestal was ze op het Ministerie. Ze deed daar iets waarbij ze nieuwe magie moest "uitvinden" en uitproberen. Ooit had Hermelien de SHIT willen uitbreidden, totdat ze erachter kwam dat Ron altijd gelijk had gehad, huiselfen wouden niet vrij zijn.
Back to Reality. Het meisje deed net haar ganzeveer in haar tas. Ze deed haar best om zoveel mogelijk tijd te rekken. Ze zocht haar inktdoekje en veegde de restjes inkt van haar veer. Harry besloot dat hij nu wat moest zeggen, hij was immers haar afdelingshoofd. "Malissa, ik wil je even spreken…" Het meisje keek op. "Is er wat proffesor, ik heb die laatste vraag toch wel goed beantwoord, ik wist het niet zeker, maar ik dacht toch echt dat…" Harry grinnikte, zo had Hermelien ook gereageerd.

"Ik heb jouw toets inderdaad al nagekeken en je hoeft niet bang te zijn, je hebt een 10!" Melissa knikte opgelucht. Harry ging haar voor naar zijn kantoor. "Ga zitten." Hij gebaarde naar een stoel en nam zelf plaats achter zijn bureau. "Het is me opgevallen dat je een beetje wordt buitengesloten door de andere Griffioendors, heb je een idee hoe dat komt?" hij keek haar vragend aan. Melissa knikte. "Het komt doordat ik.. nou ja… mijn vader.. hij.. hij was een dooddoener en ik zit niet in Zwadderich en ze vinden dat ik daar wel hoor. Ze vinden dat omdat mijn vader, nou ja, hij heeft.. Perkamentus vermoord." Het meisje werd rood en keek schuchter naar Harry's gezicht, alsof ze verwachtte dat hij ging schreeuwen. Toen hij dat niet deed, leek ze opgelucht. Het hoge woord was er uit. "En zij, nou ja, zij hebben ouders die aan de goede kant stonden en die kennen mijn ouders. En die ouders zeggen dat ik niet kan deugen, daarom zijn ze boos. Ze vinden mij slecht. Hun ouders kunnen hen alles vertellen en daarom weten zij meer over wat er toen is gebeurd. Mijn ouders zijn dood. Allebei, dus hoe moet ik weten of ze gelijk hebben? Ze zeggen dat mijn vader hun ouders heeft gemarteld, voor de lol en dat hij veel mensen heeft vermoord. Weet je, Sabina zegt dat haar vader's broer door mijn vader is vermoord. Misschien is dat wel waar, maar ik kan het niet controleren en ik wíl het niet geloven. Omdat ik denk dat mijn vader misschien wel slechte dingen heeft gedaan, maar ik kan me gewoon niet voorstellen dat ik een vader heb die moordenaar is. Ze zeiden in het kindertehuis ook. Maar ik dacht dat het niet waar was. Maar hoe kan het dat ze het hier ook zeggen als het niet waar is. Maar ik wíl het gewoon niet!" fel keek ze op. Haar bleke huid kwam door het flikkerende licht van het vuur extra goed uit. Opeens zag hij haar vader. Zo keek hij soms ook naar hem, maar dan was het zonder medelijden. Toen had hij een veel intenser gevoel, HAAT. Op dit moment echter, zag hij dat Malfidus gewoon zo was op gevoed. Hij herinnerde zich hoe Malfidus gekeken had toen hij de stok op Perkamentus gericht had. Hoe hij hem langzaam had laten zakken, om dan ruw verstoord te worden door de dooddoeners, hoe die hadden gediscussieerd over Perkamentus, hoe ongelukkig Malfidus had gekeken… STOP riepen Harry's hersens. Dit haalt herinneringen op die je niet wilt. Je wilt niet terug denken aan de nacht dat hij stierf.
"Ik denk dat je gelijk hebt dat het daarom gaat. We kunnen hier wel wat aandoen. Hoe jouw vader was heeft niks te maken met jouw leven. Heb je een idee hoe je dit wil oplossen?"Harry had zelf geen enkel idee wat hij nu het beste kon doen, maar hij hopte dat zij het wel wist. "Ja ik heb wel een idee…" Melissa sprak langzaam en bedachtzaam. "Het heeft geen nut als u iets doet professor. Het is mijn probleem dus moet ik het oplossen, maar misschien heb ik wel wat hulp nodig. Ik wil met ze praten professor. Maar niet in mijn eentje, ik ben bang dat ik anders niet meer durf. Wilt u een keer met mij en de klas praten, u hoeft niets te zeggen, maar u kunt ingrijpen als het fout gaat. Vind u het erg als het tijdens een les van Verweer is? Ze zullen namelijk niet blij zijn als ik hun vrije tijd ga verspillen. " Harry knikte het leek hem een goed plan. "Dat is goed, dan zullen we maar meteen de eerst-volgende les vrijmaken. Dan kan jij je voorbereiden." Melissa knikte. Toen stond ze op en liep ze kaarsrecht de deur uit, opeens zag hij weer Malfidus voor zich. Ze draaide zich om in het gat van de deur. "Bedankt professor, ik denk dat het zal helpen." Toen glimlachte ze en liep ze weg. Harry moest haar moed wel waarderen.