[i]Carter Olivia Jones[/i]
"Pap, ik moet je iets vragen?" zei ik terwijl ik de keuken inliep."Ik wil naar New-York. Ik weet ik heb het er al veel over gehad en ik weet hoe je erover denkt maar ik ben 17 en het is maar een reisje... Pleasssseee?" Ik en m'n vader hadden hier al honderden kern over gesproken en ik kan echt niet wachten. "Ik heb een voorstel." zegt hij plots voor ik m'n smeekbeden kon verderzetten. "Je mag voor zes maand naar New-York..." zei hij terwijl er een klein gilletje uit m'n mond ontsnapte. "Ik ben nog niet klaar. Je krijgt dus zes maand de tijd en je moet een goede carrière gemaakt hebben, een vaste job dus en je moet ook je studies afmaken." "Nog iets?" "Ja je moet zeker om de week eens met me skypen , want ik ga je verdomd missen!" zei hij en hij trok me in een knuffel. "Aw pap, ik ga je ook missen en ik beloof dat ik je skype! Maar wat als ik geen carrière heb zoals je net zei?" "Dan moet je gewoon terug naar huis. Anders mag je daar blijven." "Echt?!" riep ik bijna uit. "PAAAAP! Je bent de beste!" "Ja dat is toch altijd al wat je gewild hebt. Je zou je zin toch doen is het niet dit jaar dan is het volgend jaar als je achttien bent." Ik trok hem in een omhelzing en een snik verlate zijn mond. "Pap, alsjeblieft ga nu niet gaan huilen want je weet dat ik dan ook ga huilen." "Het is gewoon... " "Wat is er pap, je kan alles zeggen." "Het is gewoon dat je zoveel op je broer lijkt en ik had je nog bij mij dus ik had nog een klein stukje van hem zogezegd en nu ga je weg en ..." hij zuchtte. "Het spijt me pap." zei ik en de tranen sprongen in m'n ogen en ik liep naar boven.