Hi!
Hier is een nieuw verhaal van mij en waarschijnlijk de eerste met de bedoeling hem ook echt af te maken a
Ik wil graag weten wat jullie er van vinden, omdat het niet zo is als mijn andere verhalen.
In dit verhaal zitten OC en IC characters en ik hoop dat ik ze goed heb neer gezet (:
Het verhaal speelt zich af in twee tijden; Rond 1800 en ... Dat lees je vanzelf wel... (;

Chapter One
My last seconds

Voorzichtig liep ik naar voren; ik probeerde niet te struikelen over de kettingen die onder mijn beige jurk aan mijn voeten vastgeketend zaten. Het liep vreselijk, maar het was ook vreselijk. Binnen een paar minuten zou ik niet meer op de wereld bestaan en zou het hele plein opgewonden schreeuwen om mijn dood. Vreselijk.

De rillingen liepen over mijn hele, witte lichaam terwijl ik steeds dichter bij kwam. Ik zag het touw al hangen en het plein al vol staan. Met de seconden voelde ik me steeds misselijker worden en ik hoopte dat het snel voorbij zou zijn. Hoe sneller, hoe minder pijn het zou doen. In ieder geval, dat was mijn theorie. Binnen een paar minuten zou ik er achter komen of die theorie waar was, maar ik kon het aan niemand na vertellen.

Ondertussen waren 'we' bij het trappetje aangekomen dat naar boven leed en ik moest van een vreselijk uit de mode geklede man wachten, totdat iedereen er klaar voor was. Of ik er klaar voor was werd mij niet gevraagd, maar daar lag ik niet wakker van. Ik had wel iets anders om over te piekeren. Voor mezelf speelde ik het hele scenario nog is af in mijn hoofd.

Ik trok mijn lichtblauwe korset nog èèn keer strakker aan toen ik de klopper op de houten deur hoorde vallen. Het zou teveel tijd hebben gekost als ik mijn jurk er nog over aan had getrokken, dus ik liep op een holletje naar de deur, in de hoop dat mijn 'voorgevel' er niet uit zou vallen zodra ik de deur open deed.

Zachtjes deed ik de deur open, zette mijn liefste glimlach op, maar voor ik ook maar iets kon zeggen gooide de mensen buiten de deur al verder open, waardoor ik voor de hele straat zichtbaar was in alleen mijn korset.

Er werd ruw aan mijn arm getrokken en voordat ik het ook maar wist stond ik buiten, omsingeld door de hele straat om bekogeld te worden met tomaten en komkommers. Hoe kwamen ze er op. De vraag die het meeste door mijn hoofd spookte was; Wie? Natuurlijk wist ik waarom die mannen hier waren. Ze wisten dat ik een heks was en ik ging het ook niet ontkennen. De vraag was alleen; Wie had mij verraden?

Mijne was de enige persoon aan wie ik het verteld had, maar zij had het nier verklikt. Dat wist ik zeker. Het was Didrick geweest. Ze kon die gozer niet uitstaan en hij haar ook niet. Natuurlijk had hij het vertelt! Woest veegt ze even haar lange bruine haar uit haar gezicht, voordat ze zich vrijwillig laat meevoeren…

Een enorme gong en ik werd uit mijn verleden gehaald om zo weer te denken aan mijn toekomst. Die ik niet had…

De kettingen om mijn polsen begonnen pijn te doen en ik probeerde contact te krijgen met een van de mannen naast mij, maar die negeerden mijn blik gewoon waardoor ik gedwongen was om voor uit te kijken. Het plein stroomde steeds voller en ik zag zelfs een paar meiden uit mijn klas voor aan staan met rood behuilde ogen. Ik had ze verboden om te komen, maar ze waren er toch en dat was toch lief van ze. Ik keek er eentje te lang aan, waardoor ze terug keek en ik snel mijn ogen neer sloeg. Ik haatte mezelf, omdat ik dit hen aan moest doen. Maar het ergste vond ik nog dat ik het Jelte aan moest doen. Jelte, mijn vriendje die altijd voor mij klaar stond en die ik zo meteen nog vijf minuten mocht zien. Vijf van mijn laatste minuten en die bracht ik maar al te graag met hem door.

Terwijl mijn gedachten zich met Jelte vulde, voelde ik dat de kettingen om mijn voeten ook steeds meer pijn gingen doen. Ik vervloekte in mijzelf de mensen die die dingen zo strak hadden gedaan en ik vervloekte ook de mensen die heksenvervolging normaal hadden gemaakt. Mogen heksen dan niet leven? Echt, die dreuzels willen niet weten wat ze allemaal aan ons te danken hebben, anders hadden ze ons al lang gefokt.

Natuurlijk was meteen na mijn 'arrestatie' mijn toverstok afgepakt en doormidden gebroken. Ze waren bang dat ik anders ze zou omtoveren in kikkers of iets in die richting, maar wat ze niet wisten was dat ik nog nooit ook maar ìèts met die toverstok had gedaan en dat ik alleen maar toverdranken kon brouwen. En dat was dan ook het enige magische wat ik had.

Ik hoorde een kleine kuch achter me en ik draaide me iets te snel om, waardoor ik bijna struikelde, maar ik bleef nog maar net overeind staan. Vaag zag ik de omtrek van Jelte en ik boog even kort voordat hij zijn armen om mij heen sloeg. Ik voelde warme tranen in mijn nek en ik begon zelf ook te huilen. Na een tijdje keek hij me aan en ik keek hem terug aan. Voorzichtig pakte hij mijn handen vast –ik trok een pijnlijk gezicht- en hij ging met zijn voorhoofd tegen die van mij aan. Ik snikte nog een paar keer, maar ik zei geen woord. Ik hoorde een paar mensen op het plein keihard joelen, maar ik trok me er niks van aan. Dit moment was van mij en er was niemand die dat van mij af ging nemen.

'Beloof me dat je verder gaat…' mompelde ik en ik had even geen zin in het beleefde meneer gedoe. Hij was mijn vriendje!
Een kort knikje volgde en ik schonk hem een kleine glimlach. Waarschijnlijk kon hij hem niet zien, maar dit was de laatste glimlach die ik ooit kon geven en die moest voor een speciaal iemand zijn.
'Ik ga je missen,' snikte hij en hij drukte zachtjes een kus op mijn lippen. Nog meer gejoel volgde, maar ik besteedde er geen aandacht aan.
'Ik jou ook…'
Een harde ruk volgde aan mijn arm en Jelte liet me los. Ik voelde stevige vingers zich klemmen rond mijn bovenarm en ik keek de man smekend aan. Hij keek enkel alleen nors terug en ik sloeg mijn ogen neer. Dit was het dan…