Ik heb dit verhaal geschreven met behulp van een vriendin. De karakters behoren tot JKR maar er zitten ook zelf verzonnen personen bij.

Staring Eyes

Because you don't know when they are following you.

Hoofdstuk1:

Samantha hield haar adem in toen de Toverdranken meester een blik in haar ketel wierp, zou hij iets zeggen? Haar groene ogen bleven op de bleke man gericht terwijl ze bijna zonder het zelf door te hebben een pluk rood haar achter haar oor stopte. Professor Sneep zei echter niets, hij knikte alleen en liep door naar de volgende persoon terwijl Samantha langzaam uitademde.

Teleurgesteld keek ze vanuit haar ooghoeken hoe hij de rest hun drank keurde. Bitter keek hij naar de drank van Bibi. Bibi had het, zoals gewoonlijk, perfect weten te maken.

"Goed," zei professor Sneep toen hij de laatste zijn drank had bekeken, "volgende les gaan we hiermee verder. Ik waarschuw jullie," hij wachtte even voor hij verder ging. Samantha kon het niet helpen om hem aan te staren. "Dit was het makkelijke gedeelte. Klas is afgelopen."

"Samantha, je drank!" siste Bibi terwijl ze haar vriendin uit Huffelpuf een elleboog gaf en in paniek keek Samantha naar haar toverdrank. Met een korte spreuk doofde ze het vuur, volledig beseffend dat hij klaar was en deed de drank in een flesje, klaar om in te leveren... Als ze het flesje nu maar niet zou laten vallen! Wat iets typisch zou zijn. Soms kon ze zo verschrikkelijk onhandig zijn en zeker in zijn bijzijn.

Een blos kroop op haar wangen en Bibi rolde met haar ogen. "Welke jongen keek naar je?" vroeg ze grinnikend terwijl ze langs haar vriendin heen keek en begon op zachtte toon namen te noemen. "Brands? Hunniton? Jues?" fluisterde, maar werd ineens onderbroken door de leraar... "Jufvrouw Clear! Jufvrouw Meddi! Ik raad jullie aan jullie monden dicht te houden wanneer jullie geen onvoldoende willen halen!" riep hij en Samantha kreeg de kleur van een tomaat terwijl Bibi enkel pissig keek. Samantha haf haar drank trillend af en maakte dat ze weg was. Bibi echter moest haar best doen om het drankje niet in zijn neus te rammen.

Zodra ze buiten de deur stond barstte Bibi echter los en Samantha moest het allemaal aanhoren, terwijl haar gedachten juist heel anders waren. "Die vieze vuilen kwallenkwak! Als hij ooit weer zijn neus zo diep in mijn ketel steekt druk ik hem erin! Beter nog! Ik hang mijn ketel eraan! Hoef ik dan hengsel ook niet meer mee te slepen!"

Samantha deed haar best om een lach te produceren. Het leek meer op zo'n glimlach na een bezoek bij de tandarts. Bibi leek dit niet te merken en raasde door: "Meneer ik-ben-een-verschrikkelijke-zak-maar-ik-ben-leraar-en-jullie-kunnen-lekker-niets-doen." Geïrriteerd liep ze een bange eerstejaar omver die duidelijk nu les toverdranken had.

"Ik heb bezweringen," zei Samantha alsof het haar plots te binnen viel. Haar lok haar viel weer voor haar oog en geërgerd streek ze die weg. Bibi stopte met haar verzameling scheldnamen voor Sneep op te noemen. "Ik zie je straks bij het middagmaal," zei Bibi en lachte, "als ik tenminste niet ben gestorven aan een pijnlijke dood." Ze maakte een dramatisch gebaar en lachte zelf harder. Ze veegde de tranen uit haar ogen. Samantha wist waarom ze lachte, ze had er zelf heel graag bij willen zijn toen hun nieuwe leerkracht dramatisch had verklaard dat ze dood ging… omdat er een splinter in haar duim zat. Hun nieuwe leerkracht was niemand minder dan Fleur Delacour. Ze zouden Perkamentus moeten opsluiten voor zijn keuze. Ze kon beter jongens verleiden dan les geven. Nog zo iets waar bijna iedereen zich aan ergerde. Ze was de meest gehate leerkracht bij de meiden, na Professor Sneep natuurlijk. Grinnikend liep Bibi haar eigen kant uit en liet Samantha achter. Ze streek haar gewaad plat en liep toen naar Bezweringen.

