La Push, het klonk als de naam van een dure nachtclub maar in werkelijkheid was het de naam van het minireservaat in Washington waar mijn moeder was opgegroeid. Ze had het verlaten toen ze met mijn vader was getrouwd de rijke Britse zakenman Owen Eliott.
Samen waren ze naar Londen verhuisd en dat was ook de plek waar ik was geboren en opgegroeid. Tot nu dan, mijn vader was een paar maanden geleden plotseling omgekomen bij een auto ongeluk en mijn moeder kon ineens niet meer in Londen blijven, nee in plaats daarvan moest ze perse terug naar La Push en ik haar zestienjarige Britse dochter moest mee! Naar La Push!
Ik had het mijn vriendinnen niet eens durven te zeggen. Ze wisten dat mijn moeder uit Amerika kwam maar had nooit verteld waar precies, dus had ze wijs gemaakt dat we naar LA gingen verhuizen.
Natuurlijk hadden ze dat allemaal super stoer gevonden en had ze natuurlijk moeten beloven dat ze in de zomervakantie mochten blijven slapen. Ja vast, no way dat ze hier heen mochten komen, ik zal wel een smoesje verzinnen.
En verder zou ik weg kwijnen in La Push.
"kijk eens schat we zijn er." Riep mijn moeder ineens enthousiast.
Ik trok de oortjes van mijn mp3 uit mijn oren en keek uit het autoraampje. Dat beloofde niet veel goeds, we reden door een donker bos en hier en daar stonden wat kleine houten huisjes. Ik kreunde terwijl ik terugdacht aan onze grote witte villa in het centrum van Londen. Dit werd mijn dood.
"Waar zijn de huizen?" vroeg ik sarcastisch aan mijn moeder.
Ze glimlachte "Ik weet dat het even wennen wordt voor je lieverd, maar ik weet zeker dat je het hier naar je zin gaat krijgen."
"Ja vast, ik geloof er niks van." Mijn moeder keek weer voor der uit en na nog een paar minuten te zijn door gereden stopte ze bij een klein huisje dat rood geverfd was, waardoor het op zo'n schuur leek die je altijd in die Amerikaanse western films zag.
We waren nog niet uitgestapt of de deur zwaaide open en er kwam een oudere man in een rolstoel naar buiten gerold gevolgd door een knappe langharige jongen van ongeveer mijn leeftijd. Ze hadden allebei een grote grijns op hun gezicht.
"Zus wat ben ik blij dat je eindelijk bent thuis gekomen." Riep de oudere man enthousiast. Goh dus dit was nou Billy Black de broer van mijn moeder waar ze het altijd over had.
Mijn moeder stormde naar Billy toe en vloog hem om de hals, tenminste zo ver dat kon bij een man in een rolstoel. De tranen drupte meteen uit haar ogen.
"Ow Billy je wilt niet weten hoe erg ik je gemist hebt."
Ik rolde me mijn ogen en keek naar de jongen achter Billy, hij grijnsde breed terwijl hij naar me toe liep.
"Zo dus jij bent Phoebe, ik ben Jacob je neef." Hij stak een enorme hand uit terwijl hij praatte. Hij was echt enorm minstens 1,90, ik voelde me echt een dwerg met mijn 1.70. "Hoi" was het enigste dat ik wist te zeggen.
Mijn Britse accent viel nu erg op. Ik merkte nu pas dat mijn moeder nog steeds met een Amerikaans accent sprak. Terwijl ze al kwebbelend met Billy het huisje binnen ging.
Jacob en ik pakte zwijgend de koffers uit de auto. Er waren er maar twee van mijn moeder de overige zes koffers zaten vol met mijn garderobe. Ik liep achter Jacob aan het huisje binnen en vroeg me af waar ik al mijn spullen moest laten. Het was echt heel erg klein. "Toen we wisten dat jullie kwamen hebben we een stuk aan de achterkant van het huis laten bouwen." Vertelde Jacob. "We hebben er twee slaapkamers en een badkamer bij speciaal voor jullie, het is niet groot maar ik denk dat het wel bevalt."
Ik liep achter hem aan naar een klein halletje daar deed hij de eerste deur open en liep een kleine slaapkamer in. Er stond niet veel in, alleen een kleine houten klerenkast een bureau met stoel en een éénpersoonsbed. Hij gooide de koffers op het bed en grijnsde toen weer naar me.
"Dit is jou kamer ik hoop dat je het leuk vind, ik heb de spullen zelf gebouwd op het bed na dan, de muren moeten nog wel geverfd worden alleen ik wist niet wat voor kleur je leuk vond dus ik dacht dat we dat wel samen konden doen."
Stiekem was ik toch onder de indruk dat hij de mooie houten meubels zelf gemaakt had. Dus ik glimlachte naar hem en zei: "bedankt voor de moeite ik vind het erg leuk en ik denk dat ik wit het leukste vindt dat had ik op mijn oude kamer ook."
Jacob keek me nog steeds grijnzend aan (hield die jongen ooit op met lachen?) "Ben blij dat je het leuk vind, zal ik je de rest van het huis laten zien?"
Nog voor ik antwoord kon geven verdween hij alweer uit de kamer en liet me de rest van het huis zien. Het was allemaal heel klein maar van alle gemakken voorzien. De nieuwe badkamer voor mijn moeder en mij was in één woord fantastisch. Er was een grote douche, een wc en een mooie wastafel met kastjes ernaast en een enorme spiegel erboven. De kamer van mijn moeder was ietsje groter dan de mijne maar verder hetzelfde ingericht.
Terug aangekomen in de woonkamer waren mijn moeder en Billy nog steeds diep in gesprek. Billy keek op en lachte. "Phoebe echt geweldig je weer te zien meid, de laatste keer dat ik je zag was je nog maar een baby. Je bent echt een prachtige meid."
Ik glimlachte beleefd. "Uhm bedankt Billy." Voor dat er nog meer gezegd kon worden trok Jacob me mee aan me arm.
"Kom dan laat ik je de garage zien, ik ben bezig met een auto te bouwen voor mezelf hij wordt echt geweldig."
De garage was niet meer dan een stel ouwe schuurtjes bij elkaar waarvan de scheidingsmuren waren weggehaald. Jacob ging me voor naar binnen en liet trots zijn auto zien. Ik moest het hem nageven die knul had talent.
"En wat vind je ervan?" vroeg hij mij, wijzend op zijn rode auto.
"Tja het is geen Mercedes maar wauw ik ben echt onder de indruk heb je dit helemaal zelf gedaan?"
Jacob zijn grijns werd warempel nog groter. "Jep helemaal, in elk onderdeel zit mijn bloed zweet en tranen."
Ik kon het niet helpen maar ik moest toch grinniken.
Ik denk dat Jacob en ik best nog wel goede vrienden zouden kunnen worden.