Oppassen

Hoofdstuk 1 Zware Dag

Tea liep naar het speeltuintje om haar oppaskinderen van de schommel te halen. Die vervelende kleine kinderen werkten ook nooit mee. Maar, ze was per slot van rekening een kinderliefhebber (ahem) en altijd vriendelijk tegen alles en iedereen (hoest). Ze verdiende per uur 2 euro 50. Eigenlijk zou ze minstens het dubbele moeten krijgen voor 'kinderjuf' spelen, maar niemand wist natuurlijk hoe moeilijk deze kinderen in het echt waren. Met andere mensen erbij waren de twee meisjes van 6 jaar zo zoet als suiker, maar zonder anderen erbij maakten ze het leven van Tea nogal erg moeilijk.

Maar, aangezien haar buurvrouw alleenstaand was en ze hard moest werken voor het brood op de plank had Tea aangeboden om op te passen. Nou, wat heeft ze daar een spijt van gekregen, maar zodra ze het gezicht van die aardige vrouw voor de geest haalt is ze meteen weer lief tegen de twee krengen.

"Kom op, jongens, we gaan hier weg. Zo te zien gaat het zo regenen, en dan worden we nat, dat willen jullie toch ook niet?" Probeerde Tea tegen de tweeling.

"Nee, wij willen niet nat worden. We willen een ijsje."

"Maar, ik heb maar 4 euro bij me..."

"Nou, dat moet genoeg zijn om ons te trakteren!" Zei de kleinste van de twee, Jill.

Waarom, God? Waarom...? Tea stond zichzelf te vervloeken voor het vertellen wat ze bij zich had. "Nee, kinderen, we-"

"IJsje, ijsje, ijsje, ijsje!" begonnen de twee in koor.

"Nee, dat kan echt niet, dit is alles dat ik heb..."

"IJSJE, IJSJE, IJSJE, IJSJE, IJSJE, IJSJE, IJSJE!"

"BEST! Kom mee, we gaan een IJSJE halen, oké?" antwoordde een verslagen Tea. Ze wist dat de tweeling niet zou stoppen voor ze allebei een ijsje hadden. Bestaat er eigenlijk ook een gevangenis voor kinderen van 6? Toch eens nakijken...

Toen ze de ijscoman hadden gevonden bij de ingang van het park en de tweeling tevreden aan hun ijsje zat te likken, ging Tea met een diepe zucht op een bankje zitten. Ze sprak meteen met zichzelf af dat zodra ze thuis kwam, ze een warm bad ging maken en een rustgevend masker zou opdoen. Misschien zou ze zo weer een beetje bijkomen van de zware dag waar ze nu nog middenin zat. Ze telde haar geld na, ze had nog 30 cent. Dat gaat lekker... De tweeling wilde allebei een eigen ijsje met 4 bolletjes erop. Ze konden niet kiezen! Damn. En Tea kon dus met de overgebleven centen niks meer kopen, een bolletje was meer dan 30 cent... Gemene heksenkinderen!

"Tea, we zijn klaar, we willen naar huis!" zei de andere van de tweeling, Pam.

"Hebben jullie je ijsjes nu al weer op?" vroeg Tea verbaasd.

"Nee, we hoefden niet meer, dus we hebben ze aan die hond daar gevoerd... Kijk," zei Jill.

Tea keek in de richting die Jill aanwees. Op de grond lag een hond doodziek, en de vrouw die waarschijnlijk het baasje was, kwam op dit moment met grote stappen aangelopen... Nee, toch?

"Jou zusjes, kinderen, wat het ook van je zijn, hebben mijn hond IJS gegeven! Weet je dan niet dat je op je kinderen moet letten, en dat honden buikkramp krijgen van ijs!" schreeuwde de vrouw met een nogal dodelijke blik naar Tea. "Ik zal het door de vingers zien voor deze keer, maar nog een keer een probleem door jou schuld, en ik bel de politie!"

"Het spijt me verschrikkelijk, mevrouw. Het zal niet meer gebeuren," antwoordde Tea, die nu alvast zat te bedenken hoe de tweeling het lekkerste zou smaken. Gekookt? Of misschien op de barbecue...

"Dat hoop ik dan maar," en weg was de vrouw.

"Je moet echt beter op ons letten, Tea," zeiden ze.

"O, dat zal ik zeker doen! Let maar eens op. We gaan NU naar huis, en dan zal ik eens op jullie letten!"

"Je mag kinderen niet mishandelen, dan bellen we de kinderbescherming op, en dan moet je in de gevangenis," zei Jill die met een onschuldig gezicht op de bank naast Tea zat.

"O, ik vraag me af of er ook een oppasbescherming is! Die heb ik op dit moment hard nodig."

"Tea?"

"Wat nu wee-" ze draaide zich nog helemaal boos om, maar toen ze het vriendelijke gezicht van Ryou zag, werd ze langzaam rood. "Sorry, Ryou..."

"Gefrustreerd door het oppassen? Ik weet hoe je je voelt, ghehe. Ik had een vraagje, als het in ieder geval niet te lastig is, ik kan eindelijk naar mijn vader toe..."

"O, echt waar? Wat geweldig voor je, Ryou! Die heb je toch al 6 jaar niet meer gezien?"

"Ja... Maar mijn vraag was dus, zou jij tot die tijd in mijn huis willen intrekken totdat ik terug ben? Ik blijf maar 3 weken weg, en zolang je mijn huis maar een beetje netjes houd, mag je doen en laten wat je wil. Misschien kan je dan al een beetje oefenen voor het op jezelf wonen voor later, wat doe je? Wel of niet?"

Tea moest even nadenken... Misschien zouden haar ouders het niet goed vinden, maar het leek haar zelf helemaal fantastisch! Dan kon ze drie weken lang op zichzelf wonen, een heel huis voor háár en háár alleen! Geweldig!

"Wanneer vertrek je? Het lijkt me helemaal geweldig! Ik doe het! Maar eerst even mijn ouders bellen, wacht eventjes," ze was de tweeling alweer vergeten, en ze belde haar moeder op. "Hoi, met mij," begon ze. "Nee... Ja, dat klopt, maar Ryou vroeg me of ik 3 weken in zijn huis wilde intrekken om het een beetje te onderhouden, je weet wel, en het lijkt me ZO leuk! Mag het, mag het alsjeblieft?" "Nee, dat snap ik... Echt waar? Mam je bent de beste!" Ze stopte haar mobiel terug in haar zak en liep terug naar Ryou die stond te praten met de tweeling. Zie je? Ze doen braaf bij anderen... Niet bij Tea. Raar.

"Hé, Ryou! ME MOEDER VOND HET GOED!" schreeuwde ze helemaal gelukkig.

"Ik sta naast je, Tea, maar het is geweldig. Ik moet alleen nog een minder dingetje erbij vertellen..."

"O, ik vind schoonmaken niet erg, hoor."

"Nee, dat bedoelde ik niet precies... Bakura is er ook nog... Daarom vroeg ik het ook, hij is nogal... Onzelfstandig om het zo maar te zeggen. Maar je doet het! Geweldig, je bent een schat!" Ryou gaf haar een snelle knuffel en liep het park zo snel als hij kon weer uit. Het begon Tea langzaam door te dringen dat het toch niet zo leuk zo kunnen worden als ze op het eerste idee had gedacht...