Bij bezweringen had ze er niet goed haar hoofd kunnen bijhouden. Als gevolg dat ze alles fout deed en nu een opstel moest maken. Kon zij er wat aan doen dat die kast in de fik vloog in plaats van dat hij tot leven kwam. Zuchtend plofte ze, in de Grote Zaal, aan haar leerlingentafel neer. Hij kwam net binnen. Hij zou waarschijnlijk ieder wedstrijd snelwandelen en daarbij chagrijnig kijken winnen. Meteen staarde ze hem weer aan. Hij leek het niet eens op te merken.

"Wat is er te zien dan?" vroeg een opgewekte stem achter haar. Samantha kreeg een rode kop, draaide zich om en zag Bibi staan. Bibi had ook een rode kop en haar ogen waren rood.

"Niks," zei Samantha vlug en wende haar blik af van Sneep, " waarom zo rood. Heb je soms meegedaan in een snelloop wedstrijd?" Bibi kon haar lach niet inhouden en begon weeral luid te lachen. Samantha keek haar vriendin verbaasd aan. Ze wist niet wat Bibi vanochtend had gegeten maar het had alleszins een rare invloed op haar.

"Fleur weer?" vroeg Samantha nogal onnodig want Bibi ging nu nog harder lachen. Iedereen keek haar verwonderd aan en ze kon iemand horen mompelen: "gek."

"Clear heeft eindelijk ingezien hoe lachwekkend ze wel niet is," zei een ijzige stem. Bibi stopte met lachen en keek de persoon donker aan. Samantha zag een soort van vuur in Bibi's ogen… of misschien was dat gewoon maar door het licht.

"Eigenlijk was ik aan het lachen met die roze slippers van je," beet Bibi Draco toe. Hij verbleekte en zijn ogen werden zo groot als schoteltjes.

"Hoorde ik roze," zei een meisje met roze haar en keek hun nieuwsgierig aan. Ze wierp haar lange roze haar in haar nek. Lumina, een goede vriendin van Bibi en Samantha was bij hun gaan staan en keek met glinsterende ogen naar Draco die nog altijd lichtelijk in schok was.

Kronzel en Kwast keken verbaasd naar Draco die hun waarschuwende blikken toewierp die eigenlijk wilden zeggen: één-woord-en-je-gaat-eraan. Zelfs Blaise wist niets van Draco's avontuurtjes. Bibi grijnsde en mompelde: " Wat is het toch leuk die nachtelijk wandelingen… of moet ik zeggen. Slaapwandelingen."

"Nog één woord Clear en…" zei hij maar stopte toen hij zag dat professor Anderling hun met opgetrokken wenkbrauw zat aan te staren. Iedereen wist dat Draco niets onder leerkrachten deed. Daar was hij te bang voor. Hij blies de strijd af en liep samen met zijn bodyguards naar zijn eigen leerlingentafel.

"Waar ging dat over," zei Lumina opgewekt. Bibi ging tussen haar en Samantha zitten.

"Waar was je vanochtend, je miste het ontbijt en kwam pas het vierde lesuur de klas binnen," zei Bibi. Lumina kuchte en keek hun onschuldig aan.

'Laten we zeggen dat een zeker iemand me vergeten wakker maken is," zei Lumina droog, "ik kijk naar niemand." Samantha lachte toen Bibi haar kaken een rode blos kregen. "maar ik ben geen wraakzuchtig mens. Ik miste toverdranken. Hoe was het eigenlijk met onze geliefde professor Sneep?" Bibi begon weer luidop te vloeken en vertelde hoe grof hij wel niet was geweest om haar belangrijke gesprek tussen haar en Samantha te stoppen. Samantha vond het goed zo. Ze keek de zaal rond en haar ogen vielen terug op professor Sneep.

"Naar wie was je eigenlijk aan het staren," zei Bibi plots en haalde Samantha uit haar gedachten. Samantha haar mond stond halfopen maar ze wist niet wat te zeggen. Ze voelde haar hoofd warm worden.

