Ik en Emma willen even onze trouwe reviewers bedanken; Luutje19 en greendiamond123. Bedankt voor jullie leuke en aardige reviews!
groetjes Skye
Hoofdstuk 1 Het Nest
POV Emma
Emma, Snuf en Skye liepen door het bos naar Het Nest, het huis van Ron.
Waarom gingen we ook al weer naar Het Nest?" vroeg Emma. Skye glimlachte. "Fred en George hebben ons uitgedaagd tot een potje Zwerkbal, Emms!" zei Skye vrolijk. Emma glimlachte ook. Ja, ja, Skye. Je wilt gewoon naar Fred toe, maar ik logeer bij je, dus zorg je voor een alibi.
"Echt!" zei Skye onschuldig, toen ze Emma's blik zag.
Snuf trippelde enthousiast voor hun uit. Opeens begon hij te blaffen en speerde hij weg. Skye en Emma liepen gewoon door. Emma wist dat Snuf waarschijnlijk een Tuinkabouter had gezien.
Even later kwamen ze bij het grote erf van de Wemels aan. George zat gehurkt bij Snuf en aaide hem. Fred stond al te wachten met een paar bezems.
"Hey! Daar zijn jullie eindelijk!" Zei Fred en George keek op. Hij glimlachte naar haar en er ging een tinteling door Emma heen, maar die verdween al snel weer.
Snuf blafte weer en rende naar een struik. Emma en Skye liepen naar Fred en George, en Snuf kwam terug met een Tuinkabouter in zijn bek. Ze begonnen allemaal te lachen en Ron kwam net aanlopen.
"Wat is er zo grappig?" vroeg hij. "Ook hallo, Ron." zei Skye. "Snuf heeft een Tuinkabouter te pakken." zei Emma.
"Zullen we gaan?" vroeg George. De meiden knikten. "Eh, waar zijn jullie bezems?" vroeg Fred.
Emma en Skye keken elkaar glimlachend aan.
"Komt goed!" zei Emma mysterieus.
Ze liepen met z'n vijven naar het kleine veldje van de Wemels. Het was eigenlijk gewoon een boomgaard, maar het was een prima plek om te Zwerkballen.
Bij de boomgaard waren twee jongens. Nou ja, eigenlijk waren het volwassenen.
Emma stak haar hand uit naar een van de jongens. "Ik ben Emma." De jongen grijnsde. "Alles kits? Ik ben Charlie." Charlie had een breed, gemoedelijk, verweerd gezicht, dat zo overdekt was met sproeten dat het leek alsof hij diep gebruind was. Op een van zijn gespierde armen had hij een groot, glanzende litteken van een oude brandwond.
De andere jongen stak ook zijn hand uit.
"Hey, ik ben Bill." "Emma." zei Emma glimlachend en ze schudde hem de hand. Bill was groot, droeg zijn lange haar in een paardenstaart en had een oorring in waar een grote slagtand aan bungelde. Zijn kleren zouden niet uit de toon vallen op een rockconcert en zijn laarzen waren zo te zien van drakenhuid.
"Zullen we nu eindelijk spelen?" vroeg Ron ongeduldig. "Ja, is goed." zei Emma en ze opende haar tasje. Ze haalde een Vuurflits die ze van haar ouders had gekregen, uit haar tasje.
"Cool." zei George.
"Gaan jullie nog spelen of niet?" zei Skye. Ze klonk geergerd, maar ze glimlachte.
Het was een gezellig potje Zwerkbal. Emma speelde met Charlie en George mee, en ze speelde tegen Fred, Bill en Ron. Skye zat aan de kant. Emma wist dat Skye het leuker vond om er naar te kijken, dan zelf op een bezem te zitten.
Uiteindelijk won Emma's team en na nog een keer te hebben gewonnen, werden ze geroepen door mevrouw Wemel.
Emma ruimde haar bezem op en liep samen met de anderen naar Het Nest. "Ah, daar zijn jullie." zei mevrouw Wemel. "Jullie vader wil gaan." zei mevrouw Wemel tegen Ron, George en Fred. Toen wendde ze zich tot Emma en Skye. "Blijven jullie eten, liefjes?" Emma en Skye knikten. "Graag, mevrouw." zei Emma en ze ging aan de tafel zitten.
Hermelien kwam de trap afgelopen.
"Hoi, Hermelien." zei Emma en ze omhelsde haar. "Hallo Emma, hallo Skye." "Ben je hier al lang?" Hermelien schudden haar hoofd.
