Oorspronkelijk gepubliceerd op 22-06-2007 en afgerond op 24-10-2007.
I-oOo-I
Titel: Niet ik
Auteur: Omnicat (CattyRosea)
Waardering: T voor dit hoofdstuk, maar zal tot M stijgen in volgende hoofdstukken.
Genre: Romantiek, Zielenleed, Tragedie
Spoilers: De Gundam Wing tv-serie en de Episode Zero manga.
Waarschuwingen: Gestoorde personages. Opmerkingen over seksuele situaties, Biseksualiteit, Overspel en andere Problemen binnen een Huwelijk, toespelingen op een seksuele relatie waarvan de vrijwilligheid dubieus is. Sommige acties die de personages in deze fic uitvoeren zijn illegaal, en zouden niet in het echte leven nagebootst moeten worden.
Koppels: Huwelijk tussen Heero Yuy x Relena Peacecraft en Duo Maxwell x Hilde Schbeiker, toespelingen op Trowa Barton x Quatre Winner en niet-vrijwillige Duo Maxwell x Relena Peacecraft. Sterke, maar onbeantwoorde Duo Maxwell x Heero Yuy.
Disclaimer: *vinkt aan*
Samenvatting: Duo houdt van Heero, maar Heero is gelukkig getrouwd met Relena. Duo's perspectief. Kan als one–shot gelezen worden, maar er komen meer hoofdstukken. Deze fic is vrij van alle bashing, en flames zullen niet worden gewaardeerd.
Notitie van de Auteur: Laat het van tevoren duidelijk zijn dat ik het Heero x Duo ship niet steun. Ik geloof vast dat Heero bedoeld is voor Relena, en Duo voor Hilde. Daarom toont deze fic niet mijn echte mening over de koppels. Deze fic is geheel vrij van Relena-bashing, en bevat slechts een biseksuele Duo. Laat het ook van tevoren duidelijk zijn dat ik niets tegen Duo heb, en dat er dus ook geen Duo-bashing voorkomt in deze fic. Of anti-yaoi sentimenten, wat dat betreft. Ik mag er dan niet van houden, ik haat het nou ook weer niet. Veel leesplezier, als je durft...
II-o-o-o-o-o-o-o-o-o-I-oOo-I-o-o-o-o-o-o-o-o-o-II
Niet ik
Ik noem mezelf Duo Maxwell, en voor zover ik weet ben ik een jaar of vijfentwintig.
Ik vlucht, ik verstop, maar ik lieg nooit is mijn motto.
Ik leef het op de slechtst mogelijke manier na. Want een goede leugenaar vertelt de waarheid, of spreekt helemaal niet. Ze hoeven niet te liegen. En de enige reden dat ik altijd de waarheid zeg is omdat ik zo'n goeie leugenaar ben.
Ik noem mijn beste vriend mijn vrouw.
Ik noem de man van wie ik hou mijn beste vriend.
Zie je, de man van wie ik hou is een ouderwetse dappere ridder. Het enige verschil tussen de helden van weleer en Heero Yuy is dat die laatste geen glanzend harnas draagt, want glanzende harnassen zijn tegenwoordig uit de mode. Hoewel, een gevoel voor mode zou je toch fysiek in Heero moeten transplanteren. En Heero mag dan wel niet lang zijn, maar hij doet voor de rest aan alle eisen; donker, knap, mysterieus, dodelijk, heerlijk lijf, en vanbinnen is hij de grootste goedzak van de wereld.
Dus waarom is hij ook alweer niet van mij?
Omdat, zoals het een dappere ridder die zijn plicht jegens de mensheid heeft vervuld betaamt, hij uiteindelijk zijn prinses heeft gekregen. En ik ben slechts het hulpje.
We hebben allemaal gevochten in de oorlog, maar Relena Peacecraft was degene die kreeg wat ze wilde toen het eindigde; absolute vrede. En hoewel Mariemeia dat bezoedeld heeft, kreeg ze nog steeds de grote prijs: Heero.
Die twee zijn net magneten. Zelfs wanneer ze gescheiden zijn blijven hun gedachten naar elkaar terugkeren. Ik heb genoeg tijd met beiden doorgebracht om het te weten...
Ik heb nooit een kans gehad.
Het is niet zo dat ik nooit geprobeerd heb iets met hem te beginnen. Dat heb ik wel. Of zoiets.