"Niemand," zei Samantha vlug. Lumina en Bibi keken elkaar droog aan en leken het hierbij te laten. Ze besloten om verder te gaan over Draco zijn slaapwandelingen… waar Bibi graag alles over kwijt wou. Niets zou gespaard blijven.

"Ik was op mijn ronde toen ik hem tegenkwam. Ik weet nog heel erg goed wat hij droeg en vervloek mijzelf nog altijd dat ik hiervan geen foto heb genomen," zei Bibi en pinkte een traantje weg van emotie.

"Wat droeg hij dan," gilden Samantha en Lumina hyper. Lumina zwaaide zo hard met haar armen dat ze iemand in het oog sloeg maar dat leek ze niet echt te merken. Bibi grijnsde breed.

"Ik zie het nog voor me," zei ze. Samantha haar mond stond open en Lumina keek met grote ogen naar Bibi die even wachtte met verder gaan, "een witte pyjama met boompjes op." Lumina keek teleurgesteld.

"Was dat alles," zei ze, " ik dacht dat je ging zeggen dat er in grote letters opstond 'I LOVE MY MOMMY' "
"Eigenlijk stond erop… I fuck trees. Maar die zou ook goed geweest zijn," zei Bibi, ze leek na te denken en glimlachte toen met een zieke glinstering in haar ogen.

"O jee," zei Samantha lachend tegen Lumina, " ze heeft weer die zieke glinstering in haar ogen." Lumina schudde met haar roze haar en grijnsde.

"Oké, wat ben je van plan Bibi," zei Lumina en stootte Bibi aan. Bibi trok een gezicht net zoals een engel. Samantha schudde haar hoofd : "Niet meer te redden."

De meiden lachten luid en Samantha kon nog amper eten zonder zich te verslikken. Af en toe wierp Draco hun een giftige blik toe maar daar lachten ze alleen maar harder mee.

"I fuck trees," herhaalde Lumina nog eens stil en veegde de tranen uit haar ogen van het lachen. "Ik kan nog amper glimlachen… mijn kaken doen pijn van het lachen." Bibi schokte nog even na. Samantha glimlachte en liet haar blik glijden over de Oppertafel. Ze zag hem discussiëren met Anderling en Perkamtnus. Waarschijnlijk was dat door die aanval van Jeweetwel. Hij had een hele woonwijk weggevaagd. Jessie was nu ouderloos. Het was een treurige gebeurtenis. De bel haalde haar uit haar droevige gedachten. Nu had ze Waarzeggerij. Nou het had zijn positieve kanten. Kon ze dat huiswerk voor bezweringen meteen maken. Alsof die troela de toekomst kon voorspellen. Wat een lachertje.

"Ik zie jullie straks wel weer," zei Samantha en wierp haar tas over haar schouder. Lumina trok een gezicht.

"Oh nee," zei ze, "Kruidenkunde met Potter." Bibi had een grimgras op haar gezicht en Lumina trok een gezicht alsof ze moest kotsen.

"Hij denkt ook dat hij zóveel beter is dan Ravenklauw," zei Lumina en kruiste haar armen. Ze haatte het joch.

"Hopelijk slaat de beukenwilg hem eens plat,'' zei Samantha sadistisch. De meiden lachten en liepen toen vlug naar hun lokaal.

Hijgend kwam ze bovenaan en klauterde zoals een aap de trap op. De ene helft keek haar verwijtend aan en de andere die sliepen gewoon verder. Ze zocht vlug een plaatsje en ging zitten.

"Ik zei het daarnet nog tegen de leerlingen dat ik in mijn glazenbol had gezien dat jij te laat zou komen," zei professor Zwamdrift en glimlachte eigenwijs. Je weet waar je die bol kunt steken, dacht Samantha sarcastisch en nam haar handboek van bezweringen, perkament en een veer uit haar tas. Gelukkig dat ze vanachter zat, kon ze rustig doorwerken.IHoe maak ik een kast tot leven./I Ze snapte niet wat er handig aan was om een kast tot leven te wekken. Dan had je alleen nog maar meer kans om er in opgesloten te worden. Ze dacht diep na. Dit vlotte niet. Misschien dat haar handboek zou helpen. Ze liet haar ogen over de bladzijde glijden op zoek naar informatie. Af en toe keek ze uit haar ooghoeken of Zwamdrift soms op aantocht was. Blijkbaar niet. Ze was net bezig een meisje de stuipen op het lijf te jagen. Soms gaan mensen ver om overtuigend over te komen. Te ver als je het haar vroeg. Ze schudde haar hoofd en ging verder met lezen.