Ron, George, Fred en meneer Wemel vertrokken door middel van Brandstof.
"Leuke vakantie?" vroeg Emma aan Hermelien. "Ja, best wel. Jullie?" Skye haalde haar schouders op. "Ja, best leuk." zei Emma.
Emma, Skye en Hermelien praatten wat bij over de vakantie totdat Fred terug kwam.
"En is het gelukt?" vroeg Skye glimlachend. Fred grijnsde. "Ik hoop het!"
Waar hebben zij het nou weer over?
Toen verscheen George met een hutkoffer. En daarna Ron.
Weer even later verscheen Harry.
Fred liep naar Harry toe.
"En, heeft hij hem opgegeten?" vroeg hij opgewonden.
"Ja." zei Harry. "Wat was dat?"
"Ton-Tong Toffee." zei Fred vrolijk. "Die hebben George en ik zelf uitgevonden en we zochten al de hele zomer iemand om hem op uit te proberen..." Skye grinnikte. "Ze wilde hem eerst op Draco uitproberen." fluisterde Skye tegen Emma.
"Wat is een Ton-Tong Toffee?" vroeg ze zacht. "Een snoepje dat je tong op laat zwellen. Hebben Fred en George in de vakantie uitgevonden." Antwoordde Skye.
Harry kende de broers van Ron blijkbaar nog niet, want ze stelden zich aan elkaar voor.
Even later verscheen meneer Wemel achter George. Hij keek heel boos en kafferde Fred flink uit. Emma zag dat Skye moeite moest doen om niet te lachen.
"Dat was niet grappig, Fred!" schreeuwde meneer Wemel. "Wat heb je die Dreuzeljongen in vredesnaam gegeven?"
"Ik heb hem niks gegeven." zei Fred, met nog zo'n duivelse grijns. "Ik heb alleen iets laten vallen... wist ik veel dat hij het op zou eten? Dat is z'n eigen stomme schuld."
"Je hebt het met opzet laten vallen!" riep meneer Wemel. "Je wist dat hij het op zou eten, je wist dat hij op dieet was..."
"Hoe groot is z'n tong geworden?" vroeg George gretig.
"Bijna anderhalve meter, voor ik z'n ouders eindelijk zover kreeg dat ik hem mocht laten krimpen!"
Iedereen lachten.
"Dat is niet grappig!" riep meneer Wemel. "Zulke fratsen kunnen de relatie tussen Dreuzels en tovenaars ernstig verstoren! Ik ben m'n hele leven bezig campagne te voeren tegen de mishandeling van Dreuzels en dan flikken m'n bloedeigen zoons me..."
"We hebben het hem niet gegeven omdat hij een Dreuzel is!" zei Fred verontwaardigd.
"Nee, we hebben het gegeven omdat hij een dikke, etterige bullebak is." zei George. "Ja toch, Harry?"
"Ja, dat klopt, meneer Wemel." zei Harry serieus.
"Daar gaat het niet om!" riep meneer Wemel. "Wacht maar, als ik het aan jullie moeder vertel..."
"Als je wat vertelt?" zei iemand achter hem.
Mevrouw Wemel was net de keuken binnengekomen.
"Hallo, Harry." zei ze toen ze hem zag zitten, en ze glimlachte. Toen flitsten haar ogen weer naar haar man. "Als je me wat vertelt, Arthur?"
Er viel een ongemakkelijke stilte, terwijl meneer Wemel nerveus naar zijn vrouw keek, maar toen verscheen er een meisje in de deuropening achter mevrouw Wemel. Ze was klein, met rood haar en was Rons zusje Ginny. Ze glimlachte tegen Harry, die teruggrijnsde, en Ginny werd vuurrood.
"Als je me wat vertelt, Arthur?" Herhaalde mevrouw Wemel op onheilspellende toon.
"O, niks eigenlijk, Molly." mompelde meneer Wemel. "Fred en George hadden alleen... maar ik heb ze al op hun donder gegeven..."
"Wat hebben ze nu weer uitgespookt?" vroeg mevrouw Wemel. "Als het ook maar iets te maken heeft met Tovertweelings Topfopshop..." De wat?
"Waarom laat je Harry niet even zien waar hij slaapt, Ron?" zei Hermelien.
"Hij weet waar hij slaapt." zei Ron. "Op mijn kamer. Daar heeft hij de laatste keer ook..."
"Dan gaan we allemaal even kijken." zei Hermelien met een blik op Skye en Emma.
