ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ
Σημειωση:αυτο το fanfiction αναφερεται στην Νεα Σεληνη και ειδικοτερα στις σκεψεις του Εντουαρντ λιγο πριν βγει στον ηλιο.
Μερες τωρα ο πονος διελυε το κορμι που απο ακρη σε ακρη,αλλα ο θανατος που τοσο πολυ ποθουσα δεν ειχε ερθει.Δεν υπηρχε πλεον λογος να ζω,η δικη μου ζωη τελειωσε την στιγμη που πεθανε εκεινη...
Ακουμπησα την πλατη μου στην μια πλευρα του σοκακιου και ξανακοιταξα το ρολοι,σε λιγα λεπτα η αναμονη θα τελειωνε,η ωρα πλησιαζε δωδεκα.Σε λιγο ολα θα τελειωναν,ο πονος,οι τυψεις,ολα θα σταματουσαν,το ρολοι θα σημανε την ωρα της λυτρωσης μου,την ωρα που θα την συναντουσα.Αυτη η σκεψη με εκανε να χαμογελασω,σε λιγο θα την εβλεπα και παλι,το προσωπο της ,τα ματια της,το αγγιγμα της,ολα οσα μου ειχαν λειψει τοσο πολυ ολους αυτους τους μηνες που ημουν μακρια της.Η ευτυχια που ενιωθα σε αυτη την σκεψη ανακουφιζε καπως το μαρτυριο του πονου,μουδιαζε τις φρικτες πληγες που υπηρχαν στην καρδια μου σε σημειο να μπορω να τις υποφερω.
Κοιταξα την πλατεια,ηταν γεματη με κοσμο για την γιορτη,σιγουρα θα παρεμβαιναν αμεσως,θα με σκοτωναν ακαριαια πριν προλαβω να βγω στο πληθος αλλα αυτο δεν με ενοιαζε,δεν με ενοιαζε ο θανατος μου ή ο πονος που θα εφερνε αυτος,δεν υπηρχε τιποτα στον κοσμο χειροτερο για να ζησω.Η τελευταια μας συναντηση ξαφνικα ζωντανεψε μπροστα μου.Τα λογια που της ειπα οτι δεν την ηθελα πια χτυπουσαν ασταματητα μεσα στο κεφαλι μου,το γεματο πονο βλεμμα της ξεσκιζε οτι ειχε απομεινει απο την καρδια μου.Νομιζα οτι καταδικαζοντας τον εαυτο μου να ζει μακρια της θα την προστατευα αλλα το μονο που καταφερα ηταν να την σκοτωσω...Τα κυματα του πονου με σαρωσαν κι εκεινη την στιγμη ευχομουν το τελος να ερθει μια στιγμη νωριτερα.Κοιταξα ξανα το ρολοι,η ωρα πλησιαζε,αργα με τελετουργικες κινησεις εβγαλα το πουκαμισο μου και το αφησα να πεσει κατω.Εκλεισα τα ματια μου και μπροστα μου ηρθαν οι ομορφοτερες στιγμες της ανουσιας ζωης μου.Ειδα εκεινη να μου χαμογελαει,να πιεζει τα χειλη της στα δικα μου,να κοιμαται μεσα στην αγκαλια μου...
Παραξενο,ο θανατος ηταν κοντα κι ομως εγω αισθανομουν τοσο ευτυχισμενος,ευτυχισμενος με την ιδεα οτι σε λιγο θα την εβλεπα...
Τα λογια που μου ειχε πει ενα χρονο πριν οταν ημουν στο προσκεφαλι της στο κρεβατι του νοσοκομειου ηρθαν αναπαντεχα στο μυαλο μου.''Μην φυγεις''ελεγε ξανα και ξανα ''Ορκισου μου οτι δεν θα φυγεις''.Η απελπισια και ο πονος που υπηρχε στα ματια της εκαμψαν ολες τις αντιστασεις μου.''Σου το ορκιζομαι''ηταν τα δικα μου λογια.Της το ειχα ορκιστει κι ομως ειχα φυγει μακρια της,την ειχα αφησει μονη.Λυγμοι τρανταξαν ξαφνικα το στηθος μου ομως δακρυα δεν εβγαιναν.''Αγαπη μου σε ικετευω συγχωρεσε με...''ψιθυρισα με τα ματια μου κλειστα,ενω ο πονος δυναμωνε ολο και περισσοτερο σε σημειο που να μην μπορω να τον αντεξω.''Σε παρακαλω συγχωρεσε με...''Εκεινη την στιγμη ενας δυνατος ανεμος σηκωθηκε στη ιταλικη πολη και η φωνη της εφτασε στα αυτια μου''Εντουαρντ σε συγχωρω...''ακουστηκε ενας αμυδρος ψιθυρος ''Εντουαρντ ζω,μην κανεις κακο στον εαυτο σου,αγαπη μου ζω...''
Στο ακουσμα της φωνης της η ανασα μου κοπηκε,αυτη η ελαχιστη στιγμη ηταν οτι πιο ευτυχισμενο ειχα ζησει τους τελευταιους μηνες.Φυσικα ηταν η φαντασια μου,η επιθυμια μου εκεινες τις ταλευταιες ωρες να νιωσω οτι αυτη ειναι κοντα μου,αλλα ηταν τοσο ομορφο που ηθελα να κρατησω αυτη την στιγμη για παντα.Περιμενα για λιγο γεματος αγωνια αλλα τιποτα δεν ξανακουστηκε.''Σε αγαπω...''ψιθυρισα κι εκανα ενα βημα προς το φως,σε λιγο ο αγγελος μου θα ηταν κοντα μου για παντα...