De nacht nadat de eerste oorlog beëindigd was, zo laat dat de soldaten eindelijk buiten bewustzijn begonnen te raken door de overmaat aan drank, en vroeg genoeg in de ochtend om Heero uit zijn holletje in de vensterbank te hebben gelokt, heb ik hem gekust. Hij trok zich niet terug. Daar had ik hem te diep voor geschokt. Hij liet me genieten van onze kus, de enige die ik hem ooit op de mond heb kunnen geven, totdat, maar al te snel, de dronken kracht de armen verliet die ik om zijn nek had geslagen, en ik gleed naar de grond, meer dood dan wakker. Hij heeft me even later opgetild en me in bed gestopt, en ik probeerde een grapje te maken over de Perfecte Soldaat die 'genade' toont door me aan de kater over te laten, maar het moet er onvertaalbaar verlispeld uit zijn gekomen.
"Geen zorgen," heeft hij gezegd, "je kunt Hilde later opzoeken." Hij voegde eraan toe, vreemd spraakzaam: "Ik weet hoe je je voelt, maar ze is nu veilig."
Ik heb het bewustzijn verloren in de wetenschap dat mijn oogje op hem altijd al gedoemd was om eeuwig beperkt te blijven tot staren. Zij had hem eerder te pakken gekregen; hij was al bezet voordat ik hem zelfs maar ontmoette.
Maar mijn liefde stierf niet.
Het is nooit gestorven. Niet toen Trowa en Wufei op kwamen dagen met 'geleende' beveiligingstapes van Heero en Relena die op een conferentie stonden te zoenen, niet toen ze hun verloving aankondigden en mij getuige lieten zijn, niet toen ik tot peetvader werd benoemd van zijn eerste kind met haar.
Ik heb ze zelfs aangemoedigd, omdat hij daar gelukkig van werd, wat mij de dwaze hoop gaf dat hij op een dag merkte hoezeer ik hem steunde en me misschien met andere ogen zou gaan bekijken. En ik moedigde hen aan omdat ik te laf was om het hart te breken van die arme Hilde, die meer en meer voor me is gevallen sinds ik permanent bij haar ben ingetrokken.
Het was niet eerlijk. Het is nog steeds niet eerlijk. Trowa en Quatre zijn een stelletje geworden, dus waarom Heero en ik niet? Ik heb het gewoon nooit van me af kunnen zetten.
Wat heeft zij dat ik niet heb, vraag ik mezelf nog steeds af.
Grote blauwe ogen?
Die heb ik.
Lang, glanzend haar?
Wat, heeft hij liever blondjes dan brunettes?
Een charmante glimlach?
Ik durf te wedden dat ik de mijne vaker laat zien dan zij de hare.
Werpt de glans van een aristocratische opvoeding een negatief licht op mijn straatinstincten?
Phft. God weet dat zijn aanpassing aan de hotemetoten een hel is geweest.
Tieten?
Kan geregeld worden!
God, dat klonk zo walgelijk wanhopig... De waarheid is dat ik niet inzie hoe het een probleem voor hem zou kunnen zijn. Ik ben geboren en getogen om hetero te zijn, maar mijn vroege jaren op straat hebben me geleerd niet kieskeurig te zijn waar het op eten aankomt. En ik neem aan dat het overgedragen is op mijn seksualiteit, want ik heb zowel mannenbillen als vrouwenborsten nagestaard sinds ik in de puberteit ben gekomen.
Wat de reden ook is, feit is en blijft dat zij zijn alles is, zijn Aarde, en ik slechts een maantje, een kleine satelliet die gevangen zit in een eeuwige baan om hem heen.
Ik, sadist en masochist die ik ben, kom de hele tijd bij hen over de vloer. Maar met het verstrijken van de jaren neem ik steeds vaker Hilde mee wanneer ik ga, want wanneer ik daar ben, wanneer Heero en ik samen tijd doorbrengen als de beste vrienden die we zijn, bijna als broers, zie ik dat hij echt gelukkig is, maar niet door mij.
Het komt door Relena, die me aankijkt met trieste, ernstige ogen en de hand die Heero haar biedt vasthoudt als een levenslijn.
Ze weet het.
Ze merkt het iedere keer dat mijn blik of aanraking net dat beetje te lang op hem blijft rusten. Ze is zich ervan bewust hoe nep mijn glimlach voor haar kleine kindje is.
En ze herinnert het zich.