"O." zei Ron, die het doorkreeg. "Oké."
"Ja, dan gaan wij ook mee." zei George.
"Jullie blijven hier!" snauwde mevrouw Wemel.
Emma en Skye stonden op en volgden Harry, Ron, Hermelien en Ginny door de smalle gang naar de krakkemikkige trap die zigzaggend naar de bovenverdiepingen voerde.
"Wat is Tovertweelings Topfopshop?" vroeg Harry terwijl ze naar boven klommen.
Ron, Ginny en Skye lachten, maar Hermelien niet.
"Toen ma op een keer de kamer van Fred en George schoonmaakte, vond ze een grote stapel bestelformulieren." zei Ron zacht. "Ellenlange prijslijsten voor allerlei dingen die ze zelf hadden uitgevonden. Fopartikelen, snap je. Fopstokken en magisch snoepgoed, dat soort dingen. Echt fantastisch. Ik wist niet dat ze bezig waren zulke spullen uit te vinden..."
"We hoorden wel vaak ontploffingen op hun kamer, maar we hadden geen idee dat ze dingen aan het maken waren." zei Ginny. "We dachten dat ze gewoon van geknal hielden."
"Alleen waren sommige spullen... of eigenlijk alle... Een beetje gevaarlijk." zei Ron. "En ze waren van plan ze op Zweinstein te verkopen, om een centje bij te verdienen. Ma ging helemaal door het lint.
Ze zei dat ze niks meer mochten maken en ze verbrandde al die bestelformulieren... ze was sowieso woest op ze. Ze hebben lang niet zoveel SLIJMBALlen gehaald als ma verwacht had."
"En toen kregen ze ook nog eens knetterende ruzie met ma omdat die wil dat ze bij het Ministerie gaan werken, net als pa, en ze tegen haar zeiden dat ze gewoon een fopwinkel wilden beginnen." zei Ginny.
Op dat moment ging een deur op de overloop op de tweede verdieping open en werd er een hoofd om de hoek gestoken, een heel geïrriteerd hoofd dat voorzien was van een bril met hoornen montuur.
"Hoi, Percy." zei Harry, Skye en Emma in koor.
"O, hallo, Harry, meisjes." knikte Percy. "Ik vroeg me al af wie er zoveel lawaai maakte. Ik probeer te werken, snap je... ik heb een rapport voor kantoor dat af moet... en ik kan me niet concentreren als mensen constant de trap op en af denderen."
"We denderen niet." zei Ron geërgerd. "We lopen gewoon. Sorry, als we het ultra geheime werk van het Ministerie van Toverkunst verstoord hebben!"
"Waar ben je mee bezig?" vroeg Emma.
"Een rapport voor het Departement van Internationale Magische Samenwerking." zei Percy zelfvoldaan. "We proberen de bodemdikte van toverketels te standaardiseren. Sommige van die goedkope prullen uit het buitenland zijn net een cruciale fractie te dun - het aantal lekkages neemt jaarlijks met bijna drie procent toe…"
"Dat wordt vast een wereldschokkend rapport." zei Ron. "Het zou me niks verbazen als je lekkende ketels de voorpagina van de Ochtendprofeet halen."
Percy werd een beetje rood.
"Ja, doe maar schamper, Ron." zei hij verhit. "Maar als we niet tot internationale afspraken komen, zou de markt wel eens overspoeld kunnen worden met gammele, flinterdunne producten die ernstig gevaar kunnen opleveren voor…"
"Ja, ja, al goed, al goed." zei Ron en hij liep verder de trap op. Percy sloeg zijn slaapkamerdeur met een klap dicht. Terwijl Emma, Skye, Harry, Hermelien en Ginny achter Ron aan nog drie trappen verder klommen, hoorden ze beneden uit de keuken woedend geschreeuw op klinken. Zo te horen had meneer Wemel zijn vrouw over de toffees verteld.
Rons slaapkamer hing vol met posters van Rons favoriete Zwerkbalteam, de Cambridge Cannons, zwierden en zwaaiden aan de muren en het schuine plafond, en er stond een aquarium op de vensterbank, waar een reusachtige kikker inzat. Het piepkleine uiltje die Emma herkende van de trein hipte op en neer in een kleine kooi en kwetterde als een gek.