Leuk, dacht ze. Hier stond niet genoeg in voor één meter lang opstel. Dat zou vanavond ook nog eens in de bibliotheek doorbrengen worden. Ze stopte dus weer alles weg en staarde verveeld voor zich uit.

"Hulp nodig jufrouw Meddi?" vroeg de zangerige stem van Professor Zwamdrift. Van iedereen behalve jij, dacht ze. Ze besloot om beleefd te blijven, zoals altijd.

"Nee hoor, alles is oké," ze schonk haar charmantste, nep glimlach en wou net verder gaan toen Zwamdrift zei: "Mooi zo. Vind je het vast niet erg om mijn kaarten te leggen en te verklaren." Samantha slikte. Het enigste wat ze nu kon doen was haar te veel aan fantasie gebruiken en iets bruikbaars verzinnen.

"Goed," zei Samantha en nam bevend het pakje behekste tarrotkaarten uit. Ze schudde de kaarten en verspreide ze op tafel. "Oké trek vijf kaarten." Iedereen had hun hoofd omgedraaid en keek nu hoe Professor Zwamdrift langzaam de kaarten uit de stapel haalde. Samantha haalde een laatste keer adem voor ze de eerste kaart omdraaide.

"Pentakels X," zei Samantha langzaam. Ze dacht na wat dat nu weer kon betekenen, "staat voor rijkdom van de ziel en uiterlijk veilige positie. Het speelt in je voordeel, nu in je huidige situatie." Rijkdom van de ziel bij Zwamdrift. Was dit wel Zwamdrift. "bij je nadelen ligt de magier… dat betekend nu dat je weinig zelfverantwoordelijkheid hebt.'' Samantha moest lachen. Dit leek er beter op. Alle leerlingen keken grijzend hun kant uit maar Professor Zwamdrift bleek deze negatieve dingen over haarzelf niet leuk te vinden en wierp hun een krankzinnige blik toe. "De beslissende factor is… de aas der kelken. Dat duidt op vrouwelijkheid, liefde en vriendschap, een onverwacht geschenk en gevoel en onafhankelijkheid." Waar is de dichtstbijzijnde wc, dacht ze. "de oplossing is… vreugde over pure energie en het antwoord op dit hele tarot gedoe is de kaart de keizer." Ze nam even een korte pauze om te ademen. Haar mond voelde droog aan wat ze niet leuk vond. Ze streek die lok uit haar ogen voor de zoveelste keer vandaag. "dat betekend dat je meer orde moet krijgen, soberheid en daarna heel trots zal zijn." Zo dit leek wel een goed. Ze glimlachte en staarde naar het verbijsterde gezicht van professor Zwamdrift.

"Goed," zei Zwamdrift met een piepende stem, nog altijd lichtelijk geschokt over het feit dat Samantha wel degelijk tarot kon en liep naar het volgende tafeltje. Mensen hun aandacht verslapte en gingen ook verder met wat ze bezig waren. Samantha strekte zich uit en besloot de rest van het lesuur uit het raam te kijken. De bomen hun bladeren waaiden de richting uit waar de wind hun naartoe blies. Ze wenste dat ze ook een blad was, dan zat ze niet hier in dit muffe, warme klaslokaal. Dromerig keek ze voor zich uit en dacht weer aan hem. Dit werd een soort obsessie de laatste tijd. Ze moest zich op iets anders concentreren. Wanhopig nam ze haar boek van Waarzeggerij en begon er in te lezen.