De sadistische kant van mijn persoonlijkheid geniet van de wetenschap dat ze de last van mijn aanwezigheid nooit met Heero zal delen, en dat ze me nooit zal kunnen weigeren wanneer de vraag "Waarom? Waarom zij en niet ik?" teveel voor me wordt en ik nogmaals een antwoord eis van Relena zelf, in hun gedeelde bed. Ze is lang geleden gestopt met huilen, maar de droge ogen waarmee ze naar me opkijkt bevatten de pijn en het verdriet van jaren. Ik voel geen medelijden of berouw zolang ik mezelf voorhoud dat zij getrouwd is met Heero. Als ik niet gelukkig met hem kan zijn, waarom zou zij dan gelukkig met hem zijn?
Ik offer, dus zij zal offeren.
Ze zal het nooit zeggen, want ze wil dat Heero gelukkig is. En ik zal het nooit zeggen, want ik wil ook dat Heero gelukkig is, en ik zou wel kunnen janken, want ik graaf mijn eigen graf, ik graaf al onze graven.
Heero houdt van ons beide, van haar als zijn vrouw en van mij als zijn beste vriend, en wil ons op zijn beurt gelukkig zien, en het zou hem kapotmaken als hij er ooit achter kwam.
Hij zal dat niet, en het doet zo'n pijn, maar ik kan niet eens huilen. Want als ik zou huilen zou Hilde me komen troosten, en ze zou willen weten waarom ik huilde, en Hilde mag er nooit achter komen. Ik zou niet met mezelf kunnen leven als zij er ooit achter kwam hoeveel onrecht ik haar heb aangedaan, hoezeer ik haar liefde voor mij nog steeds bezoedel. Ze is de beste en meest dierbare vriend die ik heb, en de beste vrouw waar een man als ik ooit op zou kunnen hopen.
Als ik huilde, zou ze zich af gaan vragen waarom ik huil in mijn slaap, en zou ze zich af gaan vragen waarom de enige tijd dat ik helemaal stil is, is wanneer we de liefde bedrijven.
Hilde, met haar aanstekelijke humor en hemelse biefstuk. Hilde, met haar magere, jongensachtige figuur, korte, donkere, stekelige haren, en haar liefde voor seks op z'n hondjes...
Als ze toch eens wist wat ze vraagt wanneer ze wil dat ik een beetje geluid maak omdat de stilte haar ongemakkelijk maakt.
Als ze toch eens wist dat het feit dat ik zoveel vaker Heero's naam roep in mijn slaap dan die van Quatre of een van de anderen niet ligt aan nachtmerries van de oorlog, dat het helemaal niet ligt aan nachtmerries - niet in de gebruikelijke zin van het woord.
Ik ben bang dat ik de verkeerde naam zal kreunen...
Als ze toch eens wist wat de reden is dat ik uitkijk naar het kind dat ze draagt. Ik kan alleen maar hopen dat de geboorte van mijn zoon over een paar maanden de negatieve spiraal waarin ik al deze jaren in heb vastgezeten, zal doorbreken. Dat mijn liefde voor hem me eindelijk zal verlossen van mijn etterende obsessie met mijn beste vriend.
Ik kan alleen maar hopen dat ze me hem Heero laat noemen.
Want goede leugenaars vertellen de waarheid, of spreken helemaal niet. En ik wil kunnen zeggen, hardop, eerlijk, en zonder angst, dat Heero degene is van wie ik het meeste hou.
II-o-o-o-o-o-o-o-o-o-I-oOo-I-o-o-o-o-o-o-o-o-o-II
PSAN: Is een deprimerend persoon als ik een Review waard? Flames zullen belachelijk worden gemaakt en worden gebruikt om mezelf op te beuren. Bashing kun wel eens recht in je gezicht terugkrijgen. ConCrit is prima.
Deze fic was oorspronkelijk bedoeld als one-shot, maar door middel van een plotbunnie drong er zich een tweede hoofdstuk aan me op, gevolgd door een derde, een vierde, en een vijfde. Het volgende hoofdstuk van dit verhaal is waar het akelig wordt. Let wel, M tot MA rated akelig. Aandachtige lezers kunnen misschien al raden waar het over zal gaan. Je kunt kiezen dit te lezen als een one-shot, of het risico nemen verder te lezen. Dus voeg dit alsjeblieft niet aan je favorieten of alert lijst toe, en hou nu op met lezen als je de redelijk 'goede' sfeer van dit hoofdstuk niet wilt verpesten. Als dit hoofdstuk je aanstond voor wat het was, print het dan uit en vergeet de rest van het verhaal.