"Hou je snavel, Koe." zei Ron, die tussen twee van de vier matrassen doorschuifelde die in de kamer waren gepropt. Emma en Skye begonnen te giechelen. "Fred en George slapen hier ook, omdat Bill en Charlie hun kamer hebben." zei hij tegen Harry. "Percy houdt z'n kamer helemaal alleen voor zichzelf, omdat hij zogenaamd moet werken."
Hij draaide zich naar Skye en Emma. "Wat?" "Koe?" vroeg Emma. "Je noemt zo'n klein uiltje Koe?"
"Omdat hij stom is." zei Ginny. "Eigenlijk heet hij Koekeroekus." Emma keek haar verbaast aan.
"Ja, en dat is helemaal geen stomme naam." zei Ron sarcastisch. "Ginny heeft hem zo genoemd." legde hij uit. "Dat vond ze lief klinken. Ik heb nog geprobeerd het te veranderen, maar het was al te laat, hij luistert nergens anders meer naar. Dus heb ik er maar Koe van gemaakt. Ik hou hem hier op m'n kamer omdat Egidius en Hermes anders gek van hem worden. Ik word trouwens ook gek van hem."
Koekeroekus zoefde vrolijk en schril krassend door zijn kooi.
"Waar is Knikkebeen eigenlijk?" vroeg Harry aan Hermelien.
"Buiten in de tuin, denk ik." zei ze. "Hij vindt het heerlijk om achter de tuinkabouters aan te zitten. Die heeft hij nog nooit eerder gezien." Emma grinnikte. "Snuf heeft hetzelfde."
"Dus Percy heeft het naar z'n zin op z'n werk?" zei Harry, die op een van de bedden ging zitten en keek hoe de Cambridge Cannons de posters aan het plafond in en uit scheerden.
"Naar z'n zin?" zei Ron duister. "Ik denk dat hij niet eens meer thuis zou komen als pa hem niet dwong. Het is gewoon een obsessie voor hem. Laat hem alsjeblieft niet over z'n baas beginnen. Volgens meneer Krenck... zoals ik tegen meneer Krenck zei... meneer Krenck is van mening... ik hoorde van meneer Krenck... Ik denk dat ze binnenkort hun verloving bekendmaken."
"Heb je een leuke zomer gehad, Harry?" vroeg Hermelien. "Heb je onze voedselpakketten gekregen?"Emma grinnikte. Zo zou je het kunnen noemen. Skye en ik hebben samen een taart naar Harry gestuurd, Ron en Hermelien ook.
"Ja, nog heel erg bedankt." zei Harry. "Zonder die taarten had ik het echt niet gered."
"En heb je nog iets gehoord van - ?" begon Ron, maar na een blik van Hermelien deed hij er het zwijgen toe. "Volgens mij zijn ze gestopt met ruziën." zei Hermelien om de pijnlijke stilte te overbruggen, want Ginny keek nieuwsgierig naar Ron, Harry, Skye en Emma. "Zullen we naar beneden gaan en je moeder helpen met het eten?"
"Ja, oké." zei Ron. Ze verlieten zijn kamer en gingen weer naar de keuken, waar ze alleen mevrouw Wemel aantroffen. Ze leek boos en uit haar doen.
"We eten buiten, in de tuin." zei ze toen ze binnenkwamen. "Er is hier gewoon niet genoeg plaats voor dertien mensen. Zouden jullie de borden naar buiten willen brengen, meisjes? Bill en Charlie zijn de tafels aan het opzetten. En nemen jullie twee het bestek mee." zei ze tegen Ron en Harry. Ze wees ietsje krachtiger dan de bedoeling was geweest met haar toverstok op een berg aardappelen in de gootsteen en die spatten zo snel uit hun schil dat ze tegen de muren en het plafond heen en weer ketsten.
"O, lieve hemel." snauwde ze en wees met haar staf op een veger en blik, die van het aanrecht sprongen, over de vloer heen en weer begonnen te schaatsen en de aardappels opveegden. "Die twee!" snauwde ze woedend terwijl ze potten en pannen uit een keukenkastje griste, en Emma wist dat ze Fred en George bedoelde. "Ik weet echt niet wat er van die twee moet worden, echt niet. Geen greintje ambitie, behalve om zoveel mogelijk rotzooi te schoppen..."