"Samantha," gilde Lumina en zwaaide hyperactief. Samantha was verschrikkelijk moe en zo stonden haar ogen ook. Ze had ook vandaag kruidenkunde gehad maar dan met Zwadderich. Het was een soort hel doorstaan. Blijkbaar vond Draco het leuk om maar te blijven vitten op Harry Potter, Hermelien Griffel, Ren Wemel en natuurlijk Bibi Clear. Zijn gemene en rotte opmerkingen negeren, was niet zo moeilijk. Maar om hem niet op zijn arrogante gezicht te slaan was wat anders. Wat had ze soms zo'n zin om zijn gezicht wat bij te werken zodat zelfs zijn kat, als hij die had natuurlijk maar het feit dat zelfs zijn goudvis na een dag stierf betekend niet veel goeds, hem niet herkenen zou.

Ze ging naast de meiden zitten die druk met elkaar waren aan het praten. Hoe zij nog zo levendig waren, begreep Samantha soms helemaal niet. Hun ogen stonden vrolijk en ze lachten aanstekelijk door andermans opmerkingen of grappen. Zijzelf schepte haar bord vol. Ze hoorde een meisje een opmerking maken over hoeveel calorieën er wel niet in het eten zat. Cho Chang. Omdat ze knap en intelligent was, vond ze zichzelf heel wat. Ook al kon Samantha Harry vaak niet uitstaan toch had ze medelijden gehad dat hij ooit iets met Cho had gehad. Ze was té vlug jaloers en wou altijd haar zin. Wat als gevolg had dat Samantha haar niet kon uitstaan. Dus draaide ze als met haar ogen als antwoord en at verder. Ze deed alsof het eten hemels was en keek daarna grijzend hun richting uit. Cho keek lichtelijk gekwetst weg en begon weer met haar vriendin te roddelen over hoe onbeschoft sommige mensen niet konden zijn.

Ze wreef vermoeid in haar ogen maar wist dat het nog een lange avond zou worden. Het zevende jaar was een hel. Je kreeg nu ook vaak groepswerken op. Nog zoiets dat alles nog stress bezorgde. De één kon dan niet, de ander wou niet meehelpen,… zijzelf was één die vaak niet kon. Ze was de nieuwe jager in huffelpuf en moest daardoor ook vaak trainen. Ze werden beschreven als het zwakste team en dat vonden ze heel irritant. Hier zouden ze dus gauw verandering in brengen. Het nieuwe jaar had nieuwe en talentvolle spelers voortgebracht. Je teamcaptain mocht je niet onderschatten. Hij was misschien tenger en fijn maar hij had veel wilskracht en doordachte strategieën.

"Je bent zo stil," zei Bibi en keek met een onderzoekende blik naar Samantha. Ze speelde met haar vork en wachtte even voordat ze ging antwoorden. Ze voelde zich zo sloom. Misschien kwam dat omdat ze samen in één klaslokaal had gezeten met Kronzel of Kwast.

"Ach, gewoon een beetje moe. Gelukkig dat er vanavond geen training is want ik dacht er aan om me anders viel ik waarschijnlijk in slaap op mijn bezem," zei Samantha glimlachend. Ze wou juist een stuk vlees in haar mond steken toen iemand tegen haar opbotste. Ze morste en er zat een lelijk, bruine vetplek op haar gewaad. Dit was de druppel. Een vermoeide dag en nu dit! Chagrijnig dat ze was, keek ze woedend om recht in Sneep zijn ogen. Ze slikte haar woorden in. Hij trok een wenkbrauw op en keek haar sarcastisch aan voordat hij verder liep. Bibi barste weer los.

"Hij kan toch soms… nee dikwijls zo'n verschrikkelijk rotzak zijn!" zei Bibi en keek Sneep's rug aan met een woedende blik alsof ze een gat door hem wou branden. "Trek het je niet aan Samantha, ooit verzuipen we hem in zijn eigen ketel." Ze haf een troostend klopje op Samantha's schouder en glimlachte.

"Wacht," zei Lumina en trok haar toverstok, " hier weet ik een spreuk voor." Ze zwaaide, mompelde een spreuk en de vlekken op Samantha's gewaad verdwenen. Lumina knikte goedkeurend en trots voordat ze grijnsde.

"Dankje," zei Samantha en haf haar vriendinnen een knuffel, " wat zou ik toch zonder jullie aanvangen." Lumina en Bibi grijnsden: "Niets natuurlijk."