Emma volgde Skye, Hermelien en Ginny snel naar buiten. Emma keek naar Snuf die een wedstrijdje deed met Knikkebeen wie er het snelste een kabouter kon vangen. Ze glimlachte. Snuf en Knikkebeen konden het goed met elkaar vinden. Bill en Charlie trokken allebei hun toverstok en lieten twee gehavende oude tafels hoog boven het grasveld rondvliegen. De tafels beukten tegen elkaar en probeerden elkaar uit de lucht te slaan. Fred en George juichten, Ginny, Emma en Skye begonnen te lachen en Hermelien stond onzeker aan de rand van het groepje, zowel geamuseerd als ongerust. Harry en Ron kwamen net aanlopen, toen Bills tafel een enorme mep gaf aan die van Charlie, en brak een van zijn poten af. Boven hun klonk gerammel en toen ze opkeken, zagen ze Percy's hoofd uit een raam op de tweede verdieping steken.
"Kan het misschien ietsje zachter!" bulderde hij.
"Sorry, Percy." zei Bill grijnzend. "Hoe gaat het met je ketelbodems?"
"Slecht!" zei Percy knorrig en hij sloeg het raam weer dicht. Grinnikend lieten Bill en Charlie de tafels op het gras zakken, met de smalle kanten tegen elkaar en met een kleine tik van zijn toverstok maakte Bill de afgebroken poot weer vast en toverde tafelkleden uit het niets.
Tegen zevenen bogen de twee tafels haast door onder de schotels en schalen met het resultaat van mevrouw Wemels uitstekende kookkunst en namen de negen Wemels en Emma, Skye, Harry en Hermelien plaats om te gaan eten, onder een heldere, donkerblauwe hemel.
Emma luisterde meer dan dat ze praatte en keek de tafel rond.
Aan de andere kant van de tafel vertelde Percy zijn vader uitgebreid over zijn ketelbodemrapport.
"Ik heb meneer Krenck verzekerd dat het rapport aanstaande dinsdag af zal zijn." zei Percy pompeus. "Dat is ietsje eerder dan hij verwacht had, maar ik werk graag snel en efficiënt. Ik denk dat hij blij zal zijn dat ik het zo gauw inlever. We hebben het op het moment razend druk op onze afdeling, met alle zaken die geregeld moeten worden voor het WK. We krijgen gewoon niet voldoende ondersteuning van het Departement van Magische Sport en Recreatie. Ludo Bazuyn –"
"Ik mag Ludo graag." zei meneer Wemel mild. "Hij heeft die goede kaartjes voor ons versierd. Ik heb hem ooit uit de brand geholpen toen z'n broer Otto in de problemen zat - het ging om een grasmaaier met bovennatuurlijke krachten - en toen heb ik de boel weer gladgestreken."
"O, Bazuyn is heel aardig." zei Percy nogal laatdunkend. "Maar hoe ze die ooit tot Afdelingshoofd hebben kunnen benoemen... als ik hem met meneer Krenck vergelijk! Ik kan me niet voorstellen dat, als meneer Krenck een lid van onze afdeling kwijt was, hij zelfs geen poging zou doen om erachter te komen wat er met hem of haar gebeurd was. Weet u dat Berta Kriel nu al meer dan een maand vermist wordt? Ze zou op vakantie gaan naar Albanië en sindsdien heeft niemand meer iets van haar gehoord."
"Ja, daar heb ik Ludo ook naar gevraagd." zei meneer Wemel fronsend. "Hij beweert dat Berta wel vaker een tijdje zoek is geweest -hoewel ik moet toegeven dat ik me zorgen zou maken als het om iemand van mijn afdeling ging..."
"O, Berta is inderdaad een hopeloos geval." zei Percy. "Ik heb gehoord dat ze al jarenlang constant van de ene afdeling naar de andere wordt overgeplaatst. Niemand wil haar eigenlijk hebben... maar toch zou Bazuyn een poging moeten doen om haar op te sporen. Meneer Krenck voelt zich persoonlijk betrokken bij de zaak - ze heeft ook een tijdje op ons departement gewerkt, weet u, en ik denk dat meneer Krenck echt op haar gesteld was - maar Bazuyn lacht alleen maar en zegt dat ze waarschijnlijk verkeerd op de kaart heeft gekeken en nu in Australië zit in plaats van Albanië. Maar goed..." Percy slaakte een indrukwekkende zucht en nam een grote slok vlierbloesemwijn. "... we hebben al meer dan genoeg aan ons hoofd op het Departement voor Internationale Magische Samenwerking zonder ook nog eens pogingen te moeten ondernemen om medewerkers van andere departementen te vinden. Zoals u weet, moet vlak na het WK nog een groot evenement georganiseerd worden."
Hij schraapte veelbetekenend zijn keel en keek naar het uiteinde van de tafel waar Emma, Skye, Harry, Ron en Hermelien zaten. "U weet wat ik bedoel, vader." Op ietsje luidere toon vervolgde hij: "Dat ultra geheime evenement."
Ron sloeg zijn ogen ten hemel en mompelde tegen Emma, Skye, Harry en Hermelien: "Vanaf het moment dat hij op dat departement begonnen is, probeert hij ons zover te krijgen dat we hem vragen wat dat evenement is. Waarschijnlijk een expositie van ketels met extra dikke bodems." Skye grinnikte. Zij weet het wel, doordat haar vader helpt met de voorbereidingen. Maar ik hoef het niet te weten.
In het midden van de tafel had mevrouw Wemel woorden met Bill over zijn oorringetje, dat hij blijkbaar pas sinds kort droeg.
"... en dan met zo'n afschuwelijke grote slagtand. Nee echt, Bill! Wat zeggen ze daar niet van op de bank?"
"Ma, op de bank kan het niemand een lor schelen hoe ik erbij loop, zo lang ik maar lekker veel goud en kostbaarheden binnenbreng." zei Bill geduldig.
"En je haar is echt geen gezicht,' zei mevrouw Wemel, die gretig over haar toverstok streek. 'Ik wou dat ik het even mocht knippen..."
"Ik vind het leuk." zei Ginny, die naast Bill zat. "U bent zo ouderwets, ma. En het is trouwens op geen stukken na zo lang als het haar van professor Perkamentus..."
Fred, George en Charlie, die naast mevrouw Wemel zaten, praatten geanimeerd over het WK.
"Ik zet m'n geld op Ierland." zei Charlie moeizaam, met zijn mond vol aardappel. "Die hebben in de halve finale geen spaan heel gelaten van Peru."
"Maar Bulgarije heeft Viktor Kruml." zei Fred.
"Kruml is een goede speler, maar Ierland heeft er zeven." zei Charlie kortaf. "Het is anders wel doodzonde dat Engeland niet verder is gekomen. Dat was echt gênant."
"Wat is er dan gebeurd?" vroeg Harry gretig. Emma luisterde mee. Ze was wel nieuwsgierig wat er was gebeurd, en ze was ook erg geïnteresseerd in Zwerkbal.
"Met driehonderdnegentig tegen tien klop gekregen van Transsylvanië." zei Charlie somber. "Ze bakten er echt niks van. En Wales heeft verloren van Oeganda en Schotland is afgeslacht door Luxemburg." Meneer Wemel toverde kaarsen tevoorschijn om de steeds donkerder wordende tuin te verlichten voor ze aan hun toetje begonnen - zelfgemaakt aardbeienijs - en tegen de tijd dat ze klaar waren met eten, fladderden er motjes over de tafel en rook de zwoele lucht naar gras en kamperfoelie.
Skye zuchtte. "Ik denk dat we moeten gaan." Emma knikte. Emma en Skye stonden op. "Moet je zien hoe laat het is!" zei mevrouw Wemel plotseling, terwijl ze op haar horloge keek. "Jullie horen al lang al in bed te liggen. Morgen moeten jullie er voor dag en dauw uit, om op tijd te zijn voor het WK. Harry, als jij je lijst van school klaarlegt, haal ik morgen je spullen wel in de Wegisweg. Dat doe ik voor de anderen ook. Na het WK is er misschien geen tijd meer, want de laatste keer duurde de finale vijf dagen." "Wauw - ik hoop deze keer ook!" zei Harry enthousiast.
"Nou, ik niet!" zei Percy schijnheilig. "Ik moet er niet aan denken hoe m'n postbakje eruit zou zien als ik vijf dagen wegbleef van m'n werk."
"Ja, wie weet zou iemand er dan weer drakenstront in doen, he Percy?" zei Fred.
"Dat was een mestmonster uit Noorwegen!" zei Percy, die vuurrood werd. "Het had helemaal niets persoonlijks."
"Jawel." Fluisterde George tegen Emma, terwijl hij opstond van tafel. "Het kwam van ons." Emma begon te lachen.
Ze namen afscheid, bedankten mevrouw Wemel voor het lekkere eten, en gingen naar de villa Wizard.
Zo, dat was het eerste hoofdstuk van deel 4. Het was meteen een best grote voor ons doen, maar omdat we sommige stuken uit het boek hebben, valt het best mee. Wij hopen dat jullie het een goed begin vinden. Vergeet niet om te reviewen!